ΠΙΣΩ
Η ανακοίνωση του Θόδωρου Δαλάκογλου ερευνά τα γεγονότα που αναφέρονται στο μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη “ΓΑΛΗΝΗ”, και τα συγκρίνει με πραγματικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Επίσης ερευνά, ποιοι άνθρωποι ενέπνευσαν στον Βενέζη τους χαρακτήρες του έργου.
Η έρευνα γίνεται σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, σε αρχεία, σε μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, και σε μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν τον Βενέζη.
Το συμπέρασμα είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ότι το μυθιστόρημα απεικονίζει πιστά την ζωή των προσφύγων στα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης τους στη γη της Αναβύσσου. Οι δε χαρακτήρες του μυθιστορήματος αντιστοιχούν σε υπαρκτά πρόσωπα που ζούσαν εκείνη την εποχή στην περιοχή.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ
Ο Ηλίας Βενέζης 1, από τους σπουδαιότερους έλληνες λογοτέχνες του 20 αιώνα, γεννήθηκε το 1904 στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας και πέθανε το 1973 στην Αθήνα. Ήρθε κυνηγημένος, μαζί με τους άλλους πρόσφυγες, στην Ελλάδα το 1922. Έγραψε πολλά και σπουδαία έργα που σχεδόν όλα είχαν θέμα την προσφυγιά.
Το μυθιστόρημα του ΓΑΛΗΝΗ εκδόθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 2 βραβεύτηκε το ίδιο έτος από την Ακαδημία Αθηνών 3 και γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία με 35 εκδόσεις μέχρι σήμερα.
Ο Ηλίας Βενέζης ήξερε πολύ καλά την Παλαιά Φώκαια και τους φωκιανούς. Ο αδελφός του συγγραφέα, ο Θάνος Μέλλος, είχε παντρευτεί την Ελένη Νικολαϊδη κόρη του πρωτοψάλτη Αντώνη Νικολαϊδη ο οποίος είχε εγκατασταθεί στην Ανάβυσσο μαζί με τους άλλους Φωκιανούς πρόσφυγες.
Ο συγγραφέας ερχόταν συχνά στην Ανάβυσσο και ειδικότερα την εποχή της συγγραφής της ΓΑΛΗΝΗΣ. Έτσι οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που περιγράφει του είναι πολύ καλά γνωστά. Μετά τον πόλεμο έκανε πολλά καλοκαίρια τις διακοπές του στην Παλαιά Φώκαια.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Το μυθιστόρημα αποτελεί το χρονικό της εγκατάστασης των προσφύγων στην περιοχή της Αναβύσσου. Τα γεγονότα είναι σχεδόν όλα αληθινά. Τα πρόσωπα έχουν τις ιδιότητες υπαρκτών ανθρώπων. Για λόγους οικονομίας της αφήγησης και του μύθου, τα πραγματικά γεγονότα και οι χαρακτήρες κεντήθηκαν μαστορικά από το συγγραφέα πάνω στον καμβά του μυθιστορήματος.
Τα πάθη της προσφυγιάς μέσα από τις ιστορίες δύο οικογενειών.
Το έργο αφηγείται τις περιπέτειες των οικογενειών του γιατρού Δημήτρη Βένη, και του απλού αγρότη Φώτη Γλάρου, προσφύγων από την Παλαιά Φώκαια της Μικράς Ασίας, που εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλους Φωκιανούς το Φθινόπωρο του 1924 στην παραλία της Αναβύσσου.
Οι φωκιανοί έρχονται στη γη της Αναβύσσου. Οι βοσκοί που έχουν τα χειμαδιά τους στην περιοχή τους απειλούν για να τους διώξουν. Οι αρχαιοκάπηλοι που δρουν στην περιοχή τους βλέπουν με μισό μάτι. Οι πρόσφυγες αρχίζουν να ξεχερσώνουν τον τόπο. Ο Φώτης Γλάρος, σκάβοντας στο χωράφι του, βρίσκει ένα άγαλμα κούρου. Οι αρχαιοκάπηλοι του το κλέβουν. Το νερό της μεγάλης πλημμύρας παίρνει την γυναίκα του. Αυτός όμως δεν το βάζει κάτω, ξαναπαντρεύεται μια γυναίκα από το πάνω χωριό, όπου έχουν εγκατασταθεί κυρίως πρόσφυγες από την Καππαδοκία, φτιάχνει μια βάρκα, κλέβει αλάτι από τις αλυκές που λειτουργούν στην Ανάβυσσο, και αρχίζει εμπόριο με την Αίγινα.
Ο γιατρός Δημήτρης Βένης δεν θέλει να παραδοθεί στην σκληρή μοίρα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, φυτεύει τριανταφυλλιές, φροντίζει και συμβουλεύει τους πρόσφυγες. Πιστεύει βαθιά μέσα του, ότι μόνο κυνηγώντας χίμαιρες, μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από την σκληρή πραγματικότητα που τον πνίγει.
Η γυναίκα του Ειρήνη αρνείται να δεχθεί την μοίρα της, κλείνεται στον εαυτό της και βασανίζει τον γιατρό, βγάζοντας επάνω του όλη την κακία που σώρευσαν μέσα της οι κακοτυχίες της οικογένειας της και της πατρίδας της.
Ο γιατρός, φυτεύει τριαντάφυλλα στο άγονο χώμα της Αναβύσσου. Η Ειρήνη τα ξεριζώνει. Η πάλη των δύο αυτών ανθρώπων, η πάλη της χίμαιρας με την σκληρή πραγματικότητα είναι το θέμα του βιβλίου. Τα άλλα, οι πλημμύρα, η αρχαιοκαπηλία, ακόμα και η δολοφονία της μονάκριβης κόρης τους, είναι μόνο το σκηνικό του δράματος. Πρωταγωνιστής είναι ο αγώνας και η αγωνία του γιατρού, του έλληνα, του ανθρώπου, να φτάσει στην Γαλήνη κυνηγώντας χίμαιρες.
Υπήρξε όμως πραγματικά ο Φώτης Γλάρος, ο Δημήτρης Βένης, ο Πράσινος ο αρχαιοκάπηλος; Έγινε η αρπαγή του κούρου, η πλημμύρα, η δολοφονία;
Η έρευνα έδειξε ότι και η παραμικρή λεπτομέρεια του μυθιστορήματος είναι αληθινή. Τα πρόσωπα με αυτές τις ιδιότητες υπήρξαν. Μόνο που για λόγους οικονομίας της αφήγησης, είναι μυθιστόρημα δεν είναι χρονικό, τα γεγονότα συμπυκνώθηκαν στις πράξεις των ηρώων του μυθιστορήματος.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αφήγηση μας ακολουθώντας την πορεία της εξέλιξης του μύθου, παραθέτοντας τα πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.
Η ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΦΩΚΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ
Ο Βενέζης για να δραματοποιήσει την αφήγηση περιγράφει την άφιξη στην Ανάβυσσο το 1923 ενός εξαθλιωμένου κοπαδιού προσφύγων με τα πόδια. Όμως οι φωκιανοί δεν ήλθαν στην Ανάβυσσο πεζοί. Ήλθαν με καΐκια από τον Πειραιά σταδιακά από το τέλος Οκτώβρη έως αρχές Νοέμβρη 1924. Ήρθαν συνολικά 160 οικογένειες. Σύντομα όμως οι κακουχίες και το αφιλόξενο περιβάλλον ανάγκασαν πολλούς να φύγουν. Έμειναν τελικά μόνο 80 οικογένειες.
Το Υπουργείο Πρόνοιας τους είχε δώσει από 800 δραχμές σε κάθε οικογένεια για να πληρώσουν τα καίκια, τους είχε δώσει σκηνές, τους εφοδίαζε με τρόφιμα και άλλα αναγκαία 4. Όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν στο ότι ήρθαν με καΐκια 5.
Ο Βενέζης έκανε αυτό το λάθος στη ημερομηνία άφιξης των φωκιανών επειδή μια ομάδα εργατών φωκιανών είχε έρθει ήδη από το 1923 και δούλευε στις αλυκές.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΒΕΝΗ
Ο γιατρός Δημήτρης Βένης, είναι ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος. Είναι εξήντα χρόνων, κατάγεται από την Σπάρτη Μικράς Ασίας, είχε παντρευτεί την πολύ νεώτερη του Ειρήνη από παλιά πλούσια αλλά ξεπεσμένη φωκιανή οικογένεια.
Το πρόσωπο που ενέπνευσε τον Βενέζη για τον χαρακτήρα του γιατρού ήταν ο φωκιανός πρωτοψάλτης Αντώνης Νικολαϊδης . Ήταν πεθερός του Θάνου Μέλλου, αδελφού του Βενέζη, και γι αυτό ο Βενέζης γνωρίζει καλά τον βίο και τον χαρακτήρα του. Πράγματι ο Νικολαϊδης καταγόταν από τη Σπάρτη 6 της επαρχίας Πισιδίας της Μικράς Ασίας και μετακόμισε στην Παλαιά Φώκαια Μικράς Ασίας όπου και παντρεύτηκε την φωκιανή Ελένη Μάρκου. 7 Απέκτησαν πέντε παιδιά. Το πρώτο του παιδί η Ελένη γεννήθηκε το 1906. Αυτής τον χαρακτήρα δανείζει ο Βενέζης στην μοναχοκόρη του γιατρού Άννα. Η Ελένη ήταν σπουδαία τραγουδίστρια της όπερας, με μεγάλη καριέρα στην Ελλάδα, την Βιέννη και την Αμερική 8. Σήμερα ζει στην Αμερική με τον γιο της. Είχε επισκεφθεί το καλοκαίρι του 1997 την πατρίδα μας προσκεκλημένη της κοινότητας Παλαιάς Φώκαιας, που τίμησε το άξιο τέκνο της με γιορτές.
ΟΙ ΝΟΜΑΔΕΣ ΒΟΣΚΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Οι βοσκοί που αναφέρει ο Βενέζης είχαν πράγματι τα χειμαδιά τους στην περιοχή της Αναβύσσου και είχαν κονάκια (καλύβες) σε διάφορα σημεία. Στο Καταφύγι οι Αποστολαίοι, στην Αγια Φωτεινή οι Τσούνηδες, στο Θυμάρι οι Μακροδημητραίοι, επίσης άλλες οικογένειες βοσκών στη Λάκα και στη Φέριζα.
Το επεισόδιο με τους βοσκούς που απείλησαν τους φωκιανούς είναι εν μέρει αληθινό. Πράγματι οι βοσκοί αντέδρασαν στην εγκατάσταση των προσφύγων και υπήρχαν μικροσυγκρούσεις τα πρώτα χρόνια. Το ίδιο και χειρότερα αντέδρασαν και οι Καλυβιώτες 9, που εποφθαλμιούσαν το εύφορο μέρος του κάμπου, πριν ακόμα έρθουν οι πρόσφυγες. Όμως το ότι οι βοσκοί άλλαξαν τη ροή του χειμάρρου για να πνίξουν τους πρόσφυγες είναι υπερβολή. Αλλά η απειλεί που εκτοξεύει ο βοσκός ότι δεν θα βρουν νερό και αν βρουν θα είναι γλυφό είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το μόνο πηγάδι που υπήρχε εκεί κοντά, όταν ήρθαν οι φωκιανοί, ήταν το αρχαίο πηγάδι του Άγιου Γιώργη, με γλυφό νερό. Από εκεί έπαιρναν νερό το πρώτο καιρό μέχρι να ανοίξουν, ο καθένας δικό του πηγάδι στο κτήμα του. Αλλά ποτέ οι φωκιανοί δεν βρήκαν καλό νερό στην περιοχή αυτή, και για πάρα πολλά χρόνια έπιναν γλυφό.
Με την ευκαιρία εδώ να αναφέρουμε ότι και ο ανεμόμυλος που τραβούσε νερό από το πηγάδι, που αναφέρει ο Βενέζης, είναι και αυτός αληθινός. Με μόνη διαφορά ότι δεν τον έφτιαξε ο Φώτης Γλάρος (πρόσωπο που αντιστοιχούσε στον φωκιανό Γιώργο Τζίτζιρα), αλλά ο Φίλιππος Φιλιππίδης 10.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Φώτης Γλάρος του μυθιστορήματος ήταν ο Γιώργος Τζίτζιρας (Κοντογιώργης), από το γεγονός ότι την κόρη του την έλεγαν Ζαμπέτα, όνομα μοναδικό στην Φώκαια, αλλά και γιατί έμενε στο διπλανό σπίτι από αυτό του Νικολαϊδη, γνώριζε καλά τον Βενέζη, και ήταν δραστήριος, γλεντζές και ανήσυχο πνεύμα, όπως ο Φώτης Γλάρος στο μυθιστόρημα.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΧΩΡΑΦΙΩΝ
Στους πρόσφυγες αναβυσσιώτες και φωκιανούς δόθηκαν χωράφια στην περιοχή για αγροτική αποκατάσταση. Τα χωράφια γενικά δόθηκαν στους πρόσφυγες με κλήρο. Όμως τα πρώτα χρόνια, πριν γίνει η διανομή, ο καθένας διάλεγε έναν τόπο και τον “άνοιγε”, δηλαδή τον καθάριζε από την άγρια βλάστηση, για να τον καλλιεργήσει για τις άμεσες ανάγκες της οικογένειας. Η δουλειά αυτή ήταν τρομερά δύσκολη και χρονοβόρα και ταλαιπώρησε πολύ τους άτυχους πρόσφυγες. Ιδίως τους φωκιανούς που ήταν ασυνήθιστοι στη σκληρή δουλειά, μιας και ήταν κυρίως θαλασσινοί. Οι πανωχωρίτες όμως τα κατάφερναν καλύτερα, όπως διαπιστώνει και ο Βενέζης, επειδή προερχόταν κυρίως από την ορεινή Καππαδοκία, και ήταν σκληραγωγημένοι. Είναι δε ακριβέστατες οι περιγραφές του συγγραφέα για τα ξεχερσώματα των χωραφιών που άφηναν στο πλάι τα κομμάτια που ήταν πετρώδη και χέρσα 11.
