Η τουρκική κατοχή και εμείς

Η εκκλησία της Παναγίας στην κατεχόμενη Λύση

Η διαμάχη που εκδηλώθηκε τις τελευταίες βδομάδες στην ημικατεχόμενη πατρίδα μας, συμπυκνώνει μέσα σε δυο – τρία περιστατικά, την οργουελική κατάσταση που βιώνουμε ως προς την αντιμετώπιση της πραγματικότητας που επέβαλε, δια πυρός και σιδήρου, ο Αττίλας από το 1974. Αφορμή έδωσε το περιστατικό όπου ένας νεαρός, με καταγωγή από τη Λύση, κατέβασε την τουρκική σημαία από την αυλή του Δημοτικού Σχολείου της κατεχόμενης κωμόπολης της Μεσαορίας και στη συνέχεια αφαίρεσε από μια βιτρίνα, μια φωτογραφία του Ντενκτάς.
Το γεγονός δημοσιοποιήθηκε ύστερα από τέσσερις – πέντε μέρες, αφού οι κάμερες ασφαλείας κατέγραψαν την πράξη του νεαρού. Μερίδα του ελληνοκυπριακού Τύπου καταδίκασε με πρωτοσέλιδα την ενέργεια του Λυσιώτη νέου, με κύριο επιχείρημα ότι αυτές οι πράξεις «χαλούν το καλό πολιτικό κλίμα»… Ποιο ήταν αυτό; Αυτό που ζέστανε ο Τσαβούσογλου, με τη συνοδεία του Οζερσάι, ζώντας, ως σύγχρονος Λαλά Μουσταφά, τη δική του «ονειροπόληση πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου»: Νέο πλιάτσικο των ελληνικών περιουσιών και νέα χυδαία καταπάτηση του διεθνούς δικαίου, την ίδια ώρα που στις κυπριακές θάλασσες, εδώ και βδομάδες, μπαίνουν και βγαίνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα.

Εμείς μείναμε με την απορία, για το ποιος, πρώτα-πρώτα, έδωσε στις κατοχικές αρχές (και στη δημοσιότητα) τα στοιχεία του 16χρονου νεαρού. Και με ποια δεοντολογία τα «δικά μας» ΜΜΕ αναπαρήγαγαν την περιγραφή του, στοχοποιώντας έναν 16χρονο, σε μια κατοχική δύναμη που έχει να περηφανεύεται για το πώς έδρασε στις περιπτώσεις των ηρώων της Κυπριακής Δημοκρατίας, Θεόφιλου Γεωργιάδη, Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού. Αποτέλεσμα της άσκησης ψυχολογικής πίεσης ήταν η «δήλωση μετανοίας» της οικογένειας του νεαρού, με τον (καλό) Μ. Ακιντζί να δράττεται της ευκαιρίας για να μας ξανακάνει μάθημα ότι στα σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας «καλλιεργείται ο φανατισμός και ο εθνικισμός», ενώ αυτοί (οι κακόμοιροι poor Turks του παραδοσιακού ντενκτασικού αφηγήματος) υπερασπίζονται και προωθούν την ειρήνη… Είναι μια τακτική που ο Ακιντζί ακολουθεί εδώ και χρόνια, συνήθως με επιτυχία (βλ. την άτακτη υποχώρηση της Βουλής μας για το θέμα του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950). Έγραψε, ανάμεσα σε άλλους, δυο εξαιρετικά άρθρα αυτή τη βδομάδα ο Σενέρ Λεβέντ για την πρακτική αυτή. Ουσιαστικά η «ειρήνη» που πρεσβεύει ο Ακιντζί είναι η ίδια «ειρήνη» που επέβαλαν τα τανκς του κατοχικού στρατού από το 1974. Και, με την ίδια λογική, όσοι αντιστάθηκαν το καλοκαίρι του 1974 στην επιβολή της κυριαρχίας του «ειρηνοποιού Αττίλα» ήταν, κι αυτοί, «φανατικοί εθνικιστές»…

Λίγες μέρες αργότερα, ένα δεύτερο περιστατικό είχε εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση από όσους «δικούς μας» επέκριναν τον νεαρό Λυσιώτη. Μια γυναίκα 52 χρονών, γεννημένη στη Μόρφου, συνελήφθη με την 20χρονη κόρη της στα κατεχόμενα (πέρασαν ένα βράδυ στα κελιά της κατοχικής αστυνομίας). Παραθέτω την είδηση, από ελληνοκυπριακή εφημερίδα: «Όπως ανέφερε στο ΚΥΠΕ ο Τ/Κ επικεφαλής της δικοινοτικής Τεχνικής Επιτροπής για την εγκληματικότητα, Χακί Ονέν, η γυναίκα εισήλθε στον κήπο του σπιτιού που διέμενε πριν από την τουρκική εισβολή του 1974 και στο οποίο διαμένει σήμερα στέλεχος του κατοχικού στρατού». Τα σπίτια μας, για όσους είμαστε πρόσφυγες, είναι πλέον τα «σπίτια που διαμέναμε μέχρι το 1974»… Και βέβαια, τέτοιες ενέργειες, όπως της σύλληψης των δύο γυναικών, δεν «χαλάνε το καλό κλίμα». Άσε, που ίσως και να φταίνε αυτές, κιόλας…

Κατά την άποψή μας, οι συζητήσεις που προκάλεσαν τα παραπάνω περιστατικά, που αποκαλύπτουν τον κραυγαλέο διχασμό μεγάλου τμήματος της κυπριακής κοινωνίας, πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά την πολιτική μας ηγεσία. Εάν αυτή ενδιαφέρεται πραγματικά για το μέλλον του τόπου και την επιβίωσή μας στην προγονική μας γη. Η τουρκοκυπριακή ηγεσία, από το 1878 και μετά, είχε και έχει ξεκάθαρους στόχους: Μέχρι το 1960, να μην γίνει η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, και από το 1964 να αναγνωριστεί η «κρατική τους οντότητα». Ο δικός μας στόχος, ποιος είναι; Το όραμα των ηγετών μας; Αυτοί που ψηφίζουμε, «εθνικόφρονες», «αριστεροί», «κεντρώοι», «απορριπτικοί», «ενδοτικοί», δεν ενοχλούνται με την εικόνα μιας κοινωνίας χωρίς προσανατολισμό; Δεν προσβάλλονται από τις συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας εις βάρος της χώρας μας; Ούτε από τις υποδείξεις του Ακιντζί για την «εθνικιστική διαπαιδαγώγηση» της νεολαίας μας, σε σύγκριση με όσα επιβάλλει η Pax Turca στα κατεχόμενα; Εκτός κι αν έχουμε αποφασίσει, ομφαλοσκοπούντες διχασμένοι για το «ποιος φταίει» για τα «παρελθόντα δεινά», να αποδεχθούμε (απολαμβάνοντάς τις) τις κατοχικές «πραγματικότητες». Όπως ακριβώς το περιγράφουν οι στίχοι του Βάρναλη, όταν προσπαθούσε να αφυπνίσει τους καταπιεσμένους: «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!». Αν είναι έτσι, περαστικά μας. Γιατί άλλο είναι να παραμένει υπό κατοχή η μισή μας πατρίδα κι άλλο το να κατακτηθούν και τα μυαλά μας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος» στις 21 Σεπτεμβρίου 2019

ΠΗΓΗ: papapolyviou.com