Η ΝΥΣΣΑ - ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ ΔΕΚΑΠΟΛΕΩΣ

Στέφανος Βυζάντιος

Η Νύσσα – Σκυθόπολη ήταν για ένα διάστημα η μεγαλύτερη και ίσως πλουσιότερη από τις πόλεις της Δεκαπόλεως και η μόνη που βρισκόταν στη δυτική όχθη του Ιορδάνη .Το πλήρες όνομά της στα Ελληνικά ήταν η Νύσσα-Σκυθόπολη και ο Διόνυσος ήταν ένας από τους περισσότερο τιμώμενους θεούς της πόλης.

Ο θεός Διόνυσος σε κιονόκρανο στην Σκυθόπολη

Αυτή η Ελληνική «ελληνιστικής» εποχής πόλη, η οποία είχε προφανώς ιδρυθεί κατά την περίοδο της Πτολεμαϊκής κυριαρχίας χτίστηκε στα πρόθυρα της βιβλικής πόλεως των Χαναναίων στην περιοχή της Παλαιστίνης . Ένας από τους κύριους ναούς της πόλης που ανεγέρθηκαν πάνω στην κορυφή του παρακείμενου λόφοι Δεν γνωρίζουμε την ακριβή θέση και την έκταση όλης της ελληνιστικής πόλης, αλλά σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ήταν μια κεντρική πόλη των περιόδων των Πτολεμαίων και Σελευκιδών.

Το ανάγλυφο της Νύσσας- Σκυθοπόλεως .Στο βάθος ο λόφος της ακροπόλεως με το ναό του Διός

Η εξαιρετική της θέση σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι, η αφθονία των πηγών ύδατος, το εύφορο γεωργικό έδαφος γύρω από αυτό, όλα χρησίμευαν ως ισχυρή οικονομική βάση για την ακμάζουσα ευημερία της πόλης.



Η Σκυθόπολη έφτασε στην κορυφή της ευημερίας της κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, κυρίως κατά τον 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ.. Την εποχή εκείνη ανεγέρθηκαν τα περισσότερα δημόσια κτίρια και σχηματίστηκε το τελικό σχέδιο της πόλης. Σε αντίθεση με πολλές άλλες πόλεις, συνέχισε να ακμάζει ακόμη και κατά τη βυζαντινή περίοδο. Η σταδιακή παρακμή της άρχισε στην πρώιμη ισλαμική περίοδο. με την κατάκτηση των Umayyad το 634 μ.Χ.. Η πόλη καταστράφηκε, όπως και πολλές άλλες πόλεις της Δεκαπόλεως, στο βίαιο σεισμό του 749 μ.Χ.



Μπροστά ο δρόμος του Παλλάδιου με κιονοστοιχίες εκατέρωθεν και στο βάθος ο λόφος όπου ήταν η ακρόπολη της πόλεως

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες διεξήχθη μια μεγάλη ανασκαφή και ένα από τα μεγαλύτερα έργα ανασκαφής που έχουν πραγματοποιηθεί ποτέ στην περιοχή . Οι εκσκαφείς από το Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και η Αρχή Αρχαιοτήτων εξέθεσαν μετά από ανασκαφή το κέντρο της Ρωμαϊκής-Βυζαντινής περιόδου της ελληνικής πόλης στην περιοχή της Παλαιστίνης .

Ο λόφος της ακροπόλεως και η πόλη

Διαπίστωσαν ότι έχουν σχεδιαστεί πολύ προσεκτικά, παρά το γεγονός ότι οι κιονοστοιχικοί δρόμοι δεν διασχίζουν, τέμνουν ο ένας τον άλλον σε κάθετη γωνία, όπως συμβαίνει και με τις πρακτικές στις περισσότερες πόλεις που σχεδιάζονται κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο. Οι οδοί Decumanus (ανατολή –δύση) και ο κεντρικός Cardo (βορράς –νότος)



Οι Έλληνες κάτοικοι και οι πολεοδόμοι την Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο έχουν οργανώσει το δίκτυο των οδών σύμφωνα με την τοπική τοπογραφία. Το βαθύ φαράγγι του παραποτάμου του Ιορδάνη και των άλλων παραποτάμων που διέρχονται από την πόλη συνεπάγονται ειδικό σχεδιασμό που θα ταιριάζει στις περιβαλλοντικές συνθήκες.

Δεξιά η Αγορά της Βυζαντινής εποχής στο κέντρο οι κιονοστοιχίες αριστερά το Ωδείον δεξιά και αριστερά του καταστήματα από την ρωμαϊκή εποχή .Δεξιά της εικόνας στο βάθος η κοιλάδα και ο δρόμος που περνά από την ευρεθείσα γέφυρα και οδηγεί στον κέντρο της πόλεως

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό - μια πόλη με μακριές κιονοστοιχίες στους δρόμους στο κέντρο τηςκαι με σκιασμένα πεζοδρόμια δίπλα τους. Σε κάθε πλευρά των δρόμων υπήρχαν δημόσια κτίρια όπως ναοί, νυμφαία, δύο ευρύχωρα λουτρά, ένα φόρουμ και μια βασιλική. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στις δομές ψυχαγωγίας που περιλάμβαναν ένα ωδείο, ένα θέατρο και έναν ιππόδρομο).

Η αρένα του Αμφιθεάτρου (Circus), οι πρώτες σειρές εδωλίων παραμένουν, αλλά το 2ο αιώνα μ.Χ. είχαν μεταξύ έντεκα και δεκατριών σειρών, χωρητικότητας περίπου 6000 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτών από τη ρωμαϊκή Έκτη Λεγεώνα Κατά τη διάρκεια των διωγμών από Δεκίου (250 μ.Χ.), Βαλέριου(258) και του Διοκλητιανού (304), οι Χριστιανοί θα είχαν υποστεί μαρτύρια εδώ. Λόγω αυτών των αναμνήσεων, οι Βυζαντινοί δεν θα είχαν κανένα ενδιαφέρον για αμφιθέατρα. Έθαψαν δε αυτό το ένα, χτίζοντας μια γειτονιά από πάνω του.

Το τελευταίο μετατράπηκε κατά την ύστερη Ρωμαϊκή περίοδο σε ένα αμφιθέατρο. (Αρματοδρόμιο ) Το Θέατρο και το Ωδείο ανεγέρθηκαν στην καρδιά της πόλης, κοντά στο φόρουμ, ενώ το Circus , λόγω του μεγάλου μεγέθους του, κατασκευάστηκε στο νότιο τμήμα της πόλης, μακριά από το γεμάτο κέντρο.

Σε αντίθεση με άλλες πόλεις οι οποίες φθίνουν κατά τη διάρκεια της βυζαντινής περιόδου, η Νύσσα- Σκυθόπολη συνέχισε να ακμάζει όπως αναφέρθηκε παραπάνω και έφθασε στο βαθμό να είναι η πρωτεύουσα μιας σημαντικής περιοχής γνωστής ως Palaestina Secunda.

Στο κέντρο της εικόνας τα σκαλιά και οι δύο πεσμένες κολώνες ανήκουν στον ναό του Διονύσου Αριστερά της εικόνας μετά από τον ναό είναι το Νυμφαίον Ακολουθούμε λοιπόν την οδό Σιλβανίου που έρχεται από αριστερά της εικόνας προς το κέντρο , βλέπουμε δίπλα στα αριστερά σε μια πλατεία ένα βάθρο, αυτό στήριξε ένα μνημείο που χαιρετούσε όσους έρχονται από την κεντρική πύλη. Περιελάμβανε αγάλματα από πράσινο αθηναϊκό μάρμαρο. Στη συνέχεια θα δούμε ένα Νυμφαίο (δημόσια κρήνη με τα αγάλματα νυμφών), και δίπλα, στη γωνία, ένα ναό του Διονύσου, του θεού της πόλης. Σήμερα βλέπουμε τα σκαλιά αυτού του ναού, μαζί με τους τεράστιους κίονες της πρόσοψης του που έπεσαν στο σεισμό Την βυζαντινή περίοδο άδειασαν τον εσωτερικό θάλαμο του (σηκού), αλλά άφησαν την πρόσοψη. Εδώ λοιπόν συναντάμε, τη λατρεία του Διονύσου. Ο ναός του είναι στο σημείο όπου συναντώνται οι 4 οδοί της πόλεως

Αυτή η υψηλή πολιτικά και οικονομικά κατάσταση έφερε ένα ανανεωμένο κύμα αστικής κατασκευής και την ανακαίνιση των υφιστάμενων κτιρίων.

Δομικός διάκοσμος όπου έχουν αφαιρεθεί παριστάμενα στοιχεία με ανθρώπους ή ζώα κατά την διάρκεια της μωαμεθανικής δυναστείας των Umayyad

Η αργή παρακμή της Σκυθόπολης ξεκίνησε στην περίοδο της δυναστείας Umayyad. Η πόλη τελικά καταστράφηκε από τον μεγάλο σεισμό του 749.



'Όλοι σχεδόν οι αυτοκράτορες και οι αυτοκράτειρες της Πρώιμης Βυζαντινής περιόδου έλαβαν μέτρα -προσωπικά και νομοθετικά- και σε συνεργασία με πλούσιους πολίτες-ευεργέτες εξασφάλισαν την υλική υποδομή για την εφαρμογή ενός προγράμματος ευρείας κοινωνικής πρόνοιας. Η υποδομή αυτή περιλάμβανε ένα πλήθος φιλανθρωπικά ιδρύματα, από τα οποία αρκετά μας είναι σήμερα γνωστά από τις πηγές. Νοσοκομεία είχαν ιδρυθεί στην Καισάρεια, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιερουσαλήμ, την Έδεσσα της Συρίας, στην 'Αμιδα και αλλού. Ξενώνες (άσυλα) υπήρχαν στην Έφεσο, στη Σκυθόπολη, την Ιεριχώ, την Ιερουσαλήμ, την Κωνσταντινούπολη, όπως επίσης και Γηροκομεία στην Πρωτεύουσα και την Παλαιστίνη.

Κοιτώντας μέσα από διάδρομο του θεάτρου προς τον λόφο της ακροπόλεως.Βλέπουμε μια τελετουργική σκάλα που συνδέει τον ναό του Διόνυσου με ένα ιερό του Δία που υπήρχε στην ακρόπολη. Γιατί ο Δίας ήταν ο πατέρας του Διονύσου.

'Άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα, διάσπαρτα σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας, ήταν βρεφοκομεία, ορφανοτροφεία, πτωχεία (πτωχοκομεία), αναμορφωτήρια για εκδιδόμενες γυναίκες, ξενοταφεία (χώροι στα νεκροταφεία για την ταφή απόρων), τυφλοκομεία και άλλα.

Ο περίστυλος δρόμος κατεβαίνει προς το κέντρο τεμνόμενος με έναν ναό του (Αγ. ;) Σιλουανού αυτός ο δρόμος που βλέπουμε καλείται του Παλλαδίου, έναν χρηματοδότη της πόλεως του 4ου αιώνα. Σε ένα ψηφιδωτό βρέθηκε επιγραφή, που μας διαβεβαιώνει ότι ο Παλλάδιος δώρισε τα χρήματα για το δρόμο .