Ο γιατρός Βένης λοιπόν διάλεξε ένα χωράφι στην πλαγιά του λόφου, δίπλα στον μελλοντικό οικισμό, για να φτιάξει εκεί τον τριανταφυλλώνα που, από την Μικρά Ασία ακόμα, ονειρευόταν 12. Αυτό το κτήμα ακόμη και σήμερα που έχει κοπεί σε οικόπεδα και οικοδομηθεί, ονομάζεται τριανταφυλλώνας 13.
Ο Φώτης Γλάρος διαλέγει ένα χωράφι δίπλα στο παμπάλαιο εξωκλήσι του Άγιου Γιώργη. Γύρω από το εξωκλήσι υπήρχαν τότε αρχαία ερείπια όπως φαίνονται και στον χάρτη του Γερμανικού αρχαιολογικού ινστιτούτου του 1887. Η περιγραφή του χώρου από τον Βενέζη γίνεται με απόλυτη ακρίβεια.
Το 1911 είχε ανακαλυφθεί εκεί τύμβος με νεκροταφείο των Γεωμετρικών χρόνων και το 1960 τάφος των αρχαϊκών χρόνων. Τα σπουδαία ευρήματα φιλοξενούνται σε περίοπτη θέση στο Εθνικό Μουσείο 14.
Η θέση αυτή, σταυροδρόμι δύο αρχαίων δρόμων, προς την Κερατέα και το Λαύριο, είναι ιδανική για την τοποθέτηση αγάλματος του ήρωα της οικογένειας που κατείχε την περιοχή. Ο Βενέζης γνωρίζει καλά την ιστορία του τόπου, και γι αυτό τοποθετεί εκεί το χωράφι που θα βρεθεί ο δικός του Κούρος.
ΑΡΧΑΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΙΩΡΓΗ, ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΙ
Μια σκοτεινή φυσιογνωμία τριγυρίζει εκείνη την εποχή στην περιοχή ψάχνοντας για αρχαία. Ο Βενέζης γνωρίζει βέβαια από τις εφημερίδες, όπως θα δούμε παρακάτω, για την εκτεταμένη αρχαιοκαπηλία που διενεργούσαν σπείρες από το Κορωπί και τα Καλύβια. Έχει ακούσει ιστορίες από ντόπιους και έτσι ο αρχαιοκάπηλος Πράσινος που αναφέρει στο μυθιστόρημα έχει πολλά στοιχεία από την πραγματικότητα.
Κατά την γνώμη μου, ένας άνθρωπος που ζούσε τότε στην περιοχή, ταιριάζει με την περιγραφή του εγκεφάλου των αρχαιοκαπήλων. Δούλευε στις Αλυκές και λεγόταν Μπάρμπα Παυλής. Ήταν κατά τις περιγραφές μια βιβλική φυσιογνωμία με άσπρη γενειάδα και όλοι οι πληροφορητές τον αναφέρουν με τον χαρακτηρισμό ο “αρχαιολόγος”. Ήξερε καλά τα μέρη που είχαν αρχαία και πάντα ρωτούσε τους πρόσφυγες αν είδαν κάτι στα χωράφια τους. Για να τους καλοπιάσει μάλιστα, διέδιδε ότι γνώριζε μια υπόγεια φλέβα με άφθονο νερό στην περιοχή, αλλά θα την φανέρωνε λίγο πριν πεθάνει. Φυσικά πέθανε και το νερό δεν το αποκάλυψε. Κάποιοι ανέφεραν ότι δούλευε για λογαριασμό δύο επιχειρηματιών που εκμεταλλευόταν τότε την Αλυκή και οι οποίοι έστελναν τα αρχαία έξω με τα καΐκια που φόρτωναν αλάτι. Αυτή η εκδοχή, αν είναι αληθινή, εξηγεί πολλά πράγματα σε σχέση με την ευκολία που έφευγαν έξω μεγάλα και βαριά αγάλματα όπως ήταν οι Κούροι που βρέθηκαν στην Ανάβυσσο 15. Πάνω σε αυτό θα πούμε περισσότερα παρακάτω.
Επίσης ο Βενέζης κάνει αναφορά για μια αρχαία πόλη μέσα στην θάλασσα μπροστά στο χωριό της Φώκαιας . Πράγματι ο βυθός μπροστά από το λιμεναρχείο σε μικρή απόσταση από την ακτή είναι γεμάτος από θεμέλια αρχαίων κτισμάτων. Είναι γνωστό ότι η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε γύρω στα τρία μέτρα από την κλασσική εποχή μέχρι σήμερα, οπότε το λιμάνι του Αναφλύστου και άλλες παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις είναι θαμμένες στα νερά 16.
ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΩΝ
Πριν προχωρήσουμε στην περιγραφή των τριών σημαντικότερων γεγονότων του μυθιστορήματος, της δολοφονίας, της πλημμύρας και της εύρεσης του κούρου, ας εντοπίσουμε μερικές από τις πολλές λεπτομέρειες που ο Βενέζης περιγράφει με ακρίβεια στη Γαλήνη.
Ένα γεράκι πετά πάνω από τον καταυλισμό και κατευθύνεται προς τον λόφο ο οποίος μέχρι σήμερα ονομάζεται Γερακίνα 17.
Ο Γλάρος ψάρεψε πίνες, ένα περίεργο οστρακοειδές που αφθονούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια στην θάλασσα μπροστά από το χωριό της Φώκαιας 18.
Φτιάχνουν βάρκες από φλούδα πεύκου, τέτοιες που φτιάχνανε τα παιδιά στα χωριά μας μέχρι τα δικά μας χρόνια.
Ο χαρακτηρισμός των Φωκιανών από τους πανωχωρίτες με τις λέξεις “...ανάλαφροι και παλαβοί...” είναι αυτός που πράγματι έδιναν οι καππαδόκες πανωχωρίτες στους φωκιανούς αλλά και στους αρετσιανούς.19
Το πιάσιμο των πουλιών με δίχτυ γινόταν στην περιοχή μας μέχρι πριν λίγα χρόνια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. 20
Ότι η περιοχή ήταν γεμάτη βαλτονέρια και κουνούπια είναι απολύτως ακριβές. Μάλιστα οι πρόσφυγες φύτεψαν πάρα πολλούς ευκαλύπτους γύρω από τους οικισμούς για να διώχνουν τα κουνούπια. 21
Το κλέψιμο αλατιού ήταν σπορ που επιδιδόταν μερικοί τολμηροί πρόσφυγες αλλά και ντόπιοι κυρίως στην κατοχή. Εκείνοι δε που διέπρεψαν κυριολεκτικά στο άθλημα ήταν οι Ιταλοί στρατιώτες που αντάλλασσαν τσουβάλια αλάτι με κρασί. 22
Ταρσανάς μικρός υπήρχε στον Άγιο Νικόλα και μάλιστα η περιοχή είχε παραχωρηθεί από το Υπουργείο Γεωργίας υπέρ προσφύγων Παλαιάς Φώκαιας για να φτιάξουν εκεί ναυπηγείο.
Το βαθύ πηγάδι δίπλα στο εκκλησάκι του Άγιου Νικόλα ήταν αρχαία στέρνα που σώζεται μέχρι σήμερα, μόνο που κάποιοι σύγχρονοι αρχαιοκάπηλοι γκρέμισαν το ένα τοίχωμα για να μπουν μέσα, ψάχνοντας πιθανόν για θησαυρούς. 23
Ο γκρεμός που συνάντησαν τα δυο κορίτσια πηγαίνοντας από τα Κόκκινα στον Άγιο Νικόλα πράγματι υπάρχει και φράζει το παραλιακό μονοπάτι. 24
Το εμπόριο των φωκιανών με την Αίγινα ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Θυμάμαι τον φωκιανό Σταμάτη Μπατή, γέρο πια, να ζητάει να φυλαχτεί ένας σωρός λαξευμένες πέτρες που είχε στο οικόπεδο του, γιατί τις είχε κουβαλήσει με το καΐκι από την Αίγινα.
ΠΛΗΜΜΥΡΑ
Η πλημμύρα που αναφέρει ο Βενέζης είναι πραγματική. Στις 19-10-1937 οι εφημερίδες κάνουν δεύτερες εκδόσεις ώστε να ενημερώσουν τον κόσμο για τις μεγάλες καταστροφές που προξένησαν οι πλημμύρες στην Αττική. Ο κάμπος της Αναβύσσου είχε πλημμυρήσει, τα σπίτια του οικισμού της Αναβύσσου είχαν γεμίσει νερά. Τα πηγάδια είχαν αχρηστευθεί. Μεγάλη συμφορά για τους πρόσφυγες που μόλις είχαν αρχίσει να ορθοποδίζουν.
Στην Φώκαια οι καταστροφές ήταν πιο μικρές γιατί το μεγαλύτερο μέρος του οικισμού ήταν στην πλαγιά του λόφου. Δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα. Όμως στο μυθιστόρημα πνίγεται η γυναίκα του Φώτη Γλάρου. Ίσως γιατί ο Βενέζης θέλει να σπρώξει τους ήρωες του στα έσχατα όρια τους, ώστε να γίνει πιο μεγαλειώδης ο αγώνας τους για την ουτοπία, για την Γαλήνη.
Εκείνο που προβληματίζει τον ερευνητή είναι, ότι ο Βενέζης αποδίδει στους βοσκούς την αλλαγή της ροής του νερού και την πλημμύρα της Φώκαιας. Υπήρχε πράγματι μεγάλη έχθρα κατά των προσφύγων και από τους βοσκούς και από τους καλυβιώτες. Ίσως ο Βενέζης, έχοντας ακούσει όσα τράβηξαν οι πρόσφυγες από τους ντόπιους, θέλει να τονίσει αυτή την έχθρα. Όμως η έρευνα του τόπου και των ρεμάτων αποδεικνύει ότι οι βοσκοί δεν είχαν την δυνατότητα να αλλάξουν την ροή των ρεμάτων, ακόμα και αν το ήθελαν 25.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός που αναφέρει ο Βενέζης είναι η δολοφονία της Άννας, της κόρης του Γιατρού Βένη.
Η δολοφονία είναι αληθινό γεγονός. Η ιστορία έχει ως εξής. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1937 η δεκατετράχρονη Καλομοίρα, (Μήλια) κόρη του Κορωπιώτη φύλακα των αλυκών Κώστα Κορωνιά 26 ξεκινά με μαζί με τον επτάχρονο αδελφό της Βαγγέλη να πάνε στους λόφους του Άγιου Νικόλα να μαζέψουν μανιτάρια. Για κακή τους τύχη στους ίδιους λόφους μάζευε μανιτάρια και ο Κώστας Χαρίτος, πρόσφυγας από την Μικρά Ασία. 27 Επιτέθηκε στην Καλομοίρα με ανήθικους σκοπούς, αυτή αντέδρασε και κάλεσε σε βοήθεια. Ο αδελφός της παρ όλο που ήταν τόσο μικρός, προσπάθησε να την βοηθήσει. Ο εγκληματίας χτύπησε και τα δυο παιδιά με πέτρες στο κεφάλι και τα άφησε αιμόφυρτα. 28 Η Καλομοίρα πέθανε, αλλά ο μικρός Βαγγέλης έζησε, βαριά τραυματισμένος. Μετά από λίγες μέρες ανακαλύφθηκε ο φονιάς και καταδικάστηκε σε θάνατο. Από τότε ο λόφος που σκοτώθηκε το κορίτσι λέγεται το βουνό της Μήλιας. 29
Βέβαια το κορίτσι του μυθιστορήματος η Άννα Βένη, δηλαδή η Ελένη Νικολαϊδου ζει και βασιλεύει στις Ηνωμένες πολιτείες.
Ο ΚΟΥΡΟΣ ΚΡΟΙΣΟΣ
Στις 17 Αυγούστου του 1937 οι εφημερίδες της εποχής 30 δίνουν εκτεταμένα ρεπορτάζ για την επιστροφή στην Ελλάδα του κούρου της Αναβύσσου, του Κροίσου. Ένα ολόκληρο θρίλερ για τις συνθήκες εύρεσης και φυγάδευσης του αγάλματος εξάπτουν την φαντασία των ελλήνων. Ο Βενέζης εμπνέεται από αυτήν την ιστορία και περιλαμβάνει στο μυθιστόρημα του ένα επεισόδιο για κάποιο άγαλμα κούρου, που βρίσκει ο Γλάρος στο χωράφι του κοντά στον Άγιο Γιώργη, αλλά του το κλέβει ο αρχαιοκάπηλος ο Πράσινος.
Η αρχαία Αττική οδός που διέσχιζε τον κάμπο της Αναβύσσου την αρχαϊκή εποχή, πρέπει να ήταν στολισμένη σε όλο το μήκος της με ανδριάντες παλικαριών, που τίμησαν τη γενιά τους πέφτοντας για την πατρίδα.
Για δύο κούρους, τον Κροίσο και τον Αριστόδικο, είναι τεκμηριωμένη η θέση εύρεσης τους, στη Φοινικιά και στον Άγιο Παντελεήμονα αντίστοιχα. Όμως την ίδια περίπου εποχή, βγήκαν στο εξωτερικό και άλλοι δυο κούροι για τους οποίους υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι βρέθηκαν στην περιοχή της Αναβύσσου. Ο κούρος της Νέας Υόρκης και ο κούρος του Μονάχου.
Για τον κούρο της Νέας Υόρκης έχουν γραφτεί πολλά, δεν έχει γραφτεί όμως τίποτε οριστικό για τον τόπο εύρεσης του. 31 Μάλιστα όταν είχαν συλλάβει τους αρχαιοκάπηλους, νόμισαν αρχικά ότι αυτόν τον κούρο είχαν πουλήσει στο εξωτερικό και όχι τον Κροίσο.
Για τον κούρο του Μονάχου δεν υπήρχε τίποτε γραμμένο για την περιοχή που βρέθηκε. Όταν πριν μερικά χρόνια επισκέφθηκα την γλυπτοθήκη του Μονάχου και διάβασα τον οδηγό του μουσείου βρήκα σε μια σημείωση 32 ότι ο κούρος της γλυπτοθήκης του Μονάχου βρέθηκε κοντά στην θέση που βρέθηκε ο κούρος Κροίσος. Είναι δε εντυπωσιακή η ομοιότητα του με τον κούρο Αριστόδικο. Είναι άραγε ξαδελφάκια, από τα χέρια του ίδιου τεχνίτη; Πριν από λίγο καιρό βρέθηκε ένα μεγάλο βάθρο αγάλματος λίγες δεκάδες μέτρα από το βάθρο του Κροίσου. Ανήκει άραγε αυτό το βάθρο στον Κούρο του Μονάχου;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Φτάνουμε πια στο τέλος του μυθιστορήματος. Οι λίγες αλλά πλήρεις ευαισθησίας και συγκίνησης γραμμές του επιλόγου του μυθιστορήματος ας είναι επίλογος και σε αυτή την εργασία.
