Θεμέλιος λίθος ενός ελεύθερου έθνους είναι η αυτοθυσία

...με αφορμή την επέτειο της θυσίας στο Αρκάδι και το άρθρο του Μ. Λαμπαθάκη

Παναγιώτης Ήφαιστος

Η διαδρομή κάθε ελεύθερου έθνους είναι γεμάτη με πράξεις αυτοθυσίας. Η αυτοθυσία και τα κοσμοθεωρητικά θέσφατα που φουντώνουν και πυροδοτούν πράξεις αυτοθυσίας με σκοπό την συλλογική ελευθερία αποτελούν καταστατικές αφετηρίες της κοινωνικής οντότητας.

Η αξίωση πολιτικής κυριαρχίας συμβολίζει την ύπαρξη βιώσιμης και συγκροτημένης κοινωνικής οντότητας. Οι αξιώσεις εθνικής ανεξαρτησίας δεν μετριούνται ποσοτικά, ούτε καν τις γνωρίζουμε. Κρύβονται μέσα στον συλλογικό υπαρξιακό πυρήνα. Για να εκδηλωθούν αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας σημαίνει ότι ο υπαρξιακός αυτός πυρήνας κρύβει πολύ δύναμη για να αναμετρηθεί με υπέρτερους αντιπάλους.

Όταν μια κοινωνία κατορθώσει να γίνει πολιτικά κυρίαρχη –και στην διαδρομή των ανθρώπων δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση που να μην υπήρξε μια τέτοια αφετηρία– τότε είναι εθνικά ανεξάρτητη. Διαθέτει πολιτική κυριαρχία, την δυνατότητα δηλαδή να αυτοθεσπίζεται και αυτοσυγκρτοτείται πολιτικά.

Με συγκαιρινούς εθνοκρατοκεντρικούς όρους αυτό σημαίνει ότι διαθέτει ένα ανεξάρτητο εθνοκράτος μέλος του διεθνούς συστήματος. Σε ένα ανελέητα ανταγωνιστικό κόσμο η διατήρηση και η διαιώνιση της εθνικής ανεξαρτησίας δεν είναι εύκολη ή αυτονόητα δεδομένη.

Ο αγώνας διατήρησης της εθνικής ανεξαρτησίας είναι μια Οδύσσεια. Οδύσσεια στο ταξίδι της οποίας τα μέλη της εθνικά ανεξάρτητης κοινωνίας πρέπει να έχουν στο νου της την Ιθάκη-Πατρίδα, δηλαδή την δική τους πολιτεία. Είναι σωστό να πούμε ότι ο αγώνας για να παραμείνει μια κοινωνία κυρίαρχη όταν έχει ήδη κατακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία είναι ένας εξίσου δύσκολος αγώνας.

Το εθνοκράτος είναι ένα υπαρξιακό γεγονός που ενώνει τα νήματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Είναι ένα «κοσμοθεωρητικό συμβόλαιο» όχι με την έννοια της μοντερνιστικής «σύμβασης» αλλά με την έννοια ότι δημιουργεί τις πολιτικοανθρωπολογικές προϋποθέσεις ελεύθερης συνέχισης της ζωής μιας κοινωνικής οντότητας με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Είναι ένα «κοσμοθεωρητικό “συμβόλαιο”» των προγόνων, των ζώντων και των απογόνων τους.

Tο εθνικά ανεξάρτητο εθνοκράτος είναι, επιπλέον, ένα κοινωνικοοντολογικό γεγονός που συγκροτεί πολιτικό πολιτισμό. Με την έννοια ότι πολιτικός πολιτισμός είναι η πολιτική οργάνωση των κοινωνικών οντοτήτων οι οποίες αναπτύσσουν τις πολιτικοανθρωπολογικές τους προϋποθέσεις αντλώντας από τις πολιτικές τους παραδόσεις τις οποίες καλλιεργούν, αναπτύσσουν και καθιστούν τον πνευματικό αιματοδότη των κρατικών εποικοδομημάτων.

