O αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος για τα έθνη και τιςεπιμειξίες των βασιλέων της αυτοκρατορίας

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ Βασιλεύς Ρωμαίων -Ψηφιδωτό από την Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως

O Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, γιος του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού, ήταν αυτοκράτορας της βυζαντινής αυτοκρατορίας τον δέκατο αιώνα (905-959 μ.Χ.). Ήταν μέλος της Μακεδονικής δυναστείας, μιας δυναστείας με πολύ ικανούς αυτοκράτορες που σταθεροποίησαν και επέκτειναν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, δίνοντάς της νέα ώθηση μετά από τρεις αιώνες συρρίκνωσης των συνόρων της , μετά από τις κατακτήσεις του Ιουστινιανού.

Χρυσό Σόλιδο του Λέοντα 6ου  και  Κωνσταντίνου 7ου  Πορφυρογέννητου, 908 - 912 μ.Χ.

Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ ήταν ο τέταρτος αυτοκράτορας της Μακεδονικής δυναστείας και λόγω του γεγονότος ότι πέρασε ένα μεγάλο μέρος της βασιλείας του ως συν-αυτοκράτορας, δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρός στην εκτελεστική εξουσία. Ήταν ωστόσο, ένας πολύ εξειδικευμένος διαχειριστής της και συχνά αναφέρεται ως «o λόγιος αυτοκράτορας», καθώς συνέλεξε και έγγραψε βιβλία, ενίσχυσε τις τέχνες, νοιάστηκε πολύ για την παιδεία του λαού και δη για την ανώτατη, έδινε μάλιστα και επίδομα στους φτωχούς φοιτητές και διέσωσε πολλά έργα του αρχαίου ελληνικού λόγου.

Μια από τις μεγαλύτερες
κληρονομιές του είναι το βιβλίο του «Περί της Διοίκησης της Αυτοκρατορίας», που γράφτηκε με την πρόθεση να δώσει στον γιο του Ρωμανό έναν οδηγό για το πώς να διοικήσει την αυτοκρατορία, τόσο όσον αφορά το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό.Άλλα έργα του ... Βίος Βασιλείου ,Περί βασιλείου τάξεως, Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν ,Περί θεμάτων, Εκλογαί ( «Περί γνωμών και επιβουλών», «Περί αρετής και κακίας» Γεωπονικά σε 20 βιβλία.)

Μετά από ένα μεγάλο τμήμα που περιγράφει την ιστορία πολλών από τα έθνη γύρω από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο Κωνσταντίνος Ζ΄ επισημάνει την κακή κατάληξη και την κηλιδωμένη κληρονομιά αυτών των αυτοκρατόρων που παραβίασαν τους κοσμικούς  και τους θρησκευτικούς νόμους και έθιμα στις σχέσεις τους με τους ξένους.

Χρυσό Σόλιδο με μορφή του Κωνσταντίνου Ζ'  Πορφυρογέννητου, 913-959 μ.Χ.

Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Ζ΄, υπήρχαν τρία θανάσιμα αμαρτήματα που ένας αυτοκράτορας μπορούσε να διαπράξει σε σχέση με τους ξένους λαούς.

1. να υπεξαιρέσει τα άμφια και τα κοσμήματα του Πατριάρχη, όπως με το να τα δώσει ως πολεμικές παραχωρήσεις ή να τα χρησιμοποιήσει για λόγους κοσμικούς για να εντυπωσιάσει τους αλλοδαπούς,
2. να δώσει το μυστικό του ελληνικού υγρού πυρός ή να επιτρέψει να κατασκευαστεί σε οποιαδήποτε πόλη που δεν είναι Χριστιανική,
3. να παντρευτεί ή να δώσει τον γιο του ή την κόρη του να παντρευτεί έναν αλλοδαπό, εκτός από τους Φράγκους, ιδιαίτερα ειδωλολάτρες του Βορά ή μουσουλμάνους της ανατολής

