Η Κλασική αγγειογραφία των Ελλήνων στην Ιταλική

Στην Νότια Ιταλική τα κεραμικά αγγεία είναι ως επί το πλείστον διακοσμημένα με την ερυθρόμορφη τεχνική, και παρήχθησαν από Έλληνες αποίκους , αλλά και τις επόμενες γενεές Ελλήνων στη νότια Ιταλία και τη Σικελία, είναι αυτή όλη η περιοχή που συχνά αναφέρεται ως Magna Graecia ή «Μεγάλη Ελλάδα».

Η εγχώρια παραγωγή των αγγείων έγινε σε απομίμηση της ερυθρόμορφης, όπως δημιουργήθηκε και στα διάφορα είδη αγγειογραφίας, της Ελληνικής ηπειρωτικής χώρας και αυτό συνέβη σποραδικά στις αρχές του πέμπτου αιώνα π.Χ. στην περιοχή. Ωστόσο, περίπου το 440 π.Χ. , ένα εργαστήριο αγγειοπλαστών και ζωγράφων εμφανίστηκε στο Μεταπόντιον στην Λευκανία και σύντομα μετά στον Τάραντα στην Απουλία.
Είναι άγνωστο το πώς οι τεχνικές γνώσεις για την παραγωγή αυτών των αγγείων ταξίδεψε στην Νότια Ιταλία. Άγνωστο άλλα πολύ εύκολο να το θεωρήσει κάποιος μιας εκεί το ελληνικό στοιχείο ήταν το ισχυρότερο και πολιτισμικά. Θεωρίες κυμαίνονται από την Αθηναϊκή συμμετοχή στην ίδρυση της αποικίας των Θουρίων το 443 π.Χ. με την αποδημία των Αθηναίων τεχνιτών, ίσως ενθαρρύνεται αυτή η κατάσταση από την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου το 431 π.Χ.


ΣΗΜ: Οι Θούριοι ήταν μία πανελλήνια αποικία στη Νότια Ιταλία, η οποία ιδρύθηκε με πρωτοβουλία των Αθηναίων, το 444 π.Χ. στην περιοχή της κατεστραμμένης , πριν 65 περίπου χρόνια, Σύβαρις Ο Περικλής έδωσε πανελλήνια μορφή στον αποικισμό των Θουρίων εγκαθιστώντας Έλληνες από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Η πόλη είχε δημοκρατικό πολίτευμα και οι πολίτες χωρίστηκαν, όπως μαθαίνουμε από τον Διόδωρο, σε δέκα φυλές, τα ονόματα των οποίων δείχνουν επαρκώς τη προέλευσή τους. Αυτοί ήταν: η Αρκαδική φυλή ,η Αχαίκη ,των Ηλείακή , η βοιωτική , η Αμφικτυονική , η Δωρική, η Ιωνικη ,η Αθηναική, η Ευβοϊκή , και η Νησιωτική φυλή.
Το σχέδιό της έγινε από το Μιλήσιο αρχιτέκτονα Ιππόδαμο και η πόλη γνώρισε γρήγορα μεγάλη άνθηση. Στους Θουρίους συγκεντρώθηκαν προσωπικότητες, όπως ο σοφιστής Πρωταγόρας, ο Λυσίας, ο Ηρόδοτος, ο φιλόσοφος Εμπεδοκλής κ.ά. Για την ακμή της πόλης μαρτυρούν οι αρχαιότητες που έχουν διασωθεί. Μετά την ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο, η πόλη σταδιακά αυτονομήθηκε από την μητρόπολη.

Ο πόλεμος, που κράτησε μέχρι το 404 π.Χ. , και τη συνακόλουθη μείωση της Αθηναϊκής εξαγωγής σε αγγεία προς τα δυτικά ήταν σίγουρα σημαντικοί παράγοντες για την επιτυχή συνέχιση της παραγωγής αγγείων ερυθρόμορφης τεχνικής στη Magna Graecia.

Ανήκει σε μια κατηγορία αγγείων που σχετίζονται με το χώρο των Κεντόριπων στη Σικελία. Χαρακτηρίζονται από περίτεχνα και λεπτή εφαρμοσμένη διακόσμηση και εκλεπτυσμένη πολυχρωμία εργασίες που εκτελούνται μετά το ψήσιμο. Η σκηνή δείχνει μια νύφη που περιβάλλεται από τους συνοδούς. Το αγγείο έγινε για ταφική χρήση.

Η κατασκευή αγγείων της Νότιας Ιταλικής έφθασε στο αποκορύφωμά της μεταξύ 350 και 320 π.Χ. , στη συνέχεια, σταδιακά βαθμιαία υπήρξε μείωση σε ποιότητα και ποσότητα μέχρι λίγο μετά το κλείσιμο του τέταρτου αιώνα π.Χ.Οι σύγχρονοι μελετητές έχουν χωρίσει τα αγγεία της Νότιας Ιταλικής σε πέντε είδη με το όνομά τους από τις περιοχές στις οποίες έχουν παραχθεί: Λευκανίας ,Απουλίας, Καμπανίας, Ποσειδωνίας και της Σικελίας.
Τα αγγεία της Νότιας ιταλικής, σε αντίθεση με τα Αττικά , δεν εξάγονται ευρέως και φαίνεται να προορίζονται αποκλειστικά για την τοπική κατανάλωση. Κάθε εργαστήριο έχει τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένων των προτιμήσεων ως προς το σχήμα και τη διακόσμηση που τα καθιστούν αναγνωρίσιμα, ακόμη και όταν η ακριβή τους ενίοτε προέλευση είναι άγνωστη. Τα της Λευκανίας και της Απουλίας είναι τα παλαιότερα είδη και ιδρύθηκαν μέσα σε μια γενιά, της μιας περιοχής με την άλλη .
Ωστόσο και τα ερυθρόμορφα αγγεία της Σικελίας δεν εμφανίστηκαν πολύ καιρό μετά, μάλιστα λίγο πριν από 400 π.Χ. με 370 π.Χ. , οι αγγειοπλάστες και αγγειογράφοι μετανάστευσαν από τη Σικελία τόσο στην Καμπανία όσο και την Ποσειδωνία (Paestum), όπου ίδρυσαν τα αντίστοιχα εργαστήρια τους.Θεωρείται ότι έφυγαν από τη Σικελία λόγω της πολιτικής αναταραχής. Μετά τη σταθερότητα επέστρεψαν στο νησί γύρω στο 340 π.Χ. .
Οι τεχνίτες /καλλιτέχνες της Καμπανίας και Ποσειδωνίας μετακόμισαν στη Σικελία για να αναβιώσουν την βιοτεχνία ή βιομηχανία της κεραμικής. Σε αντίθεση με την Αθήνα, σχεδόν κανένας από τους αγγειοπλάστες και αγγειογράφους στη Magna Graecia δεν υπέγραψε τη δουλειά του, έτσι η πλειοψηφία των ονομάτων που αναφερόμαστε σήμερα είναι σύγχρονες ονομασίες, με συμβολικό και συχνά «ιδιοτελή» χαρακτήρα

Αποδίδεται στο «ζωγράφο της Νέας Υόρκης» . Ύστερη Κλασική 360-350 π.Χ. Ελληνικό, Νότια ιταλική, Λουκανίας .