... Όταν ο Γλάρος πήγαινε στο χωράφι του μικρού θεού, όπου αναπαυόταν η Ελένη, η Αυγή τον ακολουθούσε πάντα. Πήγαιναν στον τάφο, που δεν ήταν παρά μια κουβάρα χώμα υψωμένο από την επιφάνεια της γης. _ κάνε το σταυρό σου, της έλεγε ο πατέρας της. Εδώ από κάτω είναι η μητέρα σου.
Η Αυγή έκανε φοβισμένη το σταυρό της, και θ άθελε πολύ να ήταν τρόπος να δει κάτω από το χώμα το πρόσωπο εκείνο.
Τη θυμόταν μόλις, πολύ αδύναμα. Μα αυτό που θυμόταν πιο ζωηρά, ήταν τα χέρια της που τη χάιδευαν. Α, αυτό το θυμόταν πολύ καλά! Γιατί από τότε που τη μητέρα της την πήρε το νερό, η Αυγή δεν ξαναδοκίμασε τέτοιο χάδι. Ήταν βέβαια ο πατέρας της και η νέα μητέρα της η Βάσω. Μα εκείνο ήταν άλλο ...
Γι αυτό η Αυγή θα ήθελε να σκαλίσει το χώμα ίσαμε που να βρει τα θαμμένα χέρια. Μα σαν τόλμησε να το πει μια μέρα στον πατέρα της, της αποκρίθηκε βιαστικά πως μήτε αυτό δεν γίνεται, γιατί τα χέρια και το σώμα των ανθρώπων γίνουνται χώμα.
Έτσι η Αυγή, ενώ ο πατέρας της έσκαβε το χωράφι εκεί πλάι και σφύριζε, κάθοταν μονάχη πολλή ώρα πάνω απ τον τάφο, έπαιρνε μικρές χουφτιές χώμα και το βαστούσε μες τα χέρια της, ώσπου το χώμα ζεσταινόταν. Και τότε το απέθετε πάλι με προσοχή, εκεί όπου ήταν. ...
Έτσι αγαπητοί φίλοι, ας είναι αυτή η ιστορία που σας αφηγήθηκα, μια μικρή χούφτα χώμα, που το ζεστάναμε απόψε στα χέρια μας και το εναποθέτουμε με αγάπη και ευλάβεια στη μνήμη των γονέων μας, που αναπαύονται πια στη γη της Αναβύσσου, στη γη που επιτέλους βρήκαν την ΓΑΛΗΝΗ και ρίζωσαν για πάντα.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο παππούς του ήταν από Κεφαλλονιά και είχε το επώνυμο Βενέζης. Στο Αϊβαλί όμως, που μετακόμισε, πήρε το παρατσούκλι Μέλλος. Και αυτό έγινε πλέον και το επίσημο όνομα της οικογένειας, κατά το συνήθειο της εποχής. Ο Ηλίας όμως, αργότερα, χρησιμοποίησε σαν λογοτεχνικό ψευδώνυμο το παλιό τους επώνυμο Βενέζης.
Έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Μυτιλήνη μετά τον πρώτο διωγμό του 1914. Επέστρεψε στην Μικρά Ασία όπου πιάστηκε από τους Τούρκους και στάλθηκε στα τρομερά Τάγματα Εργασίας. Από εκεί εμπνεύστηκε το πρώτο του μυθιστόρημα “ΝΟΥΜΕΡΟ 31328”. Επέστρεψε στη Μυτιλήνη μετά την καταστροφή το 1922 όπου έζησε μερικά χρόνια μέχρι την οριστική εγκατάσταση του στην Αθήνα. Έγραψε πολλά σπουδαία έργα και έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε το 1973 και τάφηκε στην Μυτιλήνη, που την θεωρούσε σαν δεύτερη πατρίδα του. Στον τάφο του, στο νεκροταφείο του μολύβου, γράφει μόνο την λέξη “ΓΑΛΗΝΗ”.
2. Δεν ξέρουμε πότε ξεκίνησε να γράφει τη ΓΑΛΗΝΗ, αλλά τα σημαντικότερα γεγονότα (πλημμύρα, δολοφονία, ανακάλυψη του κούρου) που αποτελούν και τον καμβά του μύθου συνέβησαν μέσα στο 1937. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η γαλήνη γράφτηκε στα χρόνια από τις αρχές του 1938 έως το καλοκαίρι του1939.
Το έργο διασκευάστηκε το 1958 για τον κινηματογράφο από τον Γκρέγκορι Μαρκόπουλο και γυρίστηκε ταινία με σκηνοθέτη τον ίδιο, παραγωγό τον Τζεϊμς Πάρις και ηθοποιούς τον Γιώργο Φούντα, τον Βύρωνα Πάλη την Αθηνά Μιχαηλίδου κ.α.
Διασκευάστηκε για το θέατρο το 1959 από τον Νέστορα Μάτσα και παίχτηκε στη Μυτιλήνη κατά την διάρκεια των εορτών για τα 30 χρόνια στα γράμματα του Ηλία Βενέζη, με διοργανωτή τον Ερασιτεχνικό φιλοτεχνικό όμιλο Λέσβου ΤΟ ΜΠΟΥΡΙΝΙ, και στην Αθήνα από τον θίασο της Αλίκης Νορ, κόρης της Κυβέλης.
Διασκευάστηκε επίσης για την τηλεόραση της ΕΤ2 το 1976 από το Τάκη Χατζηαναγνώστου και προβλήθηκε σε συνέχειες τα έτη 1977-78, με μεγάλη επιτυχία.
3. Μοιράστηκε το πρώτο βραβείο εκείνης της χρονιάς με τον Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος παρεξηγήθηκε που τον θεώρησαν ίσο με τον προστατευόμενο του τον Βενέζη και δεν πήγε να πάρει το βραβείο.
4. Υπουργός Πρόνοιας ήταν ο συμπατριώτης τους Απόστολος Ορφανίδης από τη Σμύρνη.
5. Μάλιστα ένα τέτοιο μικρό καΐκι ναυάγησε στον νησάκι Αρτζιντάς. Η οικογένεια του Γιώργου Tζίτζιρα (Κοντογιώργη) που “... ξανάγιναν πρόσφυγες ...” κατά την έκφραση του Γιάννη Τζίτζιρα που μου έδωσε την πληροφορία, χάνοντας και τα λίγα υπάρχοντα τους σε αυτό το ναυάγιο. Μάλιστα συνέβη και το εξής “θαύμα”. Η μητέρα της οικογένειας ψάχνοντας μετά από μέρες στα βράχια, βρήκε την οικογενειακή εικόνα του Άγιου Νικόλα που είχε ξεβράσει το κύμα κοντά στο εκκλησάκι του Άγιου Νικόλα της Αναβύσσου.
6. Η Σπάρτη της επαρχίας Πισιδίας της Μικράς Ασίας, ήταν γνωστή για τους τριανταφυλλώνες της και την παραγωγή ροδέλαιου και αρωμάτων.
7. Έκαναν πέντε παιδιά, Την Ελένη την Αθανασία (Νανά), την Άρτεμη, την Δέσποινα και τον Ευάγγελο. Ζούσαν στην Παλαιά Φώκαια Μικράς Ασίας. Ο Αντώνης Νικολαϊδης ήταν ιεροψάλτης και δάσκαλος βυζαντινής μουσικής. Επίσης καλλιεργούσε τα κτήματα της οικογένειας. Με τον πρώτο διωγμό του 1914, η οικογένεια πέρασε στην Μυτιλήνη. Εκεί η Ελένη γράφτηκε στο παρθεναγωγείο και ο πατέρας εργαζόταν ιεροψάλτης στους Αγίους Αποστόλους και στην Παναγιά στο προάστιο της Μυτιλήνης Ακλειδιού. Το 1917 η οικογένεια επέστρεψε στη Μικρά Ασία και ο πατέρας βρήκε δουλειά ιεροψάλτη στο Νυμφαίο, κωμόπολη κοντά στη Σμύρνη. Η Ελένη παρέμεινε στην Μυτιλήνη για να τελειώσει το σχολείο και το 1918 γύρισε και αυτή και συνάντησε την οικογένεια στη Σμύρνη. Το 1922 με το διωγμό, η οικογένεια πέρασε πάλι στη Μυτιλήνη όπου ήλθαν και τα τρία κορίτσια που είχαν πάει νωρίτερα στη Χίο, κοντά σε συγγενείς, για λόγους ασφαλείας. Στη Μυτιλήνη ο πατέρας δουλεύει σαν ιεροψάλτης βοηθούμενος μάλιστα από την κόρη του Ελένη, η οποία είχε εξαιρετική φωνή. Παράλληλα παρέδιδε μαθήματα βυζαντινής μουσικής σε παιδιά. Φίλες και συμμαθήτριες της Ελένης από το παρθεναγωγείο τη συστήνουν σε μια γερμανίδα δασκάλα. που έκανε μαθήματα μοντέρνας μουσικής στα παιδιά της καλής κοινωνίας της Μυτιλήνης. Αυτή όταν άκουσε την Ελένη είπε “... Ελένη εσύ Ατίνα ...” εννοώντας ότι το έπρεπε να πάει στην Αθήνα για ανώτερες σπουδές. Είχε διαγνώσει το μεγάλο ταλέντο της μικρής προσφυγοπούλας. Το 1923 η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα. Η Ελένη άρχισε να παίρνει μαθήματα μονωδίας στο Εθνικό Ωδείο.
Όταν τέλειωσε τις σπουδές της στο ωδείο έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της με το Ελληνικό Μελόδραμα το 1933. Το 1936 πήγε στη Βιέννη για να τελειοποιηθεί.
Εκεί την άκουσε ο περίφημος μαέστρος Μπρούνο Βάλτερ διευθυντής τότε της κρατικής όπερας της Βιέννης, και εντυπωσιασμένος από τη φωνή και την ηθοποιία της, της έδωσε τον ρόλο της μεσοφώνου στην όπερα “ΑΪΝΤΑ” του Βέρντι. Η επιτυχία που σημείωσε στην πρώτη της αυτή εμφάνιση, συντέλεσε στο να προσληφθεί ως πρώτη μεσόφωνος στην Όπερα της Βιέννης.
Το 1948, έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της στην Αμερική συμμετέχοντας ως σολίστ σε κοντσέρτα και τραγουδώντας με μεγάλους μαέστρους και ορχήστρες, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Το 1951 έγινε μόνιμο στέλεχος τής Μετροπόλιταν Όπερα της Ν. Υόρκης. Δες και αρχείο στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ της METROPOLITAN OPERA OF NEW YORK, http://www.metopera.org/history/week-990329.html
Στη διάρκεια της καριέρας της, επισκέφθηκε επανειλημμένα την `Ελλάδα για καλλιτεχνικές εμφανίσεις. Έχει τιμηθεί από την ελληνική κυβέρνηση με το σταυρό του Σωτήρος.
8. Εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ” 2-8-1982.
9. Δες και Θεόδωρος Δαλάκογλου ανακοίνωση στην Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ “ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ”. Επίσης και μαρτυρία Αθανάσιου Παπουτσή στην εφημερίδα ΤΟΠΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ φύλλο 6 Μάρτιος 2000.
10. Εφημερίδα “ΤΟΠΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ” φύλλο 6 Μάρτιος 2000.
11. Ο Βενέζης σίγουρα είχε δει χάρτες διανομής του Υπουργείου Γεωργίας, με τα ακανόνιστα σχήματα των χωραφιών, που παρέκαμπταν τα πετρώδη εδάφη. Πολλά από αυτά τα χέρσα έκρυβαν αρχαία οικοδομήματα ή νεκροταφεία, και για αυτό ήταν αδύνατο να καλλιεργηθούν.
12. Ήταν τόσο το πάθος του για την δημιουργία του τριανταφυλλώνα ώστε έκανε ταξίδια στην Μακεδονία για να βρει καινούργιες ποικιλίες τριαντάφυλλων που να αντέχουν σε άγονα χώματα.
13. Το κτήμα αυτό έχει κωδικό κληροτεμαχίου αρ. 70 κατηγορία Δ της Διανομής έτους 1931του αγροκτήματος ΘΥΜΑΡΙ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑ ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ, ΓΕΩΡΓΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΠΑΛΑΙΑΣ ΦΩΚΑΙΑΣ ΚΑΙ ΓΗΓΕΝΩΝ ΚΕΡΑΤΕΑΣ και έχει παραχωρηθεί στον Αντώνη Νικολαϊδη. (Σχετικοί χάρτες και κτηματολογικοί κατάλογοι του Υπουργείου Γεωργίας έτους 1931).
Ο δρόμος που περνά μπροστά από το κτήμα ονομαζόταν μέχρι τελευταία οδός Τριανταφυλλώνος. Οι νεώτεροι μη γνωρίζοντας προφανώς την ιστορία, του άλλαξαν όνομα.
14. Π.Α.Ε. 1911 σελ. 110 “... οι απειράριθμοι και πλουσιότατοι έστιν ότε τάφοι, οι καθ άπασαν την πεδιάδα διεσπαρμένοι, διότι κτίρια δεν εσώθησαν δυστυχώς ή ελάχιστα ίχνη παρά την θάλασσαν και εν αυτή, ως και αλλαχού που παρά τας υπωρείας των πέριξ ορέων ...”
15. ΕΦΗΜΕΡΙΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ” έτος ΙΣΤ αρ φ 5432 Αθήνα 17-8-1937. Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, αρ. μικροφίλμ 1209). “... ενώ ενήργει λάθρα ανασκαφάς εις το παρά την θέσιν Φοινικιά του χωρίου Ανάβυσσος κτήμα του κυρίου Μελισσουργού, ανεύρον το άγαλμα. Εξοικιωμένοι με τοιούτου είδους εργασίας, το εξέχωσαν εν τάχει από το χώμα, το έκοψαν εις δύο τεμάχια, με ειδικά εργαλεία,την επομένην δε και κατά την διάρκεια της νυχτός το μετέφεραν εν πάσει μυστικότητι εις την Ανάβυσσον...”.
Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι από την περιοχή της Αναβύσσου γινόταν η εξαγωγή των αρχαίων, αλλιώς γιατί να διακινδυνέψουν οι Κορωπιώτες μια τόσο μεγάλη διαδρομή προς αντίθετη κατεύθυνση από την Αθήνα και το χωριό τους.
16. Δες και ΦΙΛΙΠΠΟΥ - ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΕΤΡΟΣ Αρχαιολόγος “Οι αλυκές της Αναβύσσου” Πρακτικά Γ΄ Επιστημονικής Συνάντησης Νοτιοανατολικής Αττική.
17. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999. σελ 44
18. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999σελ 152
19. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 99. Μάλιστα τους είχαν δώσει γι αυτό το λόγο το παρατσούκλι λαρέζοι
20. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 187
21. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 204. Παρ όλο το βαλτώδες έδαφος, η ελονοσία δεν ήταν διαδεδομένη στην περιοχή. Μέχρι που ήρθαν οι καππαδόκες πρόσφυγες που είχαν μολυνθεί από ελονοσία στην Ήπειρο, όπου είχαν πρωτοεγκατασταθεί, και η αρρώστια διαδόθηκε γρήγορα σε όλη την περιοχή ταλαιπωρώντας τους πρόσφυγες για πολλά χρόνια.
22. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 172. Το λαθρεμπόριο του αλατιού την κατοχή γινόταν ως εξής. Ιταλοί στρατιώτες πήγαιναν την νύχτα και γέμιζαν τσουβάλια αλάτι, ανοίγοντας λαγούμια στους σωρούς που τα σκέπαζαν ξανά με τα κεραμίδια. Μετά τα έφερναν στο χωριό όπου τους περίμενε ο μαυραγορίτης και τους πλήρωνε με κρασί. Αυτός μετά έφτιαχνε κυλινδρικά σακούλια που τα γέμιζε αλάτι και τα τοποθετούσε στο κέντρο τσουβαλιών που είχαν κάρβουνα. Έτσι στον έλεγχο που έκαναν οι Ιταλοί στο Σταυρό Αγίας Παρασκευής τρυπώντας με βέργες τα τσουβάλια, δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το λαθραίο αλάτι. Μου έχουν διηγηθεί μια ιστορία για μια παρέα τολμηρούς Αναβυσσιώτες, που ένα βράδυ την περίοδο της κατοχής πήγαν να κλέψουν αλάτι με το κάρο. Επειδή δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν τους σωρούς με το αλάτι γέμισαν τα τσουβάλια τους με αλάτι που είχε απομείνει στα “τηγάνια”. Το αλάτι αυτό όμως είχε πολύ νερό το οποίο έσταζε και το κάρο άφησε μια σειρά ίχνη που όσο ήταν υγρά δεν φαινόταν, αλλά την επομένη που στέγνωσαν και άσπρισαν έδειχναν ολοκάθαρα την διαδρομή του κάρου. Είδαν και έπαθαν τα παλικάρια μας να σβήσουν τα ίχνη ανακατεύοντας το χώμα του δρόμου. Και το χειρότερο ήταν ότι αυτό το αλάτι ήταν θεόπικρο και γι αυτό το είχαν αφήσει στα “τηγάνια” οι εργάτες της αλυκής. Όμως παρ όλα αυτά μοσχοπουλήθηκε στους στερημένους κατοίκους της Αθήνας.
23. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 110
24. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 116
25. Το ρέμα που ερχόταν από το Πυργάκι κατέληγε στο σημερινό γήπεδο και από κει τα νερά διασκορπιζόταν και έφτανα μέχρι σχεδόν το σημερινό μνημείο των ηρώων της Παλαιάς Φώκαιας. Δύο τρία “λαχίδια” (μακρόστενα χωράφια) εμπόδιζαν να διευθετηθεί η κοίτη του ρέματος σε εκείνο το σημείο, ώστε να διοχετευτούν απρόσκοπτα τα νερά στη θάλασσα. Τότε με το έτσι θέλω ο Θόδωρος Ρουμελιώτης, που ήταν αντιπρόεδρος της Κοινότητας, έκοψε τα λαχίδια και άνοιξε το ρέμα. Για εκδίκηση οι καλυβιώτες δεν ερχόταν να φτιάξουν γέφυρα να περνάνε τα αυτοκίνητα. (Πληροφορία Γ. Κούλιμπη 1993). Πολύ αργότερα έγινε το έργο που σκέπασε το ρέμα μέχρι την παραλία, δίπλα από το κτίριο της Κοινότητας Παλαιάς Φώκαιας, και έλυσε το πρόβλημα για αρκετά χρόνια. Μέχρι βεβαίως την μεγάλη πλημμύρα του 1995, που ξεχείλισε πάλι το ρέμα και έκανε ζημιές στα βορινά σπίτια του χωριού.
Όπως ακριβώς το περιγράφει ο Βενέζης (σελ 93) η κοίτη του ρέματος ακόμα και σήμερα είναι μονοπάτι τον καιρό που δεν βρέχει.
26. Ο Κώστας Κορωνιάς είχε τέσσερα παιδιά, τον Γιώργο, τον Σπύρο, τη Μήλια, και τον Βαγγέλη. Έμεναν μέσα στις αλυκές στα κτίρια για το προσωπικό.
27. Η οικογένεια του Μιχαήλ και της Μαργαρίτας Χαρίτου καταγόταν από την Αττάλεια Μικράς Ασίας. Είχαν δώδεκα παιδιά. Ο πατέρας πέθανε και η οικογένεια σκορπίστηκε στον πρώτο διωγμό το 1914. Η μητέρα με τρία παιδιά πέρασε στο νησί Σύμη των Δωδεκανήσων που τότε ήταν υπό Ιταλική κατοχή. Ο ένας γιος ο ήρθε στην Αθήνα και μετά εγκαταστάθηκε στον προσφυγικό οικισμό της Αναβύσσου που είχε δημιουργηθεί το 1924. Ο άλλος γιος ο Κώστας έμενε με την μητέρα του και τους δυο αδελφούς του στη Σύμη. Έφυγε από εκεί το 1934 και ήρθε να βρει τον αδελφό του στην Ανάβυσσο. Οι πληροφορητές λένε ότι σε ανύποπτο χρόνο, είχε πει ο ίδιος σε φίλους του στο καφενείο, ότι στο νησί την Σύμη από όπου ήρθε, είχε κάνει φόνο και γι αυτό έφυγε. Είχε λέει πάρει μια δασκάλα με την βάρκα του να την πάει βόλτα και την στραγγάλισε και την πέταξε με μια πέτρα στο λαιμό στην θάλασσα. Οι πληροφορίες λένε ότι η ζωή του στην Ανάβυσσο ήταν ήσυχη και μετρημένη. Δούλευε όπου εύρισκε, εργάτης ή ψαράς.
28. Πέρα από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής θα αναφέρω μερικές χαρακτηριστικές λεπτομέρειες που μου ανέφεραν οι πληροφορητές. Λένε ότι ο σκύλος πού είχαν μαζί τα παιδιά, μετά τον φόνο πηγαινοερχόταν ανήσυχος στο σπίτι αλλά οι γονείς των παιδιών δεν έδωσαν σημασία. Όταν το βράδυ ανησύχησαν, που άργησαν τα παιδιά, πήραν τα φανάρια και ακολούθησαν τον σκύλο, που τους οδήγησε στο μέρος του φόνου. Ο μικρός σώθηκε γιατί, όπως λένε οι πληροφορητές, ο σκύλος του έγλυφε την πληγή στο πρόσωπο και σταμάτησε την αιμορραγία. Ο Χαρίτος, μετά τον φόνο, έπλυνε τα χέρια του στο πηγάδι της Λάκας και γύρισε στο χωριό, στο καφενείο του Δαρανά, εντελώς ψύχραιμος και μάλιστα έπαιξε χαρτιά με τον πατέρα των παιδιών. Η αστυνομία, που είχε βάλει σκοπό να βρει οπωσδήποτε τον δράστη αυτού του άγριου και ασυνήθιστου για την εποχή εγκλήματος, ανέκρινε, όχι και με μεγάλη αβρότητα, όλους τους ύποπτους και όσους είχαν γρατσουνισμένα γόνατα. Οι υποψίες στράφηκαν κυρίως στους βοσκούς. Ο Κώστας Χαρίτος μπήκε στους ύποπτους όταν κάποιος ανέφερε ότι τον είχε δει να φεύγει από το χωριό για να μαζέψει μανιτάρια. Στις 17 Δεκέμβρη 1937, τον πήγαν οι αστυνομικοί στο μέρος του φόνου για να δουν τις αντιδράσεις του. Εκεί έχασε την ψυχραιμία του και πλέον ήταν θέμα ωρών η ομολογία του. Μετά τον αναγνώρισε και ο μικρός Βαγγέλης Κορωνιάς, που είχε ήδη συνέλθει στο νοσοκομείο. Ο Χαρίτος έμεινε στη φυλακή μέχρι την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανοιταλούς, και επειδή είχε Ιταλική υπηκοότητα σαν κάτοικος των Δωδεκανήσων, τον έβγαλαν από την φυλακή και τον έστειλαν στην Ιταλία όπου και χάθηκαν τα ίχνη του.
29. Αργότερα στήθηκε ένα σταυρός στο μέρος που βρέθηκε η κοπέλα και ο μύθος λέει ότι όποιοι περνούσαν από αυτό το μέρος άκουγαν βογκητά.
30. ΕΦΗΜΕΡΙΣ “ΠΡΩΪΑ” 17-8-1937 “Οι αρχαιολογικοί μας θησαυροί. Ένα αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής τέχνης απεδόθη εις την Ελλάδα. Το μυθιστόρημα ενός κούρου”. Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, αρ. μικροφίλμ 535) & ΕΦΗΜΕΡΙΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ” έτος ΙΣΤ αρ φ 5432 Αθήνα 17-8-1938. Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, αρ. μικροφίλμ 1209) Δες και ΒΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ, ΚΑΡΟΥΖΟΥ ΣΕΜΝΗΣ, περιοδικό HOROS, ΤΕΥΧΟΣ 2, ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΑΘΗΝΑ 1984.
31. Το 1971 φορτηγά κουβαλούσαν χώμα στη βίλα της Ελένης Ρωμαίου στη Σαρωνίδα. Μέσα στα χώματα υπήρχαν εκατοντάδες σπασμένα αρχαία αγγεία. Ειδοποιήθηκε η αρχαιολογία και διαπιστώθηκε ότι ένας ολόκληρος τύμβος αρχαϊκής και κλασικής εποχής είχε μετατραπεί σε κηπόχωμα. Στον τύμβο βρέθηκε βάθρο αρχαϊκού αγάλματος (τρίτο τέταρτο του 6ου αιώνα με την επιγραφή ... ]ΝΟΚΛΕ[... Με δεδομένο ο εκεί τριγύρω βρέθηκε ο κούρος της Νέας Υόρκης ίσως αυτό είναι το βάθρο του. Α.Δ. 26/1971 σελ. 33-34. Επίσης, ΙΣΜΗΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ Αρχαιολόγος, Α' Εφορεία Ακροπόλεως http://www.weblab.gr/ek/AthensArchae/page027.htm
32. The Munich Glyttothek English Edition 2nd revised English edition 1992. Επί λέξει ... Two Attic epigrams may serve as examples. The first is on the base of a kouros (now in Athens) found not far from ours and about the same date. Both are addressed to the passer-by....
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Στους κ.κ. ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΦΩΝΑ, ΤΑΚΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ, ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗ, που μου έδωσαν πληροφορίες για τις οικογένειες του Ηλία Βενέζη και του Αντώνη Νικολαϊδη.
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, επιμέλεια. Θ. ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ, ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ 1996
ΒΕΝΕΖΗ ΑΝΝΑ, Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, Περιοδικό ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, Τ. 109 Μάρτιος 2000.
ΒΕΝΕΖΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΓΑΛΗΝΗ, 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999
ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΕΝΤΡΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΑΘΗΝΑ.
ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, α) ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ Ο τόπος οι άνθρωποι, η ζωή ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ, ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ 1994. β)Αρχείο προφορικών μαρτυριών προσφύγων, κατοίκων περιοχής Αναβύσσου, 1990-2000. γ) Ανακοίνωση στην Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ “ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ”
Η ΕΞΟΔΟΣ, ΚΕΝΤΡΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΑΘΗΝΑ 1980,
ΚΑΡΟΥΖΟΥ ΣΕΜΝΗ, περιοδικό HOROS, ΤΕΥΧΟΣ 2 ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΑΘΗΝΑ 1984.
ΚΑΡΟΥΖΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΑΡΙΣΤΟΔΙΚΟΣ, ΚΡΗΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1961
KAUPERT J.A., ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΤΡΟΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ.
ΜΠΑΜΠΟΥΝΗΣ ΧΑΡΗΣ, ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗ, ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΕΛΕΤΩΝ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΤΡΙΑΝΤΗ ΙΣΜΗΝΗ Αρχαιολόγος, Α' Εφορεία Ακροπόλεως, Η γλυπτική στην Αθήνα των αρχαϊκών χρόνων http://www.weblab.gr/ek/AthensArchae/page027.htm
ΤΣΑΛΙΚΙΔΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΦΩΚΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ανάτυπο, Η ΚΑΘ’ ΥΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ, ΤΟΜΟΣ Δ, ΑΘΗΝΑ 1998.
ΦΙΛΙΠΟΥ ΠΕΤΡΟΣ “ΟΙ ΑΛΥΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ” Ανακοίνωση στην Γ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
The Munich Glyttothek English Edition 2nd revised English edition 1992
ΧΑΤΖΗΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΤΑΚΗΣ, ΜΑΚΑΡΙΑ, ΔΗΜΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ 1997
ΧΟΡΜΠΟΣ Α. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΚΑΙΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ+ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1988.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Δ. ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
Η ανακοίνωση του Θόδωρου Δαλάκογλου ερευνά τα γεγονότα που αναφέρονται στο μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη “ΓΑΛΗΝΗ”, και τα συγκρίνει με πραγματικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Επίσης ερευνά, ποιοι άνθρωποι ενέπνευσαν στον Βενέζη τους χαρακτήρες του έργου.
