H Βρετανία το 1974 συμμάχησε με την Τουρκία, με στόχο να αλλάξει το καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας

Το βρετανικό ελικοπτεροφόρο «HMS Hermes» βρισκόταν την ημέρα της εισβολής στην Κύπρο, μαζί με ένα αντιτορπιλικό και δύο φρεγάτες.

Στις 24 Μαρτίου 2020 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του Αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου κ. Γεώργιου Α. Καζαμία με τίτλο «Η Βρετανία και η εισβολή στην Κύπρο». (www.kathimerini.gr ).

Είναι καταρχήν εκπληκτικό το γεγονός ότι εν καιρώ τραγικών γεγονότων που πλήττουν θανατηφόρα παγκόσμια την ανθρωπότητα με τον ιό Covid-19, περιλαμβανομένης και της Κύπρου, εμφανίζονται κάποια άρθρα «ιστορικά» όπως το συγκεκριμένο που κατά την ταπεινή μου γνώμη και γνώση, εν ολίγοις ουσιαστικά τείνει να αθωώσει την ένοχη και ηθικο-αυτουργική στάση του Ηνωμένου Βασιλείου. Και συγκεκριμένα τους κυβερνώντες της τότε Εργατικής Κυβέρνησης Harold Wilson Πρωθυπουργού και James Callaghan Υπουργού Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας.

Παράγραφος 1

Η τουρκική εισβολή όντως δεν ήταν απροσδόκητη για τη Βρετανία, εφόσον ήταν η βρετανική κυβέρνηση που έδωσε το πράσινο φως στη Τουρκία να εισβάλει. Δεχόμενη την τουρκική θέση ότι έπρεπε να αλλάξει το στάτους της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο ομόσπονδα κράτη και ότι η συνταγματική τάξη είχε καταρρεύσει από το 1963. (Ομολογία James Callaghan στην Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή του βρετανικού Κοινοβουλίου αρχές του 1976). Αυτό δεν αναφέρεται στο εν λόγω άρθρο.

Στις 17 Ιουλίου 1974 όταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός της εισβολής, B. Ecevit έφθασε στο Λονδίνο με την πολιτική και στρατιωτική του κουστωδία για να συνεννοηθούν για την εισβολή – που η Βρετανία ΓΝΩΡΙΖΕ εξ των προτέρων ότι θα λάμβανε χώρα – η Βρετανία απλά αρνήθηκε να εισβάλουν μαζί (Βρετανία/Τουρκία) για τα δικά της συμφέροντα, σε σχέση με τις βάσεις της στο νησί κτλ. Αλλά η άρνησή της, όπως να μην γίνει τουρκική χρήση των βάσεων, οφειλόταν στα ίδια συμφέροντά της και όχι γιατί δεν υποστήριξε την επιχείρηση εισβολής. Απλά το κόλπο ήταν ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ. Η ενοχή της, αποκαλύπτεται και στο ίδιο το πρακτικό της συνάντησης της 17ης Ιουλίου 1974 στην οποία αναφέρεται ο συγγραφέας. Στο ίδιο πρακτικό καταγράφεται ότι η Βρετανία υποσχέθηκε στον Τούρκο Πρωθυπουργό, εφόσον δεν μπορούσαν να εισβάλουν μαζί, να βοηθήσει την Τουρκία εμποδίζοντας οποιαδήποτε βοήθεια από την Ελλάδα για να μπορέσει να εκτελέσει το έγκλημά της η Τουρκία. Αυτό του το υποσχέθηκαν ότι μπορούσαν να το κάνουν! Την ίδια ημέρα συνάντηση με τον βρετανό Πρωθυπουργό και ξεχωριστή με τον Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας είχε και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Στην ακρίβεια ο Μακάριος τους είδε πριν τον Ecevit. Ο βρετανός Πρωθυπουργός προετοίμασε το έδαφος για την Τουρκία όταν έβαλε λόγια στο στόμα του Αρχιεπισκόπου, ότι όσα του εξιστορούσε ήταν σαν να έκανε εισβολή η Ελλάδα στην Κύπρο. Με τα οποία ο τελευταίος συμφώνησε, με αποτέλεσμα να μιλήσει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (19.7.1974) και στη ομιλία του να αναφερθεί εφτά φορές στην Ελλάδα ως εισβολέα. Πράγμα που ενίσχυε τη θέση των Τούρκων… (βιβλίο Κώστα Χατζηκωστή «Πέντε προεδρικά πορτραίτα» και της γράφουσας « Διζωνική v Δημοκρατία»).