Αριστερά της εικόνας μπροστά από την κιονοστοιχία είναι μία ρηχή τεχνητή λίμνη - δεξαμενή και πίσω από τις κολώνες τα Λουτρά του 2ου αι, στο βάθος το Θέατρο .Δεξιά με σκέπαστρο τα Λουτρά του 4ου αι. εκεί πέντε λουτρά έχουν βρεθεί, μεταξύ των οποίων μία για τους λεπρούς και βρίσκεται πίσω από το Ωδείον Μπροστά της εικόνας και δεξιά άκρη είναι η Βόρεια οδός απολήγουσα και εισερχόμενη στο κέντρο της πόλεως

Ο δρόμος του Συλβάνιου στην γραμμή εντυπωσιακοί κίονες βρίσκονται στο ανατολικό άκρο του λουτρών: αρχικά, μεταξύ αυτών και του δρόμου, υπήρχε μια ρηχή αντικατοπτρίζουσα στο ύδωρ τεχνητή λίμνη , έτσι ώστε ένα στοιχείο όπως οι κίονες να το βλέπει ο περιπατητής διπλάσιο και καθρεπτιζόμενο . Οι Βυζαντινοί -Έλληνες κυρίως κάτοικοι την «βυζαντινή» περίοδο-αφού έκτισαν την τεχνητή λίμνη και έχτισαν καταστήματα, καλώντας το δρόμο « Οδός Σιλβανίου » για τον δικηγόρο από την Σαμάρεια ο οποίος είχε χρηματοδοτήσει την ανακατασκευή του το έτος 515. Στις 18 Ιανουαρίου, 749 ένας σεισμός κατεδάφισε την πόλη , συμπεριλαμβανομένων αυτών των κιόνων. Ένας κίονας βρέθηκε να καλύπτει το σκελετό ενός ανθρώπου πού κρατούσε μια τσάντα γεμάτη νομίσματα . Αυτός ο σεισμός κατέστρεψε μεγάλο μέρος της ενδοχώρας, κυρίως τις πόλεις στο Συρο-Αφρικανικό τεκτονικό ρήγμα.

Η επιγραφή που αναφέρει το γεγονός των κατασκευών του Σιλβανίου

Οι μακριές κιονοστοιχίες στους δρόμους ήταν κάτι που χαρακτήρισε τις πλουσιότερες ρωμαϊκές πόλεις. Ο Σκυθοπολίτης ωστόσο δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί με αυτές της Απάμειας και της Παλμύρας όσον αφορά το μήκος, αλλά είχε τρεις (ή τέσσερις) από αυτές που συνέκλιναν στους πρόποδες της ακρόπολης. Παρά το γεγονός ότι είχαν αποκατασταθεί αφαιρώντας ειδωλολατρικά σύμβολα, κύρια από τους μωαμεθανούς οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ένα κιονόκρανο που απεικονίζει τον Διόνυσο, έναν θεό που ήταν πολύ δημοφιλής στον εξελληνισμένο και τον ελληνικό κόσμο. Σύμφωνα με την παράδοση η ακρόπολη ήταν ο τάφος της νύμφης Νύσσας μια νύμφη που έκρυψε το βρέφος θεό Διόνυσο σε μια σπηλιά και τον έτρεφε με μέλι.

Ριγμένοι κίονες από τον σεισμό μπροστά από το ιερό του Διονύσου

Ο Διόνυσος είναι γιος του Δία και της Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας. Ανήκει συνεπώς στη δεύτερη γενιά των Ολύμπιων θεών, όπως ο Ερμής, ο Απόλλωνας, η Άρτεμη κ.ά. Η Σεμέλη, η αγαπημένη του Δία, του ζήτησε να φανερωθεί μπροστά της με όλη του τη δύναμη. Και ο θεός, για να την ευχαριστήσει, το έκαμε. Ανήμπορη όμως να αντέξει στη θέα των αστραπών, που περιέβαλλαν τον εραστή της, έπεσε κεραυνοβολημένη. Ο Δίας γρήγορα της απέσπασε το παιδί που κυοφορούσε και που ήταν ακόμη έμβρυο έξι μηνών. Το έραψε στο μηρό του και, όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος της κύησης, το παιδί βγήκε από εκεί καλοσχηματισμένο και ζωντανό. Ήταν ο μικρός Διόνυσος, ο θεός «που γεννήθηκε δύο φορές». Το παιδί δόθηκε τότε στον Ερμή, και αυτός το εμπιστεύτηκε, για να το αναθρέψουν, στο βασιλιά του Ορχομενού Αθάμαντα και στη δεύτερη γυναίκα του Ινώ. Τους σύστησε να ντύσουν τον μικρό Διόνυσο με γυναικεία ρούχα, για να αποτρέψουν τη ζήλια της Ήρας, η οποία ήθελε να σκοτώσει το παιδί, που γεννήθηκε από τους παράνομους έρωτες του άντρα της. Αυτή τη φορά όμως η Ήρα δεν ξεγελάστηκε και τιμώρησε με τρέλα την τροφό του Διόνυσου Ινώ και τον ίδιο τον Αθάμαντα. Τότε ο Δίας μετέφερε τον Διόνυσο μακριά από την Ελλάδα, σε μια χώρα που την έλεγαν Νύσα και που άλλοι την τοποθετούν στην Ασία και άλλοι στην Αιθιοπία ή την Αφρική, και εκεί τον παρέδωσε στις Νύμφες να τον μεγαλώσουν. Αλλά για να αποφύγει και νέα αναγνώρισή του από την Ήρα τον μεταμόρφωσε αυτή τη φορά σε κατσικάκι. Αυτό το επεισόδιο εξηγεί το όνομα ερίφιον, που έφερε ο Διόνυσος και ταυτόχρονα δίνει μία κατά προσέγγιση ετυμολογία του ονόματός του, με ένα συσχετισμό του με το όνομα Νύσα. Οι Νύμφες, που ανέθρεψαν τον Διόνυσο, έγιναν αργότερα τα αστέρια του αστερισμού των Υάδων.

Παρά το γεγονός ότι πολλοί κίονες και κιονόκρανα έχουν χρησιμοποιηθεί για την ανακατασκευή εν μέρει των μνημείων της πόλης και αφορούν κυρίως κιονοστοιχίες στους δρόμους της, μια μεγάλη ποσότητα διακοσμημένα δομικά υλικά βρίσκονται στο έδαφος.

Η άποψη της πόλεως τα μεταμεσαιωνικά χρόνια σε μια θεωρητική αναπαράσταση

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το θέατρο χτίστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ., αλλά ανακαινίστηκε τον δεύτερο αιώνα, όταν χρησιμοποιήθηκαν στήλες γρανίτη από την Αίγυπτο για να κάνουν το προσκήνιο , τον διακοσμημένο ψηλό τοίχο που βρισκόταν πίσω από τη σκηνή πιο εντυπωσιακό. Το θέατρο ήταν διακοσμημένο με ανάγλυφα που πιθανότατα προήλθαν από άλλες πόλεις της αυτοκρατορίας.





Οι ημερομηνίες για το θέατρο είναι του 1ου-με ανακαίνιση του 2ου αιώνα μ.Χ.. Σήμερα έχει δύο σειρές των καθισμάτων, αλλά στη συνέχεια όταν κατασκευάστηκε είχε τρεις. όπως το ελληνικό θέατρο (Ο σεισμός του 363 έριξε την τρίτη κάτω, και ποτέ δεν επισκευάστηκε στο αρχικό του ύψος.) Τα καθίσματα ήταν όλα από λευκό ασβεστόλιθο που εισάγονται από το βουνό Gilboa,σχετικά κοντά και τέθηκαν στην κατασκευή υπό γωνία για να πιάσει τη φυσική αύξηση των ηχητικών κυμάτων από την ορχήστρα .

Απεικόνιση αρχαίου ελληνικού θεάτρου από την Χάρτα του Ρήγα, 1797

Περίπου 7000 άνθρωποι θα μπορούσαν να χωρέσουν στο εσωτερικό. Σε ζεστές ή βροχερές ημέρες, ολόκληρη η οροφή θα πρέπει να καλύπτεται με θόλο, ίσως από το διάσημο λινό της πόλης. Οι κόγχες για τις θέσεις των δοκών που τον υποστηρίζουν είναι ορατά στα καθίσματα. Αυτό εγείρει ένα πρόβλημα πνιγηρότητας, το οποίο την ρωμαϊκή εποχή είχε λυθεί με ένα μείγμα κρόκου και νερού στον αέρα μεταξύ των πράξεων. Οι εσοχές δίπλα στις εξόδους, μοναδικές σε αυτό το θέατρο, δείχνει ότι μπορεί να είχαν στην κατοχή τους μηχανισμούς ψεκασμού, πράγμα ιδιαίτερα απαραίτητο σε τόσο ζεστό κλίμα αυτής της κοιλάδας.

Θέατρο: το «κοίλο»

Η «κοίλον» του ρωμαϊκού θεάτρου που συνήθως χωρίζοτανι σε τρεις κατηγορίες, το χαμηλότερο ( ima cavea ) για τους δικαστές και τα μέλη των ανώτερων τάξεων, το μεσαίο ( κοίλο media ) για τη μεσαία τάξη και το ανώτερο ( summa κοίλο ) για τους πληβείους.

Το θέατρο στην Bosra στην Συρία

Με βάση το μέγεθος της ΙΜΑ κοίλου αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι το θέατρο της Σκυθόπολης θα μπορούσε να φιλοξενήσει ένα ακροατήριο 7.000, γι 'αυτό ήταν μικρότερο από ότι στο κοντινό της Μπόσρα ( Bosra ), ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ρωμαϊκά θέατρα στον κόσμο.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΣΣΑΣ- ΣΚΥΘΟΠΟΛΗΣ

Κλαύδιου Πτολεμαίου - Γεωγραφική Ὑφήγησις

Μία άποψη για την ονομασία . Πιθανώς είτε ο Μέγας Αλέξανδρος ή ένας από τους στρατηγούς του (ή οι διάδοχοί) προσέλαβε μισθοφόρους Σκυθών, στους οποίους είχαν αναθέσει την πόλη και την γη στην γύρω περιοχή της . Αυτή η ελληνιστική πόλη καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από πυρκαγιά προς το τέλος του Δεύτερου αιώνα π.Χ.. Ο ελληνικός πληθυσμός όμως έμεινε και ήρθε ξανά μετά από λίγο καιρό όταν έγινε μέρος της Δεκάπολης

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΛΟΥΤΡΑ ΤΟΥ 2ου ΑΙΩΝΑ

Στο κέντρο της εικόνας τα Λουτρά του 2ου αιώνα

Μέσα στα Λουτρά τα αφοδευτήρια .Μπροστά ακριβός υπάρχει αύλακας με τρεχούμενο νερό για χρήση υγιεινής .Τα Δημόσια Λουτρά τα χρησιμοποιούσαν άνδρες και γυναίκες σε διαφορετικές ημέρες

Σε κοντινή προβολή, σημειώνουμε κάτω από τις σειρές των καθισμάτων ένα χαντάκι, μέσω του οποίου διοχετευόταν το νότιο ποτάμι της Σκυθόπολης, όπου λαμβάνοντας τα απόβλητα τα έστελνε σε σημεία προς τον Ιορδάνη.Οι άνδρες και οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν την τουαλέτα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Δεν υπήρχαν διαχωριστικά ανάμεσα στα καθίσματα. Ήταν δε ένα αγαπημένο μέρος για συζήτηση.

