Η επιστροφή των Βορειοηπειρωτών χρειάζεται μαζί με τις ανθρώπινες συνθήκες και την δική μας μέριμνα.

«Βγήκα στη σύνταξη από το ΙΚΑ και σκέφτηκα να επιστρέψω. Στην αρχή, σε σύγκριση με τις συνθήκες που είχα στην Ελλάδα, ένιωσα λίγο άβολα. Όταν πέρασαν πέντε έξι μήνες συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από την γενέτειρα, από το χωριό που γεννήθηκες, πόνεσες, έκλαψες, γέλασες, εκεί που μάτωσαν τα νεανικά σου πόδια. Δεν το αλλάζω σήμερα με τίποτε. Η σύνταξη που παίρνω από την Ελλάδα με αρκεί να ζήσω εδώ σαν άνθρωπος. Έχω ένα ωραίο σπιτάκι, τον κήπο μου, τα χωράφια μου, την δική μου περιουσία. Είναι κρίμα να τ’ αφήσουμε σε ξένα χέρια…»

Αυτά μας είπε ο Παναγιώτης Μπουρντένης από την Τρέμουλη, δήμου Φοινίκης, που είναι ευχαριστημένος με το χωριό του και κάνει έκκληση και στους άλλους συνταξιούχους να επιστρέψουν. «Κάναμε στα χωριά μας όλοι σπίτια βίλες, διώροφες και τριώροφες. Για ποιον τις κάναμε; Ποιον περιμένουμε να ‘ρθει να κατοικήσει στο χωριό ώστε νάχει ζωή, να υπερασπίζουμε και την ίδια την περιουσία μας;»

Πράγματι τα χωριά μας άλλαξαν ριζικά. Τα βλέπεις από μακριά και τα ζηλεύεις. Με σπίτια βίλες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι άδειες. Μερικές έχουν να δουν τα δικά τους αφεντικά μερικά χρόνια. Σαν να έριξαν πέτρα πίσω. Σαν τα τις άφησαν στο έλεος της τύχης. Πού μάλλον δεν είναι της τύχης, αλλά στα σχέδια των εκάστοτε αλβανικών κυβερνήσεων για ν’ αδειάσει αυτός ο τόπος. Να μην υλοποιηθούν ποτέ αυτές οι ανθρώπινες συνθήκες που χρειάζεται κάποιος να ζήσει και να προκόψει. Συνθήκες που έχουμε τονίσει τόσες φορές στα γραπτά μας: Νερό, ρεύμα και δρόμοι. Τάξη και ασφάλεια. Αυτά ζητάει τούτος ο κακόμοιρος τόπος.

«Αστράφτει στη μέση Αλβανία, σκοτεινιάζουν τα χωριά μας» σατιρίζουν οι εδώ εναπομείναντες. Οι δρόμοι αδιαπέραστοι από τα αμάξια. Ο φόβος και η έλλειψη ελευθερίας πορεύονται. Οι κλοπές φαινόμενα της καθημερινότητας. Που φυσικά όλα αυτά δεν απαρτίζουν το πρότυπο των ελευθεριών, δικαιωμάτων και επιβίωσης, όπως διαλαλεί η κυβέρνηση προς το εξωτερικό.

Όταν αναφερόμαστε και στην δική μας μέριμνα εννοούμε την ένθεν και ένθεν συμπαράσταση. Η φωνή μας (Οργάνωση της Ομόνοιας, κόμματα της ΕΕΜ) στην κεντρική εξουσία, διότι ο χώρος μας ανήκει στην αλβανική επικράτεια και έχει υποχρεώσεις όπως για κάθε άλλο μέρος της χώρας που δαπανάει. Η τοπική εξουσία, σε συνεργασία με τις αδελφότητες των κοινοτήτων στην Ελλάδα, σε τρεις δεκαετίες θα είχαν κάνει θαύματα, όπως έγιναν σε μερικές κοινότητες που είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Η Ελληνική Πολιτεία, με τους νόμους, εγκυκλίους και παρανόμους που εκδίδει, λες και προωθεί έμμεσα την εκκένωση του δικού μας χώρου. Όταν οι δικοί μας ενηλικιωμένοι παίρνανε κάποιο επίδομα, άλλαξαν τα χωριά μας, ήταν γεμάτα ζωή, λειτουργούσαν ακόμα τα σχολεία.

Ποιος θα κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και ποιος θα μεριμνήσει για την τυχόν επιστροφή;!

Χρειάζεται άμεση κινητοποίηση προς πάσα κατεύθυνση και όχι λόγια και όμορφες διαφημιστικές πόζες.

sfeva.gr