Πώς ο Ναπολέων ονόµασε τους Ρωµαίους: "Έλληνες"

• Από πού ξεκίνησε ο ισχυρισμός , ότι δήθεν "οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι στους Ρωµαίους για χιλιετηρίδες";
• Πώς οι Ρωµαίοι ονομάστηκαν "Έλληνες";
• Ποια συμφέροντα ευγενών ικανοποίησε αυτή η ανιστόρητη ενέργεια;
• Τι δολοπλοκίες έγιναν για να επιτευχθεί αυτή η ψευδής ονομασία ;
• Ποιος ο ρόλος του Ρήγα, του Κοραή και του Ναπολέοντα;
• Ποια η σχέση της Γαλλικής Επανάστασης µε όλα αυτά;
• Σε ποια ανιστόρητη περιπέτεια ενεπλάκησαν οι Ρωµαίοι της Ελλάδος;
• Ποιων τα ξένα συμφέροντα εξυπηρετούν οι σημερινοί Νεοπαγανιστές που διαδίδουν αυτό το παραµύθι;
  Πριν από το 794 οι Φράγκοι µας ονόµαζαν Romanos, δηλαδή Ρωµαίους, ενώ από το 794, µετά την καταδίκη µας ως αιρετικών στη σύνοδο της Φραγκφούρτης, άρχισαν να χρησιμοποιούν την ονομασία Grecos, προφασιζόμενοι ότι µόνο οι Ορθόδοξοι μπορούν να ονομάζονται Ρωµαίοι. Και έτσι τίθεται εύλογο το ερώτηµα, γιατί µετά τόσους αιώνες χρήσεως του ονόµατος "Γραικός" από τους Φράγκους, ο Ναπολέων αποφασίζει να αποκαλεί τους Ελλαδικούς µε το όνοµα "Έλληνες".
  Το 1805, ένα έτος πριν από την έκδοση της "Ελληνικής Νοµαρχίας", ο Κοραής εξέδωσε το έργο του "∆ιάλογος µεταξύ δύο Γραικών για τις νίκες του Ναπολέοντα". Εκεί προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη για την ανάγκη της εγκατάλειψης της ονοµασίας Ρωµαίος, και να προτιμάται στο εξής η ονοµασία "Γραικός" ή "Έλληνας". Ο ίδιος µάλιστα υπογραμμίζει την προτίμηση του ονόµατος "Γραικός", «διότι ούτως µας ονοµάζουσι όλα τα φωτισµένα έθνη της Ευρώπης», αγνοώντας βεβαίως την αιτία, αλλά αδιαφορώντας για το γεγονός ότι όλοι οι µη Ευρωπαίοι µας ονόµαζαν Ρωµαίους.
  Είναι φανερό ότι οι µόνοι που είχαν ειδικό λόγο να εξαλειφθούν τα ονόµατα "Γραικός" και "Ρωµαίος" από την Ελλάδα, διατηρώντας τα όµως προσωρινά για τα υπόλοιπα µέλη του έθνους, ήταν οι βασιλιάδες και ευγενείς της Ευρώπης.