Ο χώρος των Δημόσιων Λουτρών

Ρωμαϊκής περιόδου στην ελληνιστική Σκυθόπολη τα Δημόσια Λουτρά ,εδώ ένα υπόκαυστον

ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟΝ - CIRCUS

Το αμφιθέατρο είχε περί τις 13 σειρές κερκίδων σήμερα υπάρχουν 4 σειρές .Μπροστά το στηθαίο έχει τόσο ύψος όσο χρειαζόταν να μην μπορούν οι λέοντες και τα άλλα άγρια ζώα να επιτεθούν στους θεατές

Το θέατρο δεν ήταν η μόνη μεγάλη εγκατάσταση ψυχαγωγίας της Σκυθόπολης ένα Circus για αρματοδρομίες χτίστηκε τον δεύτερο αιώνα σε κάποια απόσταση από την πόλη ίσως αντικατέστησε ένα μικρότερο που είχε εγκατάσταση σε μια πιο κεντρική θέση και που είχε αποσυναρμολογηθεί για να δημιουργηθεί χώρος για περισσότερα σπίτια (το μοντέλο πιο κάτω δείχνει έναν ιππόδρομο ή ένα γήπεδο παρακείμενα στην «οδό της Κοιλάδας », αλλά δεν υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία για αυτό στο πεδίο).

Στο πρόπλασμα της πόλεως βλέπουμε την «οδό της Κοιλάδας» κάτω από τον ναό του Διός πάνω στον λόφο της ακροπόλεως και στο κέντρο ο Ιππόδρομος που θεωρούν ότι υπήρχε εν πρώτης .

Τον 4ο αι. αιώνα τροποποιήθηκε και μετατράπηκε σε ένα αμφιθέατρο για παραστάσεις όπου εκεί εμπλέκουν άγρια ​​ή εκπαιδευμένα ζώα.

Είσοδοι στο αμφιθέατρο- (Αρματοδρόμiο-Ιπποδρόμιο- Circus )

Μέρος του τείχους κάποιας περιόδου με μία είσοδο

Η Δεκάπολη δεν αντιπροσωπεύει μια συμμαχία που υποστήριξε τους Ρωμαίους από στρατιωτική άποψη, αλλά έπαιξε ρόλο στη συνολική πολιτική που ακολουθείται από τους Ρωμαίους για να εδραιώσουν την παρουσία τους στην περιοχή, κυρίως μέσω των ελληνικών πληθυσμών .Με αυτούς θα προωθηθεί η γεωργία για να περιορίσει το πεδίο δράσης των νομαδικών φυλών των περιοχών της ερήμου μεταξύ της Ιορδανίας και της Μεσοποταμίας. Αυτές οι φυλές ήταν εν δυνάμη σύμμαχοι των Πάρθων, που ήταν οι μεγάλοι εχθροί των Ρωμαίων στην Ανατολή. Με την γεωργία γίνονται οι πόλεις της Δεκαπόλεως πλούσιες, επειδή οι καλλιέργειες θα μπορούσαν να πωληθούν σε μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας και επειδή οι πολίτες Ρωμαίοι εισήγαγαν προηγμένες τεχνικές κατασκευής και συστημάτων άρδευσης.

Η ΓΕΦΥΡΑ

Ο πλούτος που επιτυγχάνεται στην Σκυθόπολη ήταν τέτοιος που οι αρχές της πόλεως θα μπορούσαν να ξεκινήσει την κατασκευή εγκαταστάσεων οι οποίες δεν απαιτούνται πραγματικά σε τέτοιο μέγεθος , αλλά που ήταν ένα μέσο για να δείξουν τη σημασία της πόλης. Μια επιβλητική γέφυρα χτίστηκε σε ένα μικρό ρέμα (τον ποταμό Ηρώδη ,όπου ίσως την εποχή εκείνη ήταν μεγαλύτερος και ορμητικότερος...) που θα μπορούσαν να είχαν φτιάξει για να περνούν μια πολύ μικρότερη. Μια αψίδα στο τέλος της γέφυρας σηματοδότησε την αρχή μιας μακράς κιονοστοιχίες στον δρόμο που οδηγούσε στο κέντρο της πόλης.

Μέρος της γέφυρας για προσπέλαση από τον ποταμό Ηρώδη ΒΑ της πόλεως

Μέρος της γέφυρας της ρωμαϊκής περιόδου για προσπέλαση από τον ποταμό Ηρώδη ΒΑ της πόλεως .Είναι ο δρόμος που έρχεται από την κοιλάδα

Η κοιλάδα της Σκυθοπόλεως

Ο Ρωμαϊκός χάρτης του 5ου αι. μ.Χ. που αναπαράχθηκε τον 13ο αιώνα από μοναχό σε περγαμηνή η Tabula Peutingeriana στο τετράγωνό η Σκυθόπολης

Η επάνω φωτογραφία είναι από τον λόφο όπου είναι η ακρόπολη της πόλεως Νύσσα -Σκυθόπολη. Στοιχεία δείχνουν ότι υπήρξε Αιγυπτιακό οχυρό (κάτω αριστερά και κέντρο ) τον 15 έως τον 13 αι. π.Χ. αλλά και κατά διαστήματα Ασσυριακό ,έπεσε στα χέρια των Ασσυρίων τον π.Χ. 8ο αιώνα και (Δεξιά )αυτοί οι 2 λέοντες είναι από αυτούς .Εκεί γνωρίζουμε ότι οι Φιλισταίοι (Philistines - Παλαιστίνιοι ) το 1007 π.Χ. κρέμασαν τον βασιλιά Σαούλ και τους τρεις γιους του στο κέντρο της πόλεως στην ακρόπολη .

ΜΩΣΑΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

Αρκετά από τα πατώματα στα δωμάτια του ημικυκλίου του λεγομένου ΣΙΓΜΑ έχουν ψηφιδωτά που περιέχουν ερωτικά ποιήματα στην ελληνική γλώσσα.

Παρά του ότι η Ρωμαϊκή Χριστιανική Αυτοκρατορία της Ανατολής ,το Βυζάντιο, υπήρξε εδώ αρκετούς αιώνες μερικά σύμβολα και στοιχεία της παλαιάς Εθνικής θρησκείας υπάρχουν ακόμα και σήμερα εδώ.

Οι περισσότερες από τις πόλεις της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας φθίνουν στις αρχές του 5ου αιώνα, αλλά εκείνες στην Ανατολική Αυτοκρατορία συνέχισαν να ακμάζουν μέχρι τα μέσα του 6ου αιώνα, όταν μια μεγάλη μάστιγα μείωσε τον πληθυσμό και έφερε την κατάρρευση της οικονομίας. Για το λόγο αυτό η Σκυθόπολη έχει πολλά κτίρια αυτής της περιόδου, όπου οι κάτοικοι της πόλης ήταν χριστιανοί και οι αρχαιολόγοι δεν έχουν μεν βρει πολλά στοιχεία των ειδωλολατρικών ναών. Ένα τέτοιο ιερό έχει ταυτοποιηθεί κοντά στο θέατρο και σε χαμηλότερο επίπεδο από ό, τι το τελευταίο ανασκαμμένο επίπεδο, το οποίο περιελάμβανε μια δημόσια βρύση με κρουνούς που απεικονίζουν το κεφάλι λιονταριού.

Κιονόκρανα της οδού του Παλλάδιου έχουν τον θεό Διόνυσο και δεξιά μια θεατρική μάσκα

Η θεά Τύχη σε ψηφιδωτό Οικία του Λεόντειου Σκυθόπολη Αντίγραφο το αυθεντικό έχει κλαπεί Στα βόρεια του δρόμου του Παλλάδιου είναι ένα ανοιχτό ημικύκλιο με μικρά δωμάτια . Σε ένα από αυτά βρέθηκε ένα ψηφιδωτό του 6ου αιώνα με την θεά Τύχη (η τύχη της πόλης), με την πόλη στο κεφάλι της ως μια κορώνα. Κρατά το κέρας της Αμάλθειας. Μπορούμε να αναρωτηθούμε τι κάνει μια τέτοια θεά σαν αυτή σε μια χριστιανική πόλη, αλλά στη συνέχεια βλέπουμε ότι η χουρμαδιά που ξεπήδησε μέσα από το κέρατο είναι σαν ένας σταυρός. Πάντως μια θεά των ειδωλολατρών σε χριστιανικό σχέδιο είναι ένα ερώτημα

Το άγαλμα της θεάς Τύχης από την Σκυθόπολη

Η θεά Κυβέλλη Ρωμαϊκή περίοδος 1ος-2ος αιώνας. Σκυθόπολη Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης.

Σάτυρος από Διονυσιακό δρώμενο Σκυθόπολη

Αγάλματα ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου

Θαλάσσια τέρατα Έρωτες και νύμφες της ελληνικής μυθολογίας σε μαρμάρινο ανάγλυφο από την Σκυθόπολη

Η Νύσσα- Σκυθόπολη το έτος 1928-Μετά τον σεισμό του 749 η Σκυθόπολη δεν επανήλθε ποτέ, αν και μια μικρή πόλη χτίστηκε πάνω στο μέρος των ερειπίων, ενσωματώνοντας κολόνες στα θεμέλια.

Δείγμα από τον σεισμό του 749.

Ο «δρόμος της Κοιλάδας» Δείγμα από τον σεισμό του 749.

Οι σύντομες αναλύσεις εδώ μαρτυρούν την πλούσια και λεπτή υφή της ζωής στη βυζαντινή Σκυθόπολη . Ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι η αντοχή της παγανιστικής θρησκείας και ο πολυθεϊσμός και στον 5ο αιώνα μ.Χ.. Ενώ ο Χριστιανισμός έχει αναλάβει κυρίαρχο ρόλο ήδη από τον 4ο αιώνα, με το περίφημο διάταγμα του Κωνσταντίνου αυτό του Μιλάνου 313 μ.Χ. και μεταγενέστερα που αφορούσαν τους Αγίους Τόπους, η επιβίωση στις πολυθεϊστικές λατρείες είναι κάτι αξιοσημείωτο - λίγο μετά τα αντι-παγανιστικά διατάγματα του Θεοδοσίου, που εκδόθηκαν με την έναρξη του έτους 381 και στο ότι βρίσκεται κοντά στο πνευματικό κέντρο του Χριστιανισμού στα Ιεροσόλυμα .

Η περιοχή στο κέντρο της πόλης επεκτάθηκε πέρα από το θέατρο σε ένα αμφιθέατρο. Πράγματι, η περιοχή της Βυζαντινής πόλης ήταν ένα τετραγωνικό μίλι (Η Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ είναι λιγότερο, ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο). Ο πληθυσμός, στη Ρωμαϊκή περίοδο, μπορεί να ήταν 20.000, στη βυζαντινή, 50.000.

