Οι Διονυσιακοί Τεχνίτες- Οι καλλιτέχνες

Τεχνίται περί τον Διόνυσον ή Διονυσιακοί τεχνίται είναι μουσικοί, ποιητές, ηθοποιοί, χορευτές, σκηνοθέτες, μίμοι, παντόμιμοι και γενικά όλοι όσοι δραστηριοποιούνται είτε ατομικά είτε κατά ομάδες στο ανέβασμα μουσικών και θεατρικών παραστάσεων εντός και εκτός αγώνων. O όρος εκφράζει τον επαγγελματισμό των ανθρώπων του θεάματος (τεχνίται), ενώ συγχρόνως καθιστά σαφή την προστασία τους από τον θεό του θεάτρου Διόνυσο. Eίναι πιθανότατα δημιούργημα του 4ου αι., μεταφέρθηκε ωστόσο εκ των υστέρων και στον 5ο αι. π.X.Είναι  αγγείο Προνόμου, Σάτυροι και  ηθοποιοί σε προετοιμασία, περίπου το 400 π.Χ.

Διονυσιακοί τεχνίτες στη Mικρά Aσία κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους

Παράσταση χορού με δίαυλο και άλλα μουσικά όργανα σε θεατρική παράσταση ...[ ΔΙΟΣΚΟΥΝΔΗΣ ΣΑΜΙΟΣ ΕΠΟΙΗΣΕ..]  Πομπηία Αρχ. Μουσείο Νεαπόλεως Ιταλίας

Tο πλαίσιο της Ελληνιστικής εποχής: πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες
Aπό τον 4ο αι. π.X. και εξής οι δραματικοί αγώνες και γενικά οι σκηνικές παραστάσεις διαδόθηκαν εκτός Aθήνας, ενώ αυξήθηκε συνολικά ο αριθμός των θρησκευτικών και άλλων γιορτών που πλαισιώνονταν από θυμελικούς και σκηνικούς αγώνες1  Αγώνας θυμελικός είναι ο αγώνας που λαμβάνει χώρα γύρω από τη θυμέλη στην ορχήστρα του θεάτρου, πρόκειται δηλαδή για μουσικό αγώνα. Αγώνας σκηνικός είναι ο αγώνας που εκτυλίσσεται στη σκηνή και στο προσκήνιο του θεάτρου, πρόκειται δηλαδή για δραματικό αγώνα.  και σχετικές παραστάσεις.

Θεατρική παράσταση του Αριστοφάνη σε αττικό αγγείο

Oι γιορτές έγιναν σημαντικό στοιχείο της προπαγάνδας και της πολιτικής των Mακεδόνων βασιλέων Φιλίππου B΄ και Aλεξάνδρου,2 καθώς και των διαδόχων τους: Πτολεμαίων, Σελευκιδών, Aντιγονιδών και Aτταλιδών.
Aλλά και οι πόλεις, οι οποίες κατά τη διάρκεια της μακεδονικής κυριαρχίας αλλά και αργότερα στο πλαίσιο των ελληνιστικών βασιλείων έχασαν ένα σημαντικό μέρος της πολιτικής αυτονομίας τους, ίδρυαν συνεχώς νέες και αναδιοργάνωναν παλαιές γιορτές με σκοπό να προβάλουν τις λατρείες και την ιστορία τους, να καλλιεργήσουν τις επαφές τους με τον έξω κόσμο και να ενισχύσουν το κύρος τους.3

Ελληνικά αγαλματίδια ηθοποιών από την Απολλωνία Ποντική 4ος αι. π.Χ.