ΛΕΥΚΑΝΙΑ
Η Λευκανία που αντιστοιχεί στο «δάκτυλο» και τον «κουτουπιέ» της «Μπότας» του χάρτη της ιταλικής χερσονήσου, ήταν η παλαιότερη περιοχή αγγειοπλαστικής της Νότιας ιταλικής ,αυτής που χαρακτηρίζεται από το βαθύ κόκκινο-πορτοκαλί χρώμα του πηλού του. πιο διακριτικό σχήμα της είναι η ΝΕΣΤΟΡΙΣ, ένα βαθύ δοχείο που ίσως να υιοθετήθηκε από την μορφή ή σχήμα ενός Μεσσαπικού αγγείου από την περιοχή με πλευρικές λαβές μερικές φορές διακοσμημένες με δίσκους
Αρχικά, η ελληνική αγγειογραφία της Λευκανίας έμοιαζε πάρα πολύ με αυτήν της σύγχρονης Αττικής αγγειογραφίας, όπως φαίνεται σε μια καλογραμμένη αποσπασματικά σκύφο που αποδόθηκε στον « ζωγράφο του Παλέρμο ».

Από τον Έλληνα «ζωγράφο του Παλέρμο » 420-400 π.Χ. Ελληνικό Ν.Ιταλική Λουκανία ή Λευκανία . Η θεά Αθηνά εφηύρε τα διπλά φλάουτα, αλλά τα απέρριψε γιατί το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο όταν τα έπαιξε. Ο σάτυρος Μαρσύας κατέκτησε την τέχνη στο όργανο αυτό και αμφισβήτησε το θεό Απόλλωνα σε ένα διαγωνισμό. Εδώ ο Μαρσύας έχει χάσει την ικανότητά του. Από τη μια πλευρά της σκύφου, η Άρτεμις και η Λητώ , η αδελφή και η μητέρα του Απόλλωνα, κοιτούν τον σάτυρο, ο οποίος στηρίζεται σε έναν πυλώνα με μία επιγραφή με το όνομά του και κρατά ένα μεγάλο μαχαίρι, κάτι που προαναγγέλλει την ζοφερή μοίρα του. Η άλλη πλευρά διατηρεί ένα μεγάλο μέρος της θεάς Αθηνάς, με τα πολεμικά χαρακτηριστικά της, να κάθεται σε ένα βράχο.

Ευνοείται η εικονογραφία όπου εκεί περιλαμβάνονται σκηνές με δρώμενα με θνητούς και θεούς,.όπως και σκηνές της καθημερινής ζωής αλλά και οι εικόνες του Διονύσου και των οπαδών του

Αποδίδεται στον «ζωγράφο του Άμυκου » 420-400 π.Χ. Ελληνική υδρία Ν. Ιταλική Λευκανία Οι Νέοι εμφανίζονται ως γυμνοί αθλητές που λαμβάνουν δώρα στέφανους στλεγγίδες ή ταινίες

Το πρωτότυπο εργαστήρι στο Μεταπόντιον (Metaponto), που ιδρύθηκε από τον «Ζωγράφο του Pisticci » και δύο επικεφαλής συναδέλφους του, που ήταν ο «ζωγράφος των Κυκλώπων» και ο «Ζωγράφος Άμυκος» , εξαφανίστηκε πιθανά μεταξύ του 380 και 370 π.Χ. όπου οι κορυφαίοι καλλιτέχνες του μετακόμισαν στην ενδοχώρα της Λευκανίας σέ τόπους, όπως ονομάζονται σήμερα, Roccanova, Anzi, και Armento.

Αποδίδεται στον «Ζωγράφο του Pisticci » από το Μεταπόντιον 430-420 π.Χ.

Μετά από αυτό το σημείο, η αγγειογραφία στην Λευκανία έγινε όλο και πιο επαρχιακή, επαναχρησιμοποίησε θέματα από προηγούμενους καλλιτέχνες και θέματα δανεισμένα από την Απουλία.

Έχει Αποδοθεί στον «Ζωγράφο του Pisticci » Εκ Λευκανίας Ελληνικός Κωδωνόσχημος κρατήρας του 430-410 π.Χ. Ο «Ζωγράφος του Pisticci » .(Ονομάστηκε έτσι από την μικρή κωμόπολη Pisticci που βρέθηκαν πολλά έργα του στην περιοχή της Λευκανίας Ν.Ιταλική) είναι σημαντικός γιατί συνδέεται με την εισαγωγή της ερυθρόμορφης αγγειογραφίας στη Λευκανία . Καθώς το έργο αυτό δείχνει, ότι ήταν καλά εξοικειωμένος με την Αττική τεχνοτροπία .

Με την κίνηση προς πιο απομακρυσμένα μέρη της Λευκανίας, το χρώμα του πηλού άλλαξε επίσης, το καλύτερο παράδειγμα στο έργο του « Ζωγράφου της Roccanova,» ο οποίος εφαρμόζει ένα βαθύ ξεπλυμένο ροζ για να αυξήσει το χρώμα του φωτός. Μετά την καριέρα του «Ζωγράφου του Primato», τον τελευταίο από τους αξιοσημείωτους αγγειογράφους της Λευκανίας , που δραστηριοποιούνται μεταξύ 360 και 330 π.Χ. , τα αγγεία αποτελούνταν από φτωχές απομιμήσεις από το χέρι του, μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του τέταρτου αιώνα π.Χ. , όταν η παραγωγή σταμάτησε.