  Για να κατανοηθεί αυτό, το διευκρινίζουμε στη συνέχεια.  Ο Ρήγας γνώριζε ότι η Γαλλική επανάσταση του 1789 ήταν επανάσταση των υπόδουλων Γαλλο-Ρωµαίων εναντίον των Φράγκων, που αποτελούσαν την τάξη των ευγενών της Φραγκίας (η οποία µόνο στην Ελλάδα λέγεται Γαλλία). Αυτοί αντιπροσώπευαν µόλις το 2% του πληθυσμού. Αγνοούσε όµως ότι ο Ναπολέων, δεξιοτέχνης της πολιτικής και της προσποίησης, είχε άλλα ενδιαφέροντα. Ο Ναπολέων ενδιαφερόταν για την επικράτηση των συµφερόντων της τάξεως των Φράγκων, και όχι των Γαλλο-Ρωµαίων. Γιατί ο ίδιος ήταν Φράγκος της κατώτερης τάξης ευγενών της Τοσκάνης, µε δικαίωµα εγγραφής σε στρατιωτική σχολή για να γίνει αξιωµατικός.
  Εννέα χιλιάδες Φράγκοι αξιωµατικοί, κυρίως προερχόµενοι από τους κατώτερους ευγενείς, οι οποίοι ανήκαν σε είκοσι πέντε στρατιωτικές στοές της "φραγκικής (franc) µασονίας» έλαβαν µέρος στην Γαλλική επανάσταση στο πλευρό των Γαλλο-Ρωµαίων, απαιτώντας ισότητα µε τους ανωτέρω ομοεθνείς τους. Ήταν αξιωµατικοί που µμισθοδοτούνταν µε χρήµατα από τη φορολογία που εισέπρεττε ο βασιλιάς από τη µεσαία κυρίως τάξη. Όχι µε φέουδα, όπως συνέβαινε µέχρι τον 15ο αιώνα. Οι ανώτεροι ευγενείς ήταν εκείνοι οι οποίοι είχαν και κράτησαν από τότε τα φέουδα, αποτελώντας µαζί µε τη βασιλική οικογένεια τους μεγάλους γεωκτήµονες. Καταδικασμένοι λοιπόν οι παραπάνω αξιωµατικοί σε σχετική φτώχια, και αδυνατώντας να εξισωθούν µε τους βαθύπλουτους οµοεθνείς τους, επαναστάτησαν στο πλευρό των Γαλλο-Ρωµαίων, και τους ακολούθησε ο Ναπολέων. Σηµειωτέον ότι αρκετοί από αυτούς είχαν πολεµήσει στην Αµερικανική επανάσταση και επηρέασαν τους συναδέλφους τους µε δηµοκρατικές ιδέες.
  Ύστερα όµως από την καταδίκη και εκτέλεση του Λουδοβίκου 16ου (21/1/1793), οι περισσότεροι από τους Φράγκους αξιωµατικούς εγκατέλειψαν την επανάσταση, η οποία εξελίχθηκε σε πόλεµο Ρωµαίων εναντίον Φράγκων. Μέρος αυτού του πολέµου ήταν η "βασιλεία του τρόµου", της οποίας ο ηγέτης ∆αντών κατέσφαξε εκατό Φράγκους κληρικούς και αναζήτησε Ρωµαίο παπά να ευλογήσει τον γάµο του. Περίπου όµως τρεις χιλιάδες Φράγκοι αξιωµατικοί παρέµειναν µε τις δυνάµεις της επανάστασης, µερικοί ειλικρινά, όπως ο στρατηγός Barras, άλλοι όµως προσποιούµενοι, όπως ο Ναπολέων.
  