Πράγματι, η μοναδική νέα χριστιανική Εκκλησία μπορεί να είναι υπάρχουσα ταυτόχρονα με τα ειδώλια της νύμφης Νύσσας ,από τα ευρήματα ανασκαφών στο Βόρειο Νεκροταφείο, όπως αποκρυπτογραφήθηκε από την καθ.Stephanie Hagan. Ενώ η εκκλησία μπορεί να έχει αντικαταστήσει το ναό του Δία, εν τούτης, η παγανιστική λατρεία συνεχίστηκε, τουλάχιστον σε ιδιωτικό επίπεδο. Ομοίως, όπως καταδεικνύει ο Emerson Avery, η εγγύτητα των χριστιανικών, εβραϊκών, και ειδωλολατρικών αντικείμενων στους τάφους της Σκυθόπολης είναι αξιοσημείωτη και προτείνει ένα θρησκευτικό επίπεδο ανοχής στην πόλη και ίσως πολλών θρησκευτικών πεποιθήσεων μέσα σε μία μόνο οικογένεια. Μια παρόμοια σύγχυση ανάγνωσης στοιχείων είναι προφανής στα ψηφιδωτά δάπεδα σε ένα μικρό χριστιανικό μοναστήρι, αυτό συζητήθηκε από την καθ. Stephanie Hagan, όπου τα ίδια θέματα εμφανίζονται στις σύγχρονες συναγωγές.-(Πανεπιστήμιο Πενσυλβάνιας ΗΠΑ -Μουσείο Αρχαιολογίας και Ανθρωπολογίας )



Ψηφιδωτά δάπεδα σε ένα μικρό χριστιανικό μοναστήρι, από τον λόφο της ακροπόλεως στο κτίσμα που ανεβρέθηκε εκεί



Θωρακοφόρο χάλκινο άγαλμα του Αδριανού .Βρέθηκε το 1975 στο Τέλ Σαλέμ κοντά στον Ιορδάνη νότια της Σκυθόπολης
η σχέση του κεφαλιού του αυτοκράτορα με τον θώρακα έχει αμφισβητηθεί.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Ετυμολογία του ονόματος Ηρώδη

Καμία από τις αξιόπιστες πηγές δεν έχει τίποτα να πει για την ετυμολογία του ονόματος Ηρώδη, έτσι είναι ασφαλές να πούμε ότι δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με αυτό στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Αλλά αυτό σημαίνει επίσης ότι σε λαογραφικό επίπεδο μπορεί να έχει μια ανεξέλεγκτη τι πάει να πει το όνομα . Μερικοί προτείνουν ότι το όνομα Ηρώδης είναι μια συνένωση συστολή των λέξεων ήρως ( ήρωες ), που σημαίνει ήρωα ή πολεμιστή, και ωιδης ( oides ), που σημαίνει ωδή. Αυτό θα καθιστούσε το όνομα του Ηρώδη με την έννοια της Ωδή στον ήρωα , ανεξάρτητα από το αν ο αρχικός «σχεδιαστής» αυτού του ονόματος είχε αυτή την αυτή την έννοια στο μυαλό.Ωστόσο, η οικογένεια του Ηρώδη προέρχεται από τον Idumea, που είναι η ελληνική και η λατινική μεταγραφή του αρχικού ονόματος Εδώμ . Αυτό σημαίνει ότι οι Herodians δεν ήταν Εβραίοι ή ακόμα και Ισραηλίτες , αλλά απόγονοι του Ησαύ , που ήταν ο αδελφός του πατριάρχη του Ισραήλ Ιακώβ .

Το όνομα του Ηρώδη στη Βίβλο

Ο Ηρώδης είναι το επώνυμο της δυναστείας των ηγεμόνων της Ιουδαίας κατά τη διάρκεια των ετών του Χριστού . Υπήρχαν αρκετοί από αυτούς, αλλά στη Βίβλο υπάρχουν μόνο τα ακόλουθα:
Ηρώδης ο Μέγας, ο οποίος έμαθε ότι οι Μάγοι ψάχνουν για τον Ιησού και σκότωσε όλα τα βρέφη της Βηθλεέμ (Ματθαίος 2: 1, Λουκάς 3: 1).

Αρχέλαος, ο γιος και η σύντομος διάδοχος του Μεγάλου Ηρώδη (Ματθαίος 2:22).

Αριστόβουλος , ατυχές γιος του Ηρώδη του Μεγάλου, που μπορεί ή δεν μπορεί να είναι το ίδιο όπως ανέφερε και ο Αριστόβουλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 16:10

Ηρώδης ο Φίλιππος , γιος του Μεγάλου Ηρώδη και της Κλεοπάτρας της Ιερουσαλήμ (Λουκάς 3: 1). Αυτός ο Φίλιππος παντρεύτηκε την Σαλώμη .

Ένας άλλος Ηρώδης ο Φίλιππος, επίσης γιος του Ηρώδη του Μέγα, αλλά αυτός ήταν απόκληρος. Αυτός ο Φιλίππου είναι ο πατέρας της Σαλώμης, αλλά η μητέρα της τον χώρισε και παντρεύτηκε με τον αδελφό του Φιλίππου Ηρώδη Αντύπα (Κατά Ματθαίον 14: 3).

Ηρωδιάς , εγγονή του Μεγάλου Ηρώδη μέσω του γιου του Αριστόβουλου, πρώτη παντρεμένη με τον θείο της Φίλιππο, στη συνέχεια, στον αδελφό του Ηρώδη Αντύπα. Το όνομά της κόρης της είναι Σαλώμη (Κατά Ματθαίον 14: 3) και τα εγγόνια της είναι Bernice (Πράξεις 25:13), Drusilla (Πράξεις 24:24) και Αγρίππας ΙΙ (Πράξεις 26:13).

Ο Ηρώδης Αντύπας, γιος του Μεγάλου Ηρώδη. Αυτόν που η θετή κόρη του Σαλώμη θέλησε να τον δελεάσει για να εκτελέσει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (Ματθαίος 14: 1, Λουκάς 3: 1). Ήταν επίσης ο Ηρώδης ο οποίος δοκίμασε τον Ιησού και έγινε φίλος με τον Πόντιο Πιλάτο

Ηρώδης Αγρίππα Α’, εγγονός του Ηρώδη του Μεγάλου μέσω Αριστόβουλου και αδελφή του ήταν η Ηρωδιάς. Ο Αγρίππας είχε εκτελέσει τον Ιάκωβο (Πράξεις 12: 2) και συνέλαβε τον Πέτρο . Ο ίδιος ο Αγρίππας σκοτώθηκε από έναν άγγελο του Κυρίου (12:23).

Ηρώδης Αγρίππας Β΄, γιος του Αγρίππα Α΄ Είχε ακροασθεί τον Απ. Παύλο με την Bernice και τον Porcius Festus (Πράξεις 26:13).

ΠΗΓΗ

ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ

The Zinman Institute of Archaeology, University of Haifa Israel-Hippos-Sussita Excavations Project | Department of Archaelogy
Πανεπιστήμιο Πενσυλβάνιας ΗΠΑ -Μουσείο Αρχαιολογίας και Ανθρωπολογίας
http://www.netours.com/content/view/138/26/



ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΥΚΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ .......
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ ΟΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ 20 ΕΤΗ ΣΦΑΓΙΑΣΤΗΚΑΝ 19.000.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΥΡΩ ΣΤΟ 341 μ. Χ... ΒΡΗΚΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΑΛΛΑ ΑΠΟΨΗ
Ο ΑΠΟΛΟΓΙΤΗΣ http://www.apologitis.com/ ΑΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ



..................................

(Κατά: Βλάση Ρασσιά, «Μια ιστορία Αγάπης», Εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη, Α΄ εκδ.)
(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 258)





Η γενοκτονία των Ελλήνων στο Άουσβιτς της Σκυθόπολης (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 258, άνω επικεφαλίδα, εξώφυλλο)

359 Η λατρεία των Διόσκουρων κηρύσσεται εκτός νόμου ως «μαγική», θανατώνονται οι ιερείς της και κλείνονται τα ιερά της. Στην Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα «στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των Εθνικών (Πηγή: Ιστοσελίδα Υ.Σ.Ε.Ε.)

Περιοδικό Δαυλός, Βλάσης Ρασσιάς - Υ.Σ.Ε.Ε.

Απάντηση:

Στη Σκυθούπολη δεν ήταν Χριστιανοί, αλλά Αρειανιστές, όπως ο Κωνστάντιος ο αυτοκράτορας, και όπως ο καθαιρεμένος Αρειανιστής επίσκοπός της Σκυθόπολης Πατρόφιλος, του οποίου το κρανίο οι ομόθρησκοι των νεοΕθνικών, ειδωλολάτρες, το μετέτρεψαν σε λυχνάρι μετά την βεβήλωση του τάφου του, επί του αυτοκράτορα Ιουλιανού (Πηγή: Πασχάλιον Χρονικόν, Βόννη 546).
Η Σκυθόπολη ήταν φυσικά τόπος εξορίας (και όχι εξόντωσης) και Ορθοδόξων επισκόπων. «Ο Ευσέβιος, εκ Σαρδηνίας, αρχικά λέκτορας στη Ρώμη και μετά επίσκοπος στο Vercelli, εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο στην Σκυθόπολη και αργότερα στην Καππαδοκία, εξ αιτίας της ομολογίας της πίστης του» (Άγιος Ιερώνυμος, De viris illustribus, 96)

Όμως ενώ οι Χριστιανοί διώκονταν από τον Αρειανό αυτοκράτορα Κωνστάντιο, για τους Εθνικούς δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα εκεί. Απόδειξη είναι τα γεγονότα που παραδίδει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος τον οποίο επικαλούνται οι Νεοπαγανιστές, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα κάνει τον κόπο να δει τι έγραψε στην πραγματικότητα. Έτσι η ελευθεροτυπία αναφέρει πως ο Αμμιανός Μαρκελλίνος έγραψε το έργο του στα λατινικά (Res gestae) με πρότυπο το Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο, τον οποίο και συνεχίζει, καλύπτοντας τα γεγονότα των ετών 96 - 378. Έχει διασωθεί όμως μόνο το τμήμα που αφορά τα έτη 353 - 378 (Πηγή: Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας Νο 135. 23 Μαϊου 2002 σελ. 37).