Η τιμωρία του Αμύκου από τους Αργοναύτες - Ερυθρόμορφη υδρία από τη Λουκανία ή Λευκανία , τέλη 4ου αιώνα π.Χ., Εθν.Βιβλιοθήκη Γαλλίας (Παρίσι).Ο « Ζωγράφος του Άμυκου» λειτούργησε γύρω στο 430-400 π.Χ. στην Αθήνα ήταν ένας Έλληνας ζωγράφος που ζωγράφησε με την ερυθρόμορφη τεχνική. Ακριβής ημερομηνία γέννησής του και ο θάνατος είναι άγνωστα. Όπως και με οποιοδήποτε από τους τεχνίτες που εργάζονται κατά τη διάρκεια του πέμπτου αιώνα π.Χ., πολύ λίγα είναι κατανοητό για τη ζωή του «ζωγράφου του Άμυκου ». Είναι γενικά αποδεκτό από τους μελετητές ότι ο ζωγράφος έμαθε την τέχνη του στην Αθήνα. Ο ίδιος οφείλει το όνομά του σε μια παράσταση σε μία Λεύκινή υδρία του Άμυκου , ο οποίος ήταν ο χαρακτηρισμένος για αυτό το θέμα σε ένα από τα σωζόμενα έργα του,. Υπάρχει επίσης μια ερυθρόμορφη καμπάνα-κρατήρας που απεικονίζει Σιληνούς και δύο μαινάδες που έχει αποδοθεί σε αυτόν.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ :Άμυκος - Γιος του Ποσειδώνα και της Νύμφης Μελίας ή Πελίας, βασιλιάς των Βεβρύκων στη Βιθυνία. Ο Άμυκος ήταν ένας βάναυσος γίγαντας, θεωρούμενος ως ο «πατέρας» της πυγμαχίας, και μάλιστα της τεχνικής πυγμαχίας. Υποχρέωνε κάθε ξένο που ερχόταν στη χώρα του να πυγμαχήσει μαζί του, τον νικούσε εξαιτίας της υπερφυσικής του δυνάμεως και μετά τον σκότωνε. Στην Αργοναυτική εκστρατεία, ένα ήταν ο πυγμαχικός αγώνας ανάμεσα στον Άμυκο και τον Πολυδεύκη: Μόλις οι Αργοναύτες προσορμίσθηκαν στη ακτή της Βιθυνίας, ο Άμυκος εμφανίσθηκε ζητώντας να πυγμαχήσει με τον δυνατότερο από αυτούς. Ο Πολυδεύκης δέχθηκε να αγωνισθεί μαζί του, τον νίκησε και τον σκότωσε «πλήξας κατά τον αγκώνα» (Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, Α 90, 20, και Απολλωνίου Αργοναυτικά, Β 1). Ο Θεόκριτος όμως περιγράφει πολύ πιο ειδυλλιακά το επεισόδιο (Διόσκουροι 22, 27): Οι Διόσκουροι (ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης), μετά τον κατάπλου τους στη χώρα του Αμύκου, τον συνάντησαν σε ένα δάσος ντυμένο με τη λεοντή του και ξαπλωμένο δίπλα σε μια πηγή από την οποία δεν τους άφηνε να πιουν αν πρώτα δεν πυγμαχούσε μαζί του ο δυνατότερος. Ο Πολυδεύκης αποδέχθηκε την πρόκληση και κάλεσε όλους τους Αργοναύτες να παρασταθούν στον αγώνα. Νίκησε ο Πολυδεύκης, αλλά αντί να σκοτώσει τον Άμυκο (όπως ήταν η αμοιβαία συμφωνία τους), τον έβαλε να ορκισθεί στον πατέρα του, τον θεό Ποσειδώνα, ότι δεν θα προκαλούσε πλέον κανένα ξένο για πυγμαχία με σκοπό την εξόντωσή του. Επίσης, ο Επίχαρμος (στην κωμωδία του «`Αμυκος»), ο Σοφοκλής (επίσης σε ομώνυμο σατιρικό δράμα του) και ο επικός ποιητής Πείσανδρος εμφανίζουν τον ηττημένο Άμυκο να δεσμεύεται από τον Πολυδεύκη με αυτό τον όρκο. Σε λάρνακα στο Μουσείο της Ρώμης εικονίζεται η άφιξη των Αργοναυτών στην ακτή της Βιθυνίας και το δέσιμο του Αμύκου από τον Πολυδεύκη σε κορμό δέντρου. Πάνω σε ετρουσκικό τεφροδόχο αγγείο εικονίζεται επίσης η τιμωρία του Αμύκου, ενώ πάνω σε καθρέφτη απεικονίζονται ο Πολυδεύκης και ο Άμυκος έτοιμοι για τον αγώνα. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, στα παραπάνω ήρωας ήταν όχι ο Πολυδεύκης, αλλά ο αρχηγός των Αργοναυτών, ο Ιάσονας, γιατί στη Βιθυνία η τοποθεσία όπου υποτίθεται ότι έγινε ο αγώνας ονομαζόταν «Ιάσονος δόρυ»

ΑΠΟΥΛΙΑ
Περισσότερο από το ήμισυ των σωζόμενων αγγείων της Νότιας Ιταλικής προέρχονται από την Απουλία (σύγχρονη Puglia), το «τακούνι» της Ιταλίας. Τα αγγεία αυτά είχαν αρχικά παραχθεί στον Τάραντα, τη μεγάλη ελληνική αποικία στην περιοχή. Η ζήτηση έγινε τόσο μεγάλη μεταξύ των ιθαγενών λαών της περιοχής που από τα μέσα του τέταρτου αιώνα π.Χ. εργαστήρια δορυφόροι ιδρύθηκαν στις κοινότητες των ιθαγενών κατοίκων στο βόρειο τμήμα, όπως στο Ruvo, Ceglie del Campo, και την Canosa. Ένα χαρακτηριστικό σχήμα της Απουλίας είναι ένα πινάκιο, μια φιάλη , ένα χαμηλό και ρηχό πιάτο με δύο λαβές που πλαταίνουν και αυξάνουν από το χείλος. Οι λαβές και το χείλος απολήγουν σε σχήμα μανιταριού

Λεκανίδα - Ύστερη Κλασική 330-320 π.Χ. Ελληνικό Ν.Ιταλικής και αποδίδεται στην ομάδα του «ζωγράφου Menzies ». Το αγγείο είναι ένα παράδειγμα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σχήματα αγγείων της Απουλίας Τα πιο συχνά διακοσμημένα στοιχεία σε αυτά τα αγγεία είναι των Γυναικών και των Ερώτων, αλλά και μυθολογικές σκηνές ζωγραφισμένες στο εσωτερικό μετάλλιο.

Η Απουλία διακρίνεται επίσης από την παραγωγή του μνημειακού σχήματος αγγείων , συμπεριλαμβανομένου του σπειροειδούς-κρατήρα, αμφορέα, και λουτροφόρου. Τα αγγεία ήταν κυρίως για ταφική λειτουργία. Είναι διακοσμημένα με σκηνές των πενθούντων σε τάφους και περίτεχνους, πολυπρόσωπους μυθολογικούς πίνακες, ένας αριθμός των οποίων σπάνια, βρίσκουμε στα αγγεία της ελληνικής ηπειρωτικής χώρας και είναι γνωστά μόνο μέσα από φιλολογικές μαρτυρίες .

Ερυθρόμορφος Ελικωτός ή ελικοειδής κρατήρας. . Αποδίδεται στον «ζωγράφο του Capodimonte (Παλάτι του βασιλιά της Νάπολης 1786) » ένας από τους πιο παραγωγικούς καλλιτέχνες. Ν. Ίταλική Απουλία 320-310-π.Χ.

Λουτροφόρος- Ελληνικό από την Ν. Ιταλική- Απουλία 340-330 π. Χ. Αποδίδεται στον «ζωγράφο του Δαρείου». Με μορφές όπως την Περσεφόνη και την Αφροδίτη, τον Δία ή Άδη και τον Άδωνη είναι εδώ τα θέματα του θανάτου και της αναγέννησης του Άδωνη που συνδέονται με την εποχιακή αλλαγή, και η πλούσια βλάστηση σε αυτή την λουτροφόρο θα μπορούσε να συμβολίζει την αναγέννηση, κατάλληλο θέμα στο αγγείο για μια κηδεία.

Ελικωτός ή ελικοειδής κρατήρας. -Ελληνική από την Ν.Ιταλική -Απουλία 330-310 π.Χ. αποδίδεται στον «ζωγράφο της Βαλτιμόρης».Ο Πάρις ο Τρώας πρίγκηπας με περιβολή της ανατολής ακούει τον Ερμή αυτόν που του έφερε τις τρεις θεές για την κρίση, η Αφροδίτη ,η Ήρα, η Αθηνά ,ο νεαρός Πάν και άλλοι είναι τα πρόσωπα του δρώμενου

Μυθολογικές σκηνές στα αγγεία της Απουλίας είναι απεικονίσεις με επικά αλλά και τραγικά θέματα και ήταν πιθανόν εμπνευσμένες από θεατρικές παραστάσεις Μερικές φορές αυτά τα αγγεία παρέχουν απεικονίσεις των τραγωδιών των οποίων σωζόμενα κείμενα, εκτός από τον τίτλο, είναι είτε πολύ αποσπασματικά ή έχουν εντελώς χαθεί.