  
  
  
   Όλοι σχεδόν αυτοί που προσποιούνταν,συνδέθηκαν µε τον Ναπολέοντα µέσω των αδελφών του και εκτός της µασονίας, και περίµεναν την ευκαιρία για να αρπάξουν την εξουσία και να ανατρέψουν την επανάσταση.
  Αυτό επιτεύχθηκε όταν ο Ναπολέων επέστρεψε από την Αίγυπτο το 1799.
  ∆έχθηκε να υποστηρίξει το νέο σύνταγµα που σχεδίασε, ο κύριος θεωρητικός της Γαλλικής επανάστασης αββάς Emmanouel Sieyes, και τον Roger Duco. Όταν όµως στερεώθηκε στη θέση αυτή, κατόρθωσε µε την ανοχή ή τη συνεργασία του στρατού, να καταργήσει όλες τις εγγυήσεις δηµοκρατίας τις οποίες προέβλεπε το σύνταγµα του αββά Sieyes και να γίνει µονοκράτορας µέσα στα πλαίσια φαινομενικής δημοκρατίας.
  
  
  Επιστρέφοντας στην περίπτωση του Ρήγα Βελεστινλή µετά την παραπάνω παρένθεση, (που ήταν απαραίτητη για να κατανοήσουµε τα σχέδια του Ναπολέοντα), επαναλαµβάνουµε ότι ο Ρήγας γνώριζε ότι η Γαλλική επανάσταση γινόταν από τους Γαλλο-Ρωµαίους εναντίον των Φράγκων. Γι' αυτό µάλιστα και βρέθηκε στο επιτελείο του Ναπολέοντα, πιστεύοντας ότι αυτός ήταν γνήσιος εκφραστής του πνεύµατος της επανάστασης. ∆εν γνώριζε ασφαλώς ότι ο Ναπολέων προσποιόταν, έχοντας κατά νουν να επικρατήσει η Φράγκικη τάξη. Γι' αυτό ο τελευταίος προσεταιρίσθηκε τον Ρήγα, προσποιούµενος ενδιαφέρον, προκειµένου να καταστήσει αποτελεσµατικότερο το σχέδιό του, για καταστολή της επανάστασης των Ρωµαίων, και αφανισµό της Ρωµαιοσύνης στη δύση και την ανατολή.
  Τα παραπάνω, δείχνουν πόσα µεγάλα συµφέροντα απαιτούσαν τον θάνατο του Ρήγα, προκειµένου να αντικατασταθεί πάση θυσία το σχέδιό του, µε εκείνο το οποίο είχε κατά νουν ο Ναπολέων.
  Και τίθεται το ερώτηµα: Τίνος πράκτορας ήταν ο Οικονόµου που τον πρόδωσε; (δεδοµένου ότι ο θάνατος του Ρήγα δεν εξυπηρετούσε µόνο τα ύψιστα συµφέροντα της Αυστρίας και της Τουρκίας, αλλά και τα σχέδια του Ναπολέοντα και της τάξεως που αυτός εκπροσωπούσε). Χαρακτηριστικό της σκοπιµότητας απόκρυψης των πραγµατικών αιτίων θανάτου του Ρήγα, είναι το γεγονός ότι ο συντάκτης της «Ελληνικής Νοµαρχίας» αφιερώνει επτά παραγράφους στην προδοσία του, τονίζοντας σε κάθε µία από αυτές, ως αίτιο την τύχη. Φυσικά όµως, καθόλου δια της τύχης δεν µπορεί να δικαιολογηθεί ένας θάνατος, ο οποίος εξυπηρετούσε τα ύψιστα συµφέροντα του Ναπολέοντα και των άλλων βασιλιάδων ευγενών της Ευρώπης όπως προαναφέραµε.
  
  
  Όπως είναι γνωστό, για πολλούς αιώνες οι βασιλιάδες και ευγενείς της Ευρώπης, όπως και οι Οθωµανοί, κυβερνούσαν τεράστιους πληθυσµούς υπόδουλων Ρωµαίων, γι' αυτό και φοβούνταν το ενδεχόµενο γενικής εξεγέρσεως της Ρωµαιοσύνης στη ∆ύση και την Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο τέθηκαν ευνοϊκά απέναντι στη λεγόµενη "Ελληνική" επανάσταση, και αυτό, µόνο όταν εξασφάλισαν τον αρχαιοελληνικό προσανατολισµό της, και την αντίθεσή της στη Ρωµαιοσύνη και την πρωτεύουσά της Κωνσταντινούπολη. Άλλωστε και η ευνοϊκή στάση του τσάρου, εξηγείται από το γεγονός ότι δια της Ελληνικής επαναστάσεως δεν προσβάλλονταν οι διεκδικήσεις του επί της Κωνσταντινούπολης, και οι "Έλληνες" δεν αποτελούσαν εµπόδιο στα σχέδιά του. Εγκαίρως ο Ναπολέων είχε εξηγήσει σ' αυτόν, ότι "οι αρχαίοι Έλληνες" επρόκειτο να επαναστατήσουν εναντίον των Τούρκων, αλλά και κατά του Οικουµενικού Πατριαρχείου.