Έτσι ο Αμμιανός μιλάει για την περίοδο του Αρειανού αυτοκράτορα Κωνσταντίου. Ας δούμε λοιπόν το κείμενο:

Αμμιανού Μαρκελλίνου: «Rerum Gestarum Libri» 19 ΧΙΙ:

1. Inter has tamen sollicitudines velut ex recepto quodam antiquitus more ad vicem bellorum civilium inflabant litui quaedam colorata laesae crimina maiestatis, quorum exsecutor et administer saepe dictandus ille notarius missus est Paulus, qui peritus artium cruentarum ut lanista ex commerciis libitinae vel ludi, ipse quoque ex eculeo vel carnifice quaestum fructumque captabat. 2. ut enim erat obstinatum fixumque eius propositum ad laedendum, ita nec furtis abstinuit, innocentibus exitialis causas adfingens dum in calamitosis stipendiis versaretur. 3. Materiam autem in infinitum quaestionibus extendendis dedit occasio vilis et parva. oppidum est Abydum in Thebaidis parte situm extrema. hic Besae dei localiter adpellati oraculum quondam futura pandebat, priscis circumiacentium regionum caerimoniis solitum coli. 4. et quoniam quidam praesentes, pars per alios desideriorum indice missa scriptura supplicationibus expresse conceptis consulta numinum scitabantur, chartulae seu membranae, continentes quae petebantur, post data quoque responsa interdum remanebant in fano. 5. ex his aliqua ad imperatorem maligne sunt missa, qui, ut erat angusti pectoris, obsurdescens in aliis etiam nimium seriis in hoc titulo ima, quod aiunt, auricula mollior et suspicax et minutus acri felle concaluit: statimque ad orientem ocius ire monuit Paulum potestate delata, ut instar ducis rerum experientia clari ad arbitrium suum audiri efficeret causas. 6. datumque est negotium Modesto etiam tum per orientem comiti apto ad haec et similia. Hermogenes enim Ponticus ea tempestate praefectus praetorio ut lenioris ingenii spernebatur. 7. Perrexit, ut praeceptum est, Paulus funesti furoris et anhelitus plenus dataque calumniae indulgentia plurimi ducebantur ab orbe prope terrarum iuxta nobiles et obscuri, quorum aliquos vinculorum adflixerant nexus, alios claustra poenalia consumpserunt. 8. et electa est spectatrix suppliciorum feralium civitas in Palaestina Scythopolis, gemina ratione visa magis omnibus oportuna, quod secretior et inter Antiochiam Alexandriamque media, unde multi plerumque ad crimina trahebantur. 9. Ductus est itaque inter primos Simplicius Philippi filius ex praefecto et consule, reus hac gratia postulatus, quod super adipiscendo interrogasse dicebatur imperio, perque elogium principis torqueri praeceptus, qui in his casibus nec peccatum aliquando pi[et]ari dederat nec erratum, fato quodam arcente corpore inmaculato lata fuga damnatus est. 10. dein Parnasius ex praefecto Aegypti, homo simplicium morum, eo deductus periculi, ut pronuntiaretur capitis reus, itidem pulsus est in exilium, saepe auditus multo antehac rettulisse quod, cum Patras 2 Achaicum oppidum, ubi genitus habuit larem, inpetrandae causa cuiusdam relinqueret potestatis, per quietem deducentia se habitus tragici figmenta viderat multa. 11. Andronicus postea studiis liberalibus et claritudine carminum notus in iudicium introductus, cum secura mente nullis suspicionibus urgeretur, purgando semper et fidentius absolutus est. 12. Demetrius itidem Cythras cognomento philosophus, grandaevus quidem sed corpore durus et animo, sacrificasse aliquotiens confutatus, infitiari non potuit, adserens propitiandi causa numinis haec a prima adulescentia factitasse, non temptandi sublimiora scrutatis; nec enim quemquam id noverat adfectare. diu itaque adhaerens eculeo cum fiducia gravi fundatus nequ#000033m varians eadem oraret intrepidus, Alexandriam, unde oriebatur, innoxius abire permissus est. 13. Et hos quidem aliosque paucos aequa sors veritatis adiutrix periculis eximit abruptis. criminibus vero serpentibus latius per inplicatos nexus sine fine distentos quidam corporibus laniatis extinguebantur, alii poenis ulterioribus damnati sunt bonis ereptis Paulo succentore fabularum crudelium quasi e promptuaria cella fallaciarum et nocendi species suggerente conplures, cuius ex nutu prope dixerim pendebat incedentium omnium salus. 14. nam siqui remedia quartanae vel doloris alterius collo gestaret, sive per monumentum transisse vesperum malivolorum argueretur indiciis, ut veneficus sepulchrorumque horrores et errantium ibidem animarum ludibria colligens vana pronuntiatus reus capitis interibat. 15. et prorsus ita res agebatur, quasi Clarum Dodonaeas arbores et effata Delphorum olim sollemnia in imperatoris exitium sollicitaverint multi. 16 unde blanditiarum taetra commenta palatina cohors exquisite confingens inmunem eum fore malorum communium adserebat, fatum eius vigens semper et praesens in abolendis adversa conantibus eluxisse vocibus magnis exclamans. 17. Et inquisitum in haec negotia fortius nemo, qui quidem recte sapiat, reprehendit. nec enim abnuimus salutem legitimi principis propugnatoris bonorum et defensoris, unde salus quaeritur aliis, consociato studio muniri debere cunctorum; cuius retinendae causa validius ubi maiestas pulsata defenditur, a quaestionibus vel cruentis nullam Corneliae leges exemere fortunam. 18. sed exultare maestis casibus effrenate non decet, ne videantur licentia regi subiecti, non potestate. imitandus sit Tullius cum parcere vel laedere potuisset, ut ipse adfirmat, ignoscendi quaerens causas, non puniendi occasiones, quod iudicis lenti et considerati est proprium.

1. Ωστόσο, εν μέσω όλων αυτών των φόβων, σαν να είχαν επιβληθεί από κάποιο αρχαίο έθιμο, αντί για εμφύλιους πολέμους οι σάλπιγγες ανήγγειλαν υποτιθέμενες περιπτώσεις υψηλής προδοσίας˙ και για να ερευνηθούν και να τιμωρηθούν αυτές, εστάλη ο κακόφημος κρατικός υπάλληλος ονόματι Παύλος, συχνά επονομαζόμενος «Ταρταρικός». Ήταν έμπειρος στην τέχνη της αιματοχυσίας και, όπως ένας εκπαιδευτής μονομάχων επιδιώκει όφελος και αποδοχές από τις κηδείες και τους αγώνες μονομάχων, έτσι κι αυτός από την θέση του δημίου. 2. Επομένως, καθώς η αποφασιστικότητά του να κάνει κακό ήταν αμετάβλητη και επίμονη, αυτός δεν απείχε καθόλου από την κρυφή απάτη, επινοώντας   θανατηφόρες κατηγορίες κατά αθώων προσώπων, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνέχιζε την ολέθρια δραστηριότητά του. 3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι Άβυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαϊδας˙ εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Besa αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών. 4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί. 5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του. 6. Άδεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα. 7. Έφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων˙ άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης. 8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν. 9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε. 10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι, όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαϊας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία. 11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος. 12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επονομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα, κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρίς καμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια. 13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες εκτείνονταν   περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολωμάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας˙ και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτιόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη. 14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστιας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν. 15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα. 16. Γι’ αυτό εκείνοι οι αυλικοί του παλατιού, που είχαν διαβολικά κατασκευάσει τις μεθόδους της κολακείας, διακήρυτταν ότι ο αυτοκράτορας θα είχε ανοσία στις συνηθισμένες αρρώστιες, αναφωνώντας δυνατά ότι το πεπρωμένο του ήταν πάντα ισχυρό και αποτελεσματικό στο να εξοντώνει όσους συνωμοτούσαν εναντίον του. 17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας. Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάσσουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος. 18. Αλλά δεν είναι ευπρεπές για έναν ηγεμόνα να χαίρεται πέρα από το μέτρο με τέτοια λυπηρά γεγονότα, ώστε να μη φανεί ότι οι υπήκοοί του κυβερνώνται από το δεσποτισμό κι όχι από έναν νόμιμο ηγεμόνα. Και το παράδειγμα του Tully πρέπει να ακολουθείται, ο οποίος, όταν είχε την εξουσία να βλάψει ή να αθωώσει, όπως ο ίδιος μας λέει, έψαχνε δικαιολογίες για να συγχωρεί παρά ευκαιρίες για να τιμωρεί˙ σε αυτό έγκειται η αρμοδιότητα ενός ήπιου και διακριτικού υπαλλήλου.