Η έρευνα γίνεται σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, σε αρχεία, σε μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, και σε μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν τον Βενέζη.
Το συμπέρασμα είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ότι το μυθιστόρημα απεικονίζει πιστά την ζωή των προσφύγων στα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης τους στη γη της Αναβύσσου. Οι δε χαρακτήρες του μυθιστορήματος αντιστοιχούν σε υπαρκτά πρόσωπα που ζούσαν εκείνη την εποχή στην περιοχή.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ
Ο Ηλίας Βενέζης 1, από τους σπουδαιότερους έλληνες λογοτέχνες του 20 αιώνα, γεννήθηκε το 1904 στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας και πέθανε το 1973 στην Αθήνα. Ήρθε κυνηγημένος, μαζί με τους άλλους πρόσφυγες, στην Ελλάδα το 1922. Έγραψε πολλά και σπουδαία έργα που σχεδόν όλα είχαν θέμα την προσφυγιά.
Το μυθιστόρημα του ΓΑΛΗΝΗ εκδόθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 2 βραβεύτηκε το ίδιο έτος από την Ακαδημία Αθηνών 3 και γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία με 35 εκδόσεις μέχρι σήμερα.
Ο Ηλίας Βενέζης ήξερε πολύ καλά την Παλαιά Φώκαια και τους φωκιανούς. Ο αδελφός του συγγραφέα, ο Θάνος Μέλλος, είχε παντρευτεί την Ελένη Νικολαϊδη κόρη του πρωτοψάλτη Αντώνη Νικολαϊδη ο οποίος είχε εγκατασταθεί στην Ανάβυσσο μαζί με τους άλλους Φωκιανούς πρόσφυγες.
Ο συγγραφέας ερχόταν συχνά στην Ανάβυσσο και ειδικότερα την εποχή της συγγραφής της ΓΑΛΗΝΗΣ. Έτσι οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που περιγράφει του είναι πολύ καλά γνωστά. Μετά τον πόλεμο έκανε πολλά καλοκαίρια τις διακοπές του στην Παλαιά Φώκαια.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Το μυθιστόρημα αποτελεί το χρονικό της εγκατάστασης των προσφύγων στην περιοχή της Αναβύσσου. Τα γεγονότα είναι σχεδόν όλα αληθινά. Τα πρόσωπα έχουν τις ιδιότητες υπαρκτών ανθρώπων. Για λόγους οικονομίας της αφήγησης και του μύθου, τα πραγματικά γεγονότα και οι χαρακτήρες κεντήθηκαν μαστορικά από το συγγραφέα πάνω στον καμβά του μυθιστορήματος.
Τα πάθη της προσφυγιάς μέσα από τις ιστορίες δύο οικογενειών.
Το έργο αφηγείται τις περιπέτειες των οικογενειών του γιατρού Δημήτρη Βένη, και του απλού αγρότη Φώτη Γλάρου, προσφύγων από την Παλαιά Φώκαια της Μικράς Ασίας, που εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλους Φωκιανούς το Φθινόπωρο του 1924 στην παραλία της Αναβύσσου.
Οι φωκιανοί έρχονται στη γη της Αναβύσσου. Οι βοσκοί που έχουν τα χειμαδιά τους στην περιοχή τους απειλούν για να τους διώξουν. Οι αρχαιοκάπηλοι που δρουν στην περιοχή τους βλέπουν με μισό μάτι. Οι πρόσφυγες αρχίζουν να ξεχερσώνουν τον τόπο. Ο Φώτης Γλάρος, σκάβοντας στο χωράφι του, βρίσκει ένα άγαλμα κούρου. Οι αρχαιοκάπηλοι του το κλέβουν. Το νερό της μεγάλης πλημμύρας παίρνει την γυναίκα του. Αυτός όμως δεν το βάζει κάτω, ξαναπαντρεύεται μια γυναίκα από το πάνω χωριό, όπου έχουν εγκατασταθεί κυρίως πρόσφυγες από την Καππαδοκία, φτιάχνει μια βάρκα, κλέβει αλάτι από τις αλυκές που λειτουργούν στην Ανάβυσσο, και αρχίζει εμπόριο με την Αίγινα.
Ο γιατρός Δημήτρης Βένης δεν θέλει να παραδοθεί στην σκληρή μοίρα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, φυτεύει τριανταφυλλιές, φροντίζει και συμβουλεύει τους πρόσφυγες. Πιστεύει βαθιά μέσα του, ότι μόνο κυνηγώντας χίμαιρες, μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από την σκληρή πραγματικότητα που τον πνίγει.
Η γυναίκα του Ειρήνη αρνείται να δεχθεί την μοίρα της, κλείνεται στον εαυτό της και βασανίζει τον γιατρό, βγάζοντας επάνω του όλη την κακία που σώρευσαν μέσα της οι κακοτυχίες της οικογένειας της και της πατρίδας της.
Ο γιατρός, φυτεύει τριαντάφυλλα στο άγονο χώμα της Αναβύσσου. Η Ειρήνη τα ξεριζώνει. Η πάλη των δύο αυτών ανθρώπων, η πάλη της χίμαιρας με την σκληρή πραγματικότητα είναι το θέμα του βιβλίου. Τα άλλα, οι πλημμύρα, η αρχαιοκαπηλία, ακόμα και η δολοφονία της μονάκριβης κόρης τους, είναι μόνο το σκηνικό του δράματος. Πρωταγωνιστής είναι ο αγώνας και η αγωνία του γιατρού, του έλληνα, του ανθρώπου, να φτάσει στην Γαλήνη κυνηγώντας χίμαιρες.
Υπήρξε όμως πραγματικά ο Φώτης Γλάρος, ο Δημήτρης Βένης, ο Πράσινος ο αρχαιοκάπηλος; Έγινε η αρπαγή του κούρου, η πλημμύρα, η δολοφονία;
Η έρευνα έδειξε ότι και η παραμικρή λεπτομέρεια του μυθιστορήματος είναι αληθινή. Τα πρόσωπα με αυτές τις ιδιότητες υπήρξαν. Μόνο που για λόγους οικονομίας της αφήγησης, είναι μυθιστόρημα δεν είναι χρονικό, τα γεγονότα συμπυκνώθηκαν στις πράξεις των ηρώων του μυθιστορήματος.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αφήγηση μας ακολουθώντας την πορεία της εξέλιξης του μύθου, παραθέτοντας τα πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.
Η ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΦΩΚΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ
Ο Βενέζης για να δραματοποιήσει την αφήγηση περιγράφει την άφιξη στην Ανάβυσσο το 1923 ενός εξαθλιωμένου κοπαδιού προσφύγων με τα πόδια. Όμως οι φωκιανοί δεν ήλθαν στην Ανάβυσσο πεζοί. Ήλθαν με καΐκια από τον Πειραιά σταδιακά από το τέλος Οκτώβρη έως αρχές Νοέμβρη 1924. Ήρθαν συνολικά 160 οικογένειες. Σύντομα όμως οι κακουχίες και το αφιλόξενο περιβάλλον ανάγκασαν πολλούς να φύγουν. Έμειναν τελικά μόνο 80 οικογένειες.
Το Υπουργείο Πρόνοιας τους είχε δώσει από 800 δραχμές σε κάθε οικογένεια για να πληρώσουν τα καίκια, τους είχε δώσει σκηνές, τους εφοδίαζε με τρόφιμα και άλλα αναγκαία 4. Όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν στο ότι ήρθαν με καΐκια 5.
Ο Βενέζης έκανε αυτό το λάθος στη ημερομηνία άφιξης των φωκιανών επειδή μια ομάδα εργατών φωκιανών είχε έρθει ήδη από το 1923 και δούλευε στις αλυκές.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΒΕΝΗ
Ο γιατρός Δημήτρης Βένης, είναι ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος. Είναι εξήντα χρόνων, κατάγεται από την Σπάρτη Μικράς Ασίας, είχε παντρευτεί την πολύ νεώτερη του Ειρήνη από παλιά πλούσια αλλά ξεπεσμένη φωκιανή οικογένεια.
Το πρόσωπο που ενέπνευσε τον Βενέζη για τον χαρακτήρα του γιατρού ήταν ο φωκιανός πρωτοψάλτης Αντώνης Νικολαϊδης . Ήταν πεθερός του Θάνου Μέλλου, αδελφού του Βενέζη, και γι αυτό ο Βενέζης γνωρίζει καλά τον βίο και τον χαρακτήρα του. Πράγματι ο Νικολαϊδης καταγόταν από τη Σπάρτη 6 της επαρχίας Πισιδίας της Μικράς Ασίας και μετακόμισε στην Παλαιά Φώκαια Μικράς Ασίας όπου και παντρεύτηκε την φωκιανή Ελένη Μάρκου. 7 Απέκτησαν πέντε παιδιά. Το πρώτο του παιδί η Ελένη γεννήθηκε το 1906. Αυτής τον χαρακτήρα δανείζει ο Βενέζης στην μοναχοκόρη του γιατρού Άννα. Η Ελένη ήταν σπουδαία τραγουδίστρια της όπερας, με μεγάλη καριέρα στην Ελλάδα, την Βιέννη και την Αμερική 8. Σήμερα ζει στην Αμερική με τον γιο της. Είχε επισκεφθεί το καλοκαίρι του 1997 την πατρίδα μας προσκεκλημένη της κοινότητας Παλαιάς Φώκαιας, που τίμησε το άξιο τέκνο της με γιορτές.
ΟΙ ΝΟΜΑΔΕΣ ΒΟΣΚΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Οι βοσκοί που αναφέρει ο Βενέζης είχαν πράγματι τα χειμαδιά τους στην περιοχή της Αναβύσσου και είχαν κονάκια (καλύβες) σε διάφορα σημεία. Στο Καταφύγι οι Αποστολαίοι, στην Αγια Φωτεινή οι Τσούνηδες, στο Θυμάρι οι Μακροδημητραίοι, επίσης άλλες οικογένειες βοσκών στη Λάκα και στη Φέριζα.
Το επεισόδιο με τους βοσκούς που απείλησαν τους φωκιανούς είναι εν μέρει αληθινό. Πράγματι οι βοσκοί αντέδρασαν στην εγκατάσταση των προσφύγων και υπήρχαν μικροσυγκρούσεις τα πρώτα χρόνια. Το ίδιο και χειρότερα αντέδρασαν και οι Καλυβιώτες 9, που εποφθαλμιούσαν το εύφορο μέρος του κάμπου, πριν ακόμα έρθουν οι πρόσφυγες. Όμως το ότι οι βοσκοί άλλαξαν τη ροή του χειμάρρου για να πνίξουν τους πρόσφυγες είναι υπερβολή. Αλλά η απειλεί που εκτοξεύει ο βοσκός ότι δεν θα βρουν νερό και αν βρουν θα είναι γλυφό είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το μόνο πηγάδι που υπήρχε εκεί κοντά, όταν ήρθαν οι φωκιανοί, ήταν το αρχαίο πηγάδι του Άγιου Γιώργη, με γλυφό νερό. Από εκεί έπαιρναν νερό το πρώτο καιρό μέχρι να ανοίξουν, ο καθένας δικό του πηγάδι στο κτήμα του. Αλλά ποτέ οι φωκιανοί δεν βρήκαν καλό νερό στην περιοχή αυτή, και για πάρα πολλά χρόνια έπιναν γλυφό.
Με την ευκαιρία εδώ να αναφέρουμε ότι και ο ανεμόμυλος που τραβούσε νερό από το πηγάδι, που αναφέρει ο Βενέζης, είναι και αυτός αληθινός. Με μόνη διαφορά ότι δεν τον έφτιαξε ο Φώτης Γλάρος (πρόσωπο που αντιστοιχούσε στον φωκιανό Γιώργο Τζίτζιρα), αλλά ο Φίλιππος Φιλιππίδης 10.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Φώτης Γλάρος του μυθιστορήματος ήταν ο Γιώργος Τζίτζιρας (Κοντογιώργης), από το γεγονός ότι την κόρη του την έλεγαν Ζαμπέτα, όνομα μοναδικό στην Φώκαια, αλλά και γιατί έμενε στο διπλανό σπίτι από αυτό του Νικολαϊδη, γνώριζε καλά τον Βενέζη, και ήταν δραστήριος, γλεντζές και ανήσυχο πνεύμα, όπως ο Φώτης Γλάρος στο μυθιστόρημα.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΧΩΡΑΦΙΩΝ
Στους πρόσφυγες αναβυσσιώτες και φωκιανούς δόθηκαν χωράφια στην περιοχή για αγροτική αποκατάσταση. Τα χωράφια γενικά δόθηκαν στους πρόσφυγες με κλήρο. Όμως τα πρώτα χρόνια, πριν γίνει η διανομή, ο καθένας διάλεγε έναν τόπο και τον “άνοιγε”, δηλαδή τον καθάριζε από την άγρια βλάστηση, για να τον καλλιεργήσει για τις άμεσες ανάγκες της οικογένειας. Η δουλειά αυτή ήταν τρομερά δύσκολη και χρονοβόρα και ταλαιπώρησε πολύ τους άτυχους πρόσφυγες. Ιδίως τους φωκιανούς που ήταν ασυνήθιστοι στη σκληρή δουλειά, μιας και ήταν κυρίως θαλασσινοί. Οι πανωχωρίτες όμως τα κατάφερναν καλύτερα, όπως διαπιστώνει και ο Βενέζης, επειδή προερχόταν κυρίως από την ορεινή Καππαδοκία, και ήταν σκληραγωγημένοι. Είναι δε ακριβέστατες οι περιγραφές του συγγραφέα για τα ξεχερσώματα των χωραφιών που άφηναν στο πλάι τα κομμάτια που ήταν πετρώδη και χέρσα 11.
Ο γιατρός Βένης λοιπόν διάλεξε ένα χωράφι στην πλαγιά του λόφου, δίπλα στον μελλοντικό οικισμό, για να φτιάξει εκεί τον τριανταφυλλώνα που, από την Μικρά Ασία ακόμα, ονειρευόταν 12. Αυτό το κτήμα ακόμη και σήμερα που έχει κοπεί σε οικόπεδα και οικοδομηθεί, ονομάζεται τριανταφυλλώνας 13.