Ύστερη κλασική 400-380 Απουλία Ελληνικός Κωδωνόσχημος κρατήρας που η παραστάσεις του αποδίδονται στον «ζωγράφο του Σαρπηδόνα» Ο Σαρπηδόνας, ο γιος του Δία και της Ευρώπης, ήταν ο βασιλιάς της Λυκίας, ο οποίος ήταν μοιραίο να πεθάνει στη μάχη με τον Έλληνα ήρωα Πάτροκλο κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Η Ήρα έπεισε Δία να επιτρέψει την ταφή ενός ήρωα στην πατρίδα του, αλλά για να είναι σίγουρο ο Ύπνος και ο Θάνατος τον έχουν σηκώσει από το πεδίο της μάχης ,τον Σαρπηδόνα να σκοτώθηκε και τον μεταφέρουν στο βασίλειό του. Η διακόσμηση αντανακλά πιθανότατα την Ευρώπη ή τους Κάρες, ένα χαμένο έργο από τον Έλληνα τραγικό Αισχύλο. Το θέμα της αντιστροφής είναι ασυνήθιστο και έχει δημιουργήσει δυσκολίες αναγνώρισης. Η Ευρώπη με ανατολικής μορφής ενδυμασία , κάθεται σε θρόνο σε ένα στάδιο ναΐσκο, κοιτάζοντας προς την άφιξη των δύο μορφών ,ο Ύπνος και ο Θάνατος με το πτώμα του γιου της για ταφή στην αγκαλιά τους. Η γυναίκα που κάθεται στα αριστερά της Ευρώπης είναι ίσως η σύζυγός του Σαρπηδόνα, καθώς και οι δύο νέοι με Ανατολική ενδυμασία μπορεί να εκπροσωπούν τους γιους του. Η απεικόνιση του Σαρπηδόνα που μεταφέρουν ο Ύπνος και ο Θάνατος στην πατρίδα του, τη Λυκία για ταφή προέρχονταν από την Αθήνα, ενδεχομένως από τον ζωγράφο Ευφρόνιο, και να ανέλαβε κάποιο έργο ζωγραφικής σε αγγεία. Ο δόμος με τα πολλά στηρίγματα, οι κίονες , συμπεριλαμβανομένης της κατοικίας του Δία και της Ήρας και της ένθρονης Ευρώπης σε αυτό το αγγείο από την Απουλία πιθανόν να αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη θεατρική ερμηνεία.

Αυτά τα αντικείμενα ,που είναι σε μεγάλης έκτασης ποσότητες, κατηγοριοποιούνται ως "στολισμένα" στο ύφος και διαθέτουν περίτεχνα φυτικά στολίδια και σε πολλά έχει προστεθεί χρώμα, όπως το λευκό, κίτρινο και κόκκινο .

Αποδίδεται στον «ζωγράφο του Black Fury » 400-380 π.Χ. Απουλία ελληνικό Ν.Ιταλικής Ο Πρίαμος, βασιλιάς της Τροίας, γονατίζει, στον ήρωα Αχιλλέα για το νεκρό σώμα του γιου του Έκτορα.

Η λέξη «Gnathian» είναι ένας συμβατικός όρος χρησιμοποιείται κυρίως για την κεραμική της Απουλίας κατά την οποία πολύχρωμη διακόσμηση εφαρμόζεται σε ένα μαύρο γάνωμα στην επιφάνεια του αγγείου . Η αναπαράσταση του έργου τα Λύτρα του Έκτορα και ήταν εμπνευσμένο από την τραγωδία του Αισχύλου με το ίδιο όνομα.

Τα μικρότερα σχήματα στην Απουλία συνήθως ήταν διακοσμημένα με το "Απλό" στυλ, με απλές συνθέσεις, με από ένα έως πέντε στοιχεία. Δημοφιλή θέματα περιλαμβάνουν τον Διόνυσο, τόσο ως θεό του θεάτρου αλλά και του κρασιού .

Τέσσερις εικόνες από το σκεύος ένα κάδος που σερβίρετε και μεταγγίζεται κρασί. που αποδίδεται στον «ζωγράφο του Λυκούργου » 360-340 π.Χ. Απουλία Ελληνικό Ν.Ιταλίας . Παρουσιάζει μια εμπνευσμένη παράσταση του θεού Διόνυσου να οδηγεί συρόμενο από Γρύπες άρμα του σε μια συγκέντρωση των οπαδών του. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η σκηνή όπου ο γέρος σάτυρος βυθίζει μια κανάτα στον διακοσμημένο κάλυκα-κρατήρα, πιθανώς να γεμίσει το αγγείο για σπονδή, μία φιάλη , στο αριστερό του χέρι. Το κεφάλι στην κάτω πλευρά του αγγείου είναι ασυνήθιστο και φαίνεται να είναι μια ιδιοτροπία, ή προσθήκη της τελευταίας στιγμής από τον ζωγράφο του αγγείου .

Σκηνές των νέων και των γυναικών, συχνά με την παρέα του Έρωτα . Και απομονωμένα κεφάλια, συνήθως αυτά μιας γυναίκας .

Ελληνικό Ν Ιταλικής-Απουλία 325-300 π.Χ. Απομονωμένα κεφάλια εμφανίζονται σε περισσότερα από τα μισά αγγεία- πλάκες που επιβιώνουν στην Νότια ιταλική. Τα περισσότερα από τα κεφάλια είναι γυναίκες, που παρέχονται στο προφίλ, όπως φαίνεται σε αυτό το πιάτο. Συνήθως εμφανίζονται φορώντας ως διάκοσμο καπέλα και κοσμήματα, συμπεριλαμβανομένων ενωτίων (σκουλαρίκια), περίαπτων (περιδέραια), και διαδημάτων

Ελληνικό -Απουλίας 330-310 π.Χ. αποδίδεται στον «ζωγράφο του Κάτω Κόσμου » Λεπτομέρειες όπως οι Έρωτες, η γυναίκα με ένα κύκνο, νέοι σε λουτήρα και η προσφερόμενη κασετίνα είναι στοιχεία που συνδέουν την εικονογραφία με το γάμο. Τέτοιες σκηνές των γυναικών, των νέων, και Ερώτων είναι ένας από τους πιο συχνούς τύπους εικόνων δει στη αγγειογραφία στην Νότια Ιταλική

Αποδίδεται στην Ομάδα της Νέας Υόρκης 340-320 π.Χ. Ύστερη Κλασική Ερυθρόμορφος Γαμικός λέβητας Ελληνικό, Νότια Ιταλική , Απουλία Μια λεπτή όμορφα ενδεδυμένη γυναίκα κάθεται σε υψηλό κάθισμα υποστηρίζεται με υποπόδιο ένας νέος μπροστά της προσφέρει ένα στεφάνι και μία ζωστήρα. Στέκεται μπροστά από ένα λουτήρα. Η συνοδός πίσω από την καρέκλα κρατά τον καθρέφτη της κυράς. Παραπάνω, Έρωτες μεταφέρουν περισσότερα εορταστικά σύνεργα και παίζουν με ένα κύκνο. Η διακόσμηση συμπληρώνει τις γαμήλιες ενώσεις του σχήματος. Το σκέπαστρο λείπει

Εμφανή, ιδιαίτερα σε κρατήρες, είναι η απεικόνιση των αυτοχθόνων λαών της περιοχής, όπως των Μεσσάπιων και Όσκων που φορούν τα τυπικά ενδύματά τους και τις πανοπλίες τους. Τέτοιες σκηνές συνήθως ερμηνεύεται ως άφιξη ή αναχώρηση, με την προσφορά σπονδής. Αλλά και τις ευρείες ζώνες που φοριούνται από τους νέους σε μια ζωγραφική σε κρατήρα που αποδίδεται στον « Ζωγράφο Rueff » Έχουν βρεθεί δε εικόνες και σε διάφορους τάφους στην Ιταλική.