Ο Ecevit την ίδια μέρα της συνάντησής τους στο 10 Downing Street (17 Ιουλίου 1974) που διήρκεσε μέχρι μετά τα μεσάνυχτα μετά δείπνου, όχι μόνο εξασφάλισε το πράσινο φως για τα σχέδια εισβολής του, αλλά τους είπε και μέχρι που θα έφτανε η γραμμή ΑΤΤΙΛΑ!! Αυτό μας το αποκάλυψε η διπλωμάτης μ. Ann Warburton αιωνία της η μνήμη.

Η Ann Warburton

Στις 10 Αυγούστου 1974 η βρετανίδα αξιωματούχος που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης ΙΙ, ενημερώνοντας τον Αμερικανό αξιωματούχο Arthur Hartman για τις τουρκικές προθέσεις (για δεύτερη εισβολή) και ζητώντας του να μεταβιβάσει αμέσως τα όσα του έλεγε στον προϊστάμενο του Henry Kissinger, του αποκάλυψε και ότι στην συνάντηση της 17ης Ιουλίου 1974 στο 10 Downing Street, όπου είχε λάβει μέρος και η ίδια, σε ξεχωριστή συνάντηση που είχαν εκείνη και ο βρετανός πρωθυπουργός με τον Ecevit, ο τελευταίος τους είπε και μέχρι που σκόπευε να εισβάλει στο νησί (δηλαδή την γραμμή Αττίλα) αλλά δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. ( Η Ann Warburton ήταν μεταξύ εκείνων που παρευρέθηκαν αλλά δεν την ονόμασαν στα πρακτικά της συνεδρίας. Η γράφουσα το βρήκε με επιμονή στην έρευνά της στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο στο Λονδίνο.)

Η Βρετανία δεν είχε καμία διάθεση να σταματήσει τους Τούρκους και οποιαδήποτε προσπάθεια να ελαφρυνθεί η θέση της μετά από 46 χρόνια και την αποδέσμευση εκατοντάδων βρετανικών εγγράφων στο Εθνικό Αρχείο στο Λονδίνο, είναι ανυπόστατη και ανιστόρητη. Ναι, μελετήθηκε και η περίπτωση εμπλοκής των, αλλά ήταν στα πλαίσια μελέτης , που πάντα γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις δηλαδή μελετώντας όλα τα ενδεχόμενα, και απορρίφθηκε. Όχι γιατί δεν είχαν την δυνατότητα, αλλά γιατί είχαν τα σχέδιά τους μαζί με τους Τούρκους να αλλάξουν το καθεστώς στο νησί. Ο ισχυρισμός του ηθικού αυτουργού και διπλοπρόσωπου James Callaghan, ότι η Βρετανία δεν μπορούμε να δράσει παρά σε συνεργασία με τις ΗΠΑ ή τα Ηνωμένα Έθνη ήταν μια εσκεμμένη και πρόστυχη δικαιολογία για τη απαράδεκτη στάση της βρετανικής κυβέρνησης. Πρωτίστως γιατί δεν ήσαν οι ΗΠΑ που υπέγραψαν εγγυητές της ΚΔ το 1960 αλλά η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας…

Δύο χρόνια αργότερα ο ίδιος (James Callaghan) σε μαρτυρία του στην Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή του βρετανικού Κοινοβουλίου που εξέταζε τη στάση της Βρετανίας το 1974, ομολόγησε την συμπαιγνία. Ότι συμφώνησαν στην τουρκική εισβολή για αλλαγή του στάτους κβο, συμφωνούσαν με την τουρκική θέση ότι η συνταγματική τάξη είχε καταρρεύσει το 1964 και έπρεπε να αντικατασταθεί με νέα. Η Επιτροπή όμως στο πόρισμά της το 1976 κάλυψε τον Callaghan τονίζοντας ότι «η βρετανική κυβέρνηση είχε και τις δυνάμεις και την υποχρέωση να σταματήσει την εισβολή αλλά δεν το έπραξε για λόγους που αρνείται να εξηγήσει». Και όμως, ο Callaghan τους είχε ομολογήσει τους ‘λόγους’. Τις σχετικές ομολογίες η γράφουσα βρήκε σε άλλους φακέλους και τις δημοσίευσε.