Μάλιστα, πολλοί από τους υπόδουλους, αφού πείσθηκαν ότι δεν πρόκειται ως Ρωµαίοι να τύχουν συµπαράστασης από τις µεγάλες δυνάµεις, και ότι µόνο παριστάνοντας τους αρχαίους Έλληνες µπορούν να ελπίζουν σε αυτή τη συµπαράσταση, αποφάσισαν να συμμορφωθούν.

Αυτό άλλωστε εννοούσε ο Κωστής Παλαµάς γράφοντας: «Έλληνες για να ρίχνουµε στάχτη στα µάτια του κόσµου, πραγµατικά, Ρωµιοί».

Ο Ναπολέων και το επιτελείο του, επέλεξαν το όνοµα "Έλληνες" για το υπό ίδρυσιν έθνος, ήδη από το 1801, επιβεβαιώνοντάς το αυτό το 1806. Και αυτό για να παραµείνει το όνοµα "Γραικός" (µε το οποίο από το έτος 794 οι Φράγκοι ονόµαζαν τους ανατολικούς Ρωµαίους για να τους διακρίνουν από τους ∆υτικούς), για το τµήµα εκείνο των Ρωµαίων το οποίο αποφασίσθηκε να διαδραματίσει τον ρόλο των τυράννων. Έτσι θα εµφανιζόταν ότι οι "Έλληνες" του υπό ίδρυσιν έθνους, ζητούσαν να ελευθερωθούν από τους Ρωµαίους της Κωνσταντινούπολης.

Ο Κοραής δεν κατανόησε τον πανούργο ελιγµό γύρω από την ορολογία των δύο ονοµάτων, δι' αυτό και συνεχίζει στο έργο του: «∆ιάλογος δύο Γραικών», να συζητάει για άλλα. Όσο για την προτίµησή του, να δεχθούν οι Ρωµαίοι να αλλάξουν το εθνικό τους όνοµα και να λέγονται στο εξής Γραικοί, θα σήµαινε για τους Ευρωπαίους και για τις ευρωπαϊκές γλώσσες, δουλεία Γραικών σε Γραικούς, και δύο έθνη που θα είχαν το ίδιο όνοµα. Γι' αυτό η προτίµηση αυτή του Κοραή δεν υποστηρίχθηκε.

ϡ

Ο πράκτορας του Ναπολέοντα Κοραής κατά της Ρωµηοσύνης, και  η "Ελληνική Νοµαρχία"

• Πώς προκύψαµε από Ρωµηοί: "Έλληνες";
• Γιατί σήµερα µερικοί ανιστόρητοι λένε ότι οι Έλληνες είναι "υπόδουλοι" στην Κωνσταντινούπολη ;
• Από πού "εισήχθη" στη χώρα µας ο ξενόφερτος "∆ιαφωτισµός";
• Τι ρόλο έπαιξαν κατά της χώρας µας και της Εκκλησίας ο Κοραής και ο Ναπολέων;
• Τι παραµύθι έχουν καταπιεί οι σηµερινοί "Εκσυγχρονιστές" και "∆ιαφωτιστές" που παπαγαλίζουν ανιστόρητες και αφιλοσόφητες ∆υτικές ανοησίες;

Όταν γραφόταν η παρούσα µελέτη, δεν ήταν ακόµα αισθητό, ότι στα ξένα κέντρα αποφάσεων, σχεδιάσθηκε όχι µόνο η κατάργηση της Ρωµηοσύνης, αλλά και η αλλοίωση της Ορθοδοξίας κατά τα πρότυπα των δυτικών. Σήµερα παραδόξως, η έρευνα οδηγεί στον Ναπολέοντα και το επιτελείο του, ως αρχιτέκτονες των ενεργηθέντων.