Σε κάποιο σημείο, ο Κωνσταντίνος Ζ΄ μιλά για έναν αυτοκράτορα που παραβίασε τους νόμους αυτούς και πώς του ήρθε ένα κακό τέλος και κηλίδωσε την κληρονομιά του. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι ότι συνδέει το 3 με το 1. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ υποστηρίζει ότι ο Λέων Δ΄ παντρεύτηκε μια Χαζάρα, ενώ κοσμικές πηγές λένε ότι ο πατέρας του παντρεύτηκε μια Χαζάρα, καθιστώντας τον Λέοντα Δ΄ μισό-Χαζάρο.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, η επιρροή των Χαζάρων οδήγησε τον Λέοντα Δ΄  να άρπαξε ένα από τα κοσμήματα του Πατριάρχη από την Αγία Σοφία χωρίς άδεια και να το θέσει στο μέτωπό του σαν στέμμα, και τότε χτυπήθηκε από μια ασθένεια που τον σκότωσε τελικά. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ είναι σαφής: Η μίξη με ξένο οδηγεί σε θρησκευτική αμαρτία.
Σημειώνεται ότι σε κάθε περίπτωση η πριγκίπισσα των Χαζάρων ειπώθηκε ότι είχε βαφτιστεί ορθόδοξη, αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ το θεωρούσε αυτό "επαρκή προειδοποίηση για να συγκρατήσει όποιον που είναι διατεθειμένος να μιμηθεί τις κακές πράξεις του."

Ένα κομμάτι από σκαλιστό ελεφαντόδοντο από το Μουσείο Πούσκιν αντιπροσωπεύει τον Χριστό να ευλογεί τον  αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ . Χρονολογείται το 945 .

Για να συνοψίσει την αρχή αυτή, ο Κωνσταντίνος Ζ΄ γράφει:
«Επειδή κάθε έθνος έχει διαφορετικά έθιμα και αποκλίνοντες νόμους και θεσμούς, οφείλει να εδραιώσει εκείνα τα πράγματα που είναι κατάλληλα για αυτό, και θα πρέπει να γίνονται και να ενεργούνται μέσα στο ίδιο έθνος οι σύνδεσμοι για την συντήρηση της ζωής του. Γιατί ακριβώς όπως κάθε ζώο με την δική του ράτσα ζευγαρώνει, γι’ αυτό είναι σωστό κάθε έθνος να παντρεύεται και να συνοικεί όχι με εκείνους από άλλες φυλές και γλώσσες, αλλά από την ίδια φυλή και γλώσσα.

Γιατί εκ τούτου προκύπτει φυσικά η αρμονία της σκέψης (ομοφρονία) και η επικοινωνία μεταξύ τους και η φιλική συναναστροφή και η συμβίωση. Αλλά τα ξένα έθιμα και οι διαφορετικοί νόμοι είναι πιθανό, αντιθέτως, να προκαλέσουν έχθρες και έριδες και μίση και διαφωνίες, οι οποίες τείνουν να μην γεννήσουν φιλία και σύνδεση, αλλά έχθρα και διαίρεση».

«Έκαστον γαρ έθνος διάφορα έχον έθη και διαλλάττοντας νόμους τε και θεσμούς οφείλει τα οικεία κρατύνειν και από του αυτού έθνους τας προς ανάκρασιν βίου κοινωνίας ποιείσθαι και ενεργείν. Ώσπερ γαρ έκαστον ζώον μετά των ομογενών τας μίξεις εργάζεται, ούτω και έκαστον έθνος ουκ εξ αλλοφύλων και αλλογλώσσων, αλλ’ εκ τωνομογενών τε και ομοφώνων τα συνοικέσια των γάμων ποιείσθαι καθέστηκεν δίκαιον».