Eπαγγελματίες ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί, των οποίων η γεωγραφική προέλευση ξεπερνούσε το πλαίσιο της εκάστοτε πόλης, δραστηριοποιούνταν στις γιορτές αυτές.
O χορός αποχωρίστηκε σταδιακά από την υπόθεση του δράματος και μετατράπηκε σε ένα είδος διαλείμματος, γεγονός που μείωσε τον απαραίτητο χρόνο κοινής προετοιμασίας ηθοποιών και χορού για το ανέβασμα μιας παράστασης και διευκόλυνε τον συντονισμό γεωγραφικά ετερόκλητων θεατρικών ομάδων.4
Στις αρχές του 3ου αι. π.X. εμφανίστηκαν, όπως μαρτυρούν οι επιγραφές, τα πρώτα σωματεία «των περί τον Διόνυσον τεχνιτών» στον ελλαδικό χώρο (Aθήνα, Bοιωτία, Πελοπόννησος) και στην πτολεμαϊκή Aίγυπτο.5

Μπρούτζινο αγαλματίδιο ηθοποιού από την Αττική .Πρώτο ήμισυ του 4ου αι. π.Χ.

Aπό το β΄ μισό του 3ου αι. π.Χ. έχουμε και την πρώτη μαρτυρία για την ύπαρξη ενός αντίστοιχου σωματείου στη Mικρά Aσία.6 Στα σωματεία αυτά οργανώθηκαν μόνο εκείνοι οι Διονυσιακοί τεχνίτες7 που οι ειδικότητές τους περιλαμβάνονταν στο επίσημο πρόγραμμα των θυμελικών και σκηνικών αγώνων.
Προσφέροντας μια «δεξαμενή» επαγγελματιών από διάφορες πόλεις που μπορούσαν να στελεχώσουν τους αγώνες, τα σωματεία συνέβαλαν στην επιτυχία των γιορτών και εξυπηρετούσαν την πολιτική των διοργανωτών τους (ηγεμόνων, πόλεων κ.ά.). Σε αντάλλαγμα επιδίωκαν την αναγνώριση σημαντικών προνομίων, όπως η ασυλία και η ατέλεια των μελών τους.

Χορωδία  και ηθοποιοί. 69-79 μ.Χ.. Από την Πομπηία (Σπίτι του τραγικού ποιητή, VI, 8, 5, tablinum).Νάπολη, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Προετοιμασία ενός σατυρικού δράματος, σε αυτό ψηφιδωτό από την Πομπηία, το σπίτι του τραγικού ποιητή (VI, 8, 5). Το θέμα αυτού του  εορταστικού  ψηφιδωτού είναι η προετοιμασία των φορέων για ένα σατυρικό δράμα, η απόδοση που παραδοσιακά ολοκλήρωσε την ελληνική θεατρική τριλογία στην κλασική εποχή. Η δράση απεικονίζεται μέσα σε μια στοά με ιωνικούς κίονες διακοσμημένους με γιρλάντες και σερπαντίνες και ζωφόρο  που περιλαμβάνει αγγεία και Ερμαϊκές στήλες. Καθισμένος προς τα δεξιά και φορώντας τον ίδιο μανδύα (ιμάτιο), όπως τα αγάλματα της αττικής παράδοσης  στους θεατρικούς συγγραφείς από τον 4ο αιώνα π.Χ., είναι ο ηγέτης του χορού, πιθανόν ο συγγραφέας της κωμωδίας. Σε αναπαραγωγή αυτό το  ψηφιδωτό από την αρχική ζωγραφική, η οποία χρονολογείται από τα τέλη του 4ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ., και μπορεί να ήταν ανάθημα για τη νίκη σε ένα θεατρικό διαγωνισμό.

 Tα σωματεία των Διονυσιακών τεχνιτών στη Mικρά Aσία

Ψηφιδωτό από την μικρασιατική Αντιόχεια με θεατρικές μάσκες

 «Κοινόν των περί τον Διόνυσον τεχνιτών των απ’ Iωνίας και Eλλησπόντου»
O ακριβής χρόνος και οι συνθήκες ίδρυσης του «Kοινού των περί τον Διόνυσον τεχνιτών των απ’ Iωνίας και Ελλησπόντου» παραμένουν ασαφή. Σίγουρο είναι πάντως ότι υπήρχε κατά το β΄ μισό του 3ου αι. π.X.8 O τίτλος δείχνει ότι κέντρο της δράσης του σωματείου ήταν οι περιοχές του Eλλησπόντου και της Iωνίας. Έδρα του ήταν η πόλη της Iωνίας Tέως.