Αυτός είχε στο επιτελείο του µεταξύ άλλων τον Ρήγα Βελεστινλή και τον Αδαµάντιο Κοραή. Ο Ρήγας πρόσφερε σχέδιο Επαναστάσεως και ιδρύσεως ελεύθερης Ρούµελης/Ρωµανίας, που θα είχε την Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, που αποτελούσαν το µιλιέτ των Ρωµαίων, αλλά και των Μουσουλµάνων. Κατ' εντολήν όµως του Ναπολέοντα, ο Κοραής εργάσθηκε για την ανατροπή των σχεδίων του Ρήγα, έργο που συντελέσθηκε δια ψηφίσµατος της Γ΄ Εθνικής Συνελεύσεως του 1927. Με αυτό, αναγνωρίζονταν ως θεµελιώδη τα "άριστα συγγράµµατα", οι "λόγοι" και οι "παραγγελίες" του Κοραή. Ασφαλώς οι πληρεξούσιοι που γνώριζαν τις παραγγελίες αυτές ήταν λίγοι, επειδή ψήφισαν:

α) ότι το Έθνος ήταν υπόδουλο στην Κωνσταντινούπολη από την εποχή του Μεγάλου Κωσταντίνου ως του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, και στη συνέχεια στο Οικουµενικό Πατριαρχείο. Και

β) ότι οφείλουν να µεταβάλουν θρησκεία χωρίς όµως αλλαγή των δογµάτων. Είναι εµφανές πλέον ότι το επιτελείο του Ναπολέοντα µερίµνησε για την έκδοση του βιβλίου "Ελληνική Νοµαρχία ήτη Λόγος περί ελευθερίας" το έτος 1806, του οποίου ο συντάκτης αναφέρει ότι "κράζοµαι ανώνυµος Έλλην". Αφιερώνει το βιβλίο στον "Ρίγα" κατά Γαλλική ορθογραφία), κατ' ουσίαν όµως ανατρέπει το σχέδιο του Ρήγα µε σχέδιο του Ναπολέοντα, το οποίο αργότερα φέρεται ως σχέδιο του Κοραή. Προς συγκάλυψη της πηγής του σχεδίου, ο συντάκτης επιτίθεται κατά του δυνάστη της Γαλλίας και κατά των θρόνων, υποστηρίζοντας όµως την αριστοκρατία και την φυσική ανισότητα των ανθρώπων που αποτελούν τα θεµέλια των θρόνων. Παραγγέλλεται µάλιστα στο υπό ίδρυσιν Ελληνικό έθνος, να δεχθεί τον Κοραή ως έναν των διαδόχων του Ρήγα και νέο Ιπποκράτη και φιλόσοφο, αν και αυτός κατά την εποχή αυτή ήταν αφοσιωµένος στον Ναπολέοντα και στα σχέδιά του. Επιπλέον παραγγέλλει στους µη γνωρίζοντες ακόµα ότι είναι Έλληνες, να ελευθερώσουν τους εαυτούς τους, επειδή εάν ελευθερωθούν από άλλους, απλώς θα αλλάξουν δυνάστη. Το τελευταίο φανερώνει ότι ο συντάκτης είναι ζηλωτής της απόλυτης και άνευ όρων ανεξαρτησίας, δηλαδή ότι δεν είναι πράκτορας ουδενός. Εύλογο λοιπόν δημιουργείται το ερώτηµα, γιατί δεν αποκαλύπτει το όνοµά του να τον ακολουθήσουµε , αλλά συνιστά τον πράκτορα Κοραή, ενώ ο ίδιος δεν είναι πράκτορας κανενός, ώστε να τον ακολουθήσουµε.