Το ελικοπτεροφόρο «Hermes» και η μεταφορά βρετανών υπηκόων

Η Βρετανία όντως είχε και στρατό και πλοία και αεροπλάνα. Διάθεση να σώσει, να βοηθήσει την Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ ΕΙΧΕ. Τα είχε όμως για να εμποδίσει την Ελλάδα από το να στείλει αεροπλάνα ή πλοία εις βοήθεια της Κύπρου για να αφεθεί ο Ecevit να εισβάλει και να εκτελέσει το πρόστυχο σχέδιό του. Παραθέτω τρείς χάρτες που περιλαμβάνω στο τελευταίο μου βιβλίο για το πώς η Βρετανία είχε σε κλοιό την Κύπρο όχι για βοήθεια της Κύπρου αλλά για βοήθεια της… Τουρκίας!

Και βέβαια η απομάκρυνση των βρετανών υπηκόων ήταν δεδομένη. Αφού γνώριζαν για τα τουρκικά σχέδια για εισβολή από τις 16 Ιουλίου 1974 το αργότερο. Παραδέχονται στα έγγραφά τους ότι μπορούσαν να απομακρύνουν τους βρετανούς υπηκόους προ ημερών, πριν την εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974, αλλά φοβόντουσαν ότι αν έκαναν κάτι τέτοιο, θα τους κατηγορούσαμε για συμπαιγνία! Το ελικοπτεροφόρο «HMS Hermes» είχε διαταχθεί να μετακινηθεί προς την Κύπρο από τις 16 Ιουλίου 1974. Βρισκόταν απέναντι από τη βάση Ακρωτηρίου και μετακινήθηκε στα ανοικτά της Κερύνειας…

Perry Anderson: Η συνάντηση των Σοσιαλο-δημοκρατών που σφράγισε τη μοίρα της νήσου

Ακόμα μια μαρτυρία (πέραν των βρετανικών εγγράφων) για τις ευθύνες της Εργατικής Βρετανικής κυβέρνησης Wilson/Callaghan, καταγράφηκε από τον βρετανό ιστορικό και πολιτικό αναλυτή, Professor Ιστορίας και Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και που τοποθετείται στην Νέα Αριστερά, Francis Rory Peregrine “Perry” Anderson. Σε ιστορική έρευνά του για τη Κύπρο « Η διαίρεση της Κύπρου» (The Division of Cyprus by Perry Anderson) που επανακυκλοφόρησε στις 23 Δεκεμβρίου 2016, στις σελίδες 18 και 19 επιρρίπτει κατηγορηματικά τις ευθύνες για τις τουρκικές εισβολές το 1974 στη βρετανική κυβέρνηση. Ο Professor Anderson αναφέρεται στη δύναμη που είχε η Βρετανία και μπορούσε με μεγάλη ευκολία να φράξει κάθε εισβολή στο νησί, κάτι που τεκμηριώνουν και οι χάρτες που ήδη βρήκε η συγγραφέας, αριθμώντας τα πλοία της Αυτού Μεγαλειότητας σε κλοιό πέριξ της Κύπρου. Αλλά όχι για να τη σώσουν… ‘Εγραψε, επιγραμματικά o καθηγητής για τη συνάντηση του τούρκου πρωθυπουργού και της πολυπληθούς συνοδείας του στο 10 Downing Street στις 17 Ιουλίου 1974 και για τη σοσιαλο-δημοκρατική αλληλεγγύη:

«… Το πραξικόπημα αναμφίβολα ήταν παραβίαση της Συνθήκης Εγγυήσεως, και εντός 48 ωρών ο τούρκος πρωθυπουργός, Ecevit, βρέθηκε στην πόρτα της Downing Street, συνοδευόμενος από υπουργούς και στρατηγούς, απαιτώντας η Βρετανία μαζί με την Τουρκία να δράσουν αμέσως να αντιστρέψουν τα πράγματα.