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΡΩΜΑΝΟΝ, 13–29

«Εάν ποτέ κανένα έθνος απ’ τα άπιστα τούτα και άτιμα βόρεια φύλα ζητήσει να συμπεθεριάσει με τον βασιλέα των Ρωμαίων και ή να κάμουν νύφη την θυγατέρα του ή να δώσουν δικιά τους θυγατέρα για να γίνει γυναίκα του βασιλέως ή του διαδόχου, πρέπει με τέτοια λόγια συ και τούτη την παράλογη αξίωσή τους να αποκρούσεις, λέγοντας ότι:

«Και γι’ αυτή την υπόθεση παραγγελία και διαταγή φοβερή και ξεκάθαρη του μεγάλου και αγίου Κωνσταντίνου έχει γραφή στην ιερή τράπεζα της οικουμενικής των Χριστιανών εκκλησίας της Αγίας Σοφίας, να μη συμπεθεριάσει ποτέ ο βασιλεύς των Ρωμαίων με έθνος που διατηρεί διαφορετικά και ξένα έθιμα από τον Ρωμαϊκό χαρακτήρα και μάλιστα με αλλόπιστο και αβάπτιστο, παρά μόνο με τους Φράγκους,( Βλ..Σημ )  διότι μονάχα αυτούς εξαίρεσε ο μέγας εκείνος άνδρας, ο άγιος Κωνσταντίνος, γιατί κι αυτός από την γέννησή του βαστούσε από κείνα τα μέρη, εξ αιτίας του ότι υπήρχε μεγάλη συγγένεια και επιμιξία ανάμεσα στους Φράγκους ( Βλ..Σημ ) και στους Ρωμαίους. Και γιατί προέτρεψε μόνο μ’ αυτούς να κάνουν ανταλλαγές γάμων οι βασιλείς των Ρωμαίων; Εξ αιτίας της προγονικής λαμπρότητος και ευγενείας των μερών και φυλών εκείνων.

Με οποιοδήποτε δε άλλο έθνος να μη μπορούν να κάμουν τούτο, αλλά κείνος που θα τολμούσε να το κάμει να κρίνεται άγνωστος στις Χριστιανικές τάξεις και να παραδίδεται στο ανάθεμα, σαν παραβάτης των πατρικών εντολών και βασιλικών θεσμών».

Το νεκροκρέβατό του Κωνσταντίνου Ζ Πορφυρογέννητου Εικόνα 13 ου αιώνα από τον Χρονικό του Ιωάννη Σκυλίτζη

ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΝΑΦΟΡΑ  ΑΠΟ ΤΟ  ΜΟΛΟΣΣΙΚΟΝ ΑΓΗΜΑ

ΤΟ « ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ »  ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ζ’ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΡΩΜΑΝΟΝ, 13–29:

«Έκαστον γαρ έθνος διάφορα έχον έθη και διαλλάττοντας νόμους τε και θεσμούς οφείλει τα οικεία κρατύνειν και από του αυτού έθνους τας προς ανάκρασιν βίου κοινωνίας ποιείσθαι και ενεργείν. Ώσπερ γαρ έκαστον ζώον μετά των ομογενών τας μίξεις εργάζεται, ούτω και έκαστον έθνος ουκ εξ αλλοφύλων και αλλογλώσσων, αλλ’ εκ των ομογενών τε και ομοφώνων τα συνοικέσια των γάμων ποιείσθαι καθέστηκεν δίκαιον.»

Απαντώντας σε κάποιους αρνητές της φυλετικής συνέχειας του Ελληνισμού και ειδικότερα σε εκείνους, που θεωρούν ότι ο Eθνοφυλετισμός είναι αίρεση, θα παραθέσουμε ένα Εθνοφυλετικό «ρατσιστικό» κείμενο ενός από τους πλέον εξαίρετους(στον πνευματικό τουλάχιστον τομέα) Αυτοκράτορος της Πόλεως των Κωνσταντίνων.

Του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογεννήτου, ο οποίος, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι εκείνος ο ξεχωριστός ηγεμόνας, στον οποίον οφείλεται η διάσωση πολλών έργων του Αρχαίου Ελληνικού Λόγου. Και το περίφημο λεξικόν Σούδα επί των ημερών της βασιλείας του έγινε, καθώς και η Ελληνική Ανθολογία του Κωνσταντίνου Κεφαλά.