ΣΗΜ: 1-Οι Όσκοι ήταν αρχαίος λαός της Ιταλίας, κατοικούσαν στην περιοχή της σημερινής Καμπανίας και του Λάτιο , ήταν μόνιμα σε αντιπαράθεση με τους Ετρούσκους για την κατοχή της περιοχής.Οι Όσκοι μιλούσαν την Οσκάνικη γλώσσα και ήταν κυρίως γεωργοί.
2-Οι Μεσσάπιοι (Messapii) ήταν αρχαίος λαός της νότιας Ιταλίας στην σημερινή Απουλία. Καταλάμβαναν μια μεγάλη περιοχή που έφτανε έως την Καλαβρία. Το όνομα της χώρας τους (Μεσσαπία) σημαίνει τόπος εν μέσω υδάτων. Μιλούσαν την Μεσσάπια γλώσσα και συχνά αναφέρονται σαν φυλή των Ιαπύγων. Σύμφωνα με τη μυθολογία[1] οι Μεσσάπιοι ήταν ελληνικής καταγωγής και κατάγονταν από τους Κρήτες στρατιώτες του Μίνωα που μετά από τρικυμία εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή και ίδρυσαν αποικίες. Οι πόλεις τους Uzentum (το σημερινό Ugento), Rudiae (η σημερινή Rugge), Brundisium (το σημερινό Μπρίντιζι) και Ύρια (σημερινή σημερινή Oria) ήταν ανεξάρτητες αλλά είχαν εμπορικές σχέσεις μεταξύ τους όπως και με την Ελλάδα. Οι Μεσσάπιοι αρχικά αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες και Ρωμαίους και αργότερα αποτέλεσαν μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Κιονωτός ή κιονοειδής κρατήρας. -Αποδίδεται στον «ζωγράφο του Rueff » Ελληνικό από την Απουλία 4 αι π.Χ. Η άλλη όψη.

Κρατήρας (Δύο όψεις άνω και κάτω )-Αποδίδεται στον «ζωγράφο του Rueff Ελληνικό από την Απουλία 4 αι π.Χ. -Πολλά από τα ερυθρόμορφα αγγεία που παράγονται στη νότια Ιταλία και τη Σικελία βρίσκονται όχι μέσα σε ελληνικά πλαίσια, δηλαδή οικισμούς ταφικά και αλλού , αλλά και σε τάφους και οικισμούς των ιθαγενών πληθυσμών. Στην Νότια ιταλική οι αγγειοπλάστες και ζωγράφοι πρέπει να έχουν συνειδητοποίησε άμεσα τις δυνατότητες αυτής της αγοράς. Όχι μόνο άρχισαν να αναπαράγουν μητρικά σχήματα, αλλά και ζωγραφισμένες σκηνές των αυτοχθόνων λαών, όπως των Μεσσαπίων, Όσκων Σαμνίτων, Ετρούσκων και άλλων που του ζωγραφίζουν να φορούν δικές τους ενδυμασίες και πανοπλίες. Σκηνές που χαρακτηρίζουν τα στοιχεία αυτά, συχνά απεικονίζουν μια αναχώρηση ή επιστροφή των πολεμιστών και εμφανίζονται συχνά σε κρατήρες, ένα ελληνικό τύπο αγγείου που υιοθετήθηκε ως υποκατάστατο για την OLLA, τοπικό σχήμα αγγείου που παραδοσιακά τοποθετείται μέσα σε τάφους στην κεντρική Απουλία.

Μία Σαμνίτικη ζωστήρα από χαλκό του 5ου αρχές 4ου αι π.Χ. Οι ζώνες που συνδέονται με τους πολεμιστές και υπάρχουν συχνά σε τάφους μαζί με άλλο στρατιωτικό εξοπλισμό.

Η μεγαλύτερη εξαγωγή αγγείων της Απουλίας σημειώθηκε μεταξύ 340 και 310 π.Χ. , παρά την πολιτική αναταραχή στην περιοχή εκείνη την εποχή, τα περισσότερα από τα σωζόμενα τεμάχια μπορούν να αποδοθούν σε δύο κορυφαία εργαστήρια-το ένα με επικεφαλής τους τον ζωγράφο του Δαρείου και τον «ζωγράφο του Κάτω Κόσμου » και το άλλο από τους « ζωγράφους Πατέρα, Γανυμήδη» και «ζωγράφο της Βαλτιμόρης». Μετά από αυτή την περίοδο η ακμή της αγγειογραφίας στην Απουλία μειώθηκε γρήγορα.

ΚΑΜΠΑΝΙΑ

Ορέστης, Ηλέκτρα και ο Πυλάδης μπροστά από τον τάφο του Αγαμέμνονα, υδρία από τον «ζωγράφο του Λούβρου »Κ 428, γύρω στο 330 π.Χ.. Παρίσι: Λούβρο.

Τα αγγεία της Καμπανίας που παράγονται από τους Έλληνες στις πόλεις της Καπύης Capua και Κύμη, οι οποίες ήταν εκείνη την περιοδο και οι δύο κάτω από τον έλεγχο των ντόπιων . Η Capua ήταν μια ετρουσκική πόλη που πέρασε στα χέρια των Σαμνιτών το 426 π.Χ. .Η Κύμη, ένα από τις πρώτες των ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας, ιδρύθηκε στον κόλπο της Νάπολης από Ευβοείς το αργότερο 730-720 π.Χ. Ήρθε επίσης, υπό τον έλεγχο των Καμπανών το 421 π.Χ. , αλλά διατηρήθηκε η ελληνική νομοθεσία και τα έθιμα.

Σκηνή Θυσίας σε ένα Κωδωνόσχημο κρατήρα από τον «ζωγράφο της Θυσίας » στο Μουσείο του Λούβρου, γύρω στο 330/320 π.Χ.. Παρίσι: Λούβρο.

Τα εργαστήρια της Κύμης ιδρύθηκαν λίγο αργότερα από εκείνα της Καπύης (Capua), γύρω στα μέσα του τέταρτου αιώνα π.Χ. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό που απουσιάζει στην Καμπανία είναι τα μνημειώδη αγγεία, ίσως ένας από τους λόγους για τους οποίους υπάρχουν λιγότερες μυθολογικές και δραματικές σκηνές. Το πιο χαρακτηριστικό θεματικό σχήμα της Καμπανίας είναι το bail-αμφορέας, ένα πιθάρι με μία μόνο λαβή σε σχήμα καμάρας πάνω από το στόμιο, που συνήθως έχει μια οπή στην κορυφή του.

