Γιορτάζοντας και τιμώντας φέτος τα 59 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας έχουμε πρωτεύον καθήκον να τιμήσουμε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για τη θεμελίωσή της και όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για τον τερματισμό της αποικιοκρατικής δουλείας.
Ο αγώνας, βέβαια, οδήγησε δυστυχώς σε μια φαλκιδευμένη εν πολλοίς ανεξαρτησία. Εν μέσω συνωμοσιών, εξωτερικών επεμβάσεων, εσωτερικών συμπεριφορών εθνικής απρονοησίας, απερισκεψίας και απροκάλυπτης προδοσίας, οδηγηθήκαμε στο πραξικόπημα, την τουρκική εισβολή και τη μέχρι σήμερα συνεχιζόμενη κατοχή και διαίρεση της Κύπρου. Όλα αυτά, ωστόσο, σε καμιά περίπτωση δεν αναιρούν και δεν μειώνουν είτε το νόημα του αγώνα είτε το μεγαλείο της θυσίας των αγωνιστών.
Το μεγάλο βήμα του Κυπριακού Ελληνισμού, να κινηθεί από το τέλμα και τις δύσκαμπτες και ηττοπαθείς αντιλήψεις, που παρέμειναν ως προϊόν της πίκρας των αποτυχημένων, δειλών βημάτων του παρελθόντος, προς μια κατεύθυνση ριζοσπαστική που συνιστούσε μια πραγματική ιστορική τομή ως προς τις συμπεριφορές και τις πρακτικές που διαχρονικά είχε ακολουθήσει ο Κυπριακός Ελληνισμός, είναι το βασικό επίτευγμα του '55 - '59.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας εναντίον της αποικιοκρατικής δύναμης «εν όπλοις» αποτελούσε πράξη αναίρεσης κάθε προηγούμενης στάσης και απόρριψης της λογικής των ισορροπιών δυνάμεων και των ισοζυγίων, με αποφασιστική υπέρβαση των δήθεν ρεαλιστικών εκτιμήσεων που αν επικρατούσαν, θα οδηγούσαν αναπόφευκτα στην καθήλωση και απονέκρωση κάθε κίνησης για δυναμική αντιπαράθεση προς την αποικιοκρατική δύναμη.
Η κατάληξη αυτού του αγώνα δεν ήταν η εκπλήρωση της μεγάλης προσδοκίας, μπορούμε ωστόσο με βεβαιότητα να διαπιστώσουμε ότι η πρωτοβουλία είναι ιστορικά δικαιωμένη.
Η δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, που παρά τα επαχθή βάρη της κηδεμονίας, των υπολειμμάτων του αποικισμού και των συνταγματικών παγίδων εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα το ύψιστο όπλο μας στον αγώνα για απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή και την εθνική επιβίωση του λαού μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η τουρκική δολιότητα επιδίωξε, χωρίς επιτυχία, να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία με τα γεγονότα του 1963-64, τον εγκλεισμό μέρους της Τ/Κ Κοινότητας σε θύλακες στην περίοδο που ακολούθησε και την προσπάθεια που κατέβαλε για αποαναγνώριση της Κυπριακής Κυβέρνησης ως εκπροσωπούσα το σύνολο του λαού και της εδαφικής επικράτειας της Κύπρου.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας με το ψήφισμα 186 του Μαρτίου του 1964 ματαίωσε την απόπειρα της Τουρκίας και όρισε την Κυπριακή Δημοκρατίας ως το μοναδικό υποκείμενο διεθνούς δικαίου.
Αλλά και η τουρκική εισβολή και η κατάληψη και στρατιωτική κατοχή του 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είχαν το επιδιωκόμενο από την Τουρκία αποτέλεσμα για διάλυση του Κυπριακού Κράτους.
Όλα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή αναφέρονται στην Κυπριακή Δημοκρατία. Μετά την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, το Συμβούλιο Ασφαλείας με δύο ισχυρά ψηφίσματα θωράκισε ακόμα πιο αποτελεσματικά την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξ επόψεως διεθνούς δικαίου. Τα ψηφίσματα 541 του 1983 και 550 του 1984 εντέλλoνται ουσιαστικά η Διεθνής Κοινότητα να συνεχίσει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποφεύγοντας οποιαδήποτε ενέργεια που θα μπορούσε να προσδώσει ψήγμα νομιμότητας στο παράνομο μόρφωμα των κατεχομένων.
Περαιτέρω η ευρωπαϊκή ενσωμάτωση της Κύπρου υπήρξε επιπρόσθετη θωράκιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού με τη Συνθήκη Προσχώρησης του 2003 όχι μόνο προσφέρεται μοναδικότητα αναγνώρισης στο Κράτος που ελέγχει τα ελεύθερα εδάφη, αλλά και στα κατεχόμενα με το πρωτόκολλο 10 να προβλέπει ότι με τη λύση το Ευρωπαϊκό κεκτημένο θα ισχύσει αυτόματα σε ολόκληρη την Κύπρο, χωρίς νέα διαπραγμάτευση.
Πενήντα εννέα χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τραυματισμένη την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα από τη συνεχιζόμενη για 45 χρόνια τουρκική στρατιωτική κατοχή, οφείλουμε αδιαπραγμάτευτα να διαφυλάσσουμε την κρατική μας υπόσταση, αποφεύγοντας πράξεις ή παραλείψεις που θα είναι δυνατόν να αποδυναμώσουν το ισχυρότερο έρεισμα που διαθέτουμε. Την Κυπριακή Δημοκρατία. Που κατόρθωσε να επιβιώσει και να υπάρχει, παρά τη δόλια προσπάθεια της Τουρκίας και άσπονδων «φίλων» μας να την καταργήσουν και να την εξαλείψουν.
Γιαννάκης Λ. Ομήρου
*Τέως Πρόεδρος Βουλής των Αντιπροσώπων.
Πηγή: Φιλελεύθερος
0 Σχόλια
Σχόλια που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς όχι μόνο για το ιστολόγιο, θα διαγράφονται αμέσως.
EmojiΣχόλια που περιέχουν εμπάθεια σε ό,τι δεν σας αρέσει επειδή έτσι μάθατε ότι έτσι είναι τα πράματα, θα διαγράφονται για έναν εποικοδομητικό διάλογο και όχι να επικρατήσει η αρλουμπολογία, αμαθών και ημιμαθών.
Επίσης σχόλια που έχουν οποιεσδήποτε κομματικές προτροπές και κομματικοπολιτική προπαγάνδα, είναι ανεπιθύμητα.