Συμπέρασμα:
Σχόλια στο κείμενο του Μαρκελλίνου:
-Τα δικαστήρια της Σκυθόπολης δεν στήθηκαν για να εξολοθρεύσουν τους Εθνικούς ή όποιον ήταν Εθνικός, αλλά για να δικάσουν εκείνους τους συγκεκριμένους πολίτες που ζήτησαν χρησμό από κάποιο συγκεκριμένο μαντείο της Ανατολής, στέλνοντας σε αυτό γραπτές λίστες με τις επιθυμίες τους να αποκτήσουν ανώτερα κρατικά αξιώματα. Συνεπώς φάνηκαν ύποπτοι ότι συνωμοτούσαν κατά του αυτοκράτορα. (Βλέπε παράγραφο 3, 9)
-Δηλαδή το πρόβλημα δεν ήταν οι θυσίες και οι χρησμοί αυτοί καθεαυτοί, αλλά αν όλα αυτά έγιναν κατά του αυτοκράτορα, με σκοπό την ανατροπή του! Δεν αποτελούν δηλαδή δίκες/διωγμούς κατά Εθνικών, αλλά κατά πιθανών συνωμοτών. Αν ήταν διωγμός κατά Εθνικών, δεν θα προσάγονταν να δικαστούν ΜΟΝΟ αυτοί που έστειλαν τις γραπτές πολιτικές επιθυμίες τους σε ένα μαντείο, αλλά όλοι οι αλλόθρησκοι από τους Χριστιανούς Εθνικοί . Η προσαγωγή έγινε λοιπόν βάσει της υποψίας μήπως οι εν λόγω πολίτες, έστω και Εθνικοί, ήταν συνωμότες˙ δεν υποπτεύθηκε ο αυτοκράτορας όλους τους Εθνικούς. Άρα είναι Μέγιστη Ηλιθιότητα να αποκαλούν οι Νεοπαγανιστές «στρατόπεδα θανάτου των Χριστιανών» τις δίκες κατά πιθανών συνωμοτών στη Σκυθόπολη.
-Οι γραπτές επιθυμίες προς το μαντείο των κατηγορουμένων δόθηκαν στον αυτοκράτορα Κωνστάντιο. Αλλά από ποιους; «Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα», όπως ρητά γράφει ο Αμμιανός, χρησιμοποιώντας παθητική φωνή. Δεν είναι απαραίτητο λοιπόν ότι οι καταγγελίες έγιναν από Χριστιανούς˙ αλλά από αντίζηλους προς τα πρόσωπα αυτά, Εθνικούς και μη (βλέπε παράγραφο 5). Εξάλλου, το λογικό είναι ότι μόνον οι Εθνικοί είχαν πρόσβαση εντός του μαντείου, όπου υπήρχαν οι γραπτές επιθυμίες, και όχι οι Χριστιανοί. Ώστε οι Εθνικοί που φθονούσαν Εθνικούς είναι οι ηθικοί αυτουργοί για όλη αυτή την ιστορία.
-Ο αυτοκράτορας όρισε κάποιον Παύλο να διεξάγει ΔΙΚΕΣ κατά των υπόπτων, κι όχι «να ξεκινήσει γενοκτονία», όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές (βλέπε παράγραφο 5). «Δίκη» σημαίνει «κάποιοι αθωώνονται», «κάποιοι καταδικάζονται». Δεν σημαίνει «γενοκτονία», ενώ δεν γνωρίζει κανείς τι θρήσκευμα ήταν ο Παύλος.
-Παρ’ όλο που στην παράγραφο 7. ο Α.Μ. γράφει ότι οι κατηγορούμενοι «ήρθαν από κάθε γωνιά του κόσμου», στην παράγραφο 8. αναφέρει ρητά ότι οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους προέρχονταν από την Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια. Αυτό ενισχύει την άποψη πως δεν επρόκειτο για «διωγμό κατά Εθνικών όλης της αυτοκρατορίας», αλλά για δίκες κατά συνωμοτών μιας περιοχής. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που επιλέχτηκε η Σκυθόπολη: ήταν στο μέσο της απόστασης Αντιόχειας-Αλεξάνδρειας. Αν επρόκειτο για διωγμό κατά όλων των Εθνικών, τότε ο Α.Μ. δεν θα έλεγε ότι οι περισσότεροι κατηγορούμενοι κατάγονταν από τις δύο αυτές πόλεις. Λογικό είναι, βέβαια, ότι κάποιοι που ζήτησαν χρησμό από το συγκεκριμένο μαντείο προέρχονταν κι από άλλες περιοχές της Αυτοκρατορίας. Αλλά ούτε «διωγμός κατά των Εθνικών της περιοχής» μπορεί να θεωρηθεί, διότι δικάστηκαν μόνο όσοι Εθνικοί της περιοχής είχαν ζητήσει χρησμό από ένα μαντείο, και όχι όλοι οι Εθνικοί της περιοχής. Σχετικά με την αφηγητική τακτική του Αμμιανού να ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ το λόγο του, παραθέτουμε ως παράδειγμα τη φράση του στο 13: «και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτιόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη». Φυσικά όπως ήδη είχε πει, δεν είχε ο Παύλος εξουσία σε όλη τη γη, ούτε καν σε όλη την αυτοκρατορία, αλλά μόνο στην Ανατολή. Ας μην ηεχνά κανείς πως η Αλεξάνδρεια και η Αντιόχεια ήσαν πόλεις όπου ο χριστιανισμός είχε το προβάδιμα και δεν είχαν καμιά σχέση με τις τότε καθαρά ακόμη παγανιστικές πόλεις της Πελλοπονήσου, όπως π.χ. η Ολυμπία.
-Πολλοί επώνυμοι κατηγορούμενοι (όπως λ.χ. ο πρώην έπαρχος Σιμπλίκιος, ο πρώην έπαρχος Παρνάσιος, ο ποιητής Ανδρόνικος, ο φιλόσοφος Δημήτριος Κυθράς) που δικάστηκαν, είτε αθωώθηκαν είτε εξορίστηκαν. (βλέπε παράγραφο 9,10, 11, 12) Σε ένα «στρατόπεδο θανάτου» βέβαια ούτε γίνεται λόγος για αθώωση ή εξορία. Μόνο για εκτέλεση. Ο Δαυλός, όπως και ο Ρασιάς, χρησιμοποιεί εξ επίτηδες λανθασμένη ορολογία. Εν γνώσει του παραποιεί την αλήθεια. Ενώ διαβάζει ότι αθωώθηκαν κατηγορούμενοι, επιμένει να είναι ψεύτης και να αποκαλεί «στρατόπεδα θανάτου» τα δικαστήρια. Παραβλέπει όμως πως στην αρχαία Ελλάδα οι θρησκευτικά αντιφρονούντες φιλόσοφοι και βασανίζονταν και εκτελούνταν.
-Αλλά ακόμη και για τους υπόλοιπους -που ίσως έγιναν κατηγορούμενοι έπειτα από συκοφαντίες εχθρών τους- δεν θανατώνονταν απαραιτήτως. Κάποιοι εξορίζονταν, κάποιοι θανατώνονταν, άλλων η περιουσία δημεύονταν (βλέπε παράγραφο 13). Σε ένα «στρατόπεδο θανάτου» δεν υπάρχει (πλην άλλων) δήμευση περιουσίας (αλλά όχι θάνατος) και εξορία (δηλαδή όχι θάνατος). Υπάρχει μόνο θανάτωση. Αλλιώς δεν είναι «στρατόπεδο θανάτου», όσο κι αν το αποκαλούν έτσι οι Νεοπαγανιστές.
-Το ότι ΜΕΡΙΚΟΙ μόνο εξ αυτών δέθηκαν με αλυσίδες, δεν σημαίνει τίποτα ιδιαίτερο. Το να φοράει κάποιος υπόδικος αλυσίδες ήταν πολύ συνηθισμένο, όπως φορούσε ο Παύλος όταν είχε συλληφθεί από τους ειδωλολάτρες και περίμενε τη δίκη του, και παρ’ όλα αυτά του επέτρεπαν να δέχεται επισκέψεις και να στέλνει επιστολές (Πράξεις 28/κη΄ 20. Β΄ Τιμόθεον 1/α΄ 16. 2/β΄ 9. Εφεσίους 6/ς΄ 20 κλπ).
-Είναι επίσης ενδιαφέρον, να πούμε ότι σύμφωνα με τον Αμμιανό, «άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης». Δεν αδυνάτισαν λόγω κακοπέρασης, αλλά από την αγωνία τους ότι θα φυλακισθούν! Και αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Αφ’ ενός ότι δεν υπήρχε κακοπέραση όπως θέλουν να την παρουσιάσουν οι Νεοπαγανιστές, και αφ’ ετέρου ότι δεν φοβόντουσαν τον θάνατο ή τα βασανιστήρια, αλλά τη φυλάκιση. Αν ήταν στρατόπεδα θανάτου όπως το θέλουν οι ψευδοκατήγοροι, θα φοβούνταν τα χειρότερα και όχι τη φυλάκιση.
-Αυτοί που εκτελούνταν ήταν κυρίως έμποροι φαρμάκων και γητειών και μαύροι μάγοι που επικαλούνταν πνεύματα (βλέπε παράγραφο 14). Αλλά είναι πασίγνωστο ότι και οι Παγανιστές αυτοκράτορες και οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρούσαν τη μαύρη μαγεία με νόμους και ποινές.
-Φυσικά και γινόντουσαν βασανιστήρια κατά ορισμένων κατηγορουμένων (όχι όλων, βλέπε παράγραφο 9). Όμως ο ίδιος ο παγανιστής Α.Μ. όχι μόνο δικαιολογεί τον ηγεμόνα που διατάσσει βασανιστήρια όταν απειλείται η εξουσία του, αλλά μάς πληροφορεί ότι υπήρχαν οι (παγανιστικοί) «Κορνήλιοι νόμοι» (Lex Cornelia maiestatis) ήδη από τα προχριστιανικά χρόνια, τους οποίους «βελτίωσε» ο Ιούλιος Καίσαρ (Lex Iulia maiestatis), και οι οποίοι επέτρεπαν τη χρήση βασανιστηρίων στην ανάκριση προκειμένου να αποκαλυφθούν συνωμοσίες κατά του ηγεμόνα (βλ. παράγραφο 17). Γνωστά πράγματα και στην αρχαία Ελλάδα μέσα στην πόλη - κράτος.
Έτσι λοιπόν,
1. ούτε «στρατόπεδα θανάτου» ήταν τα δικαστήρια στη Σκυθόπολη, 2. ούτε στρέφονταν κατά των Εθνικών βάσει της θρησκείας τους, 3. ούτε τοπικός διωγμός κατά Εθνικών ήταν, 4. ούτε απαραιτήτως θανατώνονταν από αυτά οι κατηγορούμενοι. 5. Ούτε κάλυπτε την αυτοκρατορία η εξουσία του Παύλου για της συγκεκριμένη έρευνα ούτε και ο Παύλος γνωρίζουμε αν ήταν Χριστιανός ή εξιουδαϊσμένος Έλληνας ή Εβραίος. 6. Ούτε διώχθηκαν οι κατηγορούμενοι για μόνη τη χρήση θυσιών. 7. Ακόμα και τα βασανιστήρια που υπέστησαν ΜΕΡΙΚΟΙ μόνο εξ αυτών, έγιναν ΜΕ ΒΑΣΗ αρχαιότερους νόμους ψηφισμένους από ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ και θεσμισμένους από τους ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΥΣ θεούς ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ. 8. Ούτως ή άλλως ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος ήταν αιρετικός Αρειανός κι όχι Ορθόδοξος Χριστιανός, και μάλιστα εξόρισε στην Σκυθόπολη (στο «στρατόπεδο θανάτου»!) τον Χριστιανό Ορθόδοξο Άγιο Ευσέβιο.

ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Ομιλία ΜΣΤ΄ Χρυσοστόμου,2, στο Ματθ. 13, 24-33, «Επομένως ο Κύριος δεν απαγορεύει να παρεμποδίζονται οι αιρετικοί, να αποστομώνονται, να αποκόπτεται η θρασύτητά τους και να διαλύονται τα συνέδριά τους και οι συγκεντρώσεις τους, αλλά απαγορεύει να φονεύονται και να κατασφάζονται»

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ















Αέτωμα του θησαυρού των Σιφνίων [στους Δελφούς]. Ο Ηρακλής απαγάγει τον ιερό τρίποδα [των Δελφών] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ΄, σελίδα 28)

Όταν εγκαταλείφθηκε [το τείχος του Αδριανού εις την Βρεττανία], οι άνθρωποι έρχονταν και έπαιρναν υλικά. Πολλές Εκκλησίες του 9ου, 10ου και 12ου αιώνα [χτίσθηκαν με αυτά τα υλικά] (Πηγή: Ελληνική Τηλεόραση 1, 12 Μαΐου 2005)

Ένας Κούρος σε θραύσματα. Το άνω μέρος βρέθηκε το 2011-Ο κορμός ενός Κούρου από την απαρχή του λαιμού ως τη μέση που είχε τοποθετηθεί ανάποδα μέσα στο έδαφος, στο κατώφλι μίας θύρας προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως στήριγμα της και σε άλλο τμήμα της ανασκαφής δύο μεγάλα κομμάτια ποδιού _ κνήμη και φτέρνα _ ενός άλλου αγάλματος, Κούρου επίσης τα οποία σώζονται σε εξαιρετική κατάσταση ήταν το εντυπωσιακό εύρημα της φετινής περιόδου, αν και όχι το μόνο. Το σημαντικό μάλιστα είναι ότι ο κορμός αυτός συνενώνεται με το κάτω μέρος Κούρου, που είχε αποκαλυφθεί εντοιχισμένος στον τοίχο ενός κτιρίου του ιερού το 2005. Ενώ πιθανότατα, όπως λέει ο κ. Κουράγιος στο ίδιο γλυπτό να ανήκει και το κεφάλι Κούρου, που είχε βρεθεί πέρυσι!(2010)

Κορμός του αρχαϊκού Κούρου κατά την εύρεσή του - εντοιχισμένος [στο αρχαίο τείχος της πόλης της Πάρου](Πηγή Φώτο: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 43, ʼρθρο «Πάρος, νέα σημαντικά ευρήματα», Γιάννος Κουράγιος - Σοφία Λετοράτου, Αρχαιολόγοι της ΚΑ’ ΕΠΚΑ Κυκλάδων, σελίδα 71)

Το κτίσμα στο οποίο εντοπίσθηκε ο κορμός είναι μικρό, έχει σχήμα ναού με πρόδομο, σηκό και άδυτο και βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά του περιβόλου του ιερού. «Φαίνεται ότι κτίστηκε στην ύστερη Αρχαϊκή περίοδο, μετά τη βίαιη καταστροφή των αρχαϊκών Κούρων», λέει ο κ. Κουράγιος. Γιατί όμως αυτή η καταστροφή; Όπως εξηγεί ο ίδιος «Πιστεύω ότι μπορεί να συνδέεται με τη διαμάχη μεταξύ Αθήνας και Πάρου, όταν ο Μιλτιάδης εστάλη να τιμωρήσει το νησί γιατί εμήδισε κατά τους Περσικούς Πολέμους. Τότε καταστράφηκαν τα γλυπτά και ξαναχρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό»

ΚΟΥΡΟΣ –ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΟΥ

Η ωφελιμοκρατία εις τα αρχαιότερα χρόνια φαντάζει παράξενη στον μέσο ερευνητή, αλλά όχι για τον ειδικό, κατά τον οποίο είναι πλήρως «αποδεκτή» προς την επίτευξη της ιστορικής επιβίωσης των κατά τόπους πληθυσμών των κοινωνιών. Φυσικά τέτοιες περιπτώσεις δεν υπήρξαν μόνο μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες, όπως πληροφορούν οι νεοΕθνικοί αλλά και σε Εθνικές και δεν αποσκοπούσαν στην αφάνιση του πολιτισμού αλλά στην επιβίωση του ανθρώπινου είδους κατά την διάρκεια των πολέμων με την δημιουργία οχυρών και την εξεύρεση οικοδομικών υλικών «όπως όπως». Εκείνες τις εποχές όπου δεν υπήρχαν πυροβόλα όπλα, οχύρωση σήμαινε σχεδόν απόλυτη επιβίωση.

