Η Ένωση της Δωδεκανήσου και οι ανεκπλήρωτες ευχές Κύπρου

Λάζαρος Μαύρος

Ε Β Δ Ο Μ Η Ν Τ Α ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ (1948-2021) από την ημέρα της επίσημης τελετής ολοκλήρωσης και τυπικά, με νόμο, της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στο ελλα-δικό μας κράτος 7η Μαρτίου 1948.

Η Ένωση της Δωδεκανήσου με τη μητέρα Ελλάδα:

Ρόδος, Αστυπάλαια, Χάλκη, Κάλυμνος, Λέρος, Λειψοί, Νίσυρος, Πάτμος, Τήλος, Κάσος, Κάρπαθος, Σύμη, Κως, Καστελλόριζο, από τη σκλαβιά στην ελευθερία:

Μετά από μακραίωνη τουρκική σκλαβιά, τα Δωδεκάνησα υποδουλώθηκαν το 1912 από τους Ιταλούς ως συνέπεια του ιταλο-τουρκικού πολέμου 1911.

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ηττημένη η Ιταλία συνθηκολόγησε, οι Γερμανοί κατακτητές της Ελλάδας έσπευσαν και κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα από 8 Σεπτεμβρίου 1943.

ΥΣΤΕΡΑ από την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, από 9η Μαΐου 1945 τα Δωδεκάνησα πέρασαν στην κατοχή των Εγγλέζων συμμάχων, υπό τη διοίκηση των οποίων δρούσε στα Δωδεκάνησα και ο ελληνικός Ιερός Λόχος. Την ίδια μέρα 9η Μαΐου 1945 έπλευσε στη Ρόδο από την Αθήνα με το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» και ο τότε αντιβασιλεύς Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός.

Η Αγγλοκρατία των Δωδεκανήσων έληξε την 31 Μαρτίου 1947, με επίσημη τελετή παράδοσης της διοίκησης στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της απόφασης των νικητριών δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Βρετανία, Γαλλία) στη συνδιάσκεψη του Παρισιού 1946, για την απόδοση των νησιών στην Ελλάδα.

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ της Ένωσης, 31.3.1947, στην επίσημη τελετή στη Ρόδο ήταν παρούσα δι’ αντιπροσώπου και η αγγλοκρατούμενη Κύπρος:

«Ο κ. Παπακόκκινος, εκτελών εντολήν του δημάρχου Πάφου Χριστοδούλου Γαλατοπούλου διεβίβασε τον χαιρετισμό της αλυτρώτου Κύπρου προς τα απελευθερωθέντα Δωδεκάνησα»…

Ο Τ Α Ν τότε η είδηση μεταδόθηκε στην Κύπρο, οι Έλληνες Κύπριοι καλημέριζαν με την ευχή «Τζιαί στα δικά μας κουμπάρε». Εννοώντας και την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα.

Ε Ι Ν Α Ι και κάποιες συγκινητικές μαρτυρίες για τα γεγονότα εκείνων των ημερών:

Υπάρχει στο διαδίκτυο το απόσπασμα μιας τηλεοπτικής συνέντευξης που έδωσε 90χρονος στην ΕΡΤ το 1993, ο εκλιπών το 2002, πρώτος μετά την επτάχρονη χουντική δικτατορία (1967-1974) στην Ελλάδα προσωρινός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος:

Για όσα είχε ζήσει στη Ρόδο ο ίδιος στα 44 του χρόνια, στην τελετή παράδοσης απ’ τους Εγγλέζους και παραλαβής απ’ τους Ελλα-δικούς μας τής διοίκησης τής 12νήσου. Εντοπίζεται πληκτρολογώντας: «31/3/1947 – ΟΙ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΙ ΑΝΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ»…

Είχε σταλεί από την Αθήνα στη Ρόδο ο Μιχαήλ Στασινόπουλος, ως πολιτικός σύμβουλος του αντιναυάρχου Περικλή Ιωαννίδη, ο οποίος παρέλαβε επισήμως απ’ τον Άγγλο ταξίαρχο A.S.Parker τη διοίκηση τής αγγλοκρατούμενης από 9η Μαΐου 1945 Δωδεκανήσου, στο μεταβατικό στάδιο απ’ την Ένωση 31.3.1947 έως την επίσημη με νόμο ενσωμάτωση 7.3.1948 στη μητέρα Ελλάδα.

Κ Ι Ε Λ Ε Γ Ε συγκινημένος ο Στασινόπουλος πως: «Όταν άρχισε ν’ ανεβαίνει η ελληνική σημαία στο κοντάρι, διά μιας όλοι οι παρευρισκόμενοι Δωδεκανήσιοι γονάτισαν στο χώμα. Γονάτισαν να χαιρετίσουν τη σημαία […] Όταν τελείωσε η τελετή και διαλυθήκαμε, ξαφνικά αντελήφθην ότι ο κόσμος που παρευρίσκετο εκεί δεν διελύετο να πάει στις δουλειές του. Αλλά, συσσωματωμένος ως ένας άνθρωπος, ως μια μάζα, εβάδιζε προς μία ορισμένη κατεύθυνση. Λέω, “πού πάνε αυτοί”; Όλος αυτός ο κόσμος, πλήθος, πήγαινε γραμμή σε μία κατεύθυνση. “Αυτοί – λέει – πάνε στο νεκροταφείο. Πάνε να πούνε στους νεκρούς ότι ελευθερώθηκε η Δωδεκάνησος”. Από γενεά σε γενεά»…

