Όταν οι Τούρκοι βρίσκουν ευκαιρία. Η εξόντωση των Ελλήνων το 1942 με τις Μεγάλες Δυνάμεις να κοιτάνε

Ένα ιστορικό μάθημα για το σήμερα

Η Ελλάδα είχε γονατίσει από την ναζιστική Κατοχή, βιώνοντας πείνα και ανέχεια.

Αντίθετα, η Τουρκία το «χαϊδεμένο» παιδί της Ευρώπης και των απανταχού μισελλήνων, από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με την ναζιστική Γερμανία.

Μάλιστα, έναν χρόνο αργότερα, συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1942, η Άγκυρα υπέγραψε εμπορική συμφωνία για την τροφοδοσία των ναζιστικών δυνάμεων με όλα όσα χρειάζονταν.





Με την Ελλάδα λοιπόν υπό σκληρή κατοχή και ανίκανη να αντιδράσει στην όποια τουρκική ενέργεια, τότε πρόεδρος της Τουρκίας, Ισμέτ Ινονού, είδε «χρυσή ευκαιρία», προκειμένου να εξοντώσει τους Έλληνες που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη και ζούσαν ακόμα εκεί.

Ο πλανήτης ήταν, υποτίθεται, απασχολημένος με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρότι οι Μεγάλες Δυνάμεις παρακολουθούσαν τα πάντα. Έτσι, η Τουρκία, κρυμμένη πίσω από την δήθεν ουδετερότητα και το «σύμφωνο φιλίας» με την ναζιστική Γερμανία, τον Μάιο του 1941, λίγες μόλις βδομάδες μετά την γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (6 Απριλίου 1941), κήρυξε γενική επιστράτευση των μη μουσουλμάνων νέων ηλικίας από 20 έως 45 ετών.

Έλληνες και άλλοι οδηγήθηκαν στα βάθη της Ανατολής με στόχο την φυσική τους εξόντωση, ενώ υπήρχε σχέδιο ακόμα και για την απευθείας εκτέλεση των επιστρατευμένων, ωστόσο στο τέλος οι Τούρκοι φοβήθηκαν πως θα υπάρξει διεθνής κατακραυγή. Έτσι οι νέοι διατάχθηκαν να εκτελέσουν καταναγκαστικά έργα.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ινονού είπε στον πρωθυπουργό, Σουκρού Σαράτσογλου, να προχωρήσει άμεσα σχέδιο οικονομικής ή φυσικής εξόντωσης των μη μουσουλμανικών πληθυσμών. Σε αυτή την κατεύθυνση επιβλήθηκε έκτακτος βαρύτατος φόρος περιουσίας. Όσοι δεν τον άντεχαν, θα τους δινόταν η… μεγαλόψυχη εναλλακτική να τον εξοφλήσουν με καταναγκαστική εργασία.

Ξεκίνησε λοιπόν μία μεγάλη μάχη κατά του Ελληνισμού: Ο τουρκικός Τύπος άρχισε σταδιακά να εξαπολύει εκστρατεία μίσους και φανατισμού εναντίον τους. Όλα τα «στραβά» στην Τουρκία «φορτώνονταν» στους Έλληνες και στους υπόλοιπους, καθώς, όπως γραφόταν, απολάμβαναν οικονομική ευημερία.

Στην συνέχεια, ανασύρθηκε ένας νόμος των Νεότουρκων από το 1914, πο προέβλεπε στην ουσία πλιάτσικο των χριστιανικών περιουσιών της Τουρκίας.




Για τα μάτια του κόσμου, εισήχθη και φόρος για Τούρκους, ο οποίος ήταν μικρός και συμβολικός. Η τουρκική Βουλή ψήφισε άμεσα τον νόμο 4305 με 17 άρθρα, στις 12 Νοεμβρίου 1942, ο οποίος διαχώρισε τους φορολογούμενους σε τέσσερις κατηγορίες:

• Μουσουλμάνους
• Γκιαούρηδες (Έλληνες, Αρμένιους κ.α.)
• όσους άλλαξαν την πίστη τους και έγιναν μουσουλμάνοι (Donme)
• όλους τους ξένους υπηκόους.

Καθορίστηκαν επιτροπές με έξι μέλη που όριζαν το ποσό του φόρου:

Για παράδειγμα, σε έναν Έλληνα χριστιανό φορολογούμενο επιβαλλόταν 5.000 λίρες φόρος για ένα μικρό κατάστημα, στον μουσουλμάνο του διπλανού ακριβώς καταστήματος επιβαλλόταν φόρος μόνο 5 λιρών. Φυσικά, το ποσό του φόρου που επιβαλλόταν δεν επιδέχονταν καμία έφεση. Επιπροσθέτως, η προθεσμία πληρωμής ορίστηκε σε 15 ημέρες. Αν κάποιος καθυστερούσε, έτρωγε πρόστιμο αναλόγως με τις μέρες καθυστέρησης.

Ο πανικός σκέπασε τους Έλληνες. Οι εφημερίδες γέμισαν με αγγελίες πώλησης ακινήτων Ελλήνων. Οι τιμές έπεσαν στα τάρταρα με αποτέλεσμα να ξεπουλιούνται ολόκληρες περιουσίες για ένα κομμάτι ψωμί. Όσοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν τον φόρο, έβλεπαν τα ονόματά τους στην εφημερίδα ως «φοροφυγάδες». Η περιουσία τους κατασχόταν και οι «υπόχρεοι» οδηγούνταν σε καταναγκαστικά έργα στο Άσκαλε.



Αφού εξοντώθηκε σημαντικό κομμάτι Ελλήνων, τον Σεπτέμβριο του 1943 η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε δήθεν ένα άρθρο περί «πισώπλατης μαχαιριάς της Τουρκίας». Η Άγκυρα αποφάσισε την άμεση διαγραφή των φόρων που δεν είχαν εισπραχθεί. Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 1943) πάρθηκε η απόφαση για την διάλυση των ταγμάτων εργασίας και την επιστροφή των «οφειλετών» στα σπίτια τους.

Όσοι δεν λύγισαν από τις κακουχίες και κατάφεραν να επιστρέψουν, ήταν αγνώριστοι.

Από όσους δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τον υπερβολικό τούρκο-φόρο και βρέθηκαν στα τάγματα εργασίας, ένας στους τρεις δεν κατάφερε να γυρίσει πίσω.

Ο νόμος 4305 καταργήθηκε οριστικά στις 15 Μαρτίου 1944.

Όπως οι Μεγάλες Δυνάμεις παρακολουθούσαν τότε την προσπάθεια εξόντωσης των Ελλήνων, κλείνουν και σήμερα τα «μάτια» στις βαρβαρότητες της Τουρκίας, η οποία αν βρει ανάλογη ευκαιρία, θα «τσακίσει» την Ελλάδα.