Πολιτικές παραδόσεις, εθνοκρατικά γεγονότα και πολιτικοανθρωπολογικά γεγονότα συγκροτούν την σύγχρονη πολιτεία. Για να επιβιώσει στον συγκαιρινό ανταγωνιστικό κρατοκεντρικό κόσμο απαιτείται αυτές οι τρεις συστατικές ουσίες να συγκροτούν ένα συνεκτικό ενιαίο πολιτικό ον.

Η συνοχή δεν διασφαλίζεται διατακτικά αλλά πολιτικά. Διεξάγοντας τον συλλογικό κατ’ αλήθειαν βίο ο οποίος διαρκώς σμιλεύει τις κοινές πολιτικές ηθικές του συλλογικού τρόπου ζωή, τις κανονιστικές δομές και την δημοκρατικά διαμορφωμένη διανεμητική δικαιοσύνη που νομιμοποιεί τις πολιτικοοικονομικές δομές και τις κοινωνικές ιεραρχίες.

Στο παρελθόν οι Ελληνικές Πολιτείες αιώνες μετά τους κλασικούς χρόνους εντάχθηκαν στην Βυζαντινή Οικουμένη διατηρώντας και διαιωνίζοντας την αυτοτέλειά τους, το αυτεξούσιό τους και τις πολιτικοανθρωπολογικές τους προϋποθέσεις. Η κοινωνική τους ετερότητα διατηρήθηκε και διαιωνίσθηκε.

Ο αγώνας εθνικής ανεξαρτησίας που συμβολίζεται με την Ελληνική Επανάσταση και όσα προηγήθηκαν δημιούργησαν ένα κράτος που εξ αντικειμένου αποτελούσε μικρογραφία του απέραντου κόσμου των Ελληνικών κοινοτήτων Ανατολικά και Δυτικά του Αιγαίου, της αστικής τάξης της διασποράς και των Ελλήνων μεγάλης πολιτικής και πνευματικής υπόστασης στην Δύση, στην Ανατολή, τον Βορρά και τον Νότο.

Έκτοτε, μετά δηλαδή την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους και τα γεγονότα των δεκαετιών του 1820 και 1830, οι Έλληνες εξ αντικειμένου δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο εθνοκράτος το οποίο να ενώνει πολλά νήματα της μακραίωνης διαδρομής τους:

• Τις πολιτικές τους παραδόσεις που θα πρέπει να είναι θεμέλιο και αιματοδότης του εθνοκρατικού εποικοδομήματος.
• Την πνευματική συνοχή γύρω από το θέσφατο της εθνικής επιβίωσής τους
• Την πολιτική συνοχή γύρω από την εθνική ανεξαρτησία.
• Την πολιτειακή συνοχή που συνεχώς θα κτίζεται στην βάση μιας δομής διανεμητικής δικαιοσύνης που θα νομιμοποιεί τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες και ταυτόχρονα θα διασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την ισχύ του κράτους.
• Την εμπέδωση της Δημοκρατίας ως Ελευθερίας δηλαδή, φορά κίνησης προς Πολιτική Ελευθερία και με συλλογικό θέσφατο την εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή την συλλογική ελευθερία και την επιβίωση του έθνους.

Αντί αυτών, μεταξύ άλλων, κυριάρχησαν οικτρές και φρικτές παθογένειες που αν δεν διορθωθούν οδηγούν στον εθνοκρατικό θάνατο. Μεταξύ άλλων εξόφθαλμα ορατών παθογενειών:

• Κυριαρχία αριστεροδεξιοφασιστικομοντερνιστικών ιδεολογικών δογμάτων που εκτοπίζουν τις πάμπλουτες ελληνικές παραδόσεις της Φιλοπατρίας, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.
  • Τα οικουμενικίστικα αυτά μοντερνιστικά δόγματα είναι ανθρωπολογικά εξομοιωτικά, πολιτικά εξουσιαστικά και πάντοτε μεταμφιέσεις ισχύος των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων που σκοπό έχουν να αποδυναμώνουν την εθνική ανεξαρτησία των λιγότερο ισχυρών κρατών καθιστώντας τα τρωτά και εύκολη λεία.
• Κατεξουσιαστικές ολιγαρχίες εξαρτημένες από ξένα κρατικά συμφέροντα, κερδοσκόπους και τοκογλύφους
• Απουσία εκπαιδευτικής προσέγγισης που θα μόρφωνε τους νέους μέσα στον απέραντο ωκεανό επιστήμης και πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας. Ταυτόχρονα απουσία πολιτικής παιδείας λόγω ελλείμματος δημοκρατίας. Ο πολίτης δεν διαθέτει Δήμο μέσα στον οποίο θα μπορούσε να σμιλεύσει την κοινωνικοπολιτική του οργάνωση σύμφωνα με την κοινωνική ετερότητα της (Ελληνικής) κοινωνίας στην οποία ανήκει. Αντίθετα, επισκιάζεται πολιτικά τόσο από τα οργανωτικά σχήματα της έμμεσης αντιπροσώπευσης όσο και από τα ιδεολογικά δόγματα του μοντερνισμού που ανεξάρτητα ονομασίας είναι μορφικά πανομοιότυπα καθότι ίσαμε τις λογικές απολήξεις τους επιδιώκουν μια ωφελιμιστική δημόσια σφαίρα πνευματικά στερημένη.
  • Πιο συγκεκριμένα η δημοκρατία αντί να νοηματοδοτηθεί με όρους γνήσιους και Ελληνικούς που αντλούν από τις πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας και κυρίως τις προϋποθέσεις της για Πολιτική ελευθερία, πιθηκίζει τα ιδεολογικά δόγματα του μοντερνισμού για έμμεση αντιπροσώπευση (δήθεν «έμμεση δημοκρατία») που διαιρεί τη κοινωνία από την εξουσία και θρέφει την ξένη εξάρτηση και την ιδιωτεία.
• Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να γραφτεί –παθογένεια για το οποίο έχουμε γράψει πολλά–, η κυριαρχία των ιδεολογικών δογμάτων και του ψευτό-οικουμενικισμού ποικίλων (ιδεολογικών) αποχρώσεων που αποτελούν μεταμφιέσεις ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων, προκάλεσε ένα γιγαντιαίο έλλειμμα γνώσης για την σύγχρονη διεθνή πολιτική και τις ανελέητες προϋποθέσεις της.
  
  • Η φιλοπατρία εξυβρίζεται ως δήθεν εθνικισμός (εθνικισμό είχαν και έχουν στην μοντερνιστική Δύση καθότι επί αιώνες εξόντωναν τους μετά-Μεσαιωνικούς δουλοπάροικους νομίζοντας πως έτσι θα τος καταστήσουν «πολίτες» και θα επιτύχουν την πολυπόθητη συνοχή που νοηματοδότησαν ως επί το πλείστο ρατσιστικά). Ο ρατσισμός είναι ξένος με την μακραίωνη Ελληνική πολιτική παράδοση και την πρωτίστως Αριστοτελική νοηματοδότηση του Κοινωνικού και του Πολιτικού γεγονότος μέσα στην Πολιτειακή σφαίρα. Τώρα, βέβαια, έχουμε εξηγήσει πως αποτελεί διαστροφή ή και τόσο ηλίθιο επιχείρημα που είναι αήττητο εάν θεωρηθεί ότι η λαθρομετανάστευση προσφέρεται για κορδωμένες παρελάσεις πάνω σε ψευτό-αντιρατσιστικές πασαρέλες.

  • Είναι ένα πράγμα η μετανάστευση και η όσμωση των πολιτισμών και άλλο η λαθρομετανάστευση και μάλιστα η μαζική και ύπουλα μεθοδευμένη για να πληγεί η κοινωνικοπολιτική συγκρότηση και συνοχή.