Το ότι η συγγραφή και έκδοση του βιβλίου αυτού είναι έργο του επιτελείου του Ναπολέοντα, ξεσκεπάζεται σαφώς από την πολεµική την οποία επιχειρεί ο "συγγραφέας" εναντίον της ισότητας των ανθρώπων, υποστηρίζοντας ότι και στην αυτοκρατορία µπορεί να υπάρχει ελευθερία: «επειδή και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις, δηµοκρατίαν και αριστοκρατίαν σώζεται η ελευθερία. Αδιάφορος είναι η εκλογή». Κατά τον συντάκτη, η ελευθερία, δηλαδή η Νοµαρχία, «χωρίς να θελήση µαταίως να κάµη όλους δυνατούς , όλους πεπαιδευµένους ,όλους πλουσίους, ή τουναντίων, εµετρίασε µόνον µε τους νόµους την φυσικήν ανοµοιότητα, και τόσον καλώς εξίσωσε τας λοιπάς, ώστε οπού έκαµε να χαίρονται οι άνθρωποι µίαν εντελή οµοιότητα, αγκαλά και κατά φύσιν ανόµοιοι». Η οµοιότητα λοιπόν όλων, επιτυχάνεται µε την υπακοή στους νόµους, που κάνει εξ ίσου ελεύθερους και τον αριστοκράτη και τον µη αριστοκράτη, αν και υφίστανται μεταξύ των ανθρώπων ανομοιότητες: «Οι άνθρωποι διαφέρουσι αναµεταξύ των κατά φυσικόν τρόπον». Ουσιαστικά πρόκειται περί ανατροπής των θεµελίων της δηµοκρατίας και ελευθερίας και σαφούς επιστροφής στην μεσαιωνική ρατσιστική φιλοσοφία-θεολογία της τευτονικής ευγένειας της Ευρώπης. Αυτής που γέννησε τον Καρλοµάγνο, τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ.

Μάλιστα είναι κωµική η αγανάκτηση του αριστοκράτη συντάκτη του βιβλίου, επειδή ένας τιποτένιος γεωργικής προέλευσης νέος µπορεί να φθάσει µέχρι του αξιώµατος του Πατριάρχη. Κωµικά αλλά και ουσιώδη είναι επίσης τα λάθη που διατυπώνονται περί της οργάνωσης και λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας (την οποία αντιλαµβάνεται σαν όµοια µε την Παπική), µέσα στην Οθωµανική αυτοκρατορία. Αγνοώντας το συνοδικό µας σύστηµα, θεωρεί ότι οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύµων "υπόκεινται" στον Οικουµενικό Πατριάρχη, γι' αυτό γράφει: «ο γελοιώδης τίτλος οικουµενικός φανερώνει, ότι οι άλλοι τρεις Πατριάρχαι υπόκεινται εις αυτόν. Αυτός λοιπόν διαµοιράζει εις όλας τας επαρχίας του Οθωµανικού κράτους». Καθόλου δεν υποπτεύεται ο συντάκτης ότι στον χώρο της εν λόγω Αυτοκρατορίας υπάρχουν αυτοκέφαλες και αυτόνοµες Εκκλησίες, η κάθε µία των οποίων έχει τη δική της σύνοδο προεδρευοµένη από του Πατριάρχη, Μητροπολίτη ή Αρχιεπισκόπου, και ότι εκλέγει τους επισκόπους της αυτόνοµα. Ισχυρίζεται ακόµα ο συντάκτης του βιβλίου, ότι ο Οικουµενικός Πατριάρχης «πολλάκις πέµπει εις όλην την Οθωµανικήν επικράτειαν και εκεί που δεν είναι Χριστιανοί τόσας εκατοντάδας αρχιεπισκόπους, εξ ων ο καθείς έχει τέσσαρες ή πέντε επισκοπάς, εις τας οποίας πέµπει και αυτός τόσους επισκόπους». Ο Φράγκος νοµίζει ότι µόνο η Κωνσταντινούπολις έχει σύνοδο, στην οποία ο Πατριάρχης είναι δέσµιος, όπως ακριβώς στην Curia ο Πάπας της Ρώµης. Μία φορά αναφέρει το όνοµα "µητρόπολις" αλλά ουδέποτε "µητροπολίτες", ενώ είναι γνωστό ότι κατά την εποχή εκείνη, ο Μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου. Ο δε Αρχιεπίσκοπος ως µέλος αυτής της συνόδου, ήταν ο πρώτος κατά πρεσβεία επίσκοπος, όπως ο Αρχιδιάκονος µεταξύ των διακόνων.