Ο Φώτης Γλάρος διαλέγει ένα χωράφι δίπλα στο παμπάλαιο εξωκλήσι του Άγιου Γιώργη. Γύρω από το εξωκλήσι υπήρχαν τότε αρχαία ερείπια όπως φαίνονται και στον χάρτη του Γερμανικού αρχαιολογικού ινστιτούτου του 1887. Η περιγραφή του χώρου από τον Βενέζη γίνεται με απόλυτη ακρίβεια.
Το 1911 είχε ανακαλυφθεί εκεί τύμβος με νεκροταφείο των Γεωμετρικών χρόνων και το 1960 τάφος των αρχαϊκών χρόνων. Τα σπουδαία ευρήματα φιλοξενούνται σε περίοπτη θέση στο Εθνικό Μουσείο 14.
Η θέση αυτή, σταυροδρόμι δύο αρχαίων δρόμων, προς την Κερατέα και το Λαύριο, είναι ιδανική για την τοποθέτηση αγάλματος του ήρωα της οικογένειας που κατείχε την περιοχή. Ο Βενέζης γνωρίζει καλά την ιστορία του τόπου, και γι αυτό τοποθετεί εκεί το χωράφι που θα βρεθεί ο δικός του Κούρος.
ΑΡΧΑΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΙΩΡΓΗ, ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΙ
Μια σκοτεινή φυσιογνωμία τριγυρίζει εκείνη την εποχή στην περιοχή ψάχνοντας για αρχαία. Ο Βενέζης γνωρίζει βέβαια από τις εφημερίδες, όπως θα δούμε παρακάτω, για την εκτεταμένη αρχαιοκαπηλία που διενεργούσαν σπείρες από το Κορωπί και τα Καλύβια. Έχει ακούσει ιστορίες από ντόπιους και έτσι ο αρχαιοκάπηλος Πράσινος που αναφέρει στο μυθιστόρημα έχει πολλά στοιχεία από την πραγματικότητα.
Κατά την γνώμη μου, ένας άνθρωπος που ζούσε τότε στην περιοχή, ταιριάζει με την περιγραφή του εγκεφάλου των αρχαιοκαπήλων. Δούλευε στις Αλυκές και λεγόταν Μπάρμπα Παυλής. Ήταν κατά τις περιγραφές μια βιβλική φυσιογνωμία με άσπρη γενειάδα και όλοι οι πληροφορητές τον αναφέρουν με τον χαρακτηρισμό ο “αρχαιολόγος”. Ήξερε καλά τα μέρη που είχαν αρχαία και πάντα ρωτούσε τους πρόσφυγες αν είδαν κάτι στα χωράφια τους. Για να τους καλοπιάσει μάλιστα, διέδιδε ότι γνώριζε μια υπόγεια φλέβα με άφθονο νερό στην περιοχή, αλλά θα την φανέρωνε λίγο πριν πεθάνει. Φυσικά πέθανε και το νερό δεν το αποκάλυψε. Κάποιοι ανέφεραν ότι δούλευε για λογαριασμό δύο επιχειρηματιών που εκμεταλλευόταν τότε την Αλυκή και οι οποίοι έστελναν τα αρχαία έξω με τα καΐκια που φόρτωναν αλάτι. Αυτή η εκδοχή, αν είναι αληθινή, εξηγεί πολλά πράγματα σε σχέση με την ευκολία που έφευγαν έξω μεγάλα και βαριά αγάλματα όπως ήταν οι Κούροι που βρέθηκαν στην Ανάβυσσο 15. Πάνω σε αυτό θα πούμε περισσότερα παρακάτω.
Επίσης ο Βενέζης κάνει αναφορά για μια αρχαία πόλη μέσα στην θάλασσα μπροστά στο χωριό της Φώκαιας . Πράγματι ο βυθός μπροστά από το λιμεναρχείο σε μικρή απόσταση από την ακτή είναι γεμάτος από θεμέλια αρχαίων κτισμάτων. Είναι γνωστό ότι η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε γύρω στα τρία μέτρα από την κλασσική εποχή μέχρι σήμερα, οπότε το λιμάνι του Αναφλύστου και άλλες παραθαλάσσιες εγκαταστάσεις είναι θαμμένες στα νερά 16.
ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΩΝ
Πριν προχωρήσουμε στην περιγραφή των τριών σημαντικότερων γεγονότων του μυθιστορήματος, της δολοφονίας, της πλημμύρας και της εύρεσης του κούρου, ας εντοπίσουμε μερικές από τις πολλές λεπτομέρειες που ο Βενέζης περιγράφει με ακρίβεια στη Γαλήνη.
Ένα γεράκι πετά πάνω από τον καταυλισμό και κατευθύνεται προς τον λόφο ο οποίος μέχρι σήμερα ονομάζεται Γερακίνα 17.
Ο Γλάρος ψάρεψε πίνες, ένα περίεργο οστρακοειδές που αφθονούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια στην θάλασσα μπροστά από το χωριό της Φώκαιας 18.
Φτιάχνουν βάρκες από φλούδα πεύκου, τέτοιες που φτιάχνανε τα παιδιά στα χωριά μας μέχρι τα δικά μας χρόνια.
Ο χαρακτηρισμός των Φωκιανών από τους πανωχωρίτες με τις λέξεις “...ανάλαφροι και παλαβοί...” είναι αυτός που πράγματι έδιναν οι καππαδόκες πανωχωρίτες στους φωκιανούς αλλά και στους αρετσιανούς.19
Το πιάσιμο των πουλιών με δίχτυ γινόταν στην περιοχή μας μέχρι πριν λίγα χρόνια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. 20
Ότι η περιοχή ήταν γεμάτη βαλτονέρια και κουνούπια είναι απολύτως ακριβές. Μάλιστα οι πρόσφυγες φύτεψαν πάρα πολλούς ευκαλύπτους γύρω από τους οικισμούς για να διώχνουν τα κουνούπια. 21
Το κλέψιμο αλατιού ήταν σπορ που επιδιδόταν μερικοί τολμηροί πρόσφυγες αλλά και ντόπιοι κυρίως στην κατοχή. Εκείνοι δε που διέπρεψαν κυριολεκτικά στο άθλημα ήταν οι Ιταλοί στρατιώτες που αντάλλασσαν τσουβάλια αλάτι με κρασί. 22
Ταρσανάς μικρός υπήρχε στον Άγιο Νικόλα και μάλιστα η περιοχή είχε παραχωρηθεί από το Υπουργείο Γεωργίας υπέρ προσφύγων Παλαιάς Φώκαιας για να φτιάξουν εκεί ναυπηγείο.
Το βαθύ πηγάδι δίπλα στο εκκλησάκι του Άγιου Νικόλα ήταν αρχαία στέρνα που σώζεται μέχρι σήμερα, μόνο που κάποιοι σύγχρονοι αρχαιοκάπηλοι γκρέμισαν το ένα τοίχωμα για να μπουν μέσα, ψάχνοντας πιθανόν για θησαυρούς. 23
Ο γκρεμός που συνάντησαν τα δυο κορίτσια πηγαίνοντας από τα Κόκκινα στον Άγιο Νικόλα πράγματι υπάρχει και φράζει το παραλιακό μονοπάτι. 24
Το εμπόριο των φωκιανών με την Αίγινα ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Θυμάμαι τον φωκιανό Σταμάτη Μπατή, γέρο πια, να ζητάει να φυλαχτεί ένας σωρός λαξευμένες πέτρες που είχε στο οικόπεδο του, γιατί τις είχε κουβαλήσει με το καΐκι από την Αίγινα.
ΠΛΗΜΜΥΡΑ
Η πλημμύρα που αναφέρει ο Βενέζης είναι πραγματική. Στις 19-10-1937 οι εφημερίδες κάνουν δεύτερες εκδόσεις ώστε να ενημερώσουν τον κόσμο για τις μεγάλες καταστροφές που προξένησαν οι πλημμύρες στην Αττική. Ο κάμπος της Αναβύσσου είχε πλημμυρήσει, τα σπίτια του οικισμού της Αναβύσσου είχαν γεμίσει νερά. Τα πηγάδια είχαν αχρηστευθεί. Μεγάλη συμφορά για τους πρόσφυγες που μόλις είχαν αρχίσει να ορθοποδίζουν.
Στην Φώκαια οι καταστροφές ήταν πιο μικρές γιατί το μεγαλύτερο μέρος του οικισμού ήταν στην πλαγιά του λόφου. Δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα. Όμως στο μυθιστόρημα πνίγεται η γυναίκα του Φώτη Γλάρου. Ίσως γιατί ο Βενέζης θέλει να σπρώξει τους ήρωες του στα έσχατα όρια τους, ώστε να γίνει πιο μεγαλειώδης ο αγώνας τους για την ουτοπία, για την Γαλήνη.
Εκείνο που προβληματίζει τον ερευνητή είναι, ότι ο Βενέζης αποδίδει στους βοσκούς την αλλαγή της ροής του νερού και την πλημμύρα της Φώκαιας. Υπήρχε πράγματι μεγάλη έχθρα κατά των προσφύγων και από τους βοσκούς και από τους καλυβιώτες. Ίσως ο Βενέζης, έχοντας ακούσει όσα τράβηξαν οι πρόσφυγες από τους ντόπιους, θέλει να τονίσει αυτή την έχθρα. Όμως η έρευνα του τόπου και των ρεμάτων αποδεικνύει ότι οι βοσκοί δεν είχαν την δυνατότητα να αλλάξουν την ροή των ρεμάτων, ακόμα και αν το ήθελαν 25.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός που αναφέρει ο Βενέζης είναι η δολοφονία της Άννας, της κόρης του Γιατρού Βένη.
Η δολοφονία είναι αληθινό γεγονός. Η ιστορία έχει ως εξής. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1937 η δεκατετράχρονη Καλομοίρα, (Μήλια) κόρη του Κορωπιώτη φύλακα των αλυκών Κώστα Κορωνιά 26 ξεκινά με μαζί με τον επτάχρονο αδελφό της Βαγγέλη να πάνε στους λόφους του Άγιου Νικόλα να μαζέψουν μανιτάρια. Για κακή τους τύχη στους ίδιους λόφους μάζευε μανιτάρια και ο Κώστας Χαρίτος, πρόσφυγας από την Μικρά Ασία. 27 Επιτέθηκε στην Καλομοίρα με ανήθικους σκοπούς, αυτή αντέδρασε και κάλεσε σε βοήθεια. Ο αδελφός της παρ όλο που ήταν τόσο μικρός, προσπάθησε να την βοηθήσει. Ο εγκληματίας χτύπησε και τα δυο παιδιά με πέτρες στο κεφάλι και τα άφησε αιμόφυρτα. 28 Η Καλομοίρα πέθανε, αλλά ο μικρός Βαγγέλης έζησε, βαριά τραυματισμένος. Μετά από λίγες μέρες ανακαλύφθηκε ο φονιάς και καταδικάστηκε σε θάνατο. Από τότε ο λόφος που σκοτώθηκε το κορίτσι λέγεται το βουνό της Μήλιας. 29
Βέβαια το κορίτσι του μυθιστορήματος η Άννα Βένη, δηλαδή η Ελένη Νικολαϊδου ζει και βασιλεύει στις Ηνωμένες πολιτείες.
Ο ΚΟΥΡΟΣ ΚΡΟΙΣΟΣ
Στις 17 Αυγούστου του 1937 οι εφημερίδες της εποχής 30 δίνουν εκτεταμένα ρεπορτάζ για την επιστροφή στην Ελλάδα του κούρου της Αναβύσσου, του Κροίσου. Ένα ολόκληρο θρίλερ για τις συνθήκες εύρεσης και φυγάδευσης του αγάλματος εξάπτουν την φαντασία των ελλήνων. Ο Βενέζης εμπνέεται από αυτήν την ιστορία και περιλαμβάνει στο μυθιστόρημα του ένα επεισόδιο για κάποιο άγαλμα κούρου, που βρίσκει ο Γλάρος στο χωράφι του κοντά στον Άγιο Γιώργη, αλλά του το κλέβει ο αρχαιοκάπηλος ο Πράσινος.
Η αρχαία Αττική οδός που διέσχιζε τον κάμπο της Αναβύσσου την αρχαϊκή εποχή, πρέπει να ήταν στολισμένη σε όλο το μήκος της με ανδριάντες παλικαριών, που τίμησαν τη γενιά τους πέφτοντας για την πατρίδα.
Για δύο κούρους, τον Κροίσο και τον Αριστόδικο, είναι τεκμηριωμένη η θέση εύρεσης τους, στη Φοινικιά και στον Άγιο Παντελεήμονα αντίστοιχα. Όμως την ίδια περίπου εποχή, βγήκαν στο εξωτερικό και άλλοι δυο κούροι για τους οποίους υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι βρέθηκαν στην περιοχή της Αναβύσσου. Ο κούρος της Νέας Υόρκης και ο κούρος του Μονάχου.
Για τον κούρο της Νέας Υόρκης έχουν γραφτεί πολλά, δεν έχει γραφτεί όμως τίποτε οριστικό για τον τόπο εύρεσης του. 31 Μάλιστα όταν είχαν συλλάβει τους αρχαιοκάπηλους, νόμισαν αρχικά ότι αυτόν τον κούρο είχαν πουλήσει στο εξωτερικό και όχι τον Κροίσο.
Για τον κούρο του Μονάχου δεν υπήρχε τίποτε γραμμένο για την περιοχή που βρέθηκε. Όταν πριν μερικά χρόνια επισκέφθηκα την γλυπτοθήκη του Μονάχου και διάβασα τον οδηγό του μουσείου βρήκα σε μια σημείωση 32 ότι ο κούρος της γλυπτοθήκης του Μονάχου βρέθηκε κοντά στην θέση που βρέθηκε ο κούρος Κροίσος. Είναι δε εντυπωσιακή η ομοιότητα του με τον κούρο Αριστόδικο. Είναι άραγε ξαδελφάκια, από τα χέρια του ίδιου τεχνίτη; Πριν από λίγο καιρό βρέθηκε ένα μεγάλο βάθρο αγάλματος λίγες δεκάδες μέτρα από το βάθρο του Κροίσου. Ανήκει άραγε αυτό το βάθρο στον Κούρο του Μονάχου;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Φτάνουμε πια στο τέλος του μυθιστορήματος. Οι λίγες αλλά πλήρεις ευαισθησίας και συγκίνησης γραμμές του επιλόγου του μυθιστορήματος ας είναι επίλογος και σε αυτή την εργασία.