Το περιέλαβε το 2005 κι ο Ελ. Ι. Διακογιάννης στο προλογισμένο κι από τον Βάσο Λυσσαρίδη βιβλίο του, «Οι ανυπότακτοι της Σύμης» (σελ.121)…

Σ Τ Α ΥΠΟ ΙΤΑΛΙΚΗ κατοχή απ’ το 1912 και υπό γερμανική κατοχή απ’ το 1943 Δωδεκάνησα, όπως και στ’ άλλα νησιά του Αιγαίου μας, με πρώτη τη Σάμο, δρούσαν απ’ το 1943 οι γενναίοι Έλληνες εθελοντές καταδρομείς τού ηρωικού «3ου Ιερού Λόχου», μ’ επικεφαλής τον συνταγματάρχη Χριστόδουλο Τσιγάντε. Μετά τη συμμετοχή τους στις νικηφόρες συμμαχικές επιχειρήσεις συντριβής των γερμανικών δυνάμεων τού στρατάρχη Ρόμελ στη Β. Αφρική…

Δ Ι Α Ρ Κ Ε Σ έκτοτε, ιστορικό και συνάμα πολιτικό ερώτημα:

– Πώς επιτεύχθηκε το 1947 η Ένωση της Δωδεκανήσου με τη μητέρα Ελλάδα και γιατί, αντιθέτως, απέτυχε η ελληνική ανέκαθεν και υπόδουλη τότε στους συμμάχους Εγγλέζους Κύπρος, να εκπληρωθούν οι παλλαϊκές της ευχές «τζιαί στα δικά μας κουμπάρε»;

Ρ Α Φ Ι Α ολόκληρα είναι στις βιβλιοθήκες μας, γεμάτα με δεκάδες παλαιότερα και σύγχρονα βιβλία, τα οποία καταπιάνονται με πλήθος πτυχές της ηρωικής μα και τραγικής πορείας που ακολούθησε η Κύπρος από το 1878 που υποδέχθηκε ως νέους αφέντες τους Εγγλέζους έχοντας την ψευδαίσθηση ότι, όπως απέδωσαν το 1864 τα Επτάνησα στην Ελλάδα έτσι θα έπρατταν και με την Κύπρο. Έως την κατάληξη της κυπριακής τραγωδίας του 1974 με την τουρκική εισβολή και την έκτοτε συνεχιζόμενη κατοχή των βόρειων ελληνικών εδαφών της νήσου από τους Τούρκους.

– Οι Τούρκοι,

(α) αξιοποιώντας τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, ιδίως των ΗΠΑ, υπό την καθοδήγηση διαρκώς των Εγγλέζων και

(β) αξιοποιώντας συνάμα τα ημέτερα εν Αθήναις και εν Λευκωσία Ηττημένα Μυαλά των ξελιγωμένων για «συμβιβασμούς»,

ΕΦΤΑΣΑΝ έως το σημείο, σήμερα 2021, να απαιτούν την ελληνική υπογραφή για τη νομιμοποίηση της τουρκικής συγκυριαρχίας υπό τον τίτλο τής «Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με Πολιτική Ισότητα Δύο Συνιστώντων Κρατών»…

Ε Ν Α σημαντικό μικρό βιβλίο, 100 μόλις σελίδων, που εξέδωσε αυτές τις μέρες ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος, νομίζουμε ότι καταγράφει την αληθέστερη ουσία των πραγμάτων.

Έχει τον τίτλο “ΚΥΠΡΟΣ 1955-1974 ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ – Ντοκουμέντα από τον Φάκελο της Κύπρου”.

Από τον Ιούνιο του 2006 ο Σιζόπουλος είχε αναλάβει ως βουλευτής, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον Φάκελο της Κύπρου και από τα χέρια του πέρασαν και μελετήθηκαν όλα τα στοιχεία που κατορθώθηκε να συγκεντρωθούν για την Κυπριακή Τραγωδία. Η Επιτροπή ολοκλήρωσε το έργο της το 2011 και τον Μάρτιο του ίδιου έτους η ολομέλεια της Βουλής ενέκρινε το Πόρισμά της.

Το βιβλίο του Σιζόπουλου περιλαμβάνει συνοπτικά, πέντε κύρια κεφάλαια:

– Τους στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας

– τον ρόλο των Η.Π.Α.

– τον ρόλο της Βρετανίας

– την στάση των εκάστοτε ελλαδικών κυβερνήσεων και

– τα συμπεράσματα του συγγραφέα.

ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι αξίζει να μελετηθεί, διότι ξεκαθαρίζει ευκρινώς τα κυριώτερα. Όσα πρέπει να μην παραβλέπουν όσοι, ως αποφασίζοντες πολιτικοί και ως εγκρίνοντες ή μη εγκρίνοντες πολίτες ψηφοφόροι, ενδιαφέρονται για το παρόν και το μέλλον της Κύπρου.

Μελετώντας διαχρονικά, πώς οι στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας, με «λεωφορείο» την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και την Πολιτική Ισότητα των Δύο Συνιστώντων Κρατών», επιχειρούν την περαιτέρω τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου.

Σημερινή