Η σύγχυση του συντάκτη όσον αφορά θέµατα οργάνωσης της 

Ορθόδοξης Εκκλησίας, ασφαλώς οφείλεται στις πηγές από τις οποίες αντλεί τις πληροφορίες του, που βρίσκονταν στα αρχεία κατασκοπίας. Στα αρχεία αυτά, βρίσκονταν κατατεθειµένες οι αναφορές των "περιηγητών", οι οποίοι συνέλεγαν πληροφορίες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους, µη µπορώντας όµως να κατανοήσουν ορθά όσα έβλεπαν και άκουγαν. Είναι χαρακτηριστικό το ότι µιλάει ο συντάκτης για «κλάσιν της ιερωσύνης», ακριβώς επειδή έχει υπ' όψιν του τη δική του Φράγκικη παράδοση, κατά την οποία ο κλήρος αποτελούσε ιδιαίτερη τάξη (classe). Σε αυτή ηγούνταν οι Φράγκοι επίσκοποι, και ήταν διαφορετική από την classe των ευγενών στην οποία ανήκαν οι Φράγκοι, και της τρίτης κατάστασης στην οποία ανήκαν οι Γαλλορωµαίοι.

Ισχυρίζεται επίσης ότι ο ιερέας του χωριού, που φέρει «φόρεµα ιερωσύνης», αναγορεύεται σε αρχιµανδρίτη «µε γρόσια», και µε τον ίδιο τρόπο µπορεί να ανέλθει µέχρι τον πατριαρχικό θρόνο. Αγνοεί εµφανώς ότι οι Ιερείς των χωριών, (όπως µέχρι σήµερα), ήταν έγγαµοι και εποµένως δεν προβιβάζονταν σε αυτούς τους βαθµούς. Φανταζόταν εσφαλµένα ότι οι Ιερείς και οι Επίσκοποι όλων των βαθµίδων άρχιζαν τη σταδιοδροµία τους ως Ιερείς χωριών, λόγω των πληροφοριών του περί χωρικής προελεύσεως. Συγχέει τους Ιερείς των χωριών µε τους άγαµους κληρικούς και αγνοεί ότι µόνο οι άγαµοι αποκτούν τα ανωτέρω οφφίκια. Η προέλευση των µοναχών από τα χωριά, που ανέβαιναν µέχρι τη θέση του Πατριάρχη, τον οδηγεί στο εσφαλµένο συµπέρασµα ότι αυτοί είναι απαίδευτοι. Και αυτό επειδή στη δική του πατρίδα µόνο οι αριστοκράτες σπουδάζουν στις ανώτερες σχολές για να αποκτήσουν νευραλγικές θέσεις στην Εκκλησία. Και είναι γνωστό ότι εκεί η "Εκκλησία" κυβερινόταν κυρίως από Φράγκους ευγενείς, όπως ακριβώς και το κράτος. Αγνοεί ο συντάκτης ότι από αυτούς τους χωρικούς αναδείχθηκαν µέγιστες φυσιογνωµίες της Ορθόδοξης Θεολογίας, λόγω ακριβώς της σπουδής χειρογράφων των ιερών µονών, µέσα στις τεράστιες βιβλιοθήκες. Γι' αυτό ακριβώς γνώριζαν καλύτερα από τους Λατίνους τους πατέρες και την ιστορία της αυτοκρατορίας. Γιατί οι Λατίνοι τους µελετούσαν µε κλειδί ερµηνείας µόνο τον Αυγουστίνο και τους σχολαστικούς. Είναι γνωστό ότι ο εκ γενετής αριστοκράτης δεν µπορεί να αποκρύψει την απέχθειά του για όσους γίνονταν ηγέτες χωρίς να είναι αριστοκράτες. Γι' αυτό και ο συντάκτης της "Ελληνικής Νοµαρχίας" γράφει: «όθεν όλοι οι αρχηγοί της Εκκλησίας κατάγονται από την ιδίαν ποταπότητα και οι περισσότεροι είναι αµαθέστατοι». Φαίνεται µάλιστα να αγνοεί ο αριστοκράτης αυτός, ότι οι Απόστολοι ήταν "ποταποί" και ο κορυφαίος Πέτρος "αγράµµατος".