... Όταν ο Γλάρος πήγαινε στο χωράφι του μικρού θεού, όπου αναπαυόταν η Ελένη, η Αυγή τον ακολουθούσε πάντα. Πήγαιναν στον τάφο, που δεν ήταν παρά μια κουβάρα χώμα υψωμένο από την επιφάνεια της γης. _ κάνε το σταυρό σου, της έλεγε ο πατέρας της. Εδώ από κάτω είναι η μητέρα σου.
Η Αυγή έκανε φοβισμένη το σταυρό της, και θ άθελε πολύ να ήταν τρόπος να δει κάτω από το χώμα το πρόσωπο εκείνο.
Τη θυμόταν μόλις, πολύ αδύναμα. Μα αυτό που θυμόταν πιο ζωηρά, ήταν τα χέρια της που τη χάιδευαν. Α, αυτό το θυμόταν πολύ καλά! Γιατί από τότε που τη μητέρα της την πήρε το νερό, η Αυγή δεν ξαναδοκίμασε τέτοιο χάδι. Ήταν βέβαια ο πατέρας της και η νέα μητέρα της η Βάσω. Μα εκείνο ήταν άλλο ...
Γι αυτό η Αυγή θα ήθελε να σκαλίσει το χώμα ίσαμε που να βρει τα θαμμένα χέρια. Μα σαν τόλμησε να το πει μια μέρα στον πατέρα της, της αποκρίθηκε βιαστικά πως μήτε αυτό δεν γίνεται, γιατί τα χέρια και το σώμα των ανθρώπων γίνουνται χώμα.
Έτσι η Αυγή, ενώ ο πατέρας της έσκαβε το χωράφι εκεί πλάι και σφύριζε, κάθοταν μονάχη πολλή ώρα πάνω απ τον τάφο, έπαιρνε μικρές χουφτιές χώμα και το βαστούσε μες τα χέρια της, ώσπου το χώμα ζεσταινόταν. Και τότε το απέθετε πάλι με προσοχή, εκεί όπου ήταν. ...
Έτσι αγαπητοί φίλοι, ας είναι αυτή η ιστορία που σας αφηγήθηκα, μια μικρή χούφτα χώμα, που το ζεστάναμε απόψε στα χέρια μας και το εναποθέτουμε με αγάπη και ευλάβεια στη μνήμη των γονέων μας, που αναπαύονται πια στη γη της Αναβύσσου, στη γη που επιτέλους βρήκαν την ΓΑΛΗΝΗ και ρίζωσαν για πάντα.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο παππούς του ήταν από Κεφαλλονιά και είχε το επώνυμο Βενέζης. Στο Αϊβαλί όμως, που μετακόμισε, πήρε το παρατσούκλι Μέλλος. Και αυτό έγινε πλέον και το επίσημο όνομα της οικογένειας, κατά το συνήθειο της εποχής. Ο Ηλίας όμως, αργότερα, χρησιμοποίησε σαν λογοτεχνικό ψευδώνυμο το παλιό τους επώνυμο Βενέζης.
Έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Μυτιλήνη μετά τον πρώτο διωγμό του 1914. Επέστρεψε στην Μικρά Ασία όπου πιάστηκε από τους Τούρκους και στάλθηκε στα τρομερά Τάγματα Εργασίας. Από εκεί εμπνεύστηκε το πρώτο του μυθιστόρημα “ΝΟΥΜΕΡΟ 31328”. Επέστρεψε στη Μυτιλήνη μετά την καταστροφή το 1922 όπου έζησε μερικά χρόνια μέχρι την οριστική εγκατάσταση του στην Αθήνα. Έγραψε πολλά σπουδαία έργα και έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε το 1973 και τάφηκε στην Μυτιλήνη, που την θεωρούσε σαν δεύτερη πατρίδα του. Στον τάφο του, στο νεκροταφείο του μολύβου, γράφει μόνο την λέξη “ΓΑΛΗΝΗ”.
2. Δεν ξέρουμε πότε ξεκίνησε να γράφει τη ΓΑΛΗΝΗ, αλλά τα σημαντικότερα γεγονότα (πλημμύρα, δολοφονία, ανακάλυψη του κούρου) που αποτελούν και τον καμβά του μύθου συνέβησαν μέσα στο 1937. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η γαλήνη γράφτηκε στα χρόνια από τις αρχές του 1938 έως το καλοκαίρι του1939.
Το έργο διασκευάστηκε το 1958 για τον κινηματογράφο από τον Γκρέγκορι Μαρκόπουλο και γυρίστηκε ταινία με σκηνοθέτη τον ίδιο, παραγωγό τον Τζεϊμς Πάρις και ηθοποιούς τον Γιώργο Φούντα, τον Βύρωνα Πάλη την Αθηνά Μιχαηλίδου κ.α.
Διασκευάστηκε για το θέατρο το 1959 από τον Νέστορα Μάτσα και παίχτηκε στη Μυτιλήνη κατά την διάρκεια των εορτών για τα 30 χρόνια στα γράμματα του Ηλία Βενέζη, με διοργανωτή τον Ερασιτεχνικό φιλοτεχνικό όμιλο Λέσβου ΤΟ ΜΠΟΥΡΙΝΙ, και στην Αθήνα από τον θίασο της Αλίκης Νορ, κόρης της Κυβέλης.
Διασκευάστηκε επίσης για την τηλεόραση της ΕΤ2 το 1976 από το Τάκη Χατζηαναγνώστου και προβλήθηκε σε συνέχειες τα έτη 1977-78, με μεγάλη επιτυχία.
3. Μοιράστηκε το πρώτο βραβείο εκείνης της χρονιάς με τον Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος παρεξηγήθηκε που τον θεώρησαν ίσο με τον προστατευόμενο του τον Βενέζη και δεν πήγε να πάρει το βραβείο.
4. Υπουργός Πρόνοιας ήταν ο συμπατριώτης τους Απόστολος Ορφανίδης από τη Σμύρνη.
5. Μάλιστα ένα τέτοιο μικρό καΐκι ναυάγησε στον νησάκι Αρτζιντάς. Η οικογένεια του Γιώργου Tζίτζιρα (Κοντογιώργη) που “... ξανάγιναν πρόσφυγες ...” κατά την έκφραση του Γιάννη Τζίτζιρα που μου έδωσε την πληροφορία, χάνοντας και τα λίγα υπάρχοντα τους σε αυτό το ναυάγιο. Μάλιστα συνέβη και το εξής “θαύμα”. Η μητέρα της οικογένειας ψάχνοντας μετά από μέρες στα βράχια, βρήκε την οικογενειακή εικόνα του Άγιου Νικόλα που είχε ξεβράσει το κύμα κοντά στο εκκλησάκι του Άγιου Νικόλα της Αναβύσσου.
6. Η Σπάρτη της επαρχίας Πισιδίας της Μικράς Ασίας, ήταν γνωστή για τους τριανταφυλλώνες της και την παραγωγή ροδέλαιου και αρωμάτων.
7. Έκαναν πέντε παιδιά, Την Ελένη την Αθανασία (Νανά), την Άρτεμη, την Δέσποινα και τον Ευάγγελο. Ζούσαν στην Παλαιά Φώκαια Μικράς Ασίας. Ο Αντώνης Νικολαϊδης ήταν ιεροψάλτης και δάσκαλος βυζαντινής μουσικής. Επίσης καλλιεργούσε τα κτήματα της οικογένειας. Με τον πρώτο διωγμό του 1914, η οικογένεια πέρασε στην Μυτιλήνη. Εκεί η Ελένη γράφτηκε στο παρθεναγωγείο και ο πατέρας εργαζόταν ιεροψάλτης στους Αγίους Αποστόλους και στην Παναγιά στο προάστιο της Μυτιλήνης Ακλειδιού. Το 1917 η οικογένεια επέστρεψε στη Μικρά Ασία και ο πατέρας βρήκε δουλειά ιεροψάλτη στο Νυμφαίο, κωμόπολη κοντά στη Σμύρνη. Η Ελένη παρέμεινε στην Μυτιλήνη για να τελειώσει το σχολείο και το 1918 γύρισε και αυτή και συνάντησε την οικογένεια στη Σμύρνη. Το 1922 με το διωγμό, η οικογένεια πέρασε πάλι στη Μυτιλήνη όπου ήλθαν και τα τρία κορίτσια που είχαν πάει νωρίτερα στη Χίο, κοντά σε συγγενείς, για λόγους ασφαλείας. Στη Μυτιλήνη ο πατέρας δουλεύει σαν ιεροψάλτης βοηθούμενος μάλιστα από την κόρη του Ελένη, η οποία είχε εξαιρετική φωνή. Παράλληλα παρέδιδε μαθήματα βυζαντινής μουσικής σε παιδιά. Φίλες και συμμαθήτριες της Ελένης από το παρθεναγωγείο τη συστήνουν σε μια γερμανίδα δασκάλα. που έκανε μαθήματα μοντέρνας μουσικής στα παιδιά της καλής κοινωνίας της Μυτιλήνης. Αυτή όταν άκουσε την Ελένη είπε “... Ελένη εσύ Ατίνα ...” εννοώντας ότι το έπρεπε να πάει στην Αθήνα για ανώτερες σπουδές. Είχε διαγνώσει το μεγάλο ταλέντο της μικρής προσφυγοπούλας. Το 1923 η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα. Η Ελένη άρχισε να παίρνει μαθήματα μονωδίας στο Εθνικό Ωδείο.
Όταν τέλειωσε τις σπουδές της στο ωδείο έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της με το Ελληνικό Μελόδραμα το 1933. Το 1936 πήγε στη Βιέννη για να τελειοποιηθεί.
Εκεί την άκουσε ο περίφημος μαέστρος Μπρούνο Βάλτερ διευθυντής τότε της κρατικής όπερας της Βιέννης, και εντυπωσιασμένος από τη φωνή και την ηθοποιία της, της έδωσε τον ρόλο της μεσοφώνου στην όπερα “ΑΪΝΤΑ” του Βέρντι. Η επιτυχία που σημείωσε στην πρώτη της αυτή εμφάνιση, συντέλεσε στο να προσληφθεί ως πρώτη μεσόφωνος στην Όπερα της Βιέννης.
Το 1948, έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της στην Αμερική συμμετέχοντας ως σολίστ σε κοντσέρτα και τραγουδώντας με μεγάλους μαέστρους και ορχήστρες, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Το 1951 έγινε μόνιμο στέλεχος τής Μετροπόλιταν Όπερα της Ν. Υόρκης. Δες και αρχείο στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ της METROPOLITAN OPERA OF NEW YORK, http://www.metopera.org/history/week-990329.html
Στη διάρκεια της καριέρας της, επισκέφθηκε επανειλημμένα την `Ελλάδα για καλλιτεχνικές εμφανίσεις. Έχει τιμηθεί από την ελληνική κυβέρνηση με το σταυρό του Σωτήρος.
8. Εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ” 2-8-1982.
9. Δες και Θεόδωρος Δαλάκογλου ανακοίνωση στην Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ “ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ”. Επίσης και μαρτυρία Αθανάσιου Παπουτσή στην εφημερίδα ΤΟΠΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ φύλλο 6 Μάρτιος 2000.
10. Εφημερίδα “ΤΟΠΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ” φύλλο 6 Μάρτιος 2000.
11. Ο Βενέζης σίγουρα είχε δει χάρτες διανομής του Υπουργείου Γεωργίας, με τα ακανόνιστα σχήματα των χωραφιών, που παρέκαμπταν τα πετρώδη εδάφη. Πολλά από αυτά τα χέρσα έκρυβαν αρχαία οικοδομήματα ή νεκροταφεία, και για αυτό ήταν αδύνατο να καλλιεργηθούν.
12. Ήταν τόσο το πάθος του για την δημιουργία του τριανταφυλλώνα ώστε έκανε ταξίδια στην Μακεδονία για να βρει καινούργιες ποικιλίες τριαντάφυλλων που να αντέχουν σε άγονα χώματα.
13. Το κτήμα αυτό έχει κωδικό κληροτεμαχίου αρ. 70 κατηγορία Δ της Διανομής έτους 1931του αγροκτήματος ΘΥΜΑΡΙ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑ ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ, ΓΕΩΡΓΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΠΑΛΑΙΑΣ ΦΩΚΑΙΑΣ ΚΑΙ ΓΗΓΕΝΩΝ ΚΕΡΑΤΕΑΣ και έχει παραχωρηθεί στον Αντώνη Νικολαϊδη. (Σχετικοί χάρτες και κτηματολογικοί κατάλογοι του Υπουργείου Γεωργίας έτους 1931).
Ο δρόμος που περνά μπροστά από το κτήμα ονομαζόταν μέχρι τελευταία οδός Τριανταφυλλώνος. Οι νεώτεροι μη γνωρίζοντας προφανώς την ιστορία, του άλλαξαν όνομα.
14. Π.Α.Ε. 1911 σελ. 110 “... οι απειράριθμοι και πλουσιότατοι έστιν ότε τάφοι, οι καθ άπασαν την πεδιάδα διεσπαρμένοι, διότι κτίρια δεν εσώθησαν δυστυχώς ή ελάχιστα ίχνη παρά την θάλασσαν και εν αυτή, ως και αλλαχού που παρά τας υπωρείας των πέριξ ορέων ...”
15. ΕΦΗΜΕΡΙΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ” έτος ΙΣΤ αρ φ 5432 Αθήνα 17-8-1937. Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, αρ. μικροφίλμ 1209). “... ενώ ενήργει λάθρα ανασκαφάς εις το παρά την θέσιν Φοινικιά του χωρίου Ανάβυσσος κτήμα του κυρίου Μελισσουργού, ανεύρον το άγαλμα. Εξοικιωμένοι με τοιούτου είδους εργασίας, το εξέχωσαν εν τάχει από το χώμα, το έκοψαν εις δύο τεμάχια, με ειδικά εργαλεία,την επομένην δε και κατά την διάρκεια της νυχτός το μετέφεραν εν πάσει μυστικότητι εις την Ανάβυσσον...”.
Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι από την περιοχή της Αναβύσσου γινόταν η εξαγωγή των αρχαίων, αλλιώς γιατί να διακινδυνέψουν οι Κορωπιώτες μια τόσο μεγάλη διαδρομή προς αντίθετη κατεύθυνση από την Αθήνα και το χωριό τους.