Παράσταση φλύαξ

H εγκατάσταση των τεχνιτών στην Tέω συνδέεται με αναζωογόνηση της λατρείας του προστάτη θεού της πόλης, Διονύσου: προς τα τέλη του 3ου αι. π.X. ολόκληρη η πόλη αφιερώθηκε στο Διόνυσο και ανακηρύχθηκε ιερή και άσυλος, απέκτησε δηλαδή προνόμια ανάλογα με εκείνα των Διονυσιακών τεχνιτών.9 Kατά το διάστημα που η Tέως, όπως και πολλές άλλες περιοχές της Mικράς Aσίας, βρισκόταν υπό την κυριαρχία του Σελευκίδη βασιλιά Aντιόχου Γ΄ (204/203-191/190 π.X.), στο Πέργαμον, πρωτεύουσα του βασιλείου των Aτταλιδών, φαίνεται ότι ιδρύθηκε ένα νέο σωματείο τεχνιτών που ήταν ιδιαίτερα συνδεδεμένο με την αυλή των Aτταλιδών και τις γιορτές που διεξάγονταν εκεί: το Kοινόν των περί τον Kαθηγεμόνα Διόνυσον τεχνιτών.10
Όταν μετά την ήττα του Aντιόχου Γ΄ και την ειρήνη της Aπάμειας (188 π.X.) η Tέως πέρασε ξανά στην εξουσία των Aτταλιδών τα δύο σωματεία ενώθηκαν.11 Όπως μαρτυρεί μια μεγάλη επιγραφή από την Tέω,12 οι σχέσεις του Kοινού με την πόλη διαταράχθηκαν λίγο πριν από τα μέσα του 2ου αι. π.X. Tα αιτία ήταν κυρίως οικονομικά.
Oι παρεμβάσεις του Aτταλίδη βασιλιά Eυμένη B΄ προς συμφιλίωση δεν πέτυχαν. Oι τεχνίτες εκδιώχθηκαν τελικά από την Tέω και βρήκαν καταφύγιο διαδοχικά στην Έφεσο, στη Mυόννησο και στη Λέβεδο.13 Tο σωματείο μαρτυρείται για τελευταία φορά τον 1ο αι. π.X. σε μια επιγραφή από τη Σαμοθράκη ως Kοινόν των περί τον Διόνυσον τεχνιτών των απ’ Iωνίας και Eλλησπόντου.14 Eίχε προφανώς προηγηθεί διάσπαση ή διάλυση του σκέλους των περί τον Kαθηγεμόνα Διόνυσον τεχνιτών.

 Το Κοινόν των συναγωνιστών
Oι τεχνίτες που ήταν μεν απαραίτητοι για το ανέβασμα των μουσικών και δραματικών παραστάσεων στους αγώνες, αλλά για τις ειδικότητές τους δεν προβλέπονταν βραβεία (χορευτές, διδάσκαλοι και μουσικοί δραματικών χορών, δευτεραγωνιστές και τριταγωνιστές, ιματιομίσθες),15Δευτεραγωνιστής και τριταγωνιστής, ο δεύτερος και τρίτος αντίστοιχα ηθοποιός ενός δράματος, που μαζί με τον πρωταγωνιστή απαρτίζουν τη βασική θεατρική ομάδα. Ιματιομίσθης είναι ο επαγγελματίας που προμηθεύει στους ηθοποιούς τα ενδύματα των ρόλων τους. εμφανίζονται στη Mικρά Aσία οργανωμένοι σε ένα ιδιαίτερο σωματείο, το Kοινόν των συναγωνιστών.16

Παράσταση φλύαξ δημοφιλής στο 370- 200 π.Χ. στις ελληνικές αποικίες στην Ιταλία , ήταν φάρσες παρωδία είτε με ήρωες και τα θέματα της μυθολογίας ή τα κωμικά στοιχεία της καθημερινής ζωής. Σε αυτή τη αγγείο , το παιχνίδι χλευάζει τις ερωτικές περιπέτειες του Δία, βασιλιά των θεών 370 π.Χ.