Δωρικοί κίονες ενός ναού του τέλους του 6ου αιώνα π.Χ. πλαισιώνουν την είσοδο του καθεδρικού ναού των Συρακουσών. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, άρθρο «Ο Θουκυδίδης και η εποχή του», Δημήτριος Σ. Μπελέζος, Υποψήφιος διδάκτωρ Μεσαιωνικής Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών, τεύχος 8, σελίδα 10)

Το ανατολικό τμήμα της παλαιοχριστιανικής βασιλικής του Αγίου Νικήτα, επάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το ομώνυμο νεώτερο εκκλησάκι. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 25, άρθρο «Φραγκοκάστελλο, η ιστορία του και ο θρύλος των Δροσουλιτών», Σταύρος Καρκαλέξης Ιστορικός, σελίδα 74) Όχι μόνο χριστιανικοί κτίσθηκαν πάνω από αρχαίους Ελληνικούς αλλά και χριστιανικοί πάνω από αρχαιότερους χριστιανικούς. Αυτή είναι και η απόδειξη πως δεν μπορεί να λεχθεί το ότι το χτίσιμο ναών πάνω από τους προηγούμενους γίνονταν ένεκα μισαλοθρησκίας .

Αριστερά η νεώτερη κεφαλή κούρου (530 - 520 π.Χ. και δεξιά η πρωιμότερη κεφαλή κούρου (580 - 560 π.Χ.). Φώτο Γ. Κουράγιος. [Πηγή Φώτο: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 47, ʼρθρο «Δεσποτικό, η ανακάλυψη ενός Ιερού με πανελλήνια ακτινοβολία στο μικρό νησί των Κυκλάδων», Γιάννος Κουράγιος - Σοφία Λετοράτου - Bryan Burns, σελίδα 42]





Ενδεικτική χρήση αρχαίων αγαλμάτων, από τους μεταγενέστερους απλούς πολίτες, ως οικοδομικά υλικά για την κατασκευή τοίχων σε ιδιόκτητες κατοικίες.



Ο Ν. Ζαφειρόπουλος πραγματοποίησε μικρή ανασκαφική έρευνα στην θέση Μάντρα του Δεσποτικού [αρχαία Πρεπέσινθο κατά τον Στράβωνα] κατά την οποία όπως αναφέρει στο Αρχαιολογικό Δελτίο 16 (1960) «αποκαλύφθηκε τμήμα οικίας ρωμαϊκών χρόνων, για κτίσιμο της οποίας είχαν χρησιμοποιηθεί μαρμάρινοι πλίνθοι κτιρίου καλής εποχής». Στο εσωτερικό της οικίας και γύρω από αυτήν βρέθηκαν διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη, τρίγλυφοι, γείσα, τεμάχια κιονόκρανων και μεγάλο κατώφλιο, τα οποία προέρχονταν από δωρικό ναό αρχαϊκών χρόνων. Επίσης ανακαλύφθηκε τμήμα κούρου. [Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 47, ʼρθρο «Δεσποτικό, η ανακάλυψη ενός Ιερού με πανελλήνια ακτινοβολία στο μικρό νησί των Κυκλάδων», Γιάννος Κουράγιος - Σοφία Λετοράτου - Bryan Burns, σελίδα 33]. Στην εικόνα: Κάτοψη του κτιριακού συγκροτήματος. [Με μπλε τα αρχαϊκά κτίσματα και με πορτοκαλί τα μεσαιωνικά] (Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 47, ʼρθρο «Δεσποτικό, η ανακάλυψη ενός Ιερού με πανελλήνια ακτινοβολία στο μικρό νησί των Κυκλάδων», Γιάννος Κουράγιος - Σοφία Λετοράτου - Bryan Burns, σελίδα 31]
Η χρήση των οικοδομικών υλικών αρχαιότερων ναών και κτισμάτων χρησιμοποιούνταν όχι μόνο από τις χριστιανικές εκκλησίες αλλά και από τους λαϊκούς.

Το αρχαίο τείχος της Πάρου που περιέχει τα τμήματα από τον ναό του Πυθίου Απόλλωνα. (Πηγή: Περιοδικό Αρχαιολογίας - Ιστορίας των Πολιτισμών «Corpus», τεύχος 43, ʼρθρο «Πάρος, νέα σημαντικά ευρήματα», Γιάννος Κουράγιος - Σοφία Λετοράτου, Αρχαιολόγοι της ΚΑ’ ΕΠΚΑ Κυκλάδων, σελίδα 70, 71)

Στις χριστιανικές κοινωνίες έγινε πολλές φορές το αυτό ή αρκετές φορές ναοί χρησιμοποιήθηκαν ως οχυρά (βλέπε Αρκάδι). Επίσης κατά τους Βυζαντινούς χρόνους πολλές φορές ιερά χρυσά σκεύη δόθηκαν προς ενίσχυση των οικονομικών του κράτους και επίτευξη δημιουργίας νεοσύστατου στρατεύματος προς αντιμετώπιση εξωτερικών κινδύνων.

1. Η επιστήμη της αρχαιολογίας και δηλαδή του σεβασμού αρχαιότερων οικοδομημάτων είναι γέννημα των Χριστιανικών κοινωνιών & πολιτισμών. Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ουδέποτε αυτή η επιστήμη, δεν υπήρχε σεβασμός για αρχαιότερους πολιτισμούς, και αρχαιότεροι ναοί από τους παγανιστικούς του 12θέου, έγιναν οικοδομικό υλικό και χώρος όπου άνωθιν τους χτίσθηκαν οι ναοί της θρησκείας του Περικλή. Οι αρχαίοι πρόγονοι δεν έδειξαν κανένα σεβασμό ή ενδιαφέρον για τους αρχαιότερους ναούς και τόπους των αρχαιότερων θρησκειών από της δικής τους.

1. Οι πρώτοι θρησκευτές που ιστορικά αλλοτριώσαν και καταστρέψανε ιερά μιας άλλης ή της ίδιας θρησκείας είναι οι παγανιστές, είτε αυτοί ήσαν Πέρσες είτε Έλληνες είτε Ρωμαίοι κ.λ.π. είτε ένεκα επεκτατικού πολέμου, είτε ένεκα οχύρωσης της δικής τους πόλης, είτε ένεκα αλλαγής θεοτήτων.

Οι πρώτοι ιστορικά που καταστρέψανε ναούς, ανάμεσα στις αντίπαλες θρησκείες του Χριστιανισμού και του Παγανισμού, υπήρξαν οι παγανιστές, όταν με τον διωγμό του Διοκλητιανού, εκτός των ανθρώπων που σφάχτηκαν ανηλεώς, όλοι οι Χριστιανικοί ναοί υπέστησαν αυτό για το οποίο οι σημερινοί νεοπαγανιστές κατηγορούν τον Μέγα Θεοδόσιο... το «ες ἔδαφος φέρειν». Γι’ αυτό και δεν υπάρχει Χριστιανικός ναός νεότερος του Γ΄ μ.Χ. αιώνος

Αρχαίοι ναοί και κτίσματα καταστράφηκαν όχι μόνο από τους Έλληνες χριστιανούς κληρικούς αλλά και από τους απλούς Έλληνες πολίτες. Όσο μπορούν να κατηγορηθούν κληρικοί για τις καταπατήσεις αρχαίων οικοδομημάτων και οικοδομικών υλικών άλλο τόσο μπορούν να κατηγορηθούν και οι λαϊκοί για τις καταπατήσεις των αρχαίων οικιών και την διαμόρφωσή τους σε σύγχρονες με τις εποχές τους οικείες.

Αρχαίοι ναοί και κτίσματα καταστράφηκαν όχι μόνο από τους Έλληνες χριστιανούς ανθρώπους αλλά πολλοί περισσότεροι από τους σεισμούς και τον χρόνο, και δηλαδή από τις αυτές παγανιστικές οντότητες & θεότητες (Τιτάνα Εγκέλαδο & Χρόνο - Κρόνο) που λάτρευαν ή τιμούσαν οι παγανιστές.

Η χρησιμοποίηση αρχαίων ναών από τους Χριστιανούς φαντάζει «φανατική» στα μάτια των σημερινών Εθνικών διότι εσφαλμένα νομίζουν και αντιλαμβάνονται πως το πέρασμα από τον Εθνισμό στον Χριστιανισμό έγινε απότομα και οι Χριστιανοί δεν είχαν κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιούν τους Ελληνικούς ναούς. Όμως αυτοί που σκέφτονται κατά αυτό τον τρόπο δείχνουν να μην λαμβάνουν υπ’ όψιν τους μια σειρά ιστορικών, κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών γεγονότων.

α. Οι Χριστιανοί δεν ήσαν τίποτα άλλο παρά οι ίδιοι γηγενείς πληθυσμοί των πόλεων, πρώην Εθνικοί, που άλλαξαν θρήσκευμα.

β. Ως πολίτες του αυτοκρατορικού κράτους, μετά το πέρας των διωγμών, είχαν δικαίωμα στην χρήση των ναών, εφόσον πλήρωναν τους φόρους που όφειλαν ως οι άλλοι πολίτες άλλου θρησκεύματος.

γ. Οι δε ναοί, ανήκαν πολλά χρόνια πριν στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι η αυτοκρατορία τους συντηρούσε και πολλούς από αυτούς είχε ανεγείρει η ίδια, ενώ στους περισσότερους εξ αυτών είχαν γίνει πολλές χρηματικές δωρεές αυτοκρατόρων, άνευ των οποίων δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιζήσουν στο πέρασμα του χρόνου, άλλοι καταρρέοντας είτε από τους εν τω μεταξύ σεισμούς ή από την έλλειψη συντήρησης.

δ. Η αυτοκρατορία γινόμενη Χριστιανική όρισε δημοκρατικά πολλούς πρώην αρχαίους Εθνικούς ναούς εις χρήση των Χριστιανών, αντίστοιχα όπως οι Εθνικοί είχαν δικαιώματα σε διάφορους ναούς, διότι οι Χριστιανοί αποτελούσαν πλέον πλειοψηφία και η αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε να μπει αμέσως στα έξοδα ανακατασκευής ή μετασκευής όλων των ναών σε Χριστιανικούς. Ήταν αδύνατο.