Η συνάντηση που ακολούθησε καθόρισε τη μοίρα της νήσου. Ήταν μια συνομιλία μεταξύ σοσιαλο-δημοκρατών: Wilson, Callaghan και Ecevit, συνάδελφοι στη Σοσιαλιστική Διεθνή (Socialist International). Παρόλο που η Βρετανία όχι μόνο είχε ένα πυρήνα από καλώς εξοπλισμένο στράτευμα, αλλά και συντριπτική δύναμη αέρος στο νησί – μαχητικά βομβαρδιστικά ικανά να συντρίψουν δυνάμεις πολύ πιο δυνατές από εκείνες του Σαμψών και των οπαδών του – ο Wilson και ο Callaghan αρνήθηκαν να κουνήσουν έστω και ένα δάκτυλο. Την επομένη τα τουρκικά πλοία έφθασαν στη Κύπρο. Η Βρετανία είχε πολεμικά πλοία πλησίον των ακτών και μπορούσε να σταματήσει μια μονομερή τουρκική εισβολή με εξίσου μεγάλη ευκολία. Και πάλιν, το Λονδίνο δεν έκανε τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή της Κύπρου μέχρι σήμερα… Μετά από λίγες εβδομάδες εκεχειρίας, η Τουρκία το έκανε ξεκάθαρο ότι δεν την ενδιέφερε ποσώς η συνθήκη την οποία σκοπίμως παραβίασε για να εισβάλει, αλλά ήθελε διχοτόμηση και οι στρατηγοί της εξαπέλυσαν μια γενική επίθεση με τεθωρακισμένα, αεροπλάνα, πυροβολικό και πλοία, στην ήδη νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου. Σε λιγότερο από 72 ώρες, η Τουρκία άρπαξε τα δύο πέμπτα της νήσου…» (Η έμφαση της συγγραφέως).

Το αεροδρόμιο Λευκωσίας

Στις 23 Ιουλίου 1974 ο βρετανός πρέσβης στην Αθήνα ζήτησε να ενημερωθεί εκ μέρους του ελληνικού ΥΠΕΞ -κατόπιν αντίδρασης του ελληνικού ΥΠΕΞ – στην πληροφορία από την ελληνική πρεσβεία στην Λευκωσία ότι τα Ηνωμένα Έθνη είχαν παραδώσει το αεροδρόμιο στους Τούρκους κατόπιν τουρκικής επίθεσης. Ο Υπ. Αρμοστής στη Λευκωσία κ. Stephen Olver απάντηση όχι. Εν τω μεταξύ ο Γλ. Κληρίδης είχε ήδη διατάξει την Εθνική Φρουρά να πάρει θέση ετοιμότητας/μάχης, και κάλεσε για μάξιμουμ πίεση πάνω στην Τουρκία. Τότε ήταν που στις 23.40μμ ο Ινδός Διοικητής της ΟΥΝΦΙΚΥΠ General Prem Chand εξέδωσε ι ανακοίνωση στα ελληνικά και τουρκικά ότι το αεροδρόμιο είχε περάσει στα χέρια της ΟΥΝΦΙΚΥΠ μετά από σοβαρή παραβίαση της εκεχειρίας. Έτσι το αεροδρόμιο μετατράπηκε σε διεθνή χώρο προστατευόμενο από τα Η.Ε. Στις 14.13 μ.μ. της επομένης 24/7/74 ο κ. Olver ενημέρωσε ότι ο Dr. L. Weckmann–Munoz o αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο σε συνομιλία του με τον General Prem Chand και τον Τούρκο Επιτετραμμένο κ. Inhan, πήρε την εντύπωση ότι οι Τούρκοι ήσαν αποφασισμένοι να καταλάβουν το αεροδρόμιο. Ο κ. Olver συμφωνούσε με τον βρετανό Brigadier Henn , Commander του βρετανικού αποσπάσματος, ότι οι Τούρκοι έπρεπε να αντιμετωπιστούν διά της βίας (των όπλων) και ότι έπρεπε η Τουρκία να προειδοποιηθεί έντονα να μην επιχειρήσει επιθέσεις εναντίον της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Ο κ. Olver επισήμανε τους τρομερούς κινδύνους που μια τέτοια τουρκική ενέργεια θα είχε εντός της Κύπρου και διεθνώς. Δύο ώρες αργότερα ήλθε η πληροφορία ότι στις 23/7 ο ΓΓ του ΟΗΕ είχε πάρει κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις από τον Ecevit ότι είχε δώσει εντολές να μην αμφισβητηθεί η κατοχή του αεροδρομίου από την ΟΥΝΦΙΚΥΠ… Στη συνέχεια ήταν που ο Callaghan επικοινώνησε με τον Ecevit για να τον προειδοποιήσει ότι «η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας δεν θα μείνει απαθής αν τα στρατεύματά μας τύχουν επίθεσης δεν θα το επιτρέψουμε να σφαγιαστούν»….