Ελληνικό, Καμπανίας Νότια ιταλική, 330-310 π.Χ Αποδόθηκε στον «Ζωγράφο Ixion » - Ο «ζωγράφος Ixion» ήταν ο κύριος καλλιτέχνης της Καμπανίας στο τέλος του 4ου αιώνα π.Χ., και η « bail-amphora » ένας αμφορέας με υπερ-επιχείλιο καμπύλη λαβή ευνοήθηκε στην εν λόγω περιοχή. Εδώ ο ζωγράφος εκμεταλλεύτηκε την, στενή καθετότητα να απεικονίσει τον Πήγασο και τον Βελλεροφόντη να υπερίπταται πάνω από την πληγωμένη Χίμαιρα. Αυτό το μυθικό πλάσμα είχε σώμα λιονταριού, μπροστινό κατσίκας στην πλάτη του, και ουρά φιδιού.

Το χρώμα του ψημένου πηλού είναι χλωμό στιλβωμένο ή ελαφρύ κίτρινο-πορτοκαλί, και ένα ροζ ή κόκκινο ξεπλυμένο συχνά βαμμένα σε ολόκληρο το βάζο πριν την διακόσμηση για να ενισχύσει το χρώμα. Προστέθηκε λευκό χρησιμοποιήθηκε εκτενώς, ιδιαίτερα για την εκτεθειμένη σάρκα των γυναικών που παριστάνονται στην κάθε εικόνα

Ελληνικός Σκύφος ή κοτύλη- Καμπανία Ν.Ιταλική -αποδίδεται στον «ζωγράφο APZ » 330 -300 π.Χ. Το ύφος του «ζωγράφου APZ » αντανακλά την επιρροή από τα εργαστήρια της Απουλίας κατά τη διάρκεια των τελευταίων φάσεων της αγγειογραφίας της Καμπανίας στην Κύμη. Οι καινοτομίες περιλαμβάνουν νέα στολίδια πλήρωσης όπως ρόδακες, λεπτομέρειες για τη θεραπεία των πτυχώσεων και μεγαλύτερη πολυχρωμία.

Πριν από την μετανάστευση της Σικελίας των αγγειοπλάστων κατά τον 4ου αιώνα π.Χ., όταν πολλά εργαστήρια ιδρύθηκαν στην Καμπανία, μόνο το Εργαστήρι Owl-Pillar του δεύτερου μισού του 5ου αιώνα είναι γνωστή. Αυτά μιμούνταν τα Αττικά ερυθρόμορφα προϊόντα. Η αγγειογραφία της Καμπανίας υποδιαιρείται σε τρεις κύριες ομάδες όπως θα δούμε παρακάτω.

Ενώ τα αγγεία των μεταναστών της Σικελίας που εγκαταστάθηκαν στην Καμπανία έχουν βρεθεί σε διάφορες τοποθεσίες στην περιοχή, είναι ο « ζωγράφος της Κασσάνδρας », ο επικεφαλής του εργαστηρίου στην Καπύη Capua μεταξύ 380 και 360 π.Χ. , ο οποίος πιστώνεται ως ο πρώτος ζωγράφος αγγείων της Καμπανίας . Κοντά σ 'αυτόν το στυλ είναι ο « ζωγράφος Spotted Rock » το όνομά του ανάγεται για ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Καμπανίας όπου στα αγγεία που ενσωματώνει το φυσικό ανάγλυφο της περιοχής, που διαμορφώνεται από την ηφαιστειακή δραστηριότητα. Εκεί που απεικονίζουν μορφές να κάθονται επάνω, ακουμπάνε , ή να στηρίζονται σε ένα υπερυψωμένο βράχο ή ένα μέρος πάνω στα βράχια ή και σωρούς βράχου ήταν μια κοινή πρακτική στη Νότια ιταλική αγγειογραφία. Αλλά για τα αγγεία της Καμπανίας , αυτά τα βράχια είναι συχνά στίγματα, που αντιπροσωπεύουν μια μορφή πυριγενή λατυποπαγή ή να παίρνουν τις δαντελωτές μορφές πού έχουν οι ροές της λάβας όταν αυτή ψύχεται, δύο στοιχεία από τα οποία ήταν γνωστά γεωλογικά χαρακτηριστικά του τοπίου.

Η Μήδεια σκοτώνει ένα από τα παιδιά της Εικονογραφημένο στο σώμα αμφορέα του «ζωγράφου Ixion», γύρω στο 330 π.Χ.. Παρίσι: Λούβρο.

Το φάσμα των θεμάτων είναι σχετικά περιορισμένο, τα πιο χαρακτηριστικά είναι οι αναπαραστάσεις των Όσκων και Σαμνιτών γυναικών ή και των πολεμιστών με δικές τους ενδυμασίες . Η θωράκιση αυτών των πολεμιστών αποτελείται από ένα θώρακα τριών δίσκων και κράνος με ένα ψηλό κάθετο φτερό και στις δύο πλευρές του κεφαλιού .

Οι εικόνες στον σκύφο Αποδίδονται στον « ζωγράφο της Καλιφόρνια » Ύστερη Κλασική 350-325 π.Χ Ελληνικό, Νότια ιταλική, Καμπανίας Ο «ζωγράφος της Καλιφόρνια» ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης του μεγάλου εργαστήριου της Καμπανίας που βρισκόταν στην Κύμη παρά στην Καπύη (Capua). Η συχνή απεικόνιση με πολεμιστές δείχνει το διαφορετικό περιβάλλον. Οι Oσκοι ήταν οι αρχικοί κάτοικοι της περιοχής της Καμπανίας, και τη γλώσσα τους, συνέχισαν να μιλάνε μέχρι το πρώτο αιώνα π.Χ. Ο τριμερής θώρακας και η περικεφαλαία με λοφίο και λοφία είναι χαρακτηριστικές του εξοπλισμού των πολεμιστών, που φυσικά είχαν πάρει και στοιχεία από τους Έλληνες. Οι ντόπιοι πληθυσμοί αναπτυσσόντουσαν παράλληλα με τους Έλληνες ,αυτό δείχνουν όλα τα στοιχεία όπως και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμού τους προερχόταν από τον ελληνικό πολιτισμό

Οι εικόνες στον σκύφο Αποδίδονται στον « ζωγράφο της Καλιφόρνια » Ύστερη Κλασική 350-325 π.Χ Ελληνικό, Νότια Ιταλική, Καμπανίας

Η τοπική ενδυμασία για τις γυναίκες αποτελείται από ρούχα με μεγάλο ύφασμα, και ιδιοτυπη κόμμωση ήταν ντυμένες με μία ,ας πούμε , μεσαιωνική εμφάνιση .Επίσης δείχνουν στοιχεία όπου συμμετέχουν σε σπονδές για την αναχώρηση ή επιστροφή πολεμιστών, καθώς και ταφικές τελετές. Οι παραστάσεις αυτές είναι συγκρίσιμες με εκείνες που βρέθηκαν σε ζωγραφισμένους τάφους της περιοχής, καθώς και στην Ποσειδωνία
Επίσης δημοφιλές στην Καμπανία είναι τα πινάκια με εικόνες από ιχθύες, όπου με μεγάλη λεπτομέρεια αποδίδονται τα διάφορα είδη της θαλάσσιας ζωής ζωγραφισμένα πάνω τους Γύρω στο 330 π.Χ. , η αγγειογραφία της Καμπανίας υπόκεινται σε ισχυρή επιρροή από αυτήν της Απουλίας , πιθανώς εξαιτίας της μετακίνησης των ζωγράφων από την Απουλία τόσο στην Καμπανίας όσο και της Ποσειδωνίας . Στην Καπύη η παραγωγή με ζωγραφισμένα αγγεία έχουν μειωθεί περίπουμέχρι το 320 π.Χ. , αλλά συνέχισε στην Κύμη μέχρι το τέλος του αιώνα.