Επαναλαµβάνοντας ο συντάκτης τις θέσεις του Ναπολέοντα και του Κοραή, διατείνεται ότι οι Ελλαδικοί, µετά από τόσους αιώνες δουλείας στην Κωνσταντινούπολη, λησμόνησαν ότι είναι Έλληνες και έλαβαν το όνοµα Ρωµαίοι. Γιατί όµως ο συντάκτης χρησιµοποιεί το όνοµα: "Έλλην"; Στη ∆ύση µας γνώριζαν ως «Greci», ενώ στην ανατολή το όνοµα σήµαινε "ειδωλολάτρης". Οι Χριστιανοί κάτοικοι του ελλαδικού θέµατος λέγονταν "Ελλαδικοί", ενώ πολλοί Ρωµαίοι είχαν συνηθίσει από την εποχή της Φραγκοκρατίας να ονοµάζονται Greci από τους Φράγκους. Το 1801 ο Ναπολέων έστειλε στο Ελλαδικό το "Σάλπισµα πολεµιστήριον" του οποίου συντάκτης ήταν ο Κοραής, για να προκαλέσει επανάσταση κατά των Τούρκων και να πετύχει την αποστολή επανδρωµένου στόλου στην Αίγυπτο για βοήθεια του στρατού του εναντίον των Τούρκων και των Άγγλων. Μέσω του "Σαλπίσµατος" προσπαθεί πρώτα να πείσει τους Ελλαδικούς ότι δεν είναι Ρωµαίοι αλλά Έλληνες, οι οποίοι ξέχασαν το όνοµά τους µετά τόσους αιώνες δουλείας στην Κωνσταντινούπολη.

...

Ήδη στις 5.2.1801, σαράντα έξι µήνες πριν από τη στέψη του Ναπολέοντα, ως  imperator, o Κοραής δηλώνει σε επιστολή του το κωδικό όνοµα του κυρίου του: "Ο «Καραοσµάνογλου» (= Carolus Magnus, κατά τουρκική εκφορά του ονόµατος), έχει την ελπίδα να κατακτήση την Ιωνία και να καταστρέψει το θρόνο του Βυζαντίου, γενόµενος βασιλεύς δηλαδή imperator".

ϡ

Είναι µεταφρασµένο από την καθαρεύουσα σε απλή γλώσσα, Μεταγραφή Κ.Τ. Μετάφραση σε απλή γλώσσα: Ν.Μ.

 από τον πρόλογο της β΄ έκδοσης του βιβλίου: "ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ" εκδόσεις ∆οµός δεύτερη έκδοση, του π. Ι. Ρωµανίδη, γραµµένο το Πάσχα του 1989 ως πρόλογος. Είναι ένα τµήµα του προλόγου, που θεωρήσαµε χρήσιµο να γίνει ευρύτερα γνωστό σε κάθε Ρωµηό.

                 

                   ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ ………………2010μ.Χ.