Γράφει λοιπόν στο έργο του προς τον υιόν αυτού Ρωμανόν τα παρακάτω και απαντά πριν από χίλια εκατό σχεδόν χρόνια στα όσα σήμερα λέγουν κάποιοι «προοδευτικοί» ότι ο Εθνοφυλετισμός είναι θρησκευτική αίρεση, στα όσα είπε περί «μειονοτήτων και μικτών γάμων» ένας Μητροπολίτης της Μακεδονίας.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η συλλογή των συμβουλών του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου προς τον υιόν του και διάδοχό του Ρωμανό. Δημοσιεύουμε εκείνο το τμήμα, που έχει έναν σαφέστατο Eθνοφυλετικό χαρακτήρα. Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το έργο «προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν», εκδόσεις Γεωργιάδης, μετάφραση Φωτίου Αρ. Δημητρακοπούλου:

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΡΩΜΑΝΟΝ, 13–29

«Εάν ποτέ κανένα έθνος απ’ τα άπιστα τούτα και άτιμα βόρεια φύλα ζητήσει να συμπεθεριάσει με τον βασιλέα των Ρωμαίων και ή να κάμουν νύφη την θυγατέρα του ή να δώσουν δικιά τους θυγατέρα για να γίνει γυναίκα του βασιλέως ή του διαδόχου, πρέπει με τέτοια λόγια συ και τούτη την παράλογη αξίωσή τους να αποκρούσης, λέγοντας ότι: «Και γι’ αυτή την υπόθεση παραγγελία και διαταγή φοβερή και ξεκάθαρη του μεγάλου και αγίου Κωνσταντίνου έχει γραφή στην ιερή τράπεζα της οικουμενικής των Χριστιανών εκκλησίας της αγίας Σοφίας, να μη συμπεθεριάσει ποτέ ο βασιλεύς των Ρωμαίων με έθνος που διατηρεί διαφορετικά και ξένα έθιμα από τον Ρωμαϊκό χαρακτήρα και μάλιστα με αλλόπιστο και αβάπτιστο, παρά μόνο με τους Φράγκους, διότι μονάχα αυτούς εξαίρεσε ο μέγας εκείνος άνδρας, ο άγιος Κωνσταντίνος, γιατί κι αυτός από την γέννησή του βαστούσε από κείνα τα μέρη, εξ αιτίας του ότι υπήρχε μεγάλη συγγένεια και επιμιξία ανάμεσα στους Φράγκους και στους Ρωμαίους. Και γιατί προέτρεψε μόνο μ’ αυτούς να κάνουν ανταλλαγές γάμων οι βασιλείς των Ρωμαίων; Εξ αιτίας της προγονικής λαμπρότητος και ευγενείας των μερών και φυλών εκείνων. Με οποιοδήποτε δε άλλο έθνος να μη μπορούν να κάμουν τούτο, αλλά κείνος που θα τολμούσε να το κάμει να κρίνεται άγνωστος στις Χριστιανικές τάξεις και να παραδίδεται στο ανάθεμα, σαν παραβάτης των πατρικών εντολών και βασιλικών θεσμών.»

Στο μέχρι τώρα κείμενο πολύ καθαρά φαίνεται ότι ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος βλέπει τα πράγματα με τρόπο φυλετικό πέραν πάσης αμφιβολίας.

Λέων Ο Χάζαρος

Στην συνέχεια του κειμένου του θεωρεί ύβρι και βλασφημία το γεγονός ότι ένας από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως, ο Λέων ο Χάζαρος, νυμφεύθηκε την κόρη του βασιλέως των Χαζάρων και η καταγγελία του αυτή βεβαίως δεν έχει χαρακτήρα θρησκευτική, αφού ο γάμος έγινε καθ’ ολοκληρίαν με το Ορθόδοξο τυπικό και αφού πρώτα η σύζυγός του έγινε Χριστιανή Ορθόδοξος. Ιδού τι γράφει για τον Λέοντα τον Χάζαρο, τον οποίο θεωρεί για την πράξη του αυτή μιαρό και βέβηλο:

«…Ο γνωστός δε προαναφερθείς βασιλεύς Λέων, αυτός που και το διάδημα καθώς παραπάνω είπαμε, παράνομα και παράτολμα από την εκκλησία χωρίς την έγκριση του τότε πατριάρχου επήρε και το περιτύλιξε στην κεφαλή του και γι’ αυτό σύντομα ετιμωρήθηκε όπως άξιζε σ’ αυτή την πονηρή του πράξη, ο ίδιος ετόλμησε κι αυτήν την εντολή του αγίου εκείνου βασιλέως που, καθώς πλέον έχουμε γράψει, πάνω στην αγία τράπεζα είναι χαραγμένη, να την θεωρήσει ασήμαντη και σαν τιποτένια να την υπολογίσει, άπαξ και έβγαλε τον εαυτό του έξω από το Θείο φόβο και τις εντολές του Θεού, συνέστησε με τον χαγάνο της Χαζαρίας συναλλαγή γάμου και την θυγατέρα τούτου επήρε γυναίκα του και ως εκ τούτου μεγάλη έφερε ντροπή και στην Ρωμαϊκή αρχή και στον εαυτό του διότι τα προγονικά παραγγέλματα περιφρόνησε και καθόλου δεν τα λογάριασε, πλην ούτε ορθόδοξος εκείνος Χριστιανός ήταν, αλλ’ αιρετικός και εικονομάχος. Κι’ έτσι γι’ αυτά τα παράνομα ασεβήματά του συνεχώς αφορίζεται και αναθεματίζεται μέσα στην εκκλησία του Θεού σαν παραβάτης και καταστροφεύς της διαταγής του Θεού και του αγίου και μεγάλου βασιλέως Κωνσταντίνου, διότι πως μπορεί να γίνει δεκτό οι Χριστιανοί με τους απίστους να κάμουν επικοινωνία σε γάμους και να συμπεθεριάζουν, εφ’ όσον ο κανών (ο 72ος κανών της «εν Τρούλλω» οικουμενικής συνόδου, Ράλλη-Ποτλή, Σύνταγμα των θείων και ιερών κανόνων, τομ. Β’ σελ.471) το απαγορεύει και το θεωρεί άσχετο μ’ ολόκληρη την εκκλησία και έξω από τον Χριστιανικό χαρακτήρα; Ή ποιος από τους ενδόξους και ευγενείς και σοφούς βασιλείς των Ρωμαίων το καταδέχτηκε;»


Ο Ρωμανός ο Λεκαπηνός και Οι Βούλγαροι

Ακολούθως, αναφέρεται στην περίπτωση που ο συμβασιλεύς Ρωμανός ο Λεκαπηνός, συμπεθέριασε, δίνοντας την συγκατάθεσή του για γάμο μεταξύ μίας ανιψιάς του και του διαδόχου των Βουλγάρων και αυτό το θεωρεί επίσης παραβίαση των ιερών κανόνων και βλασφημία.

Ας σημειωθεί ότι οι Βούλγαροι ήσαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και αυτό δείχνει ότι το κριτήριο του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, στο οποίο βασίζεται και θεωρεί απαράδεκτη την πράξη του Λεκαπηνού, δεν είναι δυνατόν να είναι θρησκευτικό, αλλά εθνικό και φυλετικό. Ιδού τι γράφει σχετικά με αυτήν την περίπτωση:

«Εάν δε απαντήσουν: «Πως ο κύρις Ρωμανός ο βασιλεύς (Ρωμανός Α’ ο Λεκαπηνός 920-944) συμπεθέριασε με τους Βουλγάρους και έδωσε την ιδική του εγγονή στον κύρι Πέτρο τον Βούλγαρο (γυιός του Συμεών, βασιλεύς των Βουλγάρων 927-969, νυμφεύθηκε το 927 την εγγονή του Ρωμανού Α’, κόρη του γυιού του και συμβασιλέως Χριστοφόρου, την Μαρία);» πρέπει να δικαιολογηθείς, ότι:

