Η “χυλόπιτα” του Κολοκοτρώνη στον Ιμπραήμ

Ο Κολοκοτρώνης, την άνοιξη του 1825 βρισκόταν φυλακισμένος στην Ύδρα, καθώς ανήκε στην ηττημένη παράταξη του εμφύλιου. Αποφυλακίστηκε (με μισή καρδιά από τους πολιτικούς αντιπάλους του), στις 17 Μαΐου 1825, για ψυχολογικούς παράγοντες, τρεις ημέρες δηλαδή πριν την μεγάλη μάχη στο Μανιάκι και την απώλεια του Γρηγορίου Δικαίου.
Την επαύριον αυτής, ο Ιμπραήμ έγινε κύριος της Μεσσηνίας, και απειλούσε την Αρκαδία, και έπειτα τον Αργολικό κάμπο, όπου βρισκόταν η έδρα της Κυβέρνησης.

Γράφει ο Νικόλαος Ιανός στην ομάδα Ελληνική και Παγκόσμια Στρατιωτική Ιστορία στο Facebook

Εν συνεχεία η δοκιμασμένη, και πετυχημένη εφαρμογή του κλεφτοπόλεμου(καταδρομικές – αντάρτικες επιχειρήσεις εφάμιλλες του Τόμας Έντουαρντ Λόρενς και του Μάο Τσετούνγκ ), εκ μέρους του Κολοκοτρώνη για να αντιμετωπίσει την Αιγυπτιακή στρατιά , έφθασαν τον Ιμπραήμ στα ψυχολογικά όρια του στην κυριολεξία, και εξαΰλωσαν υλικά την Αιγυπτιακή στρατιά. Όταν διέλυε ένα Ελληνικό στρατόπεδο, ο Κολοκοτρώνης μέσα σε δύο ημέρες, κατόρθωνε να συστήσει άλλο, με σκοπό την εφαρμογή του καταδρομικού δόγματος, εκ μέρους του Γέρου του Μοριά, παντού , και πάντα με σκοπό την αϋπνία του εχθρού !!!

Τις παραμονές της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, στις 8 Οκτωβρίου του 1827, παρά τις προσπάθειες του Αιγύπτιου ηγέτη να προσκυνήσει η Πελοπόννησος στα πεδία των μαχών ή με τα προσκυνοχάρτια (πόλεμος προπαγάνδας), πολλές πόλεις και επαρχίες στην Πελοπόννησο αντιστέκονταν σθεναρά, στην Μεσσηνία, στην Μάνη, στην Καρύταινα, στην Μεγαλόπολη, ακόμα η ανατολική Αχαΐα, και ως εκ τούτου ο Ιμπραήμ δεν μπορούσε να ισχυριστεί στην Υψηλή Πύλη, ό,τι είχε καταβάλει τον Ελληνικό επαναστατικό στρατό στην Πελοπόννησο.

Αναγνωρίζοντας τις νέες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στο Ευρωπαϊκό πεδίο στρατηγικής και τακτικής, ο Ιμπραήμ έπραξε κάποιες τελευταίες προσπάθειες να επιτύχει τον κύριο σκοπό του. Στράφηκε ακόμη και εναντίον των υλικών αγαθών, όπως παράδειγμα των καρποφόρων δένδρων της Μεσσηνίας, δίνοντας στην εκστρατεία του διαστάσεις ολικής καταστροφής της Πελοποννήσου και όχι απλά καταπολέμησης των επαναστατών (τακτική καμένης γης). Ο Κολοκοτρώνης, όταν πληροφορήθηκε τις διαταγές του Ιμπραήμ, του απάντησε εκ μέρους όλων των Μεσσηνίων, με σκοπό να προπαρασκευάσει την ψυχολογία του αντιπάλου, και να την χειραγωγήσει – με κύριο σκοπό να πράξει νευρικές – σπασμωδικές κινήσεις δίχως στρατηγική εξισορρόπηση , όπως και συνέβη:

”’Αυτό όπου μας φοβερίζεις να μας κόψης και κάψης τα καρποφόρα δένδρα μας δεν εναντιώνεται εις κανένα, μόνον οι άνθρωποι όπου εναντιώνονται έχουνε στρατεύματα και σκλαβώνεις, και έτσι είναι το δίκαιον του πόλεμου. Μόνον ένας Έλληνας να μείνη, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζης πως την γην μας, θα την κάμης δική σου, βγάλτο από το νου σου ”’

Ο Γέρος του Μόρια επίσης θα προβεί σε μία ακόμη τακτική, και διπλωματική κίνηση ταυτόχρονα, αποδεικνύοντας την στρατηγική του ιδιοφυΐα, αποστέλλοντας επιστολή στους εκπροσώπους – Ναυάρχους της Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσσίας, που ναυλοχούσαν με τα πλοία τους στην περιοχή, ειδική ενημέρωση σχετικά με τις τακτικές του Ιμπραήμ, που άγγιζαν πλέον τα όρια της γενοκτονίας, γεγονός που διαπίστωσαν οι ίδιοι, επιταχύνοντας τις γεωπολιτικές εξελίξεις , υπέρ της Ελληνικής υπόθεσης, πάντα σε συνδυασμό, με τις γνώσεις των πληροφοριών, για το γεγονός ό,τι η Ρωσσική Στρατιά του Δούναβη προπαρασκευάζει έμψυχο, και άψυχο υλικό , για να κατέλθει πέραν του Δουνάβεως.

Ο Ιμπραήμ μάλιστα, πριν την ναυμαχία του Ναβαρίνου, θέλοντας να κλείσει μια και καλή τους λογαριασμούς του με τον Κολοκοτρώνη και μη ανεχόμενος άλλο τον πόλεμο φθοράς που είχε προκαλέσει ο ”κλεφτοπόλεμος” του Γέρου του Μοριά, φρόντισε να τον προκαλέσει με επιστολή του σε μάχη εκ παρατάξεως. Ο Πελοποννήσιος οπλαρχηγός, όμως γνωρίζοντας τα προτερήματα, και τις αδυναμίες του δικού του στρατού, όσο και του αντιπάλου του, αρνήθηκε .

Ο Κολοκοτρώνης, γνώριζε καλά ό,τι με ισότιμους κανόνες δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στην Αιγυπτιακή πρόκληση. Τα δεδομένα ευνοούσαν τον Ιμπραήμ, επομένως η τακτική που έπρεπε να επιλέξει ο Κολοκοτρώνης ήταν η αποτελεσματικότερη , δηλαδή ο αντάρτικός πόλεμος φθοράς, ο οποίος εξαΰλωσε εν τέλει τον εχθρό .