  • Η προσκόλληση στο εθνοκράτος και τα εθνικά του συμφέροντα εμπαίζεται με επίκληση διεθνισμών, κοσμοπολιτισμών, παγκοσμιοποιήσεων και ευρωπαϊσμών. Η πολιτική θεολογία και τα μεταφυσικά προσδιορισμένα κενά λόγια ξεχειλίζουν και πλημμυρίζουν την νεοελληνική δημόσια σφαίρα ακυρώνοντας κάθε αξίωση πολιτικού ορθολογισμού.
  • Όταν μέσα στα μυαλά ρέει οικουμενικίστικος σανός της μιας ή άλλης απόχρωσης η κρατική ισχύς, η κοινωνική συνοχή, η εθνική πολιτικοοικονομική ευρωστία και η πνευματική υπόσταση των πολιτών θεωρούνται περιττά. Μάλιστα καταπολεμούνται  από ένα εγχώριο εχθρικό στρατό σε πολλές και καίριες θέσεις στο εξουσιαστικό σύστημα, τις επικοινωνίες και της συστημικά καλλιεργημένης ιδιωτείας που ρουφάει τον κόπο και τον μόχθο της ελληνικής κοινωνίας. Όχι χθες και σήμερα λόγω των τριών μνηνομίων της ύστερης ξενοκρατίας. Είναι μια εκτεταμένη κρατικικοδίαιτη ιδιωτεία βαθιά ριζωμένη ενάντια στην οποία η ελληνική κοινωνία η οποία τους δύο τελευταίους αιώνες αγωνιζόταν ενάντια στην ξενοκρατούμενη ολιγαρχία για να επιβιώσει, ενώ κάποια λίγα μέλη της αναμενόμενα δελεάστηκαν και συνέπραξαν.

Η αυτοθυσίατων προγόνων μας έδωσε ένα εθνοκράτος τυπικά πολιτικά κυρίαρχο. Θα καταστεί πραγματικά εθνικά ανεξάρτητο εάν η κοινωνία:

• κατορθώσει να έχει δημοκρατία,
  •       εάν οι πολίτες καταστούν εντολείς της εντολοδόχου εξουσίας και
  •       εάν η κοινωνία γίνει κάτοχος του κράτους.

Ο πιθηκισμός  ξένων ιδεολογικών προτύπων βλάπτει. Σωτήριες είναι μόνο οι Ελληνικές πολιτικές παραδόσεις της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.

Όχι μόνο γιατί είναι πάμπλουτες, διαχρονικά σμιλευεμένες και οικουμενικής εμβέλειας αλλά επειδή επιπλέον είναι συμβατές με την ετερότητα της Ελληνικής κοινωνικής οντότητας. Κάθε κοινωνική οντότητα διαθέτει τις δικές της διαχρονικά κτισμένες πολιτικές παραδόσεις. Στους νεοέλληνες έλαχε να κληροδοτήσουν την Ελληνικότητα και αυτή και μόνο αυτή μπορεί να αποτελέσει βάση της πολιτειακής τους συγκρότησης. Οτιδήποτε άλλο είναι ανορθολογικό και αποδυναμώνει το Ελληνικό εθνοκράτος καθιστώντας το ανίσχυρο και ευάλωτο.

Η Ελληνικότητα, τέλος, δεν αποκλείει αλλά εγγενώς συμπεριλαμβάνει πολλά μιας και όπως είπαμε μόλις είναι οικουμενική.

Εάν δεν υπάρξει αλλαγή πορείας κοντεύουμε το τέλος μακράς διαδρομής των Ελληνικών κοινοτήτων και του Ελληνικού έθνους (με πολιτικοανθρωπολογικούς όρους γιατί η Ελληνικότητα ως πολιτικός πολιτισμός είναι διαχρονική, άφθαρτη και οικουμενική. Πολλοί άλλοι όπως γινόταν επί αιώνες θα συνεχίσουν να κολυμπούν μέσα στον απέραντο ωκεανό πολιτικών παραδόσεων και πολιτισμού της Ελληνικότητας αντλώντας δύναμη και δυναμώνοντας την δική τους πολιτική ύπαρξη.

Η σωτήρια πολιτειακή αλλαγή δεν μπορεί να προβλεφθεί. Μπορούμε μόνο να πούμε πως πρέπει να είναι ειρηνική και μη εμφύλια. Το σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα είναι ανελέητο. Λανθασμένες εκτιμήσεις για τον ρόλο  του κράτους και του ανταγωνιστικού χαρακτήρα της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής συχνά αποδεικνύεται ότι είναι  θανατηφόρες.

Πηγή: Ιστοσελίδα Παναγιώτη Ήφαιστου