Τελικά το διεθνές αεροδρόμιο Λευκωσίας παρέμεινε (μέχρι σήμερα) υπό τον έλεγχο της ΟΥΝΦΙΚΥΠ χάρη στην αποφασιστικότητα των Bρετανών Στρατιωτικών Διοικητών στην Κύπρο και του Υπ. Αρμοστή Stephen Olver, οι οποίοι ήσαν εκείνοι που έτριξαν τα δόντια τόσο των Τούρκων όσο και ανάγκασαν το Λονδίνο (Callaghan) να πάρει αυστηρή θέση έναντι του Ετσεβίτ α) γιατί εμπλέκονταν βρετανικά στρατεύματα β) η Βρετανία θα είχε το χειρότερο αντίκτυπο σε τέτοια περίπτωση διεθνώς και ειδικά στον ΟΗΕ, γ) ο Γλ. Κληρίδης είχε θέσει την Εθνική Φρουρά σε κατάσταση ετοιμότητας και δ) που δεν το λένε οι Βρετανοί αλλά ούτε ο συγγραφέας, εκεί βρισκόταν και η ένδοξη ΕΛΔΥΚ …

Η τελευταία «βρετανική πράξη»

Η τελευταία «βρετανική πράξη» παίχτηκε στις 14 Αυγούστου 1974 και όχι στις 15 Αυγούστου 1974. Α) Την ίδια μέρα (14 Αυγούστου 1974) , ο τότε ΓΓ του ΟΗΕ Kurt Waldheim συναντήθηκε με τον βρετανό πρωθυπουργό Harold Wilson στο Λονδίνο όπου ο τελευταίος του εισηγήθηκε (και το δέχθηκε ο ΓΓ) τα ψηφίσματα για την Κύπρο να μην εκδίδονται κάτω από το Άρθρο 7 του Καταστατικού Χάρτη και μόνο αν οι Tούρκοι πήγαιναν πέρα των υποτιθέμενων στόχων τους και προσπαθούσαν να καταλάβουν ολόκληρη τη νήσο ή να ενεθάρρυναν μια γενική σφαγή τω Eλληνοκυπρίων να το ξανασκέφτονταν… Έκτοτε κανένα ψήφισμα δεν βγήκε κάτω από το Άρθρο 7…

B) Αφού διακόπηκαν οι συνομιλίες στη Γενεύη ΙΙ και ξεκίνησε ο δεύτερος Αττίλας (όπως είχαν ήδη προ ημερών ενημερώσει οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες τον Callaghan με ακρίβεια μέχρι που θα πήγαινε η δεύτερη εισβολή και ενημέρωσαν σχετικά και τους Αμερικανούς) οι δύο υπουργοί James Callaghan και Δρ. Henry Kissinger στις 1.45 μ.μ (14.8.74) είχαν την πιο κάτω αποκαλυπτική τηλεφωνική συνομιλία. Η οποία συν άλλοις φανέρωσε και ποιος πραγματικά ήταν επικεφαλής και ποιος ακολουθούσε. (Από άρθρα του Δρ. Κλέαρχου Α. Κυριακίδη με πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα www.agora–dialoguelcom 28 Απριλίου 2017 «Οι Συνήγοροι του Τουρκικού Δόγματος της Διαίρεσης: Οι Βρετανοί και οι ‘Πέντε Πυλώνες της Διχοτόμησης» που βρίσκεται και στο βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική v Δημοκρατία»).

«Kissinger

Jim, ποία η άποψη σου ως προς που βρισκόμαστε;

Callaghan

Μόλις σκεφτόμουν – νομίζω από στρατιωτικής πλευράς, σίγουρα οι Τούρκοι θα συνεχίσουν μέχρι να εξασφαλίσουν την γραμμή που έχουν σημειώσει στο χάρτη, και κυνικά, ας ελπίζουμε θα την πάρουν γρήγορα.