ε. Κατά δεν την φάση της αλλαγής του αρχιτεκτονικού στυλ από το αρχαίο στο Χριστιανικό, πολλοί αρχαίοι ναοί, ήδη χρησιμοποιούμενοι από τους Χριστιανούς, μετατράπηκαν σε καθαρά Χριστιανικούς

στ. Ουδέποτε οι τότε Χριστιανοί θρησκευτές, μπορούσαν να είναι πλήρως υπεύθυνοι δια το ότι δεν διασώθηκαν τα αρχαία ιερά, διότι κανείς δεν κοιτούσε τα πράγματα από αρχαιολογική σκοπιά. Ο σκοπός της χρήσης των ήδη υπαρχόντων ναών, ως λατρευτικών χώρων, ήταν θέμα ωφελιμότητας και όχι πάντα ως λέγεται από τους νεοΕθνικούς, θέμα βαναυσότητας ή βαρβαρότητας. Κανείς δεν μπορεί να είναι βάρβαρος ή να μισείτο μέρος που θα ιερουργήσει. Δεν μπορεί να λεχθεί πως υπάρχει μίσος από τους Χριστιανούς προς τους αρχαίους ναούς και χώρους, διότι κανείς που μισεί δεν ιερουργεί στον ίδιο χώρο με εκείνον του οποίου την θρησκεία μισεί.

Εκ των άνωθεν προκύπτει πως οι σημερινοί παγανιστές δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να χρεώνουν εις τους Χριστιανούς ηθικές ευθύνες. Αυτοί ήσαν οι πρώτοι διδάσκαλοι της καταπάτησης και καταστροφής και αδιαφορίας προς αρχαιότερα οικοδομήματα. Αν επιθυμούν να κατηγορήσουν κάποιους για κακές διδασκαλίες, αυτοί δεν είναι κάποιοι άλλοι πέρα από τους πανάρχαιους ομόθρησκούς τους παγανιστές της αρχαίας Ελλάδας & της αρχαίας Ρώμης. Ας σωπάσουν... στο σπίτι του κρεμασμένου κανείς δεν μιλάει για σχοινί...

Βλέπε και το ζήτημα λατρείας σε αρχαιολογικούς χώρους στην σελίδα του «Σωματείου Ελληναΐς»

ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Περιοδικά:
1. «Corpus Αρχαιολογία και Ιστορία των πολιτισμών», τεύχη 40, 43, 47, 52,
2. «Ιστορικά Θέματα», τεύχη 4,7,8, 13, 18, 26, 35, 44, 60
3. «Ιστορικές Μονογραφίες», τεύχη 7, 17, 29
4. «Ιστορία εικονογραφημένη», τεύχη …
5. «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95
6. «Ελληνικά» τ.44
7. Ελληνική Αγωγή, Αρ. Φύλλου 5/58, Γαμηλιώνος - Ανθεστηριώνος (Ιανουαρίου) 2002
8. Science Illustrated, τεύχη 2, 28
8. Ιχώρ, τεύχη 37, 42
9. Η Μάχη της Κύπρου, οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον Αττίλα, Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Ιστορικός, οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία»
10. Δαυλός 258
11. Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας Νο 135. 23 Μαϊου 2002

Βιβλία
1. Lorenz Gyoemoerey, Η δύση της Δύσης, εκδ. Παπαζήση
2. P. Petit, «Sur la date du «pro Templs» de Libanius», στο Byzantion XXI (1951)
3. Ιστορία της Εκκλησίας της Κέρκυρας, από της συστάσεως αυτής μέχρι του νύν, δαπάνη του Πετριδείου Κληροδοτήματος, εν Κερκύρα, χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920
4. Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Ρ. Αναστασάκης, Μ. Βερέττας, Μ. Δημόπουλος, Μ. Καλόπουλος. Μ. Κιουλαφά, Π. Μαρίνης, Χ. Μήνη, Στ. Μυτιληναίος, Γ. Σπυρόπουλος, Ο. Τουτουνζή, Γ. Τσαγκρινός, Εισαγωγή Εύα Αυλίδου, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Έκδοση Α΄ Απρίλιος 2002, Θεσσαλονίκη.
5. Ελληνισμός -Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο έβλαψε ή ωφέλησε τον ελληνισμό, το συνέδριο στην φιλοσοφική Αθηνών, Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψης, Νοέμβριος 1998, Αθήνα
6. James B. Pritchard, Ancient Near Eastern Texts, Relating to the Old Testament, with supplement, Princeton UP: 1969, 3rd edition
7. Χαλδαϊκά Λόγια ή Χρησμοί Κείμενο Αρχαία Σχόλια, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον [Αντώνης - Ραδάμανθυς Αναστασάκης], Αθήνα 1998, Πρόλογος - σχόλια Παναγιώτης Μαρίνης
8. Μια ιστορία Αγάπης, Βλάσης Ρασσιάς, Εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη, Έκδοση Α΄
9. Πασχάλιον Χρονικόν, Βόννη 546
10. «Η ζωή εκ τάφων», Άρχιμ. Δημητρίου Μπεκιάρη, Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πρόλογος του Επίκουρου Καθ. του Παν. Αθηνών και Πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Δ΄ Έκδοση, Αθήνα 1989
11. Panther in Action, Squadron/Signal Publications, Armor Number 11

Εγκυκλοπαίδειες:
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμοι Θ΄, Ιε΄

Αρχαίοι Συγγραφείς
1. Αυγουστίνος, Sermo
2. Ι. Χρυσόστομου, Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους
3. Γρηγόριος ο Θεολόγος, Κατά Ιουλιανού, Επιτ. Εις τον Μ. Βασίλειον
4. Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία
5. Άγιος Ιερώνυμος, De viris illustribus
6. Αμμιανού Μαρκελλίνου: «Rerum Gestarum Libri»

Διαδίκτυο
1. http://www.nchr.gr/category.php?category_id=209 Ελληνική Δημοκρατία, Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
2. http://www.stwing.upenn.edu/~durduran/drfm1.html
3. http://www.findarticles.com/p/articles/mi_m0PAL/is_497_158/ai_106732099/pg_2
4. http://www.asxetos.gr/article.aspx?i=561
5. http://www.cyprusnet.gr/hoc/HocPages/SpPolitismos1.html
6. http://www.hri.org/news/cyprus/kypegr/1998/98-07-09.kypegr.html
7. http://www.rassias.gr/1045.html

Τηλεοπτικοί Σταθμοί
1. Ελληνική τηλεόραση 1, 12 Μαΐου 2005

ΠΗΓΗ Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΠΟΛΟΓΗΤΉ http://www.apologitis.com/

ΕΠΙΣΗΣ

Ο Άγιος Προκόπιος παρέδωσε μαρτυρικώς της ζωή του κατά τις αρχές του 4ου αιώνα στη Σκυθόπολη.

Ο Άγιος Προκόπιος είναι μάρτυρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα, όπου έδρασε, και παρέδωσε μαρτυρικώς της ζωή του κατά τις αρχές του 4ου αιώνα στη Σκυθόπολη. Ο βίος προέρχεται από δύο πηγές. Η πρώτη βρίσκεται σε κάποιο μαρτυρολόγιο του Ευσεβίου Καισαρείας, ενώ οι υπόλοιπες προέρχονται από μεταγενέστερα συναξάρια. Οι διαφορές μάλιστα που προκύπτουν είναι ουσιαστικές.
Ευσέβιος Καισαρείας
Σύμφωνα με τον Ευσέβιο Καισαρείας, ο Προκόπιος ήταν αναγνώστης και μεταφραστής της Συριακής γλώσσας. Γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα, αλλά έδρασε στη Σκυθόπολη, όπου διακονούσε τρεις ενορίες. Είχε μάλιστα το χάρισμα να εκδιώκει δαιμόνια. Κάποια στιγμή κατά τη μεταφορά του από τη Σκυθόπολη στη Καισάρεια της Παλαιστίνης, συνελήφθη με τη συνοδεία του, από διώκτες του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού, με αποτέλεσμα να τον αποκεφαλίσουν.
Νεότερα Συναξάρια
Σύμφωνα με νεότερα συναξάρια, ο Προκόπιος γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ από πατέρα χριστιανό (Χριστόφορος) και μητέρα ειδωλολάτρισσα (Θεοδοσία). Κατά την ενηλικίωσή του, εξ αιτίας της υψηλής κοινωνικής θέσης που είχε η οικογένειά του, πήγε στην Αντιόχεια μετά από κλήση του Διοκλητιανού, για να αναλάβει τα καθήκοντα του Δούκα[2] της Αλεξάνδρειας της Συρίας. Ο Αυτοκράτορας εκεί κάλεσε το Νεανία και του ανέθεσε το διωγμό των χριστιανών. Τη νύκτα όμως που ταξίδευε προς την Αλεξάνδρεια με σκοπό να αναλάβει τα καθήκοντά του, άκουσε φωνή Κυρίου, που τον καλούσε στο χριστιανισμό.

Στο σημείο αυτό εγείρεται διχογνωμία. Σύμφωνα με κάποια συναξάρια προχώρησε προς την Αλεξάνδρεια, όπου συνάντησε τον τοπικό επίσκοπο, όπου και τελικά τον έπεισε για την αλήθεια του Χριστού, με αποτέλεσμα να βαπτιστεί. Για το λόγο αυτό, αρνήθηκε να εκτελέσει τα καθήκοντά του και παραιτήθηκε, παρότι είχε επιτύχει σημαντικές νίκες κατά των Αγαρηνών.

Κατά μία άλλη άποψη, μετά το όραμα πήγε προς τη Σκυθόπολη και από εκεί στα Ιεροσόλυμα, όπου κατατρόπωσε τους Αγαρηνούς (Σαρακηνούς), αφιερώνοντας τη νίκη του στον Ιησού. Η μητέρα του όμως που διαφωνούσε και με την πίστη του πατέρα του, ο οποίος είχε και αυτός μεταστραφεί στο χριστιανισμό, τον κατήγγειλε στις αρχές, με αποτέλεσμα να συλληφθεί από τον ηγεμόνα της Καισαρείας Ουλβιανό και να βασανιστεί.
Η ίδια τελικά βλέποντας την υπομονή στα μαρτύρια που υποβλήθηκε ο γιος της, μεταστράφηκε στο χριστιανισμό και βαπτίστηκε την επόμενη νύχτα. Αποκεφαλίστηκε δε μία ημέρα μετά, μαζί με άλλες δώδεκα γυναίκες εξ αιτίας της πίστης της. Όπως μαρτυρικώς παρέδωσε τη ζωή της η Θεοδοσία, έτσι τελικά παρέδωσε τη ζωή του και ο Προκόπιος περί το 303, υπό του νέου τοπικού άρχοντα του Φλαβιανού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 8 Ιουλίου.

Πηγές
• Ευαγγέλου Λέκκου, "Στρατιωτικοί μεγαλομάρτυρες", Αποστολική Διακονία, Αθήνα.
• Τσολακίδης Χρήστος, "Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας", Χ.Δ. Τσολακίδης, Αθήνα 2001.
• Μεταλληνός Γιώργος, "Προκόπιος, ο Μεγαλομάρτυς", ΘΗΕ, τόμ. 10 (1967), στ. 614-616.

ΤΕΛΟΣ