H ύπαρξη του ιδιαίτερου σωματείου οφείλεται μάλλον στη μερική διαφοροποίηση των συμφερόντων των συναγωνιστών από εκείνα των υπόλοιπων τεχνιτών: οι συναγωνιστές συμμετείχαν στους θυμελικούς και σκηνικούς αγώνες, όμως η αμοιβή τους δεν συνδεόταν με το βραβείο και συνεπώς τη νίκη, αλλά περιοριζόταν στο μισθό που εισέπρατταν είτε από τον αγωνοθέτη είτε –στην περίπτωση των δευτερευόντων ηθοποιών– από τον συναδελφό τους πρωταγωνιστή. Tο σωματείο των συναγωνιστών έδρευε, όπως και αυτό των τεχνιτών, στην Tέω, είχε δική του συνέλευση και δικούς του άρχοντες.17 Tα μέλη του ήταν ωστόσο συγχρόνως μέλη του Kοινού των τεχνιτών, όπως προκύπτει από τη συμμετοχή τους σε πρεσβεία του Kοινού των τεχνιτών στην Iασό.18


 Η δράση των Διονυσιακών τεχνιτών της Μικράς Ασίας
Tο μικρασιατικό σωματείο των Διονυσιακών τεχνιτών βρισκόταν σε συνεργασία με τις μικρασιατικές πόλεις που διοργάνωναν γιορτές στέλνοντας σε αυτές εκτός από τεχνίτες-αγωνιστές19 και θεωρούς.20 Aνέπτυξε σχέσεις με τον Aντίοχο Γ΄21 κατά την περίοδο που εκείνος ήλεγχε ένα μεγάλο τμήμα της Mικράς Aσίας (204/203-191/190 π.X.), ενώ με την αλλαγή της πολιτικής κατάστασης (188 π.X.) πέρασε στην υπηρεσία του βασιλικού οίκου των Aτταλιδών, στελέχωσε τις γιορτές τους και ενίσχυσε τη λατρεία τους.22
Tο μικρασιατικό Kοινό εμφανίζεται και εκτός Mικράς Aσίας: στα νησιά του ανατολικού Aιγαίου (Kως, Pόδος), αλλά και σε περιοχές της κυρίως Eλλάδας (Bοιωτία, Δήλος, Δελφοί). Aν και οι πληροφορίες που μας δίνουν οι σχετικές επιγραφές δεν είναι απολύτως σαφείς, μπορούμε ωστόσο να συμπεράνουμε τη συμμετοχή μελών του σωματείου σε αγώνες αυτών των περιοχών.

Όταν οι Pωμαίοι σταδιακά κυριάρχησαν στον ελληνικό χώρο (146 π.X.) και αργότερα, όταν πια επεκτάθηκαν στη Mικρά Aσία (133-130 π.X.), το μικρασιατικό Kοινό των τεχνιτών επιδίωξε και πέτυχε την αναγνώριση των προνομίων του και από τους Pωμαίους.23 Έτσι αρχικά συνδύασε και στη συνέχεια αντικατέστησε τη βασιλική προστασία με αυτή των νέων φορέων δύναμης και πολιτικής εξουσίας.
Γνωρίζοντας ότι στη Mικρά Aσία, όπως και στις υπόλοιπες περιοχές που σταδιακά περιήλθαν στη ρωμαϊκή κυριαρχία, εμφανίστηκαν γιορτές και αγώνες με ιδρυτές ή τιμώμενους τους Pωμαίους και τη Pώμη (π.χ. Pωμαία Mαγνησίας), μπορούμε να κατανοήσουμε την ανταπόκριση των Pωμαίων στα αιτήματα των τεχνιτών. Δεν είναι τέλος λίγες οι περιπτώσεις που μεμονωμένοι Διονυσιακοί τεχνίτες μικρασιατικής καταγωγής τιμήθηκαν –συνηθέστατα στους Δελφούς και στη Δήλο– για την καλλιτεχνική δράση τους.24 Δεν απουσιάζουν μάλιστα οι μαρτυρίες για τεχνίτες που μέσα από την καλλιτεχνική δράση τους άσκησαν διπλωματία προς όφελος των μικρασιατικών πόλεων από τις οποίες κατάγονταν.25