«Ο κύρις Ρωμανός ο βασιλεύς ήταν ένας απλός και αγράμματος άνθρωπος, και ούτε από τους αναθρεμμένους μέσα στ’ ανάκτορα, ούτε από εκείνους που εφαρμόζουν εξ αρχής τα Ρωμαϊκά έθιμα, ούτε από γενιά βασιλική κι ευγενικιά και τούτος είναι ο λόγος που με περισσή αυθάδεια και κατάχρηση εξουσίας ενεργούσε ως επί το πλείστον και ούτε πάνω σ’ αυτό το θέμα υπήκουσε στις απαγορεύσεις της εκκλησίας, ούτε ακολούθησε την εντολή και διαταγή του μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλ’ απ’ τη γνώμη του την αυθάδη κι εγωιστική που δεν εγνώριζε το ορθό και δεν ήθελε ν’ ακολουθήσει το σωστό και πρέπον, ετόλμησε να μη το κάμει καν να προσαρμόζεται
στις πατροπαράδοτες διατάξεις, προβάλλοντας τούτη μόνον τη σωστή δικαιολογία ότι μ’ αυτή την πράξη σώζεται ολόκληρο πλήθος Χριστιανών αιχμαλώτων και ότι Χριστιανοί κι ομόπιστοι είναι και οι Βούλγαροι και ότι άλλωστε ούτε αυτοκράτορος και νομίμου βασιλέως θυγατέρα ήταν αυτή που έδινε για γάμο, αλλά τρίτου και τελευταίου και ακόμη υποχειρίου, ο οποίος δεν είχε καμία ενεργό εξουσία στα πράγματα της αυτοκρατορικής διοικήσεως.

O αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ στην  τραπεζαρία με τον  Τσάρο Συμεών της Βουλγαρίας Εικόνα 13 ου αιώνα από τον Χρονικό του Ιωάννη Σκυλίτζη

 Και καθόλου τούτο δεν διέφερε από το να έδινε κάποιαν άλλη κοπέλα από τις συγγενείς του βασιλέως, που να είχαν μικρή ή μεγάλη συγγένεια με την βασιλική ευγένεια, κοπέλα που να ήταν κόρη και του πιο ασήμαντου και ταπεινού σχεδόν κι όλα αυτά για κάποιο κοινωφελή σκοπό. Επειδή λοιπόν έκαμε τούτη την πράξη παρά τον κανόνα, παρά την εκκλησιαστική παράδοση και παρά την διαταγή κι εντολή του μεγάλου και αγίου βασιλέως Κωνσταντίνου, πολλές ντροπές και ζωντανός δοκίμασε ο βασιλεύς που είπαμε, ο κύρις Ρωμανός, και έγινε αντικείμενο της διαβολής και του μίσους της συγκλήτου, όλων των ανθρώπων και της ίδιας της εκκλησίας και τούτο το μίσος γίνεται φανερό κι από το τέλος της ζωής του, που μετά θάνατον δηλαδή παρόμοια εξευτελίζεται αυτός και γνωρίζει την διαβολή και καταφρόνια, επειδή ανάξιο πράγμα και άπρεπο και πρωτοφανές εισήγαγε στην ευγενή Ρωμαϊκή πολιτεία».

ΤΟ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Για όποιον δε επιμένει να έχει αμφιβολίες για τον εθνικό και φυλετικό χαρακτήρα, με τον οποίο έβλεπε τα πράγματα ο ΕΛΛΗΝΑΣ Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ ο Πορφυρογέννητος, παραθέτουμε το παρακάτω, που δεν αφήνει ουδέν περιθώριο παρανοήσεως:

«Διότι κάθε έθνος που έχει διάφορα έθιμα και αλλοιώτικους νόμους και θεσμούς, οφείλει τα δικά του να σταθεροποιεί και μέσα στο ίδιο έθνος να γίνονται και να ενεργούνται οι επικοινωνίες για την συντήρηση της ζωής. Δηλαδή, όπως κάθε ζώο με τα όμοιά του έρχεται σε επιμειξία, έτσι και κάθε έθνος όχι με αλοφύλους και αλλογλώσσους, αλλά με συμπατριώτες κι ομογλώσσους είναι σωστά να κάνει συνοικέσια γάμων. Διότι απ’ αυτό το πράγμα εκ φύσεως προέρχεται η μεταξύ του ομοφροσύνη και επικοινωνία, καθώς και η φιλική συναναστροφή και συμβίωση τα Δε αλλότρια έθιμα και οι διαφορετικοί νόμοι αποστροφές μάλλον και συγκρούσεις και μίση και διαφωνίες γεννούν συνήθως πράγματα που δεν δημιουργούν φιλία και επικοινωνία, αλλά έχθρες και διαστάσεις».