Αποδίδεται στον «ζωγράφο του Helgoland » -Ελληνικό ,Νότια Ιταλική ,Καμπανία Τα Ερυθρόμορφα πινάκια ή φιάλη σχεδιάζονται έτσι ώστε οι χυμοί ρέουν μέσα στην κεντρική κοιλότητα, η οποία μπορεί επίσης να περιέχει μια ειδική σάλτσα. Το σχήμα εισήλθε για πρώτη φορά στο θεματικό του ελληνικού αγγειοπλάστη στο τέλος του πέμπτου αιώνα π.Χ. στην Αθήνα, αλλά πολύ γρήγορα έγινε δημοφιλής στη νότια Ιταλία.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ
Η πόλη της Ποσειδωνίας βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνία της Λευκανίας, αλλά θεματικά και μορφολογικά η αγγειοπλαστική της είναι στενά συνδεδεμένη με εκείνη της γειτονικής της Καμπανίας. Όπως η Κύμη, ήταν μία ελληνική αποικία, όπου κατακτήθηκε μετά 350 χρόνια από την ίδρυση της ,από τους Λευκανούς γύρω στο 400 π.Χ. η αγγειογραφία της Ποσειδωνίας δεν διαθέτει όλα τα μοναδικά σχήματα, που βρίσκουμε αλλού,όμως είναι η μόνη όπου διατηρούν τις υπογραφές τους επάνω στο έργο , οι αγγειογράφοι
Ο Αστέας και ο στενός συνεργάτης του Πύθων είναι δύο από αυτούς. Και οι δύο από νωρίς, επιτυγχάνουν και έχουν μεγάλη επιρροή ,είναι αγγειογράφοι που ίδρυσαν νέο θεματικό ύφος στα αγγεία το οποίο άλλαξε μόνο λίγο κατά την πάροδο του χρόνου. Τα τυπικά χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν διάτρητη διάκοσμο λωρίδα στα άκρα κατά μήκος των πτυχώσεων και των λεγόμενων ανθεμίων πλαισιώνοντας το τυπικό για μεγάλης ή μεσαίας κλίμακας αγγεία .

Ελληνικός,Κωδωνόσχημος κρατήρας Νότια Ιταλική, Ποσειδωνία 360-350 π.Χ. Ύστερη Κλασική – Ο Αστέας ήταν ο κορυφαίος ζωγράφος των αγγείων της Ποσειδωνίας , με σημαντική παραγωγή και εργαστήριο. Αυτό το πρώιμο έργο απεικονίζει τον θεό του οίνου Διόνυσο και ένα σάτυρο ο οποίος προηγείται κρατώντας έναν κάνθαρο (κύπελλο πόσης ) και ένα δαυλό , τώρα ως επί το πλείστον η μορφή έχει χαθεί. Ο σάτυρος είναι ανθρώπινος, εκτός από τα αυτιά του, και η όλη σύνθεση θυμίζει μακρινή εκείνη της διάσημης ομάδας με το άγαλμα του Τυραννοκτόνων.

Κωδωνόσχημος κρατήρας που έχει αποδοθεί στον Πύθωνα 350-325 π.Χ. Ελληνικό Νότια ιταλική -Οι δύο όψεις του αγγείου είναι συμπληρωματικές, ο Διόνυσος παραλαμβάνει την προσφορά από τον σάτυρο-συνοδό του. Η απεικόνιση του θεού του κρασιού ως όμορφος νεολαίος είναι σύνηθες στην Νότια ιταλική. Μια ιδιαίτερη ποιότητα του θεού τονίζεται περαιτέρω από το γεγονός ότι η κληματίδα αρκεί για να υποστηρίξει το βάρος του.

Ο Κωδωνόσχημος κρατήρας είναι ιδιαίτερα ευνοημένος σε σχήμα, για να ζωγραφιστεί . Σκηνές με τον Διόνυσο κυριαρχούν στις μυθολογικές συνθέσεις , αλλά τείνουν να είναι υπερπλήρη, σε ολόκληρη την επιφάνειά τους με επιπλέον προτομές στις γωνίες.

Ελληνικό Ποσειδωνία 360-350 π.Χ. Ν .Ιταλική Η σκηνή φλύακος παρουσιάζει τον νεαρό Διόνυσο, τον θεό του κρασιού, καθώς και ένα σύντροφο του φλαουτίστα που παίζει καβάλα σε μία τροχοφόρο άμαξα . Το αμαξιτό τραβιέται από έναν γέρο Σιληνό που φορά ένα κοστούμι χνουδωτό από το δέρμα ελαφιού . Η επιγραφή πάνω από το κεφάλι του, γράφει "Ύβρις». Το σχέδιο και η πολυχρωμία, από τη μία και η ομαλή και πειθαρχημένη, απόδοση αντιπροσωπεύει τον ζωγράφο Πύθωνα στα καλύτερά του.

Οι πιο επιτυχημένες εικόνες στα αγγεία της Ποσειδωνίας είναι εκείνες με παραστάσεις κωμικών σκηνών , που συχνά αποκαλούνται "αγγεία Φλύαξ " από ένα είδος αστεϊσμού που αναπτύχθηκε στη Νότια Ιταλική. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν μια Αθηναϊκή καταγωγή τουλάχιστον για κάποια από αυτά τα δρώμενα, τα οποία διαθέτουν απόθεμα από αθηναϊκούς θεατρικούς χαρακτήρες όπως γκροτέσκο μάσκες και κοστούμια με υπερβολικά χαρακτηριστικά των μορφών . Τέτοιες σκηνές φλύακος είναι επίσης ζωγραφισμένες σε αγγεία της Απουλίας

ΦΛΥΑΞ
Φλύαξ (δωρικός τύπος του) φλύαρος / φλύω (& φλέω) : Ἐκεῖθεν δὲ καὶ Ῥίνθων ἦν ὁ ἐπικαλούμενος φλύαξ, ἤγουν φλύαρος - : Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Σχόλια στο έργο Διονυσίου του Περιηγητού, 376, 12]- Ως ουσιαστικό : είδος κωμικού ποιήματος (ἱλαροτραγῳδία), μπουρλέσκο-1)φλυαρία, πολυλογία-2)φληνάφημα, λήρος, 3)γελωτοποιός, αστείος

Ελληνικός Καλυκόσχημος ή καλυκοειδής κρατήρας , Νότιας Ιταλίας, Απουλίας 400-390 π.Χ. αποδίδεται στον «ζωγράφο Tarporley»

Τρεις κωμικοί παρουσιάζονται να εκτελολυν μια σκηνή από μια φλύαξ, μια ιλαροτραγωδία που αναπτύχθηκε στη νότια Ιταλία. Δεδομένου ότι κανένα από αυτά τα κείμενα με φλύακες δεν έχουν διασωθεί, εικόνες -πίνακες στα αγγεία όπως αυτό είναι σημαντικά στοιχεία. Φέρνουν στη ζωή το άγριο χαρακτήρα με τις φάρσες, οι οποίες ήταν παρωδίες των ελληνικών τραγωδιών.