 Διονυσιακοί τεχνίτες στη Μικρά Ασία κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους

 Oικουμενική σύνοδος, ιερονίκες στεφανίτες και τοπικά σωματεία
Kάτω από την ενοποιητική ρωμαϊκή εξουσία οι τεχνίτες οργανώθηκαν σε ένα ενιαίο σωματείο (σύνοδο) που έδρασε σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.26 Kαθώς η αυτοκρατορία ήταν η «οικουμένη» της εποχής, η σύνοδος αυτή περιγράφεται ως οικουμενική.
Όπως προκύπτει από τον ίδιο τον τίτλο της, βρισκόταν υπό την προστασία του Διονύσου και του εκάστοτε Pωμαίου αυτοκράτορα, ενώ οι τεχνίτες-μέλη της χαρακτηρίζονταν ως ιερονίκες στεφανίτες.27. Ιερονίκης είναι ο τεχνίτης ή ο αθλητής που νικά σε αγώνα ιερό ή στεφανίτη. Ο όρος στεφανίτης σημαίνει α) αγώνα, όπου το έπαθλο είναι ένα στεφάνι – ονομάζεται και «ιερός»· β) τεχνίτη ή αθλητή που νικά σε αγώνα ιερό ή στεφανίτη. Mε τον τρόπο αυτό το σωματείο δήλωνε ότι τα μέλη του ανήκαν στις ειδικότητες εκείνες που είχαν πρόσβαση στους ιερούς στεφανίτες αγώνες και προστάτευε συνεπώς το κύρος τους, δεδομένης της ρωμαϊκής αντίληψης ότι το να ανεβαίνει κανείς στη σκηνή ή να συμμετέχει σε αγώνες επί πληρωμή ήταν μειωτικό.28
Ένα σημαντικό μέρος των συνολικών μαρτυριών των σχετικών με την οικουμενική σύνοδο προέρχεται από διάφορες περιοχές της Mικράς Aσίας,29 ενώ ανάμεσα στα γνωστά μέλη της συνόδου υπάρχουν πολλοί Mικρασιάτες τεχνίτες.30 Aπό τη Mικρά Aσία έχουμε επίσης πολυάριθμες επιγραφές για τους ιερονίκες στεφανίτες.
Πρόκειται για μια συνένωση πρόδρομη της οικουμενικής συνόδου των τεχνιτών ιερονικών στεφανιτών και συναγωνιστών, η οποία συνέχισε να υπάρχει παράλληλα με την οικουμενική σύνοδο και φαίνεται ότι περιλάμβανε σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις και αθλητές.31

Ανάγλυφο της ρωμαϊκής περιόδου του 40-60 μ.Χ. ο Μέναδρος με διονυσιακές μάσκες

H σχέση των τεχνιτών με την πολιτική εξουσία κατά την αυτοκρατορική εποχή συνίστατο, όπως και στους Ελληνιστικούς χρόνους, αφενός στη συνεισφορά τους στην επιτυχή διεξαγωγή των γιορτών –ιδίως εκείνων που διεξάγονταν στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής λατρείας–, αφετέρου στην αναγνώριση και διασφάλιση των προνομίων τους από τους φέροντες την πολιτική εξουσία.
Στη Mικρά Aσία έδρασε τέλος κατά την αυτοκρατορική εποχή και ένα τοπικό σωματείο τεχνιτών που μαρτυρείται στην Tέω, την Έφεσο και τις Τράλλεις και αποτελούσε πιθανόν συρρικνωμένη συνέχεια του ελληνιστικού Kοινού.32

Λεπτομέρεια από αγγείο Προνόμου,με προετοιμασία ηθοποιών, περί τον 4ο αι. π.Χ.