Επίσης δεν πρέπει τις κακές πράξεις των άλλων, που έγιναν από αμάθεια ή αυθάδεια, να μιμούνται και να αντιγράφουν όσοι θέλουν σύμφωνα με το νόμο ν άρχουν, αλλ’ αντίθετα, πρέπει να έχουν τις ένδοξες πράξεις των συμφώνων προς τον νόμον και δικαίων βασιλέων σαν αγαθά πρότυπα και παράδειγμα προς μίμηση και σύμφωνα μ’ εκείνες να προσπαθούν κι οι ίδιοι να προσαρμόζουν τις ενέργειές τους όλες (σύγκρινε το αρχαίο κείμενο με τον Ισοκράτη, προς Δημόνικον, 4Β), όμως και το τέλος που βρήκε αυτόν που έκαμε τέτοιες στενοκέφαλες πράξεις, εννοώ τον κύρι Ρωμανό, είναι αρκετό παράδειγμα προς σωφρονισμό όποιου θα ήθελε να μιμηθεί τις κακές πράξεις εκείνου.» -ΤΕΛΟΣ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ 

ΦΥΣΙΚΑ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ζ΄ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ...  Επειδή κάθε έθνος έχει διαφορετικά έθιμα και αποκλίνοντες νόμους και θεσμούς, οφείλει να εδραιώσει εκείνα τα πράγματα που είναι κατάλληλα για αυτό, και θα πρέπει να γίνονται και να ενεργούνται μέσα στο ίδιο έθνος οι σύνδεσμοι για την συντήρηση της ζωής του. ΑΥΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΛΛΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ...ΑΡΑ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ,ΔΗΛΑΔΗ ΜΟΝΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ..ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΝΑΝ ΣΑΦΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ  .

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙ  ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΗΣΑΝ ΚΑΙ  ΟΤΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ζ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΑΛΛΑ Ο ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΙΟΣ ..ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΔΙΟΤΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΓΧΩΝΕΥΕΙΣ ΜΕ ΓΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ  ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ.

 ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Β΄ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ , ΠΟΥ  ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟ ΕΓΙΝΕ ΟΙ ΑΙΤΙΑ ΟΙ ΡΩΣ ΝΑ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΠΛΕΟΝ  ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ .

Ο ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ζ'  ΑΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΠΟΛΥΧΡΩΜΙΑ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ,ΕΠΙΘΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ , ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΝ ΜΕ ΟΔΥΝΗΡΑ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ .

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΧΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΕΘΕΙ ΣΕ ΜΥΡΙΕΣ ΟΣΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ..ΠΟΛΛΩΝ ΛΑΩΝ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΛΩΝ ΑΙΩΝΩΝ .

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑΥΜΑΖΕΙ ΚΑΙ  ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ .

ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ 

 ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΣΝΤΙΝΟΣ Ζ'  ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΑΥΤΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΟΥ  ,ΚΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΗΓΕΣΙΑ, .ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΝΗΣΥΧΕΊ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΞΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ , ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ .

ΠΗΓΕΣ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ -ΒΟΗΘΉΜΑΤΑ

Kazhdan, Alexander, ed. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press.
Runciman, Steven (1988) [1929]. The Emperor Romanus Lecapenus and His Reign: A Study of Tenth-Century Byzantium. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN 0-521-35722-5.
Toynbee, Arnold (1973). Constantine Porphyrogenitus and his world. Oxford. ISBN 0-19-215253-X.
Further reading[edit]
Constantine VII, De ceremoniis, ed. J. Reiske (2 vols., 1829, 1830). English translation 'The Book of Ceremonies' accompanying the Greek text in 2 volumes by Ann Moffatt and Maxene Tall, Canberra 2012 (Byzantina Australiensia 18).
Constantine VII, De administrando imperio, ed. G. Moravcsik, tr. R.J.H. Jenkins (1967)
Constantine VII, 'Story of the Image of Edessa', tr. B. Slater, J. Jackson, in I. Wilson, The Turin Shroud (1978), p. 235-51
Constantine VII, Three treatises on Imperial military expeditions, ed. tr. J.F. Haldon (1990).