Η σκηνή αυτή στον κρατήρα απεικονίζει τρεις ηθοποιούς, κάθε φορώντας μια μάσκα και παραγεμισμένο κοστούμι όπου από πάνω τους κρέμεται μια τραγική μάσκα. Η ηθοποιός στο κέντρο στέκεται στις μύτες των ποδιών του με τα χέρια του, εν αδρανεία τοποθετημένα ψηλά και από το στόμα του βγαίνουν οι λέξεις, «εκεί δεσμεύονται τα χέρια μου επάνω.»... Προφανώς αυτός είναι ο τρόπος για να τιμωρηθεί κάποιος για μια κλοπή.

Τα κλοπιμαία-μία χήνα και ένα καλάθι-βρίσκονται σε μια πλατφόρμα προς τα δεξιά. Επίσης στην πλατφόρμα κάθισμα είναι μια γεροντική μορφή άνδρας ή γυναίκα, που με χειρονομίες σαν σε διαμαρτυρία, προφέρει τις λέξεις "θα παράσχει [μαρτυρία]." Στα αριστερά είναι ο δεσμοφύλακας του κρατουμένου;… Κρατά ένα ραβδί σαν έτοιμος να συλλάβει τον κλέφτη. Η επιγραφή που αναδύεται από το στόμα του είναι κάτι παράλογο, είτε ένα ξόρκι για τα υψωμένα χέρια του κλέφτη ή μια αναπαράσταση μιας ξένης γλώσσας.

Αυτή η ξένη γλώσσα μπορεί να χαρακτηρίσει τον ξενικό ήχο ενός ,ως να είναι ένας αστυνομικός, ένα επάγγελμα που συχνά εξασκείτο από Θράκες στην Αθήνα. Στην επάνω αριστερή πλευρά είναι ένας άρρεν νέος ,γυμνός που φέρει μόνον ένα μανδύα:…Κάτι που είναι χαρακτηριστικό ενός τραγωδού «τραγικός ηθοποιός." Η σκηνή είναι προφανώς μια παρωδία του σκηνής δικαστηρίου, ένα θέμα που προσφέρθηκε για βωμολοχίες. Οι επιγραφές, γραμμένες σε Αττική Ελληνική , δείχνουν ότι αυτή η φάρσα προέρχεται από την ελληνική ηπειρωτική χώρα και όχι από την Νότια Ιταλία, όπου η Δωρική Ελληνική ήταν η κυρίως ομιλούμενη .

ΣΙΚΕΛΙΑ
Τα αγγεία της Σικελίας τείνουν να είναι μικρά σε μέγεθος και με δημοφιλή σχήματα που περιλαμβάνουν την φιάλη και την σκυφοειδή πυξίδα και την λεκανίδα . Το φάσμα των θεμάτων που είναι ζωγραφισμένα σε αγγεία είναι η πιο περιορισμένη απ 'όλη την Νότιο ιταλική αγγειογραφία με τα περισσότερα αγγεία να αναδεικνύουν τον θηλυκό κόσμο: προετοιμασίες νυφης , σκηνές καλλωπισμού , οι γυναίκες με την παρέα της Νίκης και του Έρωτα ή απλώς μόνες με τον εαυτό τους, όπου συχνά κάθονται και ατενίζουν με το βλέμμα τους προς τα άνω.
Μετά από το 340 π.Χ. , η παραγωγή αγγείων φαίνεται να έχει επικεντρωθεί στην περιοχή των Συρακουσών, στη Γέλα, και γύρω από τα Κεντόριπα (Centuripe) κοντά στην Αίτνα.
Ο Θουκυδίδης αναφέρει τα Κεντόριπα ως πόλη των Σικελών , εξελληνίστηκε κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα. Έγινε σύμμαχος των Αθηναίων κατά τον χρόνο της εκστρατείας τους εναντίον των Συρακουσών, και διατήρησαν την ανεξαρτησία τους σχεδόν χωρίς διακοπή αν και κατακτήθηκε από τον Αγαθοκλή

Λεκανίς από τα Κεντόριπα

Αγγεία επίσης παράγονται στις Λιπάρες ή Αιολίδες νήσους , ακριβώς έξω από την ακτή της Σικελίας. (Οι Λιπάρες ή Αιολίδες νήσοι είναι μία συστάδα μικρών νησιών της Σικελίας, βορειοδυτικώς του Στενού της Μεσσήνης. ) Στα αγγεία της Σικελίας είναι εντυπωσιακό αυτό που συνέβαινε τότε με την συνεχώς αυξανόμενη χρήση αλλά και την προσθήκη χρωμάτων ,ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται στις Αιολίδες και κοντά στα Κεντόριπα όπου τον τρίτο αιώνα π.Χ., υπήρχε μια ακμάζουσα κατασκευή πολύχρωμων κεραμικών και ειδωλίων.

Ελληνικό Σικελιωτών λεκανίς με σκέπαστρο 2ο μισό του 3ου αιώνα π.Χ. Το περίτεχνο αγγείο ανήκει σε μια μικρή κατηγορία σκαφών από την σημερινή περιοχή Κεντόριπα, μια μικρή πόλη στην ανατολική Σικελία, όπου το είχαν προφανώς κατασκευάσει Δείχνει ένα χαρακτηριστικό συνδυασμό πλούσιο και επιχρυσωμένο διάκοσμο υψηλής τεχνικής ανάγλυφο, που μοιάζει με στοιχείο μεταλλοτεχνίας, και μια σκηνή βαμμένη με φωτεινές νερομπογιές . Το μπροστινό μέρος και στις πλευρές του καλύμματος απεικονίζουν μια σύνθετη σκηνή με πολλές γυναικείες μορφές γύρω από ένα βωμό. Ένα άτομο κρατάει ντέφι, ένα όργανο που συχνά συνδέεται με τη λατρεία του Διονύσου. Στη ζώνη των λαβών, το κεφάλι της Μέδουσας ή του Ερμή πλαισιώνεται από Έρωτες μέσα σε ένα απλωμένο φυτικό διάκοσμο . Η επίστεψη και η βάση είναι διακοσμημένα με άξονες του σιταριού και με φύλλα.

Αυτά όσο αφορά την μαζική παραγωγή και εμπόριο του ελληνικού τύπου αγγειογραφίας και αγγειοπλαστικής στην Μεγάλη Ελλάδα από τους Έλληνες εκεί, όπου, όπως δεικνύουν τα ευρήματα σχεδόν αποκλειστικά, μόνον ελληνικού τύπου αγγεία βρέθηκαν, εκτός των άλλων ελληνικών στοιχείων, κάτι που δεν άλλαξε, ούτε μετά από τα εκατοντάδες χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,εκτός από την προσθήκη νέων μορφών αντικειμένων, που έφεραν οι αιώνες με τις νέες ανάγκες των ανθρώπων.

ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ για ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ

ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ :
Τμήμα Ελληνικής και Ρωμαϊκής Τέχνης, Το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης Ν.ΥΟΡΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΚΕΙ ΤΟ: Σύντομη Εισαγωγή στην Αρχαία Ελληνική Αγγειογραφία