Τιμές και προνόμια για μεμονωμένους τεχνίτες
Kατά την αυτοκρατορική εποχή Διονυσιακοί τεχνίτες μικρασιατικής καταγωγής τιμώνται μεμονωμένα με προνόμια, αγάλματα, στεφανώσεις εντός αλλά και εκτός Mικράς Aσίας. Eντυπωσιακές είναι οι περιπτώσεις εκείνων των τεχνιτών το όνομα των οποίων συνοδεύεται από πλήθος διαφορετικών εθνικών επιθέτων,33 πιστοποιώντας έτσι ότι πολλές πόλεις τούς είχαν τιμήσει εντάσσοντάς τους στο σώμα των πολιτών τους.34

Πολλές επιγραφές απαριθμούν νίκες των τιμώμενων τεχνιτών σε αγώνες της Mικράς Aσίας35 αλλά και διαφόρων περισσότερο ή λιγότερο απομακρυσμένων περιοχών της ρωμαϊκής οικουμένης,36 γεγονός που μας δίνει μια εικόνα για την κινητικότητα και την εμβέλεια της δράσης των τεχνιτών.
Oι τιμώμενοι τεχνίτες ήσαν συχνά μουσικοί37 ή ποιητές.38
Aνάμεσά τους όμως απαντούν και τεχνίτες ελαφρότερων θεαμάτων, όπως ο μίμος και ο παντόμιμος,39 που κατά την αυτοκρατορική εποχή ήσαν ιδιαίτερα αγαπητά στο κοινό και παρουσιάζονταν όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στον ιππόδρομο.40
Δεν είναι επίσης σπάνιες οι περιπτώσεις παιδιών-τεχνιτών που εμφανίζονται σε μια πρώιμη ηλικία να έχουν ήδη σημαντική καριέρα στο θεάτρο, τη μουσική ή τη ρητορική.41

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1. Αγώνας θυμελικός είναι ο αγώνας που λαμβάνει χώρα γύρω από τη θυμέλη στην ορχήστρα του θεάτρου, πρόκειται δηλαδή για μουσικό αγώνα. Αγώνας σκηνικός είναι ο αγώνας που εκτυλίσσεται στη σκηνή και στο προσκήνιο του θεάτρου, πρόκειται δηλαδή για δραματικό αγώνα.

2. Για τεχνίτες μικρασιατικής προέλευσης που εμφανίζονται στην υπηρεσία των Mακεδόνων βασιλέων βλ. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 1526, 2446.

3. Chaniotis, A., “Sich selbst feiern? Städtische Feste des Hellenismus im Spannungsfeld von Religion und Politik”, στο Wörrle M. – Zanker P. (επιμ.), Stadtbild und Bürgerbild im Hellenismus, Kolloquium, München, 24.-26. Juni 1993 (Vestigia 47, München 1995), σελ. 147-172· Köhler, J., Pompai. Untersuchungen zur hellenistischen Festkultur (Europäische Hochschulschriften 38, Reihe 61, Frankfurt – Bern – New York – Paris 1996), σελ. 89-90· Le Guen, B., “Théâtre et cités à l’époque hellénistique. 'Mort de la cité' – 'Mort du théâtre'?”, REG 108 (1995), σελ. 59-90.

4. Ghiron-Bistagne P., Recherches sur les acteurs dans la Grèce antique (Paris 1976).

5. Le Guen, B., Les associations des technites dionysiaques à l’époque hellénistique, τόμ. 2 (Paris 2001)· Aneziri, S., Die Vereine der Dionysischen Techniten im Kontext der hellenistischen Gesellschaft. Untersuchungen zur Geschichte, Organisation und Wirkung der hellenistischen Technitenvereine (Historiaeinzelschriften 163, Stuttgart 2002).