Σημείωση

Για την προέλευση του ονόματος των Φράγκων επικρατέστερη άποψη είναι αυτή που ετυμολογεί από την αρχαία γερμανική λέξη franchon (=ελεύθερος, frei)17. Άλλη άποψη (Adelung) επικαλείται την λέξη frak (= τολμηρός,). Υπάρχει και εκείνη που τους ονοματοδοτεί από την περίφημη «φραντζέσκα», το τσεκούρι που ήταν και το αγαπημένο τους όπλο18. Πρώτη αναφορά των αρχαίων πηγών για τους Φράγκους βρίσκουμε σε έναν Ρωμαίο βιογράφο του Δ' αι. μ.Χ. τον Flavius Vospicus. Στο έργο του Αυρηλιανός (c.7) αναφέρει την αναμέτρηση τμήματος της έκτης λεγεώνας, που στρατοπέδευε στον Ρήνο, με σώμα Φράγκων εισβολέων κοντά στην Mayence. Την σύγκρουση κέρδισαν οι Ρωμαίοι και οι εισβολείς αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν στο δάσος. Μια λάθος μεταγραφή της λέξης Fangones στον Κικέρωνα (Epistolae ad Atticum, lib. XIV. Epist.10) σε Frangones θεωρήθηκε λανθασμένα πρώιμη ένδειξη της ύπαρξής τους τον Α' π.Χ. αι.  Στους μεσαιωνικούς συγγραφείς, αποδίδεται προσπάθεια σύνδεσης των Φράγκων με τους πρόσφυγες της Τροίας, η οποία φυσικά δεν αντιστοιχεί στην πργματικότητα19, αλλά επιχειρεί να συνδέσει την ιστορική πραγματικότητα της νεότευκτης ομοσπονδίας των εν λόγω γερμανικών φυλών με την λεγόμενη «Ηρωική Εποχή».

Ήδη από το 270 μ.Χ. Φράγκοι εγκαθίστανται στις εγκαταλειμμένες από τους Ρωμαίους περιοχές βόρεια του Ξάντεν. Τον Δ' αι. είναι εγκατεστημένοι στις Κάτω Χώρες ως laeti. Στα χρόνια της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου, οι Φράγκοι υπηρετούν  στον Ρωμαϊκό στρατό ως φοιδεράτοι. Στα τέλη του Δ' αι. ο Φράγκος Ριχίμερος έγινε στρατηγός στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, ενώ ο ανιψιός του Αρβογκάστης στη Δύση. Κατά τον David Nicolas20 δεν συγκαταλέγονται στα φύλα που πέρασαν τον Ρήνο, μετά την διάλυση τα συνοριακής γραμμής το 406 μ.Χ. Στο έργο του Αμμιανού Μαρκελίνου21 συναντάμε για πρώτη φορά τον εθνογραφικό όρο Σάλιοι Φράγκοι ( από το λατινικό sal= εξορμώ), που περιγράφει το τμήμα της φυλής που πέρασε τον Ρήνο. Το δεύτερο τμήμα των Φράγκων, αυτό που παρέμεινε στην δυτική όχθη του ποταμού, ονομάστηκε Ριπουάριοι Φράγκοι (εκ του λατινικού ripa=όχθη). Η δυναστεία που κυριάρχησε μέχρι τον Η' αι. ως ηγετική βασιλική οικογένεια ήταν οι Μεροβίγγεια. Την ονομασία της οφείλει σε ένα ημι-μυθικό πρόσωπο, τον Μεροβαίο, που η καταγωγή του αποδόθηκε σε κάποιο θαλάσσιο δαίμονα και η ζωή του καλύφθηκε από την αχλύ του μύθου. Ο πρώτος Σάλιος Φράγκος βασιλιάς, που αναφέρεται από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Τουρώνης (Tours), είναι ο Χλωδίον (Chlodio)22. Αυτός σύμφωνα με την παραπάνω αφήγηση: «κατοικούσε σε κάστρο στο Dispargum, κοντά στα σύνορα με την Θουριγγία. Και από κει, προς νότο και μέχρι το Λίγηρα κατοικούσαν οι Ρωμαίοι.