Kissinger

Συμφωνώ…

Callaghan

Χένρι, αν μπορώ να συνοψίσω την κατάσταση με δύο λόγια, νομίζω έχει ως εξής: Οι Τούρκοι έχουν καλή υπόθεση. Κατά τη γνώμη μου αυτό τώρα μπορεί να λυθεί μόνο με την δημιουργία μιας [ντε φάκτο τουρκικής] ζώνης. Μιας ζώνης στην οποία θα έχουν αυτονομία σε μια ομόσπονδη δημοκρατία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διαπραγμάτευση, όμως με τη σημερινή κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε με κάτι τέτοιο. ΄Ετσι έχουμε μια στρατιωτική λύση προς το παρόν, στην οποία θα αστυνομεύουν το δικό τους [ντε φάκτο] σύνορο. Θα έχουμε μια μεγάλη [ντε φάκτο] ανταλλαγή πληθυσμού με τους Έλληνες να φεύγουν και μετά απλά θα αφήσουμε τη διπλωματία να αναλάβει, μέχρι να δούμε την ευκαιρία για ακόμα μια φορά, αν μπορούμε να βρούμε μια ειρηνική λύση στη νήσο. Τώρα όσον αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι η Ελλάδα που θα χρειαστεί μασάζ γιατί οι Τούρκοι είναι πολύ σωβινιστές, μάλιστα πολύ κοντά στον Χίτλερ κατά μένα [‘too close to Hitler for my liking’]. Εντάξει;

Kissinger

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Jim. Και η τραγωδία είναι ότι θα μπορούσε να διευθετηθεί το θέμα μέσω διπλωματίας…

Callaghan

Σε πιστεύω. Αντίο λοιπόν old man και ευχές για σένα και τις ασχολίες σου…»

Στις 16 Αυγούστου 1974, o Callaghan, επανέλαβε, τα όσα είπε στον Kissinger, και στις «Οδηγίες για χρήση» προς τις διπλωματικές του αποστολές:

«…Στην Γενεύη ΙΙ οι Tούρκοι ήγειραν δύο σημαντικά θέματα:

1) Γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων (είτε σε δύο ζώνες είτε σε διάφορα καντόνια)

2) Απαίτησαν όπως η τουρκική ζώνη καλύπτει το 34% της νήσου

Δεύτερη τουρκική εισβολή – Ο στόχος της Τουρκίας φαίνεται να περιορίζεται στην κατάληψη του ενός τρίτου της νήσου, μιας γραμμής διαμέσου Λεύκας/Λευκωσίας/Αμμοχώστου… Και να ξαναρχίσει διαπραγματεύσεις σύντομα…

»Παρόλο που καταδικάζουμε τις τουρκικές μεθόδους, θεωρούμε ότι οι Tουρκοκύπριοι έχουν υπόθεση, δοσμένης της μεταχείρισης που υπέστησαν στο παρελθόν. Οι ελληνοκύπριοι ίσως τώρα να είναι περισσότερο διατεθειμένοι να δεχθούν γεωγραφικό διαχωρισμό, ειδικά λόγω του μεγάλου αριθμού προσφύγων από αμφότερες τις πλευρές. Όμως είναι δύσκολο να δεχθούν να υπογράψουν το 34 τοις εκατόν της νήσου στο 18 τοις εκατόν του πληθυσμού, και ίσως να πάρει χρόνο προτού δικαιολογήσουν την επιστροφή τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εκτός και αν οι τούρκοι δεχθούν να διαπραγματευθούν το μέγεθος της δικής τους ζώνης, ίσως να μην είναι δυνατόν για τους Έλληνες ή τους Ελληνοκύπριους να ξαναρχίσουν διαπραγματεύσεις… η δράση περιορίζεται στον διπλωματικό τομέα…»

Όλα τα πιο πάνω από στο 10ο βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική v Δημοκρατία – Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2019» όπου βρίσκονται και οι τεκμηριώσεις με παραπομπές στα βρετανικά έγγραφα.

Φανούλα Αργυρού

Ερευνήτρια/δημοσιογράφος/συγγραφέας

Λονδίνο 3.4.2020