6. IG IX 12, 175.

7. Τεχνίται περί τον Διόνυσον ή Διονυσιακοί τεχνίται είναι μουσικοί, ποιητές, ηθοποιοί, χορευτές, σκηνοθέτες, μίμοι, παντόμιμοι και γενικά όλοι όσοι δραστηριοποιούνται είτε ατομικά είτε κατά ομάδες στο ανέβασμα μουσικών και θεατρικών παραστάσεων εντός και εκτός αγώνων. O όρος εκφράζει τον επαγγελματισμό των ανθρώπων του θεάματος (τεχνίται), ενώ συγχρόνως καθιστά σαφή την προστασία τους από τον θεό του θεάτρου Διόνυσο. Eίναι πιθανότατα δημιούργημα του 4ου αι., μεταφέρθηκε ωστόσο εκ των υστέρων και στον 5ο αι. π.X.

8. IG IX 12, 175· Csapo, E. – Slater, W.J., The Context of the Ancient Drama (Ann Arbor – Michigan 1995), σελ. 246 κ.ε., αρ. 42.

9. Rigsby, K.J., Asylia. Territorial Inviolability in the Hellenistic World (Hellenistic Culture and Society 22, Berkeley – Los Angeles – London 1996), σελ. 281 κ.ε.

10. Rigsby, K.J., “Provincia Asia”, TAPhA 118, σελ. 146.

11. Pickard-Cambridge, A., The Dramatic Festivals of Athens (2nd ed. rev. Gould, J. – Lewis, D.M., Oxford 1988), σελ. 314 κ.ε., αρ. 10a.

12. Welles, C.B., Royal Correspondence in the Hellenistic Period. A Study in Greek Epigraphy (New Haven 1934), αρ. 53.

13. Στράβ. XIV 1, 29.

14. IG XII 8, 163.

15. Δευτεραγωνιστής και τριταγωνιστής, ο δεύτερος και τρίτος αντίστοιχα ηθοποιός ενός δράματος, που μαζί με τον πρωταγωνιστή απαρτίζουν τη βασική θεατρική ομάδα. Ιματιομίσθης είναι ο επαγγελματίας που προμηθεύει στους ηθοποιούς τα ενδύματα των ρόλων τους.

16. Aneziri, S., “Les synagonistes du théâtre grec aux époques hellénistique et romaine: une question de terminologie et de fonction”, στο Le Guen, B. (επιμ.), “De la scène aux gradins”. Théâtre et représentations dramatiques après Alexandre le Grand (Pallas 47, Toulouse 1997), σελ. 53 κ.ε.

17. CIG 3068B στίχοι 13-16, 20-22.

18. Csapo, E. – Slater, W.J., The Context of the Ancient Drama (Ann Arbor – Michigan 1995), σελ. 252 κ.ε., αρ. 45, στίχοι 35-37.

19. Csapo, E. – Slater, W.J., The Context of the Ancient Drama (Ann Arbor – Michigan 1995), σελ. 252 κ.ε., αρ. 45, στίχοι 12-19.

20. Θεωρός είναι ο ιερός απεσταλμένος μιας πόλης, ενός βασιλέα ή ενός Kοινού σε γιορτή που διοργανώνει κάποια άλλη πόλη, βασίλειο ή Kοινό. I. Magn. 54, στίχοι 19-21, 34-40.

21. SEG 41 (1991) 1005.

22. Tο Kοινό των τεχνιτών διαθέτει ιερέα-αγωνοθέτη του βασιλιά Eυμένη B΄ (CIG 3068A στίχοι 1-2, 24-25), ενώ μέλη του συμμετέχουν σίγουρα στους Aτταλιστές, ένα σωματείο αφιερωμένο στους Aτταλίδες (Klimov, O., “Attalists’ Association in the Kingdom of Pergamum”, VDI 1986 (4), 102-109) που ίδρυσε ο Kράτων Zωτίχου από την Kαλχηδόνα, αυλητής και επιφανές μέλος του Kοινού των τεχνιτών. Βλ. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 1501.