16. Δες και ΦΙΛΙΠΠΟΥ - ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΕΤΡΟΣ Αρχαιολόγος “Οι αλυκές της Αναβύσσου” Πρακτικά Γ΄ Επιστημονικής Συνάντησης Νοτιοανατολικής Αττική.
17. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999. σελ 44
18. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999σελ 152
19. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 99. Μάλιστα τους είχαν δώσει γι αυτό το λόγο το παρατσούκλι λαρέζοι
20. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 187
21. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 204. Παρ όλο το βαλτώδες έδαφος, η ελονοσία δεν ήταν διαδεδομένη στην περιοχή. Μέχρι που ήρθαν οι καππαδόκες πρόσφυγες που είχαν μολυνθεί από ελονοσία στην Ήπειρο, όπου είχαν πρωτοεγκατασταθεί, και η αρρώστια διαδόθηκε γρήγορα σε όλη την περιοχή ταλαιπωρώντας τους πρόσφυγες για πολλά χρόνια.
22. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 172. Το λαθρεμπόριο του αλατιού την κατοχή γινόταν ως εξής. Ιταλοί στρατιώτες πήγαιναν την νύχτα και γέμιζαν τσουβάλια αλάτι, ανοίγοντας λαγούμια στους σωρούς που τα σκέπαζαν ξανά με τα κεραμίδια. Μετά τα έφερναν στο χωριό όπου τους περίμενε ο μαυραγορίτης και τους πλήρωνε με κρασί. Αυτός μετά έφτιαχνε κυλινδρικά σακούλια που τα γέμιζε αλάτι και τα τοποθετούσε στο κέντρο τσουβαλιών που είχαν κάρβουνα. Έτσι στον έλεγχο που έκαναν οι Ιταλοί στο Σταυρό Αγίας Παρασκευής τρυπώντας με βέργες τα τσουβάλια, δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το λαθραίο αλάτι. Μου έχουν διηγηθεί μια ιστορία για μια παρέα τολμηρούς Αναβυσσιώτες, που ένα βράδυ την περίοδο της κατοχής πήγαν να κλέψουν αλάτι με το κάρο. Επειδή δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν τους σωρούς με το αλάτι γέμισαν τα τσουβάλια τους με αλάτι που είχε απομείνει στα “τηγάνια”. Το αλάτι αυτό όμως είχε πολύ νερό το οποίο έσταζε και το κάρο άφησε μια σειρά ίχνη που όσο ήταν υγρά δεν φαινόταν, αλλά την επομένη που στέγνωσαν και άσπρισαν έδειχναν ολοκάθαρα την διαδρομή του κάρου. Είδαν και έπαθαν τα παλικάρια μας να σβήσουν τα ίχνη ανακατεύοντας το χώμα του δρόμου. Και το χειρότερο ήταν ότι αυτό το αλάτι ήταν θεόπικρο και γι αυτό το είχαν αφήσει στα “τηγάνια” οι εργάτες της αλυκής. Όμως παρ όλα αυτά μοσχοπουλήθηκε στους στερημένους κατοίκους της Αθήνας.
23. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 110
24. ΓΑΛΗΝΗ 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999 σελ 116
25. Το ρέμα που ερχόταν από το Πυργάκι κατέληγε στο σημερινό γήπεδο και από κει τα νερά διασκορπιζόταν και έφτανα μέχρι σχεδόν το σημερινό μνημείο των ηρώων της Παλαιάς Φώκαιας. Δύο τρία “λαχίδια” (μακρόστενα χωράφια) εμπόδιζαν να διευθετηθεί η κοίτη του ρέματος σε εκείνο το σημείο, ώστε να διοχετευτούν απρόσκοπτα τα νερά στη θάλασσα. Τότε με το έτσι θέλω ο Θόδωρος Ρουμελιώτης, που ήταν αντιπρόεδρος της Κοινότητας, έκοψε τα λαχίδια και άνοιξε το ρέμα. Για εκδίκηση οι καλυβιώτες δεν ερχόταν να φτιάξουν γέφυρα να περνάνε τα αυτοκίνητα. (Πληροφορία Γ. Κούλιμπη 1993). Πολύ αργότερα έγινε το έργο που σκέπασε το ρέμα μέχρι την παραλία, δίπλα από το κτίριο της Κοινότητας Παλαιάς Φώκαιας, και έλυσε το πρόβλημα για αρκετά χρόνια. Μέχρι βεβαίως την μεγάλη πλημμύρα του 1995, που ξεχείλισε πάλι το ρέμα και έκανε ζημιές στα βορινά σπίτια του χωριού.
Όπως ακριβώς το περιγράφει ο Βενέζης (σελ 93) η κοίτη του ρέματος ακόμα και σήμερα είναι μονοπάτι τον καιρό που δεν βρέχει.
26. Ο Κώστας Κορωνιάς είχε τέσσερα παιδιά, τον Γιώργο, τον Σπύρο, τη Μήλια, και τον Βαγγέλη. Έμεναν μέσα στις αλυκές στα κτίρια για το προσωπικό.
27. Η οικογένεια του Μιχαήλ και της Μαργαρίτας Χαρίτου καταγόταν από την Αττάλεια Μικράς Ασίας. Είχαν δώδεκα παιδιά. Ο πατέρας πέθανε και η οικογένεια σκορπίστηκε στον πρώτο διωγμό το 1914. Η μητέρα με τρία παιδιά πέρασε στο νησί Σύμη των Δωδεκανήσων που τότε ήταν υπό Ιταλική κατοχή. Ο ένας γιος ο ήρθε στην Αθήνα και μετά εγκαταστάθηκε στον προσφυγικό οικισμό της Αναβύσσου που είχε δημιουργηθεί το 1924. Ο άλλος γιος ο Κώστας έμενε με την μητέρα του και τους δυο αδελφούς του στη Σύμη. Έφυγε από εκεί το 1934 και ήρθε να βρει τον αδελφό του στην Ανάβυσσο. Οι πληροφορητές λένε ότι σε ανύποπτο χρόνο, είχε πει ο ίδιος σε φίλους του στο καφενείο, ότι στο νησί την Σύμη από όπου ήρθε, είχε κάνει φόνο και γι αυτό έφυγε. Είχε λέει πάρει μια δασκάλα με την βάρκα του να την πάει βόλτα και την στραγγάλισε και την πέταξε με μια πέτρα στο λαιμό στην θάλασσα. Οι πληροφορίες λένε ότι η ζωή του στην Ανάβυσσο ήταν ήσυχη και μετρημένη. Δούλευε όπου εύρισκε, εργάτης ή ψαράς.
28. Πέρα από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής θα αναφέρω μερικές χαρακτηριστικές λεπτομέρειες που μου ανέφεραν οι πληροφορητές. Λένε ότι ο σκύλος πού είχαν μαζί τα παιδιά, μετά τον φόνο πηγαινοερχόταν ανήσυχος στο σπίτι αλλά οι γονείς των παιδιών δεν έδωσαν σημασία. Όταν το βράδυ ανησύχησαν, που άργησαν τα παιδιά, πήραν τα φανάρια και ακολούθησαν τον σκύλο, που τους οδήγησε στο μέρος του φόνου. Ο μικρός σώθηκε γιατί, όπως λένε οι πληροφορητές, ο σκύλος του έγλυφε την πληγή στο πρόσωπο και σταμάτησε την αιμορραγία. Ο Χαρίτος, μετά τον φόνο, έπλυνε τα χέρια του στο πηγάδι της Λάκας και γύρισε στο χωριό, στο καφενείο του Δαρανά, εντελώς ψύχραιμος και μάλιστα έπαιξε χαρτιά με τον πατέρα των παιδιών. Η αστυνομία, που είχε βάλει σκοπό να βρει οπωσδήποτε τον δράστη αυτού του άγριου και ασυνήθιστου για την εποχή εγκλήματος, ανέκρινε, όχι και με μεγάλη αβρότητα, όλους τους ύποπτους και όσους είχαν γρατσουνισμένα γόνατα. Οι υποψίες στράφηκαν κυρίως στους βοσκούς. Ο Κώστας Χαρίτος μπήκε στους ύποπτους όταν κάποιος ανέφερε ότι τον είχε δει να φεύγει από το χωριό για να μαζέψει μανιτάρια. Στις 17 Δεκέμβρη 1937, τον πήγαν οι αστυνομικοί στο μέρος του φόνου για να δουν τις αντιδράσεις του. Εκεί έχασε την ψυχραιμία του και πλέον ήταν θέμα ωρών η ομολογία του. Μετά τον αναγνώρισε και ο μικρός Βαγγέλης Κορωνιάς, που είχε ήδη συνέλθει στο νοσοκομείο. Ο Χαρίτος έμεινε στη φυλακή μέχρι την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανοιταλούς, και επειδή είχε Ιταλική υπηκοότητα σαν κάτοικος των Δωδεκανήσων, τον έβγαλαν από την φυλακή και τον έστειλαν στην Ιταλία όπου και χάθηκαν τα ίχνη του.
29. Αργότερα στήθηκε ένα σταυρός στο μέρος που βρέθηκε η κοπέλα και ο μύθος λέει ότι όποιοι περνούσαν από αυτό το μέρος άκουγαν βογκητά.
30. ΕΦΗΜΕΡΙΣ “ΠΡΩΪΑ” 17-8-1937 “Οι αρχαιολογικοί μας θησαυροί. Ένα αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής τέχνης απεδόθη εις την Ελλάδα. Το μυθιστόρημα ενός κούρου”. Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, αρ. μικροφίλμ 535) & ΕΦΗΜΕΡΙΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ” έτος ΙΣΤ αρ φ 5432 Αθήνα 17-8-1938. Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, αρ. μικροφίλμ 1209) Δες και ΒΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ, ΚΑΡΟΥΖΟΥ ΣΕΜΝΗΣ, περιοδικό HOROS, ΤΕΥΧΟΣ 2, ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΑΘΗΝΑ 1984.
31. Το 1971 φορτηγά κουβαλούσαν χώμα στη βίλα της Ελένης Ρωμαίου στη Σαρωνίδα. Μέσα στα χώματα υπήρχαν εκατοντάδες σπασμένα αρχαία αγγεία. Ειδοποιήθηκε η αρχαιολογία και διαπιστώθηκε ότι ένας ολόκληρος τύμβος αρχαϊκής και κλασικής εποχής είχε μετατραπεί σε κηπόχωμα. Στον τύμβο βρέθηκε βάθρο αρχαϊκού αγάλματος (τρίτο τέταρτο του 6ου αιώνα με την επιγραφή ... ]ΝΟΚΛΕ[... Με δεδομένο ο εκεί τριγύρω βρέθηκε ο κούρος της Νέας Υόρκης ίσως αυτό είναι το βάθρο του. Α.Δ. 26/1971 σελ. 33-34. Επίσης, ΙΣΜΗΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ Αρχαιολόγος, Α' Εφορεία Ακροπόλεως http://www.weblab.gr/ek/AthensArchae/page027.htm
32. The Munich Glyttothek English Edition 2nd revised English edition 1992. Επί λέξει ... Two Attic epigrams may serve as examples. The first is on the base of a kouros (now in Athens) found not far from ours and about the same date. Both are addressed to the passer-by....
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Στους κ.κ. ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΦΩΝΑ, ΤΑΚΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ, ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗ, που μου έδωσαν πληροφορίες για τις οικογένειες του Ηλία Βενέζη και του Αντώνη Νικολαϊδη.
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, επιμέλεια. Θ. ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ, ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ 1996
ΒΕΝΕΖΗ ΑΝΝΑ, Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, Περιοδικό ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, Τ. 109 Μάρτιος 2000.
ΒΕΝΕΖΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΓΑΛΗΝΗ, 25η ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1999
ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΕΝΤΡΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΑΘΗΝΑ.
ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, α) ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ Ο τόπος οι άνθρωποι, η ζωή ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ, ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ 1994. β)Αρχείο προφορικών μαρτυριών προσφύγων, κατοίκων περιοχής Αναβύσσου, 1990-2000. γ) Ανακοίνωση στην Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ “ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ”
Η ΕΞΟΔΟΣ, ΚΕΝΤΡΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΑΘΗΝΑ 1980,
ΚΑΡΟΥΖΟΥ ΣΕΜΝΗ, περιοδικό HOROS, ΤΕΥΧΟΣ 2 ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΑΘΗΝΑ 1984.
ΚΑΡΟΥΖΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΑΡΙΣΤΟΔΙΚΟΣ, ΚΡΗΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1961
KAUPERT J.A., ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΤΡΟΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ.
ΜΠΑΜΠΟΥΝΗΣ ΧΑΡΗΣ, ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗ, ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΕΛΕΤΩΝ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΤΡΙΑΝΤΗ ΙΣΜΗΝΗ Αρχαιολόγος, Α' Εφορεία Ακροπόλεως, Η γλυπτική στην Αθήνα των αρχαϊκών χρόνων http://www.weblab.gr/ek/AthensArchae/page027.htm
ΤΣΑΛΙΚΙΔΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΦΩΚΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ανάτυπο, Η ΚΑΘ’ ΥΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ, ΤΟΜΟΣ Δ, ΑΘΗΝΑ 1998.
ΦΙΛΙΠΟΥ ΠΕΤΡΟΣ “ΟΙ ΑΛΥΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ” Ανακοίνωση στην Γ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
The Munich Glyttothek English Edition 2nd revised English edition 1992
ΧΑΤΖΗΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΤΑΚΗΣ, ΜΑΚΑΡΙΑ, ΔΗΜΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ 1997
ΧΟΡΜΠΟΣ Α. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΚΑΙΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ+ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1988.
0 Σχόλια
Σχόλια που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς όχι μόνο για το ιστολόγιο, θα διαγράφονται αμέσως.
EmojiΣχόλια που περιέχουν εμπάθεια σε ό,τι δεν σας αρέσει επειδή έτσι μάθατε ότι έτσι είναι τα πράματα, θα διαγράφονται για έναν εποικοδομητικό διάλογο και όχι να επικρατήσει η αρλουμπολογία, αμαθών και ημιμαθών.
Επίσης σχόλια που έχουν οποιεσδήποτε κομματικές προτροπές και κομματικοπολιτική προπαγάνδα, είναι ανεπιθύμητα.