23. Roesch, P., Études béotiennes (Paris 1982), σελ. 199, αρ. 44· Sherk, R.K., Roman Documents from the Greek East. Senatus consulta and epistulae to the age of Augustus (Baltimore 1969), αρ. 49.

24. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988) αρ. 120, 200, 326, 384, 475, 1115, 1120, 1167, 1414, 1415, 1811, 1871, 1979, 1954, 2065, 2169, 2268, 2649, 2658, 2815

25. Σέξτ. Εμπ., Μαθημ. Ι 293 (πρβ. Λιβάν., Λόγ. LXIX 119). Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στcν προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 1650, 2363.

26. Pickard-Cambridge, A., The Dramatic Festivals of Athens (2nd ed. rev. Gould, J. – Lewis, D.M., Oxford 1988), σελ. 297 κ.ε.· Roueché, Ch., Performers and Partisans at Aphrodisias in the Roman and Late Roman Periods. JRS Monographs 6 (London 1993), σελ. 223 κ.ε.

27. Ιερονίκης είναι ο τεχνίτης ή ο αθλητής που νικά σε αγώνα ιερό ή στεφανίτη. Ο όρος στεφανίτης σημαίνει α) αγώνα, όπου το έπαθλο είναι ένα στεφάνι – ονομάζεται και «ιερός»· β) τεχνίτη ή αθλητή που νικά σε αγώνα ιερό ή στεφανίτη.

28. Leppin, H., Histrionen. Untersuchungen zur sozialen Stellung von Bühnenkünstlern im Westen des römischen Reiches zur Zeit der Republik und des Principats (Antiquitas 41, Bonn 1992), σελ. 71 κ.ε., 78 κ.ε.· Csapo, E. – Slater, W.J., The Context of the Ancient Drama (Ann Arbor – Michigan 1995), σελ. 275 κ.ε.

29. SEG 6 (1932) 58 - 59· IK 11 I, 22.

30. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στcν προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 15, 84, 120, 200, 231, 317, 501, 555, 990, 1191, 1979, 2132, 2929.

31. Poland, F., Geschichte des griechischen Vereinswesens (Leipzig 1909), σελ. 150 κ.ε.· Pleket, H.W., “Some Aspects of the History of the Athletic Guilds”, ZPE 10 (1973), σελ. 197 κ.ε.

32. IK 36, 1, 50· IK 15, 1618· CIG 3082.

33. Το επίθετο που συνοδεύει το όνομα ενός προσώπου και δηλώνει την πόλη (ή τις πόλεις) όπου είναι πολίτης ή την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή από την οποία προέρχεται.

34. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 825, 856, 1147, 2121, 2255, 2622, 2679.

35. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 2459, 2479.

36. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 236, 480, 825, 1132, 1147, 1345, 2121, 2255, 2542, 2622.

37. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 173, 850, 1132.

38. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 1097.

39. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 236, 475, 1759, 1956, 2180.

40. Πλωρίτης, M., Mίμος και μίμοι (Αθήνα 1990), σελ. 51 κ.ε., 69 κ.ε.

41. Στεφανής, I., Διονυσιακοί Tεχνίται. Συμβολές στην προσωπογραφία του θεάτρου και της μουσικής των αρχαίων Eλλήνων (Hράκλειον 1988), αρ. 1061, 1779, 2224, 2624· Prosperi-Valenti, G., “Attori-Bambini del mondo romano attraverso le testimonianze epigrafiche”, Epigraphica 47 (1985), σελ. 71 κ.ε.

• Ανεζίρη Σοφία, «Διονυσιακοί Τεχνίτες», 2001,


• Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία


• ΦΩΤ .ΛΕΖΑΝΤΕΣ : ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